εκλάμψεις στο σκοτάδι: ανακοίνωση για την δημιουργία κοινότητας

 *Κάλεσμα για την δημιουργία κοινότητας με αφορμή τις νέες συνθήκες. Σε περίπτωση που κάποιος ενδιαφέρεται για συμμετοχή, ας επικοινωνήσει μαζί μας.

----

ΕΚΛΑΜΨΕΙΣ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ

Έγινε πια λόγος η δραπέτευση μας-
τη σχεδιάζουμε
τη συζητάμε
αλλά
δεν την αποφασίζουμε.
Μα , ο σκοπός είναι να δραπετεύσεις εγκαίρως προτού εκτίσεις ολόκληρη την ποινή σου στο κάτεργο.
[Στ. Γεράνης]

Πολλά από αυτά που συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα, έχουμε την αίσθηση ότι πιθανότατα είναι αρκετά πιο κρίσιμα απ' όσο μπορούμε να αντιληφθούμε τώρα. Από τη μία, η ολοφάνερη πλέον απουσία σοβαρού σχεδίου για την αντιμετώπιση του κορονοϊού θέτει σε κίνδυνο τις ζωές αρκετών ανθρώπων, ενώ από την άλλη η αστική τάξη μαζί με το κράτος εκμεταλλεύονται την πανδημία προκειμένου να σκληρύνουν ακόμη περισσότερο την κυριαρχία τους πάνω στις ζωές μας.

Παράλληλα, στρώνεται το χαλί για να υποδεχθούμε ένα μέλλον ιδιαιτέρως δυστοπικό, πνιγμένο στον έλεγχο, την εκμετάλλευση, την απομόνωση και την απελπισία. Φυσικά, από την μεριά μας, δεν θα μπορούσαμε να μείνουμε σιωπηλοί μπροστά στην επέλαση της δυστυχίας και της παράνοιας, αλλά ούτε και απλά να "διαμαρτυρόμαστε".

Σε ό,τι μας αναλογεί, λοιπόν, οργανωνόμαστε και ενωμένοι αντιστεκόμαστε στην παραίτηση, προσπαθώντας να προσεγγίσουμε όσο γίνεται τις επιθυμίες μας, ακόμη και στο σήμερα.

Δεν έχουμε αυταπάτες ή υπερβολικές απαιτήσεις από τα σχέδιά μας, δεν θα μπορούσε άλλωστε να είναι ούτε υποχρέωσή μας, ούτε καν ικανότητά μας, για την ώρα τουλάχιστον, να πετύχουμε πράγματα που φτάνουν πολύ πέρα από εμάς και τους γύρω μας. Κάνουμε απλά ό,τι μπορούμε, αντί να μην κάνουμε τίποτα. Μες στην ξηρασία που απλώνεται παντού, προσπαθούμε να κρατήσουμε ανθισμένο ένα περιβόλι.

Δημιουργούμε μια ευρύτερη κοινότητα με εξαρχής πρακτικό χαρακτήρα και ορισμένα συγκεκριμένα πλάνα ως ξεκίνημα (κείμενα, αυτοκόλλητα, πολύμορφο καλλιτεχνικό πρότζεκτ σχετικά με τις νέες συνθήκες κ.α.) Παράλληλα, θα συνεχίζουν να κατατίθενται ιδέες και από εμάς και από όποιον και όποια το επιθυμεί, πράγμα που είναι όχι απλά θεμιτό, μα αναγκαίο για να συνεχίσουμε.

Δεν σκοπεύουμε να μείνουμε απλοί θεατές και να αποδεχθούμε την δυστυχία που μας επιβάλλεται, αντιθέτως επιλέγουμε να αναζητήσουμε την -ελάχιστη- συμμετοχή μας στην εξέλιξη των πραγμάτων.

Blanche

 

 Τη Blanche τη γνώρισα στο Amsterdam, τότε που δούλευα στο εργοστάσιο. Την είδα σ’ ένα υπόγειο πρώτη φορά, ήτανε κάτι Τούρκοι μαζεμένοι, οι πιο πολλοί δηλαδή ήτανε Τούρκοι, είχε κι άλλους, Έλληνες, Ιρανούς, λίγους μαύρους, τελοσπάντων, σε ένα υπόγειο ήτανε όλοι αυτοί και παίζανε μουσική ελεύθερα. Παίζανε ας πούμε ό,τι να ‘ναι ο καθένας, ό,τι του ‘ρχότανε, και έβγαινε μουσική κανονική. Τύμπανο είχανε, κιθάρα, ντέφι, κι άλλα που δεν τα ξέρω, άλλα τα φύσαγες, άλλα τα βάραγες• εγώ μουσικές δεν ήξερα τίποτε σχεδόν. Μες στους καπνούς, τσιγάρα άφιλτρα όλοι, πού να ξέραμε, κρασιά, πρέζα πολλή, σου λέω τότε δεν τα ξέραμε πόσο μας σκοτώνανε, ήταν παλιά. Κι ήμασταν εκεί, ξέρεις, όπως σου περιγράφω, πες κάπου δύο το πρωί, την άλλη μέρα πιάναμε δουλειά στις έξι, σηκώνεται η Blanche, δεν την ήξερα εγώ τότε, και πάει και κάθεται σ΄ ένα άδειο σκαμπό που ‘χανε δίπλα στους μουσικούς. Αρχίζει και τραγουδάει. Είκοσι χρονών κοπέλα, τα μαλλιά της φτάναν ως κάτω στη μέση, μαύρη φούστα φαρδιά, ξυπόλητη, στενό μπλουζάκι κι η κοιλιά της έξω, μ’ ένα σκουλαρίκι κρεμαστό στον αφαλό. Η φωνή της σε μάγευε, ήταν τα χρώματα όλα, σαν να την έφερε ο Θεός εκεί να τραγουδήσει για μας, να πάρουμε κουράγιο να ‘χουμε για μια ζωή. Έλεγε ό,τι της ερχόταν, δεν καταλάβαινα τίποτα, αλλά δεν είχε σημασία, γιατί τα καταλάβαινα όλα, ακριβώς όλα. Πήγα της μίλησα, μου λέει «Blanche», είχε χίλια δαχτυλίδια. Είχε έρθει στο Amsterdam γιατί τη διώξανε απ’ το Λίβανο, δυο χρόνια μείναμε μαζί στο δωμάτιό μου, κάθε νύχτα γυρνάγαμε την πόλη, κάθε στενό, πώς να σου λέω. Όταν ήταν να γυρίσω Ελλάδα, αυτή έκλαιγε για πέντε ώρες. Καθόλου ψέματα, πέντε ώρες ήτανε, στη σειρά, είκοσι χρονών κοπέλα, αλλά εγώ έπρεπε να γυρίσω, το ΄χα πει, δεν μ’ άρεσε εκεί. Την άφησα τη Blanche και ήρθα, ταξίδι ατέλειωτο με το τρένο, ξέρναγα κάθε βράδυ, όλοι βρωμούσαμε. Την έχω δει δυο φορές από τότε, λίγες κουβέντες, λίγα δάκρυα, λίγα φιλιά στο μάγουλο –μόνο τη Blanche φιλάω στο μάγουλο.

*από το βιβλίο "Μεσόγειος" του C. Lupus

Κείμενο: C. Lupus

Απαγγελία: Κ.Κ.

Ηχητικό: από τη "Βάρδια" του Ν. Καββαδία

Prod. by: Hanto

Ηχογράφηση-Μίξη: σλίτζι

Περισσότερα ηχογαφημένα-ρεμιξαρισμένα ποιήματα του σλίτζι