[11220]
Το δίχως άλλο ο θάνατος καραδοκεί
Εμείς καιροφυλακτούμε τη ζωή
Πόνος σμιλεύει τη σοφία
Ανθρώπινο καλούπι ορισμένο απ' τους καιρούς κι από τις λέξεις- πανωφόρια
αναγνωρισμένο
Έχω ξεχάσει πως νιώθεται η συγκίνηση
Λείπει το συν- της κίνησης
Πόσο μου έχει λείψει
ένα αληθινό σπαρακτικό κλάμα,
ο ζωντανός ήχος του
ακορντεόν και το τραγούδι με την
απροετοίμαστη τρεμάμενη φωνή,
Η ζέστα της παρέας με
τ αναμμένα πρόσωπα,
Ο χορός σε αγκαλιά και
ο κοινός ιδρώτας.
Κείμενο: Μαρία Χατζημιχαήλ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου