Είμαστε όλοι νούμερα
σε μια μακρά λίστα αναμονής. Παγιδευμένοι
σε ατελείωτες διαδικασίες καταγραφής.
Υποταγμένοι στο απόλυτο της ψυχρής
μαθηματικής ακρίβειας. Εκατομμύρια
ψηφιοποιημένες ψυχές στην τάφρο ενός
παγκόσμιου αλγορίθμου. Δισεκατομμύρια
φλέβες τρέφουν τα αδηφάγα στόματα που
φαντασιώνονται την ανθρώπινη κρίση.
Δεξαμενές πόνου αποθηκεύουν τον ιδρώτα
της εργαζόμενης μάζας και τα δάκρυα των
αδικημένων.
Είμαστε όλοι αριθμοί στη
μαθηματική σκέψη της μπουρζουαζίας.
Ερωτευόμαστε μέσα από γραφειοκρατικές
διαδικασίες, χτίζουμε δεσμούς μέσα από
τραπεζικούς λογαριασμούς, κάνουμε σεξ
στα νούμερα αυτοματοποιημένων κλήσεων
και εκκολάπτουμε τα αυγά της
οθόνης. Όσο κι αν διασταυρωθούμε μεταξύ
μας και πολλαπλασιαστούμε δημιουργώντας
συμβολικούς αριθμούς, το κάνουμε μέσα
στα περιοριστικά πλαίσια του κανονισμένου
αριθμητικού χάρτη.
Εδώ η αντίληψη του
μηδενός είναι επαναστατική. Αρκεί ένα
ξεκλείδωμα του νου για να συνειδητοποιήσεις
πως αν πολλαπλασιαστείς με το μηδέν,
γίνεσαι μηδέν. Όσοι από εμάς γίναμε
μηδενικά, κάναμε στροφή ζωής και δηλώνουμε
αποχή από το φαύλο κύκλο της αριθμητικής
αναπαραγωγής. Είμαστε τα ελαττωματικά
γρανάζια. Μηδέν. Απόλυτη απουσία
προσανατολισμένου εδάφους, άρνηση
μπαγιάτικων λαϊκισμών και ομόφωνης
ομοιομορφίας. Μηδέν και μαύρο. Τα μηδενικά
ξεπλένουν από πάνω τους τα πλαστικά
χρώματα της εμπορευματοποιημένης ζωής,
τις ληγμένες ιδεολογίες και τα σάλια
αθυρόστομων γραβατάκηδων και ξεπεσμένων
θεατρίνων. Γιατί όταν είσαι μηδενικό,
μπορείς να κυνηγήσεις και να κατακτήσεις
τον αληθινό πλούτο, αυτόν που δε μετριέται
σε μακροσκελείς αριθμούς μηχανημάτων
ανάληψης και σε στοίβες χαρτονομισμάτων.
Είμαι εγώ, είσαι εσύ,
και όλοι εμείς που ερωτευτήκαμε τη ζωή,
και που ονειρευόμαστε τη δική μας ζωή
αποδεσμευμένη από τα αγκάθια και τους
σαπισμένους στήμονες του μεγαλοαστικού
φυτού. Είμαστε εμείς, που τρέχουμε
αγκαλιά μέσα στα χαλάσματα και φωνάζουμε
με όλη μας την ψυχή, με οδηγό τα μαυροπούλια
που κατακλύζουν τον ουρανό. Άναρχα σμήνη
μηδενικών μέσα στην κανιβαλιστική
ζούγκλα. Τρέχουμε, για να διασπείρουμε
την πνοή της αντίδρασης. Τρέχουμε, για
τους απανταχού εξεγερμένους, αυτά τα
«μηδενικά». Γι’ αυτούς, που βαστούν με
σταθερό παλμό τα όπλα που φωλιάζουν στα
χέρια τους, χέρια απελευθερωτώνi.
Τρέχουμε έως ότου έρθουμε μέτωπο προς
μέτωπο με εκείνους, τους νεκροθάφτες,
τους ψεύτες, τους βασανιστές και όλους
όσους προσπαθούν να θάψουν ιδέες, τις
δικές μου, τις δικές σου, και όλων μας
τις σκέψεις. Τρέχουμε, κι όταν ξαποσταίνουμε,
γευόμαστε τις χαρές της ζωής, την απλότητα
και συνάμα τον πλούτο των κοινωνικών
και συναισθηματικών μας συνευρέσεων,
την ανθρώπινη θέρμη. Και πάντα, κρατούμε
μια αθάνατη πίστη, την πίστη πως, ναι,
κάποια μέρα θα νικήσουμε. Θα νικήσουμε,
γιατί εμείς έχουμε ανάμεσά μας τα πιο
φωτεινά χαμόγελα και τις πιο ζωντανές
ψυχές.
Κι όταν ο χάρος θα
χτυπήσει τις πόρτες μας, πάλι ως μηδενικά
θα θαφτούμε ο ένας δίπλα στον άλλον,
ίσοι και αλληλέγγυοι, όπως είμασταν και
στις μοναδικές μας κοινότητες, ελεύθεροι,
αποδεσμευμένοι από τη μανία της πρόσθεσης.
