το δίκιο το έχουν οι εξεγερμένοι, όχι οι ρουφιάνοι και οι προσκυνημένοι

Τις τελευταίες βδομάδες η κυβέρνηση της ΝΔ έχει ξεκινήσει μια επίθεση καταστολής προς τον αναρχικό χώρο και γενικώς προς όποιον/όποια αντιστέκεται. Φυσικά, κάθε σάπιο τμήμα της κοινωνίας δηλώνει ενθουσιασμένο με τις βιαιότητες των μπάτσων και ονειρεύεται ακόμη περισσότερες συλλήψεις, φυλακίσεις και ξυλοδαρμούς. Εννοείται ότι ο κρυφός τους πόθος, τον οποίο ορισμένοι εκφράζουν και δημόσια, είναι μια κοινωνία απόλυτης επιτήρησης, με κάμερες σε κάθε γωνία, όπου όλοι θα δουλεύουμε ήσυχα-ήσυχα για τα κέρδη των αφεντικών και όσοι αρνούνται αυτό το πρότυπο, θα αποκλείονται, θα βασανίζονται, θα φυλακίζονται.

Να διευκρινύσουμε σε αυτό το σημείο ότι δεν έχουμε χούντα, αλλά αστική δημοκρατία. Δηλαδή κυριαρχία των καπιταλιστών πάνω στις ζωές των απλών ανθρώπων. Και, κατά καιρούς, η κυριαρχία αυτή επιλέγει να εκφραστεί κάπως πιο "άκομψα", πάντοτε όμως παραμένει αναμφισβήτητη και συνεχίζει την εργασιακή εκμετάλλευση, την κρατική βία, τους πολέμους, την καταστροφή της φύσης και των ζωών μας.

Ανάμεσα στον κόσμο που αντιστέκεται σε όλο αυτό και αρνείται να αποδεχθεί ως τρόπο ζωής το καπιταλιστικό "αμέρικαν ντριμ", το πιο προωθημένο και μαχητικό τμήμα του πιθανότατα είναι ο αναρχικός χώρος και οι καταλήψεις. Στις καταλήψεις θα βρείτε ανθρώπους οι οποίοι όχι μόνο ονειρεύονται έναν κόσμο που οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων θα στηρίζονται στην ελευθερία, την ευθύνη, το σεβασμό και τη συντροφικότητα, μα από τώρα οικοδομούν τις κοινότητές τους με βάση τις αρχές αυτές. Θα βρείτε ανθρώπους που έχουν πάρει μια μεγάλη απόφαση: να μην παραδωθούν στην μιζέρια και την κατάθλιψη, αλλά να εξεγερθούν απέναντι στην καπιταλιστική κυριαρχία, να αγωνιστούν εναντίον της και παράλληλα να χτίσουν εγχειρήματα και δομές με βάση τα αναρχικά προτάγματα.

Σίγουρα οι αναρχικοί κατά καιρούς κάνουν λάθη και αστοχίες, ορισμένες φορές ιδιαίτερα κατακριτέα. Όποιος όμως αγανακτεί με τα σπασμένα περίπτερα ή με τα σπρέι σε κάποιο μνημείο, ας μας πει κάτι και για τους καθημερινούς ξυλοδαρμούς της αστυνομίας, για τους θανάτους εξαθλιωμένων στα ΑΤ και τις φυλακές, για τους εργάτες που χάνουν τη ζωή τους εν ώρα εργασίας λόγω έλλειψης μέτρων ασφαλείας, για τα πνιγμένα μωρά στο Αιγαίο, για τους μεγαλύτερους ναρκέμπορους της χώρας που δεν είναι άλλοι από την Αστυνομία, για τους παιδόφιλους που γίνανε υπουργοί και μητροπολίτες.

Όλα αυτά όμως είναι η κανονικότητα, οπότε "δεν πειράζει". Και μετά αναρωτιόμαστε γιατί έχουν όλοι ψυχολογικά... Σε μια τέτοια κανονικότητα, δεν γίνεται παρά να είσαι εναντίον της. Και πράγματι, στις καταλήψεις κανείς δεν πουλάει ναρκωτικά ούτε βιάζει 10χρονα, στις καταλήψεις η γνώμη σου θα ακουστεί ακόμη κι αν δεν είσαι "παλιός", στις καταλήψεις τα αγόρια δεν βλέπουν τα κορίτσια σαν εργαλεία σεξ, στις καταλήψεις θα βρεις κόσμο που θα σε στηρίξει στο πρόβλημα σου, ούτε θα σε κοροιδέψει, ούτε θα σε εκμεταλλευτεί.

