27.1.17

ΜΑΖΙ μ' αλήτες, αγίους και τρελούς

Το σλίτζι δεν είναι μόνο blog, δεν είναι ανεπίσημος εκδοτικός όμιλος, δεν είναι ούτε καλλιτεχνική ομάδα, δεν είναι οργάνωση. Είναι, θα λέγαμε, κάτι σαν μια άτυπη κοινότητα.

Βασίζεται στην όρεξη, στην πρωτοβουλία, στη συμμετοχή, στην υπευθυνότητα, στη θέληση, στην προσωπική επαφή. Δεν προσφέρουμε τέχνη και δεν παράγουμε θέαμα. Δημιουργούμε, εκφραζόμαστε, περνάμε καλά, δοκιμάζουμε πράγματα, εξελλίσουμε τους εαυτούς μας και τις σχέσεις μας.

Παράλληλα, είμαστε ανοιχτοί -και κάτι παραπάνω- στο να μας στέλνετε ό,τι θέλετε και να συμμετέχετε όπως θέλετε. Από το να στείλετε κείμενα, αυτοκόλλητα και φωτογραφίες, μέχρι το να πάρετε βιβλία να μοιράζετε στην πόλη σας, από το να μας προτείνετε ιδέες και να μας βοηθήσετε σε κάτι που κάνουμε, μέχρι το να σας βοηθήσουμε εμείς σε κάτι που θέλετε να κάνετε. Και, φυσικά, όσο περισσότερο κάνουμε μαζί πράγματα, τόσο χάνονται το «μας» και το «σας» και γίνονται σλίτζι.

Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως όποια πρόταση και αν κάνετε εμείς θα την δεχτούμε. Ένα απαραίτητο κριτήριο είναι αυτό που προτείνεται να «ταιριάζει» και ένα ιδανικό είναι να νιώθετε τον εαυτό σας κομμάτι του σλίτζι, ακόμη κι αν προς το παρόν δεν είστε. Συγκεκριμένα, εάν ήδη σας έχει περάσει από το μυαλό η συμμετοχή με κάποιο τρόπο, τότε θα ‘στε χαζοί αν διστάσετε.

Μία «άτυπη κοινότητα» χάνει το νόημα της αν δεν αλληλεπιδρά με τους «γύρω» της και αν οι «γύρω» της δεν μπορούν να γίνουν «εντός» της.


Φιλιά!

10.1.17

απόκληρος

Πάλι τα μάτια μας δακρύσαν άθελά μας
πάλι τα πόδια μας αφήσανε το χώμα
πάλι μας ξέχασε στη φτωχογειτονιά μας
κι άδειο από εμάς ξεμάκρυνε, μονάχο του, το σώμα

Περνούν οι τόποι μας μπροστά μας σαν ταινία
πρόσωπα, θύμισες, στιγμές που δεν θα ‘ρθούνε
κοιτάμε πίσω μας σα φεύγουν μία-μία
τις τρώει ο ορίζοντας κι απ’ την αχλή κοιτούνε

Τα πόδια μας αλλού, αλλού οι συνειρμοί μας
τα βρύα στο δεντρί δεν ξέρουν πού να βγούνε
ένα μας όνειρο θαμπό στη διαδρομή μας
τ’ ακολουθούν οι σόλες μας, μα να το βρουν αργούνε

Κι όσο επιπλέουμε σαν αδειανό καράβι
χαμένα γράμματα στο δρόμο οι αγκάλες
που ο παραλήπτης τους ποτέ δε θα τα λάβει
κι ας κουβαλούνε τις μικρές, των βλέφαρών μας στάλες.

-ψ.ψ.