Και θα ανασταινόμαστε σε κάθε γενιά,
μέσα απ’ τις σκιές της πένθιμης σημαίας
μας κάθε φορά που αυτή θα υψώνεται, έως
ότου ανατείλει ο ήλιος της ελευθερίας.
-Βανέσα Σελε
i Η φράση αποτελεί αναφορά στο αντίστοιχο
απόσπασμα από το «Τουφέκι», του Ρικάρντο
Φλόρες Μαγκόν.
Τρίτη 20.00-23.00: αναγνωστήριο
- δανειστική βιβλιοθήκη Τετάρτη 20.00-23.00:
αναγνωστήριο - δανειστική βιβλιοθήκη Πέμπτη από τις 20.00,
HipHop μπαρ για την οικονομική ενίσχυση
του χώρου
Οι Εκλάμψεις είναι ένας
νέος ανεξάρτητος χώρος βιβλίου, στα
όρια της γειτονιάς των Εξαρχείων, δίπλα
στο Πεδίον του Άρεως. Δημιουργήθηκε με
πρωτοβουλία της ομάδας του σλίτζι και
τον διαχειρίζεται η ανοιχτή του συνέλευση,
η οποία γίνεται κάθε δεύτερη Κυριακή
του μήνα. Στον χώρο λειτουργεί δανειστική
βιβλιοθήκη, υπάρχει διαθέσιμο όλο το
υλικό και οι εκδόσεις του σλίτζι όπως
και υλικό από φιλικά εγχειρήματα, ενώ
επίσης μπορεί να χρησιμοποιηθεί και ως
αναγνωστήριο. Με τον καιρό, σκοπεύουμε
να φιλοξενηθούν και άλλες δραστηριότητες,
όπως για παράδειγμα προβολές ταινιών,
εκθέσεις ζωγραφικής και φωτογραφίας,
μαθήματα, εκδηλώσεις. Ακόμη, είναι ένα
σημείο συνάντησης και γνωριμίας με
σκοπό την οργάνωση περαιτέρω δραστηριοτήτων
και εκτός των ορίων του χώρου (π.χ.
φεστιβάλ, βιβλιοπαρουσιάσεις). Εν τέλει,
είναι ένας τρόπος να στεγάσουμε τις
επιθυμίες μας μακριά από τις λογικές
του κέρδους και να αναπτύξουμε τις δικές
μας προτάσεις.
Το βιβλίο βοηθάει το
άτομο να απελευθερωθεί, ενισχύει την
συλλογική μνήμη, σκαλίζει τα βάθη της
ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης, παρουσιάζει
ολοκληρωμένα θέσεις και θεωρίες, αποτελεί
θεμελιώδη μορφή τέχνης και συντροφιά,
καλλιεργεί την σκέψη. Επιλέγουμε
συνειδητά να λειτουργούμε πέρα από τον
αστικό πολιτισμό, ο οποίος αποτελεί μια
συνθήκη στην υπηρεσία της άρχουσας
τάξης, ένα ακόμη μέσο για να προωθείται
και να ενισχύεται η βαρβαρότητα, ο
ξεπεσμός των αξιών, η λατρεία του κέρδους,
ο ανταγωνισμός των ατόμων αντί της
συνεργασίας τους και, τελικά, η ίδια η
κυριαρχία του καπιταλιστικού συστήματος.
Η γειτονιά των Εξαρχείων αποτελεί μία
“ατέλεια” μες στην ομοιομορφία αυτής
της κυριαρχίας και ως τέτοια θέλουμε
να την υπερασπιστούμε και να την
διατηρήσουμε, απέναντι στα σχέδια για
την μετατροπή της σε ένα εναλλακτικό
διασκεδαστήριο.
Το χαλί που είναι
στρωμένο και ήδη το περπατάμε, οδηγεί
σε ένα μέλλον που τα συστατικά του
στοιχεία θα είναι ο έλεγχος, η εκμετάλλευση,
η απομόνωση και η απελπισία. Έχει
ιδιαίτερη σημασία, μες στο σκοτάδι που
απλώνεται τριγύρω, να φροντίσουμε να
υπάρχουν μερικές εκλάμψεις. Οφείλουμε
να αναλάβουμε την ευθύνη της συμμετοχής
μας στην ιστορία, να μην μείνουμε
παρατηρητές ούτε απλά
“διαμαρτυρόμενοι”. Τίποτε δεν θα
κινηθεί προς μια θετική κατεύθυνση, όσο
αφήνουμε την αστική τάξη να καθορίζει
μόνη της τις εξελίξεις εξοντώνοντας
κάθε απλό άνθρωπο, οξύνοντας την
νοσηρότητα της κοινωνίας και δηλητηριάζοντας
τα πάντα, απ' την φύση ως τις σχέσεις και
τον πολιτισμό. Βήμα-βήμα, να οργανώσουμε
την συλλογική μας αντίσταση στην
παραίτηση.
-------- *Ο χώρος των Εκλάμψεων,
είναι ανοιχτός σε ιδέες, προτάσεις,
συμμετοχές. Σε περίπτωση που θέλετε να
προσφέρετε βιβλία για την ενίσχυση της
δανειστικής βιβλιοθήκης, επικοινωνήστε
μαζί μας. Ο χώρος βρίσκεται στην Σπ.
