-σλίτζι-

Λοιπόν.

Σλίτζι είναι το βράδυ στην παραλία της Δονούσας, περιμένοντας το πρωινό πλοίο το οποίο, εν τέλει, για να το προλάβουμε έπρεπε να τρέξουμε με τα σακίδια στην πλάτη, σλίτζι είναι η νύχτα στην παιδική χαρά της Πάρου που αναγκαστικά κάποιος έπρεπε να μένει ξύπνιος για να κοιμούνται οι άλλοι, σλίτζι είναι οι άπειρες ώρες στο τηλέφωνο που συχνά ξεκινούσαν με «Να σου πω όμως, δε θα μιλήσουμε πολύ», είναι οι εμετοί στο Αγκίστρι, είναι η ταράτσα στα Εξάρχεια, είναι σίγουρα το «μέρος», οι φάρσες στους βλάκες σε εκείνο το chatroom, τα blog που είχαμε, τα blog που θα θέλαμε να είχαμε, είναι η άψογη συνεννόηση στις Πανελλήνιες (κυριολεκτικά από τη μία άκρη της τάξης στην άλλη), το κρασί και το τσίπουρο πριν τις ενδοσχολικές, η βόλτα με τα ποδήλατα στις 3 το βράδυ τον Αύγουστο, η μέρα που βρεθήκαμε μέρα, έγινε νύχτα, ξανάγινε μέρα και πέρασε και αρκετή ώρα αλλά ακόμη μιλούσαμε, σλίτζι είναι και οι πολλές βαρετές ώρες στο θρανίο, το στρίμωγμα στη σκηνή το καλοκαίρι, οι ατέλειωτες διαπραγματεύσεις για ανταλλαγές ρούχων και παπουτσιών, μα πάνω απ’ όλα, είναι το ότι όλα αυτά δεν έγιναν «για να γίνουν», αλλά γιατί έτσι βγήκε.

Σλίτζι επίσης είναι το πόσο επηρεάζει ο ένας τον άλλο χωρίς να το καταλαβαίνει, είναι το ότι πια δε νιώθουμε μόνοι μας ακόμα και που τα σώματά μας απέχουν χιλιόμετρα, το ότι πια μας νοιάζει 0% τι θα πουν οι άλλοι για μας, είναι οι εκπομπές στο ραδιόφωνο που, δεν μπορεί, κάποια στιγμή θα ‘ρθούν, είναι το ότι ήδη ξέρουμε τους πρώτους καλεσμένους σε αυτές, είναι που επιτέλους καταφέραμε να ξαναφτιάξουμε blog και που θα μπορεί να γράψει όποιος θέλει, όποτε θέλει, αρκεί να μη γράφει βλακείες.

Σλίτζι, τέλος, είναι το ότι όταν γίνουμε παππούδες και συναντιόμαστε κάθε μέρα στο καφενείο να μιλάμε για τον καιρό, άμα μια φορά λείψει κάποιος, την επόμενη μέρα θα έχουμε την ίδια ανυπομονησία να πάμε στο καφενείο να τον συναντήσουμε, όπως έχουμε τώρα που θα κάνουμε τόσο καιρό να ξαναβρεθούμε όλοι μαζί.