Στου ουρανού το υπόγειο, που κείτεται αιχμάλωτη,
μια μάνα άνιφτη ολοβραδίς αναστενάζει
κι ένας θεός που ίσως ν' άκουσε τη μητρική ευχή,
βουρκώνει απ’ το μαράζι της και ρίχνει μαύρο δάκρυ
μπροστά στου οριζόντου το φρεσκοβαμμένο άλικο.
Μα στης μητέρας την καρδιά, την ανοιχτή κι ευάλωτη,
της ζωγραφίζει χαρακιές το θεϊκό χαλάζι.
Μόνο οι γοργόνες μεσοπέλαγα είδανε μια ψυχή
που διέσχισε του ορίζοντα τη ρουσογάλανη άκρη
κι ένα μικρού μεγέθους, να επιπλέει, κοντομάνικο.
-ψ.ψ.
(Υ.Γ.:
Οι στίχοι είναι βασισμένοι σε αληθινή ιστορία, την οποία μας μετέφερε από δική του εμπειρία ο Αγγέλας: «Σε μια κατάληψη για τους
πρόσφυγες υπήρχε μια γυναίκα από τη Συρία, της οποίας τα 3 από τα 4 παιδιά
πνίγηκαν στην προσπάθειά τους να φτάσουν στην Ελλάδα. Η γυναίκα έκτοτε φοβάται
το νερό, αφού την παραπέμπει σ' αυτό το γεγονός, σε σημείο να μην μπορεί καν να κάνει μπάνιο. Τα μωρομάντηλα ήταν η μόνη λύση που μπορέσαμε να βρούμε»)