Τρικούπη 71 και είναι ανοιχτός κάθε Τρίτη
19.00-22.00 και κάθε Σάββατο 13.00-16.00.
Διαχρονικά, κάθε
εξουσιαστική μορφή αναζητά τρόπους,
ύπουλα μέσα, προκειμένου να καθοδηγήσει,
να ελέγξει, να συμμορφώσει και να υποτάξει
τους στόχους της σ’ ένα οργανωμένο και
καλοστημένο σύστημα ροής, που θα
διαμορφώνει και θα καθορίζει κάθε πτυχή
της ανθρώπινης ζωής κατά τα πρότυπα και
τα συμφέροντα των εξουσιαστικών μονάδων,
ξεζουμίζοντας από τον απλό άνθρωπο τη
δύναμή του να λαμβάνει πρωτοβουλίες,
να ξεσηκώνεται, να καλλιεργείται.
Η υποταγή, ωστόσο, πλέον
δε μπορεί να γίνει στέρεη κατάσταση
μέσα από εξαπόλυση μιας ολοφάνερης
επίθεσης, μιας πλήρως ξεκάθαρης
καταστρατήγησης των ελευθεριών μας.
Αυτό επιδιώκεται να γίνει αργά και
σταθερά, έως την πλήρη εξάλειψη της
αυθυπαρξίας του νου. Ακόμα κι αν αυτό
επιτευχθεί, η ιστορία έχει αποδείξει
πως με το πλήρωμα του χρόνου είναι
καταδικασμένο να καταρρεύσει. Γιατί ο
ανθρώπινος νους ξέρει να αμφισβητεί,
να οραματίζεται, να αντιστέκεται και
να καταστρέφει τον ιό της κυριαρχίας.
Η εξέγερση είναι στο
αίμα του ανθρώπου.
Ο άνθρωπος δε μπορεί
να προοδεύσει, δε μπορεί να ευτυχήσει,
δε μπορεί να καλλιεργηθεί όταν είναι
παγιδευμένος στις μηχανές παραγωγής
και στο λαβύρινθο της κατανάλωσης, όταν
του ζητάνε να θυσιάσει το κορμί και την
ψυχή του στο βωμό του χρήματος. Μόνος
γνήσιος καλλιεργημένος άνθρωπος ο κάθε
εξεγερμένος. Ο κάθε άπιστος απέναντι
στη θρησκεία του κεφαλαίου και τον
«παντοδύναμο θεό» του κράτους. Ο
υπερασπιστής της ζωής, της ταπεινοφροσύνης,
και της αξιοπρέπειας.
Η εξουσία, λοιπόν, στο
πρόσωπο της μεγαλοαστικής τάξης του
21ου αιώνα, προκειμένου να απλώσει τα
αγκάθια της και να ανθίσουν στους κήπους
του λαού τα σαρκοφάγα άνθη του καπιταλισμού
και του κράτους, καταφεύγει σε δόλια
μέσα που συνεπάγονται το τρίπτυχο
χειραγώγηση-πειθώ-έλεγχος, με τη συνοδεία
της καταστολής των όσων αντιφρονούντων.
Ο σύγχρονος καπιταλισμός
σε σπρώχνει να πέσεις στο γκρεμό, να
γίνεις γρανάζι στη μηχανή του, σε αυτόν
τον «παράδεισο» της ελεύθερης αγοράς
των μεγαλοστομάτων. Σε αποπροσωποποιεί,
από υποκείμενο σε καθιστά αντικείμενο,
και μάλιστα, αντικείμενο εκμετάλλευσης.
Το καπιταλιστικό κράτος σε ντύνει με
το πρόσωπο του ευτυχισμένου καταναλωτή,
του ελεύθερου εργαζόμενου, του υπεύθυνου
πολίτη, του καλού φοιτητή, ή αλλιώς, σε
γδύνει στο πρόσωπο του αδίστακτου
τρομοκράτη.
Το σύστημα σε πείθει
πως το χρειάζεσαι, πως χρειάζεσαι τα
αφεντικά όσο και το μισθό σου, πως οι
έννοιες της αυτοοργάνωσης και της
αντιεξουσίας είναι ηλίθιες, αντιδημοκρατικές,
επικίνδυνες. Επικίνδυνες για τα μονοπώλιά
τους.
Το κράτος φιμώνει,
ξεπλένει, καταστέλλει. Αλλά το κράτος
τώρα σου κλείνει το μάτι, σε δωροδοκεί.
Το λεγόμενο «πάσο ελευθερίας» των 150
ευρώ σε όσους της ηλικιακής ομάδας 18-25
ετών εμβολιαστούν είναι μια ολοζώντανη
απόδειξη της σήψης, της παρακμής του
κράτους και του συστήματος υγείας που
αυτό ελέγχει.
