Αγαπητέ φίλε η πρώτη
περίοδος κρίσης που γνώρισα στη ζωή
μου, στα δεκαοκτώ μου χρόνια, στη Φλωρεντία
φοιτητής στο πρώτο έτος, το μακρινό ’73,
η πετρελαϊκή.
Μες τη ζαλάδα τους οι
ιταλιάνοι, επιβάλλουν στο weekend ολοκληρωτική
απαγόρευση κυκλοφορίας. Ήμουν πολύ
νεαρός τότε για να αντιληφθώ και να
εκτιμήσω το μέγεθος της ομορφιάς της
πόλης δίχως αυτοκίνητα, πράγμα που με
γοήτευσε αυτή τη φορά, κι ας μην ήταν
ολοκληρωτική!
Δίχως καυσαέριο,
ηχορύπανση, με πεζοδρόμια καθαρά από
τραπεζοκαθίσματα, και το τραγούδι των
πουλιών να γίνεται ακουστό και να αρέσει,
μιας που τώρα πέσαμε πάνω στην Άνοιξη.
Σε κάποιους φαίνεται μικρό πράγμα αυτό,
στα μάτια μου τεράστιο!!
Καθημερινά διεξάγεται
μια μάχη ανάμεσα σε υποτελείς και Κυρίους
για το ποιος θα καταφέρει να πραγματοποιήσει
σχέδια και επιθυμίες. Όταν, σε κάποιες
στιγμές της Ιστορίας οι υποτελείς
αποφασίζουν να χρησιμοποιήσουν την
μεγάλη ποσοτική δύναμη που έχουν, μαζί
με την ανεξάντλητη φαντασία κάποιων
από αυτούς, τα αποτελέσματα είναι
θαυμαστά και η ζυγαριά γέρνει προς την
πλευρά τους.
Φτάνει να τολμήσουν.
Είναι οι ίδιοι που φταίνε όταν ζουν εν
υπνώσει, έρμαια της προπαγάνδας των
αφεντικών, όπως συμβαίνει αυτή τη στιγμή.
Χειρότερος σύμβουλος
του ανθρώπου ο κακός εγωισμός. Έτσι
λοιπόν οι Κύριοι καταφέρνουν να
παλουκώσουν τον υποτελή στον καναπέ
του, διαχωρίζοντας τον από τον φυσικό
του σύμμαχο, τον διπλανό, τον γείτονα
υποτελή, λες και τα συμφέροντα τους
είναι διαφορετικά! Βλέπουμε λοιπόν αντί
για τάξη, πολλά κομμάτια αυτής, να
στρέφονται πολύ συχνά το ένα ενάντια
στο άλλο. Φίλους να γίνονται εχθροί για
μια γυναίκα και αδέλφια να αλληλοσκοτώνονται
για μια πατέντα.
Οι »πιστοί» να θέλουν
να τρέξουν στις εκκλησίες, οι γυναίκες
στα κομμωτήρια και στα ινστιτούτα
καλλονής και οι άλλοι.. κι εγώ δεν ξέρω
που! Αντί να στρέφονται όλοι μαζί κόντρα
σε αυτούς που τους κλέβουν καθημερινά
το όνειρο και τον ιδρώτα. Ίσως γιατί τις
περισσότερες φορές, αν όχι πάντα, θέλουν
να τους μοιάσουν, να γίνουν »κύριοι» κι
αυτοί για να εκμεταλλεύονται αλλότριους
ιδρώτες!
Από την φύση μου είμαι
άνθρωπος αισιόδοξος. Πως να μην είμαι
άλλωστε, χειμώνα καλοκαίρι τριγυρνώντας
στη φύση, τόσο κοντινή στις πόλεις που
κατοικούμε στην Ελλάδα. Αυτή τη στιγμή
γράφω σ’ένα μπλοκάκι, μες το πράσινο
των λόφων που περιβάλουν την Καβάλα.
Λουλούδια, αρώματα, πουλάκια, την γαλήνια
φασαρία της φύσης που πεθαίνει και
ξαναγεννιέται διαρκώς. Εδώ γύρω δεν
γίνεται να είσαι απαισιόδοξος!
Ας βγούμε λοιπόν απ’το
καβούκι μας να δούμε τι έχει να μας Πει
η Φύση! Πολύ την θυμόμαστε τελευταία
λόγω του φόβου της επερχόμενης καταστροφής
της, πάντα μες απ’τα καβούκια μας όμως.
Μάλλον θεωρητική είναι η ανησυχία μας.
Δίπλα μας στέκει η εξοχή
και η θάλασσα, κι έχουν τόσα να μας πουν
για το που και πως να βαδίσουμε. Μόνο
όταν την επισκεπτόμαστε, αφήνοντας πίσω
κι έξω τις φασαρίες της πόλης απ’ το
μυαλό μας, ήμαστε αληθινοί.
