Τα καλύτερα χρόνια της ζωής του κάθε ανθρώπου ταυτίζονται για πολλούς με τα σχολικά, ενώ οι ίδιοι τα αναπολούν με αβάσταχτη μελαγχολία και θα γυρνούσαν σίγουρα τον χρόνο πίσω μόνο και μόνο για να τα ξαναζήσουν. Με μία προσεχτικότερη ματιά παρατηρούμε, ωστόσο, πως τα χρόνια αυτά είναι γεμάτα μυστηριώδεις καταστάσεις και ερωτηματικά, ανεξήγητα γεγονότα, που όλοι λίγο πολύ έχουμε βιώσει αν και δεν τους δίνουμε τη δέουσα σημασία. Γι' αυτό είμαστε και εμείς εδώ να σας τα παρουσιάσουμε και να σας βοηθήσουμε να αντιληφθείτε πως κάτι δεν πάει καλά στον εκπαιδευτικό τομέα.
Αρχικά, τα σχολικά χρόνια είναι τα χρόνια εκείνα που πολλά παιδιά αποφασίζουν για κάποιο περίεργο λόγο μαζικά, πως πρέπει να γίνουν "μάγκες". Φυσικά η μαγκιά περνάει από διάφορα στάδια, παραδείγματος χάρη στο γυμνάσιο το κάπνισμα είναι αρκετό, ενώ στο Λύκειο που το να καπνίζεις γίνεται και λίγο mainstream κάθε μάγκας που σέβεται τον εαυτό του οφείλει να καπνίζει μπάφο και να έχει ύφος "πόσο underground και αλήτης είμαι ρε φίλε;". Στους νεαρούς μαθητές οι οποίοι ονειρεύονται να ακολουθήσουν μία καριέρα "μάγκα", να επισημάνουμε πως απαραίτητο στοιχείο καθόλη τη διάρκεια της σταδιοδρομίας τους είναι και το ύφος "έχω ζήσει πολλά και ξέρω, πρόσεχε φίλε μην πάθεις τα ίδια (αλλά αν θες να είσαι τόσο γαμάτος όσο εγώ, πρέπει να τα πάθεις)"
Προσωπικό μυστήριο είναι τι ακριβώς κάνει το μπλε κομμάτι της γόμας. Υποτίθεται πως σβήνει το μελάνι. Το μεγαλύτερο ψέμα στην ανθρωπότητα! Σβήνει το μελάνι επειδή είτε σκίζεται το χαρτί είτε επειδή τη θέση του παίρνει μια μπλε μεγαλύτερη μουτζούρα. Αν θέλουμε να είμαστε και λεπτολόγοι ούτε το κόκκινο δεν πολυκάνει τη δουλεία του, αφού κι αυτό που και που αφήνει μια κόκκινη μπούρδα όταν επιχειρήσετε να σβήσετε κάτι. Και μάλιστα, οι συγκεκριμένες γόμες κάποτε θεωρούνταν οι καλύτερες της "αγοράς"...
Επίσης, αυτοί οι καθηγητές δεν καταλαβαίνουν πως όταν σκύβουν να δουν την άσκηση κάποιου παιδιού δεν είναι ό, τι πιο ευχάριστο να έχεις τον κώλο τους στη μούρη σου; Όντας άτομο με πολυετή εμπειρία στο παραπάνω δυσάρεστο φαινόμενο δηλώνω την έντονη απόγνωση μου καθώς οι κώλοι καθηγητών μάλλον θα με ακολουθούν όσο είμαι μέρος της εκπαιδευτικής διαδικασίας είτε αυτή λαμβάνει χώρα στο σχολείο είτε στο πανεπιστήμιο.
Τέλος, δε θα μπορούσαμε να ξεχάσουμε και τη σχέση των εκπαιδευτικών με τους προτζέκτορες! Οι καθηγητές λοιπόν, κάθε φορά που προσπαθούν να παρουσιάσουν κάτι στην τάξη χρησιμοποιώντας προτζέκτορα και θέλοντας να προωθήσουν τις "νέες τεχνολιγίες στην εκπαίδευση", ξαφνικά μετατρέπονται σε παππούδες από το χωριό, των οποίων η σχέση με την τεχνολογία είναι παρόμοια
με τη σχέση του Αγγέλα με τον αθλητισμό. Το αποτέλεσμα είναι να χάνουν 20-25 λεπτά από το μάθημα και, τελικά, να λένε αυτά που έχουν να πουν με τον κλασσικό, πατροπαράδοτο τρόπο.
Υπάρχει όμως και ένας παράγοντας τον οποίο δε λάβαμε υπόψη. Κάθε τάξη έχει έναν (και μόνο έναν) μαθητή, ο οποίος με τα χρόνια έχει αποκτήσει (σχεδόν επίσημα) το ρόλο του "τεχνικού της τάξης". Ό,τι πρόβλημα και να υπάρξει, ο τεχνικός θα το ψάξει, μπορεί να του πάρει 10-20 λεπτά, αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να μην βρει. Είτε αυτό πρόκειται για προτζέκτορα, είτε για σύνδεση στο internet, είτε για χακινγκ στη google, ο τεχνικός θα το καταφέρει, παρ' όλο που συνήθως στα άλλα μαθήματα είναι σχετικά άχρηστος. Και στην πληροφορική άχρηστος είναι, αλλά συγκεκριμένα στο να λύνει προβλήματα με προτζέκτορες, είναι επαγγελματίας!