Ποιος θα μπορούσε να
είναι πιο ύπουλος τρόπος να εξαπλωθούν
οι εμβολιασμοί στον πληθυσμό, από την
παραχώρηση χρηματικής αμοιβής σε τόσους
που πλήγωνται από την οικονομική κρίση
και που περίμεναν τόσο καιρό το άνοιγμα
όλων των κέντρων διασκέδασης και
ψυχαγωγίας, καθώς και του εσωτερικού
τουρισμού;
Μάλιστα, στοχευμένα
για το πιο ζωντανό και δυναμικό κομμάτι
του, αυτό που τον προηγούμενο καιρό
βρέθηκε στους δρόμους, πραγματοποίησε
καταλήψεις στα πανεπιστήμια, συγκρούστηκε
ενάντια στους κυβερνητικούς σχεδιασμούς‧
τη νεολαία.
Πώς είναι δυνατόν αυτό
το κομμάτι του λαού να δεχτεί τα λεφτά
του κράτους που επιδίδεται στη σπατάλη,
που πληρώνει για την εισαγωγή μπάτσων
στα πανεπιστήμιά τους, που πληρώνει
αστυνομικά σώματα που περιπολούν τις
γειτονιές και βαράνε τους συνανθρώπους
τους στις πλατείες, που δωροδοκούν με
υπέρογκα ποσά τα μέσα μαζικού ψεύδους,
που τα χώνουν στις τσέπες των επενδυτικών,
κι όλα πάντα στο όνομα της υγείας και
της κοινής ευημερίας;
Πώς είναι δυνατόν αυτά
τα χρήματα να θεωρηθούν δώρο προς εμάς,
όταν όλα είναι κλεμμένα από εμάς;
Η υγεία
είναι ένα αγαθό στο οποίο κάθε άνθρωπος
αδιαμφισβήτητα θα πρέπει να έχει ελεύθερη
πρόσβαση, χωρίς πολιτικά μεσάζοντα
στοιχεία, τα οποία οδηγούν αναπόφευκτα
στον εκφυλισμό της. Η υγεία είναι αρετή.
Η υγεία δεν εμπνέεται από δωροδοκίες.
Το σύστημα ριζώνει και
ριζώνει και ριζώνει, εξαπλώνεται. Ποιος
θα βρεθεί να κόψει το αιμοβόρο δέντρο
όταν κάποιοι συνεχίζουν να τρέφονται
με τους αηδιαστικούς του καρπούς; Ο
καθένας μας θα πρέπει να αποφασίσει αν
θα θάψει την αλήθεια της πολιτικής
παρακμής εξαπλώνοντας την υποκρισία,
ή αν θα ξεθάψει το κυβερνητικό παραμύθι,
εξαπλώνοντας την εξέγερση. Γιατί αν
τρέφεις το τέρας, δε θα καταφέρεις να
το συντρίψεις ποτέ.
Καθαρή συνείδηση.
Ανυποταγή. Μα πάνω απ’ όλα, αξιοπρέπεια.
Την Πέμπτη 24/6 σας
περιμένουμε από τις 6 το απόγευμα στο
γλέντι μας στο προαύλιο της Φιλοσοφικής
(κεντρική είσοδος). Θα έχει ζωντανή
μουσική, ποτό, καθώς και όλο το διαθέσιμο
υλικό του σλίτζι.
Αυρίο και μεθαύριο,
Σάββατο και Κυριακή από τις 16.00 ως τις
20.00, θα είμαστε στο Πεδίο του Άρεως με
όλο το διαθέσιμο υλικό μας (βιβλία, παλιά
Μαμπέτια, μπλούζες, μπροσούρες, κάλτσες,
αφίσες κ.λπ.)
Ο Πολιτισμός γκρεμίζει
τοίχους και σπάει κλειδαριές, δημιουργεί,
παρεμβαίνει μες το γκρίζο και προσθέτει
λίγο χρώμα, ανοίγει προοπτικές, δεν
αφήνει το όνειρο να σβήσει. Οφείλει να
αποβάλλει βιαστές-παιδεραστές και κάθε
είδους σκουπίδια που καταστρέφουν ζωές
υπό την κάλυψη του “μεγάλου καλλιτέχνη”...
Τον Πολιτισμό που θέλουμε θα τον
δημιουργήσουμε εμείς και μόνο, όλοι
μαζί, με επιμονή και όρεξη, χωρίς ποτέ
να αφήνουμε στην άκρη τα όνειρά μας.
μια σταγόνα βροχής που ρίχνει τον εαυτό της πάνω σε μια τσιγκινη επιφάνεια.
υπάρχει μια τρομακτική επαναληψιμότητα.
κατι άλλαξε για λίγο και πριν προλάβεις να το συνειδητοποιήσεις έχει ήδη χαθεί.
Όλα γύρω είναι μπλε και γκρί.
Κι εγώ βασικά ακριβώς το ίδιο νιώθω.
Πλέω μέσα σε ένα μπλε σύννεφο, κοιτάζω από ψηλά και στριφογυρίζω για λίγο ανέμελη στον ουρανό.
Δεν θα κρατήσει το ξέρω, τίποτα δεν κρατάει, κι όμως ελπίζω, όπως ελπίζουν όλα τα όντα στην επόμενη μέρα που θα έρθει.
