Όλοι μισούμε τα οικογενειακά τραπέζια, σαν παραστάσεις
υποκρισίας και ψευτιάς, με το μαλακισμένο σόι, τις προτόγνωρα αδιάφορες
συζητήσεις, τις άχρηστες σαλατιέρες που αλληλοδωρίζονται, τον σπαστικό ξάδερφο
που "διαπρέπει παντού" και που κάθε βράδυ γυρνάει μες τα νεύρα, ακόμα
πιο κενός.
Οι δικές μας γιορτές συμβαίνουν αναπάντεχα τις νύχτες,
χωρίς να έχει κανονιστεί τίποτα, σε πολυεθνικές γειτονιές, σε παγωμένους
πεζόδρομους, στη βόλτα με το αμάξι. Χρειάζονται μόνο όρεξη και μερικά άτομα,
ούτε λεφτά, ούτε καλά ρούχα, ούτε χάπια, ούτε ναρκωτικά. Κάθε στιγμή μια παρέα
έχει τη δικιά της γιορτή. Οι δικές μας γιορτές είναι απλές μα γεννάνε κόσμους,
είναι φτωχές μα χιλιάκριβες, φωνάζουνε και τραγουδάνε μα 'χεις τ' αυτιά σου
κλειστά. Κι αυτό που ξέρω, είναι πως τα καλύτερα κορίτσια και τα καλύτερα
αγόρια στις δικές μας τις γιορτές μεγαλώσανε.
αναδημοσίευση από:
ΟΡΕΙΝΟΣ