Γι' αυτό και όποιος κάνει παρέα με αναρχικούς, δεν μπορεί παρά να πει ότι ακόμη κι αν είναι λίγο περίεργοι, είναι τα καλύτερα παιδιά και σίγουρα δεν προσκυνάνε ποτέ!

-C. Lupus

H E X // Παρουσίαση ποιητικής συλλογής

Αυτό το Σάββατο, θα γίνει παρουσίαση της ποιητικής συλλογής Hex της Μαριανίνας Καλοκαιρινού και του  Θωμά Μελετέα στο Communitism στο Μεταξουργείο.

Θα υπάρξει σύντομο μουσικοχορευτικό περφόρμανς και θα ακολουθήσει πάρτι απόκρυφης μυσταγωγίας και σκοτεινής μαγγανείας.

//

"Κάποιες ιστορίες κυλούν όχι σε ευθείες γραμμές, μα σε εναλλαγές κύκλων. Η διαδρομή του hex ανοίξε την περασμένη άνοιξη έχοντας καταβολές στην κοινή μας τάση για τη μυσταγωγία και μετά κύλησε στη δημιουργία ενός μικρού μαγικού σύμπαντος μέσα στο οποίο συνειρμικά  ένα πρόσωπο με τεντωμένα χαρακτηριστικά, ένα ποτήρι που σπάει μόνο του στη μέση της νύχτας, ένα στόμα που ανοίγει πολύ για να μιλήσει, ένας αποπνικτικός εφιάλτης, μια βρώμικη σπηλιά στο αστικό τοπίο, μαζί με ένα ματσάκι φοβίες και περήφανους παραλογισμούς καταλήγουν υλικά που στριφογυρίζουν μέσα στους εκτροχιασμούς της γραμμικής μας πραγματικότητας. Μόλις μπήκε ο χειμώνας, και το hex κλείνοντας φτάνει στο επόμενο σημείο εκκίνησης ελπίζοντας ότι νέα γριμόρια θα μαγειρευτούν στα μυαλά των γύρω μας."

-Μαριανίνα Καλοκαιρινού & Θωμάς Μελετέας

//

Στο χώρο θα υπάρχει κουτί ελεύθερης συνεισφοράς για τη βραδιά.

Θα είμαστε κι εμείς εκεί, με τον πάγκο μας.

Σάββατο 16 Νοεμβρίου, 21:00

Kino 28 Communitism

Κεραμεικου 28, Αθήνα

FB Event

πέντε χρόνια σλίτζι

Πέντε χρόνια μετά, και το σλίτζι είναι ό,τι ήταν και στην αρχή, με διαφορετική όμως μορφή, πιο συγκροτημένη και μάλλον πιο ανεπτυγμένη. Είναι το γεμάτο δουλειές και υποχρεώσεις πρωινό, που θα κλέψουμε δέκα λεπτά για να αφήσουμε το Μαμπέτι σε κάποιον απ' τους χώρους διανομής του και να πούμε δυο κουβέντες με τα παιδιά εκεί. Είναι το τέλος μιας δύσκολης βδομάδας, που θα έχουμε συνέλευση να συζητήσουμε και να οργανώσουμε επόμενα πράγματα και το ότι μετά θα κάτσουμε να πιούμε όλοι μαζί ένα κρασί στο Κιούμπρικ. Είναι μια πρόταση ή μια ιδέα που θα μας στείλει κάποιος και θα μας κάνει να ξεχαστούμε για λίγο απ' τις άσχημες σκέψεις μιας περιόδου. Είναι η σιγουριά ότι όταν είμαστε μαζί, έχουμε όλο τον χώρο να είμαστε αυθεντικοί, χωρίς κανείς να μας θεωρήσει περίεργους. Είναι βασικά το ότι κανείς δεν είναι μόνος του και καμία δεν είναι μόνη της.