Θα ξημερώσει δεν μπορεί, σωστά;
Θα βλέπεις κάτι άλλο πέρα από μπλε σύννεφα και σκιές, σωστά;
Όλα είναι ίδια και όλα είναι ήδη αλλιώς.
Για μια μόνο στιγμή αντίκρισα κάτι που έκανε την ανάσα μου να σταματήσει, για λίγο ένιωσα ξανα ανυπομονησία και ενθουσιασμό. Για λίγο , τόσο λίγο που θα μπορούσα και να το φαντάστηκα.
Η ώρα του απολογισμού.
Η ώρα ενός θρήνου που δεν εξηγείται.
Η ώρα της θλίψης, σε έναν κόσμο που δεν έχει χρόνο για αυτά.
Ολα τα ανείπωτα, βαριά, οργανικά συναίσθηματα ο Κόσμος τα καταπίνει αμασητα σχεδόν, σαν ορεκτικό.
Καμία ιεροτελεστία, καμία τελετή αποδοχής ή συνύπαρξης.
Να αναμειχθεί η Τροφή με το σάλιο, να διασπαστεί, να εισέλθει ιερά στο σώμα.
Μια στιγμή Παύσης και Ένωσης με αυτό που έρχεται.
Μια στιγμή Παύσης και Ένωσης με αυτό που φεύγει…
Ετσι ολόκληρα, εισέρχονται τα συναισθήματα στο οξύ της πέψης, σαν μύγες παγιδευμένες στο νέκταρ-παγιδα. Έχουν έρθει να γλείψουν αυτό το γλυκό ζουμί, όμως αυτό γλιστράει γλιστράει γλιστράει και εκείνες κυλούν εν τέλει απαλά μέσα στην κοιλιά του λουλουδιού. Το οξύ τρυφερά τις διαλύει.
Είμαστε ολομόναχοι, κοιτάμε κάτι που φωσφορίζει και τρέχουμε απελπισμένοι πάνω του, μέχρι να μας καταπιεί κι αυτό.
και ξανά και ξανά και ξανά.
Και πάλι και πάλι και πάλι.
Να ρίχνουμε τον εαυτό μας στον ίδιο κενό ενθουσιασμό.
Το ποίημα στάλθηκε στο σλίτζι μετά από "ανοιχτό κάλεσμα για κείμενα-ποιήματα-σκίτσα-μουσική-φωτογραφίες-βίντεο-οποιοδήποτε εκφραστικό μέσο, με θέμα την κατάσταση που βιώνουμε, ό,τι μπορεί αυτό να σημαίνει για τον καθένα (εγκλεισμός, απομόνωση, κρατική επιβολή εξουσίας, προβλήματα οικονομικής επιβίωσης, το ζήτημα της υγείας ως αφορμή για καταπάτηση της ελευθερίας, κυβερνητικός εμπαιγμός και επικίνδυνοι χειρισμοί, η παράνοια κι ο παραλογισμός των συνθηκών, δυσκολία των σχέσεων κοινότητας/συντροφικότητας και προώθηση της αποστασιοποίησης/ατομικισμού κ.λπ. κ.λπ. κ.λπ.)".
Εδώ και καιρό, το σκοτάδι
απλώνεται συνεχώς γύρω μας. Θέλουν ο φόβος
να κυριαρχήσει, να κυριέψει κάθε μυαλό
και κάθε πτυχή της κοινωνίας. Θέλουν το
κεφάλι να είναι πάντα κάτω, το βλέμμα
στο πάτωμα, την ψυχή διαλυμμένη, το σώμα
να νιώθει ανήμπορο. Δεν τους αρκεί αυτό
που έχουν. Δεν τους αρκεί η δύναμη τους
και η εξουσία τους πάνω μας. Απαιτούν
κι άλλο, συνεχώς κι άλλο, μόνο μια απόλυτη
και αιώνια αυξανόμενη διάχυση του πόνου
και του σκότους καλύπτει τις αρρωστημένες
τους ορέξεις.
Κι όμως εκείνοι είναι
λίγοι, εμείς είμαστε περισσότεροι.
Όσο αυτοί φέρνουν το
σκοτάδι, πάντα θα 'ναι κάποιοι να κρατάν
τον ήλιο. Πάντα κάποιοι θα τα βάζουν με τα θηρία, άλλοτε χαμένοι
κι άλλοτε νικητές. Ο ήλιος δεν σβήνει,
γιατί για να τον στηρίζουν έχει τα πιο
όμορφα παιδιά. Έχει αυτούς που δεν
γνωρίσαν ποτέ ξεκούραση, έχει εκείνους
που μεγαλώσαν στον δρόμο κι εκείνες που φοβόνταν
να γυρίσουν σπίτι, έχει όσους δεν τα
παράτησαν ποτέ και όσους κλάψαν που δεν αντέξαν άλλο, έχει αυτές
που νοιάστηκαν για κάθε διπλανό τους
κι αυτές που δεν προσκύνησαν ποτέ.