Η καραντίνα, [για μένα
δεν ήταν τέτοια μιας και στην καθημερινότητα
μου δεν άλλαξε απολύτως τίποτα] πέρα
από την τρομοκρατία των Μέσων, που κι
αυτή μπορέσαμε να αποφύγουμε, καθάρισε
πόλεις θάλασσες αέρα φύση από το καυσαέριο
– μας έδωσε δε την δυνατότητα να
κοιτάξουμε μέσα μας, να αφουγκραστούμε
το μέσα και το έξω. Ας είναι τα συμπεράσματα
που θα γεννηθούν όμορφα και θαρραλέα!!
Έτσι κι αλλιώς η
κανονικότητα στην οποίαν επιστρέφουν
οι πολλοί ποτέ δεν μας άρεσε, κακοφτιαγμένη
γαρ!!!
Υστερ. 1: Εδώ, περπατώντας
ανάμεσα σε παπαρούνες πασχαλίτσες
χαμομήλι, τάξεις δεν υπάρχουν! Ούτε στα
βράχια και την αμμουδιά, εξισώνουν τους
πάντες, δίχως ρούχα και μπιχλιμπίδια,
μ’ένα μαγιό όσοι θέλουν να κρύψουν τη
γύμνια τους, λίγο ψωμοτύρι και νεράκι,
όλοι είναι όμοιοι!
Υστερ. 2: πριν λίγο πέρασε
δίπλα μου, στα είκοσι μέτρα, ένα νεαρό
γεράκι, πήγε και στάθηκε στο απέναντι
πεύκο. Πριν λίγες μέρες νωρίτερα, πάντα
στον ίδιο λόφο, πάνω απ’το κεφάλι μου
πετούσε μια παρέα πελαργοί, απ’ την
ανατολή έρχονταν,στα εκατό μέτρα από
την πόλη όλα αυτά λαμβάνουν χώρα.
Πέρσι δε, στο ίδιο μέρος,
θυμάμαι το αλεπουδάκι να τριγυρνά
αμέριμνο μέχρις που σχεδόν έπεσε επάνω
μας, είχα και τον σκυλαράκο μαζί μου,
τον Ερνέστο, μόλις μας πήρε χαμπάρι
χάθηκε μες τα πουρνάρια. Τα δεν σκιουράκια
κάνουν πάρτι ανεβοκατεβαίνοντας τα
πεύκα!
Υστερ. 3: όλα αυτά φυσικά
είναι γραμμένα από έναν 65άρη. Δεν έχω
την απαίτηση να τα συμμερίζεται ο νεαρός,
σου το είπα φυσικά και στην αρχή αυτής
της επιστολής.
Η καραντίνα ήταν μακρά
κι αχρείαστη πλέον. Δεν κλείνεις στα
σπίτια τους υγιείς επειδή δεν μπορείς
να τους τεστάρεις. Ξόδεψες εκατομμύρια
στα Μέσα για να μαυρίζουν τις ψυχές μας
αντί σε τεστ και πρόληψη. Πρόληψη πρόληψη
πρόληψη κύριοι. Δεν μπορείς στο νέο να
απαγορεύεις να συνευρίσκεται, να
αγκαλιάζεται, να κάνει έρωτα, να παρτάρει,
να φιλιέται. Μήνες τώρα αγύρτες έχετε
την απαίτηση να στεκόμαστε μακριά ο
ένας από τον άλλο γιατί έτσι λέει δεν
κινδυνεύουμε.
Δεν είναι ζωή αυτή,
είναι αργός θάνατος, οπότε, προτιμούμε
να πεθάνουμε όρθιοι.
Δεν μπορείς να φέρεσαι
στη νεολαία όπως στα γερόντια. Εσύ κύριε,
όπως κι αν σε λένε, που τα ίδια σου τα
λόγια αναιρείς την επομένη. Όταν ζητάτε
ομοψυχία μοναχά στα δικά σας κελεύσματα
οι νέοι θα αντιδρούν, διαφορετικά δεν
θα είναι νέοι.
Αφήστε τους νέους
ν’ανθίσουν, κι εμάς να τους κάνουμε
παρέα, άφοβα. Φτάνει με την τρομοκρατία
σας.
Αυτά τα ολίγα είχα να
σου πω φίλε μου, πάψε να τους ακούς,
Στ/αγώνα έχουμε ανάγκη, καθημερινό.
Πολλά φιλιά.
Σε χαιρετώ
χαρούμενος και γελαστός μιαν όμορφη
ημέρα….
Μιχάλης Μαυρόπουλος