Είναι όμως και πιο συγκεκριμένα πράγματα το σλίτζι. Είναι η προσωπική έκφραση χωρίς λογοκρισία. Είναι το σπίτι για όσα "δικά μας παιδιά" δεν έχουνε σπίτι. Για την ακρίβεια, είναι απλά η αυλή και μερικά υλικά που σιγά-σιγά αρχίζουν να φέρνουν σε σπίτι. Είναι η υπόσχεση ότι σε αυτό τον κόσμο, που μας καλωσορίζει στην υποκρισία και στην βαρβαρότητα, θα βρούμε τον τρόπο να μείνουμε ευαίσθητοι χωρίς να βυθιζόμαστε συναισθηματικά στο σκοτάδι. Ότι όσο κι αν οι καιροί λένε το αντίθετο, θα κρατήσουμε μερικές γωνιές για την ομορφιά και την περηφάνια. Ότι δεν τα παρατάμε καθόλου εύκολα, είμαστε αρκετοί, είμαστε ενωμένοι και είμαστε εδώ. Πάνω απ' όλα, είμαστε εδώ.

Το σλίτζι είναι βέβαια κι άλλα πράγματα, αυτή τη φορά όντως συγκεκριμένα. Είναι τα τέσσερα βιβλία, τα οκτώ τευχη απ' το Μαμπέτι, το βίντεο κλιπ, οι ηχογραφήσεις, τα τρία γλέντια, τα εκατοντάδες κείμενα στο μπλογκ και αρκετά ακόμη επιμέρους πράγματα. Είναι δηλαδή η έμπρακτη απόδειξη ότι γίνεται να κάνουμε τέχνη και να εκφραστούμε με τους δικούς μας όρους, με σοβαρότητα και μεράκι. Ότι μεγαλύτερη σημασία δεν έχει ούτε το μπάτζετ ούτε η εμπειρία, αλλά η διάθεση και η οργάνωση. Και αυτό δεν πάει μόνο για την τέχνη.

Υπάρχουν μερικά στοιχεία που πιστεύουμε ότι αξίζει να αναφερθούν, διότι σε μεγάλο βαθμό χαρακτηρίζουν τη λειτουργία του σλίτζι. Ένα είναι η εμπιστοσύνη και η προσωπική επαφή, οι οποίες μας διευκολύνουν στο κάθε τι και χωρίς αυτές δεν θα μπορούσαμε να έχουμε κάνει ούτε τα μισά. Ένα άλλο είναι η προσπάθεια να οργανώνουμε κάθε λεπτομέρεια και να κυνηγάμε το καλύτερο αποτέλεσμα, κόντρα σε μια γενικότερη μετριότητα που επικρατεί. Κι ένα τρίτο, το ότι δεν κάνουμε μεγαλεπίβολα σχέδια, δεν δημιουργούμε υπερβολικές προσδοκίες, προσέχουμε κυρίως το επόμενό μας βήμα, συνεχώς αναπροσαρμόζουμε τη γενική μας κατεύθυνση και αφού έχουμε πετύχει κάτι, τότε μπορούμε να το χαρούμε και να το προβάλλουμε.

Απέναντι λοιπόν από τον πολιτισμό του κέρδους, αργά αλλά ελπίζουμε σταθερά, φτιάχνουμε μια κοινότητα που επιλέγει να διατηρεί κάποιες παραδοσιακές αξίες όπως η καλοσύνη, ο σεβασμός, η απλότητα, η συντροφικότητα. Μια κοινότητα στην οποία σε κανέναν δεν ανήκει κανείς άλλος πέρα από τον εαυτό του και την ίδια στιγμή αυτή ανήκει σε όλους μας, για τον καθένα υπάρχει κάτι στο οποίο είναι σημαντικός.

Πέντε χρόνια μετά, ο χώρος που φτιάξαμε για να εκφραζόμαστε, σταδιακά μεγαλώνει.
Πέντε χρόνια μετά, οι πόρτες μας είναι ανοιχτές για όσους νιώθουν αυτά που κάνουμε.
Πέντε χρόνια μετά, ό,τι κι αν σημαίνει, το γνήσιο δεν πεθαίνει.