Το σκοτάδι θα το
εμποδίσουν οι ντελιβεράδες που δουλεύουν
νύχτα, οι φοιτήτριες που χάσαν δυο χρόνια
απ' την σχολή, οι γονείς που μεγαλώνουν
παιδιά μόνοι, οι αθλητές που φεύγουν
και τρέχουν στα βουνά, οι κομμώτριες
και οι καθαρίστριες που γυρνάνε από
σπίτι σε σπίτι, οι νοσοκόμοι που έχουν
ξεχάσει τον ύπνο, οι καλλιτέχνες που
έχουν ξεχάσει την τέχνη, οι κοπέλες που
φτιάχνουν τα ράφια στα σούπερ μάρκετ,
οι νέοι που περνάνε τη μέρα τους
διαβάζοντας αγγελίες, όλοι και όλες
εμείς μαζί, στοιβαγμένοι ακόμη ένα
μεσημέρι μέσα σε κάποιο λεοφωρείο.
Έχουμε τις νύχτες έχουμε την πίστη έχουμε το χαμόγελο.
Μετά από αρκετούς μήνες καραντίνας, αλλά και πολλές συμμετοχές στο πρότζεκτ "Εκλάμψεις στο σκοτάδι" του σλίτζι, όπου δημιουργήθηκαν καλλιτεχνικά έργα (κείμενα, ποιήματα, ζωγραφιές/σκίτσα, φωτογραφίες, κολλάζ, illustrations κ.α.) με θέμα την καραντίνα, συγκεντρώσαμε όλο το υλικό που στάλθηκε σε ένα ενιαίο βίντεο.
Πρόκειται για ένα μουσικό πείραμα με απαγγελίες των ποιημάτων-κειμένων μιξαρισμένες από τον Esostrephia πάνω σε μουσική παραγωγή του ίδιου, illustrated με όλο το οπτικό υλικό των "Εκλάμψεων", όλα μέσα από ένα τηλεοπτικό γυαλί, έτσι όπως νιώθουμε πως βλέπουμε και τις ζωές μας τους τελευταίους μήνες.
Με την ευκαιρία του κομματιού, η Ομάδα Ηχογραφήσεων του σλίτζι εγκαινιάζει το όνομα ΨΗΧΟΣΗ, θέλοντας να δηλώσει ως κομμάτι της δραστηριότητάς και τη μουσική της δράση.
Ερμηνεία: Ψογκ, Δέρμι, Αγλαΐα, Βανέσα Σέλε, Κ.Κ.
Κείμενα: C. Lupus, Μαρία Χατζιμιχαήλ, Βανέσα Σέλε, Esther Taff, ένα έτσι, Κ.Κ., Αγλαΐα
Παραγωγή-Ηχογράφηση-Μίξη: Esostrephia
Οπτικό υλικό: Ειμαρμένη, Simos Michail, Μαρία Χατζιμιχαήλ, Constantina Tsekoura, ένα έτσι, Grotesque, Αγλαΐα, Βίντεο: Maboured, Μαρία Παπαδοπούλου, Elena Pitta
Τα παρακάτω αποτελούν
αναδημοσίευση από το twitter του
χρήστη @yaq0na, και
είναι ένα τμήμα μόνο των δολοφονιών και
της ακράιας βίας της ΕΛ.ΑΣ. Για παράδειγμα,
δεν αναφέρονται καν τα πολύ γνωστά
παραδείγματα του Αλέξη Γρηγορόπουλου,
της Σταματίνας Κανελλοπούλου, του
Ιάκωβου Κουμή, του Μιχάλη Καλτεζά. Καλό
είναι ΠΑΝΤΑ να θυμόμαστε.
1) Στείλανε ετοιμόθανατο
τον Καυκά στο νοσοκομείο, κι οι γιατροί
τον βάλαν σε καταστολή για να επιβιώσει
και 10 χρόνια μετά ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΒΡΕΙ ΚΑΝ
τους μπάτσους που παρά λίγο να τον
δολοφονήσουν, και τρέχει ακόμα στα
δικαστήρια... "υπάρχουν νόμοι και
δικαστήρια, δε θα γίνουμε ζούγκλα"
2) Με τη "υπόθεση
ζαρτινιέρα" που ΣΑΚΑΤΕΨΑΝ ψυχικά και
σωματικά τον Δημητρίου σε λάιβ μετάδοση,
τι νομίζετε ότι έγινε; Νομίζετε ότι
φυλακίστηκαν οι μπάτσοι; Λάθος. Νομίζετε
ότι απολύθηκαν οι μπάτσοι; Και πάλι
λάθος... "υπάρχουν νόμοι και δικαστήρια,
δε θα γίνουμε ζούγκλα"
3) Τον Τόντι τον θυμάστε;
Τον άοπλο περαστικό που δολοφόνησαν οι
μπάτσοι με 9 σφαίρες γιατί "τον πέρασαν
για ληστή"; Τι νόμιζετε ότι έγινε με
τους μπάτσους δολοφόνους; *χιντ: όλα
καλά
4) Τον Μπουλάτοβιτς; Το
Σέρβο μαθητή που είχε έρθει σχολική
εκδρομή στη Θεσσαλονίκη και τον σκότωσε
μπάτσος εν ψυχρώ, πυροβολώντας εξ επαφής
στο στήθος γιατί "τον πέρασε για
κλέφτη". Τι νομίζετε ότι έγινε με το
μπάτσο; *χιντ: όλα καλά
5) Τον Σαπουνά που
δολοφονήθηκε από τον Ζιώγα, που μαζί με
τον συνάδελφό του εγκατέλειψαν το θύμα
γιατί "υποθέσαμε ότι ήταν κάποιος
τσιγγάνος";
6) Με τον Μαραγκάκη που
τον πυροβόλησαν στο κεφάλι; Θυμάστε;
7) Για τον Τόνυ Ονούοχα
μάλλον δεν έχετε ακούσει καν
8) Τους 3 μετανάστες στην
Πέτρου Ράλλη το 2008;
9) Για τη δολοφονία του
Σακελλίωνα και τον αγώνα του πατέρα του
και το "αθώοι" θυμάστε;
10) Θυμάμαι και έναν
μεθυσμένο με πολιτικά που άφησε παράλυτο
ένα παιδί γιατί δεν σταμάτησε σε σήμα
που του έκανε. Κι ο τύπος είχε κι άλλα
αδίκηματα.
11) Κι έναν τσιγγάνο
μικροπωλητή που πυροβόλησαν ακινητοποιημένο
στο έδαφος μπροστά στο παιδί του, αλλά
δε θυμάμαι ονόματα.
Κι αυτά είναι όσα θυμάμαι
τώρα, χωρίς να γκουγκλάρω. Και δεν αναφέρω
καν όσους σκότωσαν συγγενείς τους ή
ανθρώπους πάνω σε καυγά (και είναι
δεκάδες). Δεν αναφέρω καν κρατήρια και
φυλακές, τον Αντύπα και την Γκιουλιώνη.
Δεν αναφέρω μετανάστες
και πρόσφυγες που έχουν καταγραφεί
δεκάδες περιστατικά και κάνεις δε ξέρει
πόσα έχουν αποκρυφτεί. Οπότε πριν
πετάξετε τις μαλακίες σας περί δικαιοσύνης
και δημοκρατίας παρακαλώ ρίξτε μια
ματιά στις εκατοντάδες δολοφονίες και
αθωώσεις.
Όπως υποσχεθήκαμε πριν από έναν μήνα, με τη δημοσίευση του σχετικού βίντεο κλιπ, παρουσιάζουμε τη δεύτερη ολοκληρωμένη ποιητική συλλογή που ηχογράφησε η Ομάδα Ηχογραφήσεων (ΨΗΧΟΣΗ) του σλίτζι.
Πρόκειται για τους "Τελευταίους" (1966) του Τάσου Λειβαδίτη.
Ένα ενιαίο έργο σε μορφή θεατρικών, σχεδόν, μονολόγων, το οποίο έχουμε χωρίσει σε 12 μέρη-κομμάτια, σε απαγγελίες της Ελίσιας, του Κ.Κ., του Ψογκ και της Maboured ντυμένες με ρεμίξ κλασικής μουσικής.
Για τη συλλογή "Οι Τελευταίοι" (1966):
"Έτσι τουλάχιστον άρχισαν οι περισσότερες τραγωδίες", με 10 τραγικά πρόσωπα, ιστορικά ή φανταστικά, από τη μυθολογική φαντασία ή τη φαντασία του ποιητή, πρόσωπα διάσημα ή άγνωστα, προερχόμενα από διαφορετικές εποχές, αιώνες ή χιλιετίες, που συναντιούνται στην ίδια σκηνή για να αποκαλύψουν τη διαχρονία των ανθρώπινων συναισθημάτων και καταστάσεων, την καθολική τραγικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης. Μιλούν για την απρόσμενη αλλά και αναπόφευκτη ήττα, το πεπρωμένο, το ανεκπλήρωτο, την προσμονή, τη ματαίωση και το μάταιο, την ταπείνωση, τη φθορά του χρόνου και της ποιότητας του ανθρώπου που αυτή επιφέρει, την απώλεια της νεανικής αθωότητας και των ιδανικών, την αδυναμία ουσιαστικής επικοινωνίας και τη συνακόλουθη μοναξιά, τον εγκλωβισμό του ανθρώπου στην εικόνα που οι άλλοι φτιάχνουν για αυτόν και την αδυναμία "να γνωρίσει κανείς ως το βάθος τον εαυτό του". Και όλα αυτά το κάθε πρόσωπο τα βιώνει και τα συνειδητοποιεί στον δικό του χωροχρόνο, μέσα από τη δική του προσωπική εμπειρία και ιστορία, μέσα από τον έρωτα, τη βίωση της ηδονής, τη μητρότητα, τον πόλεμο, τον φόνο, τις τύψεις, την ξαφνική ενηλικίωση, την απόκρυψη του πραγματικού εαυτού πίσω από προσωπεία, την απογοήτευση, την ταπείνωση ή την αυτοταπείνωση, καταλήγοντας πως όσο υπάρχει η ανθρωπότητα "θα παίζεται το ίδιο δράμα με άλλα πρόσωπα, σε άλλους καιρούς, με νέα επιχειρήματα ή κατηγορίες".
Επιλέξαμε να ντύσουμε τα κείμενα του Λειβαδίτη με ρεμίξ κλασικής μουσικής, που συνεχίζουν τον διάλογο παλιού-νέου και αντανακλούν, ίσως, κάτι από εκείνη την αίσθηση της διαχρονικότητας. Μεταφράζοντας έτσι το έργο σε ένα μοντέρνο, οπτικοακουστικό και DIY πλαίσιο, θέλουμε κι εμείς με τη σειρά μας να το φέρουμε στον δικό μας χωροχρόνο.
Το ονειρικό τοπίο. Ενα
σώμα ηλιοκαμενο και γυμνό να περπατάει
σε μια άδεια, χρυσοκίτρινη παραλία. Ο
ήλιος να λαμπυρίζει πάνω στο δέρμα.
(Χαμογελάς.) Ο χειμώνας είναι μακριά.
Η βροχή παρεισφρέει.
Στάζει μέσα από το ταβάνι, μέσα από τις
ρωγμές, κάπου υπάρχει μια διαρροή, το
νερό δεν σταματάει να κυλάει. Το νερό
ρέει. (Ρέεις κι εσύ.)
Το ταβάνι στάζει όλο
και περισσότερο, το νερό με ψάχνει, με
γυρεύει, με φτάνει ολοένα και πιο πολύ.
Με βρίσκει. (Ο χειμώνας δεν είναι μακριά
τελικά.)
Διάφανο σώμα. Σώμα
ονειρικό. Σώμα τοπίο. Σώμα νερό.
Όλα μέσα μου κυλάνε κι
εγώ επιπλέω σε μια λίμνη αισθήσεων και
συναισθημάτων. Το νερό στάζει από το
ταβάνι. Το νερό στάζει από κάθε πόρο του
δέρματος μου. Το νερό είναι παντού.
Ένα σώμα διάφανο, γυμνό
και υδάτινο περπατάει νωχελικα στην
χρυσοκίτρινη παραλία. Η σιωπή καλύπτει
τα πάντα. Χιλιάδες μικρές ηλιαχτίδες
αντανακλούν πάνω στο δέρμα του, πελματα
γυμνά και ελευθερα, το ποταμι που φτάνει
μέχρι την ακτή, δύο κόσμοι που συναντιούνται.
Σμίγουν τα νερά, τα
πελάγη και τα ποτάμια, τα βουνά και οι
θάλασσες, οι ρίζες με τη Ροή.
Κι όλο κυλάω, κυλάω,
κυλάω και χάνομαι σε μια στιγμή ανύπαρκτη
αλλα ρεαλιστική, γνώριμη και κάπως
διακεκομμένη. Μια στιγμή που έχω υπάρξει
μέσα της ξανά, που έχω χαθεί σε όνειρα
αναζητώντας την.
Έσμιξαν χιλιάδες όνειρα
για να σε βρω και ήρθε η ώρα ήδη να σε
χάσω.
Σώμα τοπίο.
Σώμα νερό.
Σώμα που στάζει, στάζει,
στάζει και μετασχηματίζεται. Αλλάζει
ο,τι αγγίζει.
Η βροχή εισχωρεί όλο
και πιο πολύ μέσα στο σπίτι.
το ταβάνι ξεκολλάει,
αρχίζει ήσυχα να καταρρέει…
Το νερό με φτάνει. Με
βρίσκει, με αγκαλιάζει, με περικυκλώνει,
με πνιγει τρυφερά μέσα σε ένα όνειρο
ενός άλλου ονείρου, σε ένα όνειρο μέσα
σε ένα όνειρο μέσα στο ονείρο του Ονείρου.
Έκθαμβοι
περιμέναμε απέναντι από τη σκηνή,
ανασαίναμε μέσα σ’ ένα κόκκινο φως.
Κιθάρες και βιολιά, μπουζούκια και
κλαρίνα, φλογέρες κι ούτια. Μια σιωπηλή
guest συναυλία για όσους
από νωρίς είχαν στηθεί μπροστά-μπροστά
στα κάγκελα, γνώριμοι όλοι, μαζί και
ξένοι. Και οι πατούσες μας βουλιάζανε
βαθιά μέσα στο έδαφος, τα χέρια μας
βάραιναν σαν των φυλακισμένων και ‘μείς
γελάγαμε, χαιρόμασταν με τις φωνές και
τις φωνές μας, λιγωνόμασταν για το
καλοκαίρι που κατακόκκινο μπροστά μας
απλωνόταν, ακούγαμε τη θάλασσα από
μακριά να χορεύει… Μα ο ουρανός έμοιαζε
ψεύτικος, γεμάτος μπλε τετράγωνα, τα
σύννεφα πετούσαν γρήγορα και ύστερα
αλλοιώνονταν. Η αναμονή δεν κράτησε
πολύ. Ανέβηκαν κι οι δυο τους στη σκηνή
κι ακούστηκαν οι πρώτες νότες. Στο πρώτο
«άιντε»
άρχισε να μας τρυπάει μια ψεύτικη βροχή
και ξύπνησα ιδρωμένος στο κρεβάτι μου…
