"Αυτό είναι ένα παραμύθι σαν όλα τα άλλα. Απλώς ο αναγνώστης, ο οποιοσδήποτε 'εσύ' που το διαβάζεις αυτό, δεν είσαι σαν όλους τους άλλους. Οπότε αυτό το παραμύθι μπορείς να το κάνεις εσύ να μην είναι ένα παραμύθι σαν όλα τ' άλλα. Τ' αφήνω πάνω σου."
-Veldaerya
Είμαι ένα αγόρι που γεννήθηκε αγκαλιά με ένα κίτρινο μπαλόνι. Εγώ και το μπαλόνι πηγαίναμε παντού μαζί. Ήταν μαζί μου όταν έπαιζα κρυφτό, όταν έκλαιγα επειδή είχα χτυπήσει, όταν είδα για πρώτη φορά θρίλερ, όταν πέταξα τη σαΐτα μου στη Θάλεια.
Το μπαλόνι μου κι εγώ είμαστε ενωμένοι. Και όταν λέω ενωμένοι, εννοώ και σωματικά. Είναι δεμένο σε ένα κόκκινο κορδόνι που η άκρη του καταλήγει στον αφαλό μου. Όταν γεννήθηκα, το μπαλόνι μου έφτανε ίσα ίσα ως το στήθος μου. Το κορδόνι του ήταν πολύ κοντό και έτσι το έπαιρνα αγκαλιά για να κοιμάμαι τα βράδια. Όλοι μπορούσαν να δουν το κίτρινο μπαλόνι με το οποίο γεννήθηκα.
Δεν σας είπα όμως τι συμβαίνει με αυτό το εξωπραγματικό μπαλόνι. Είναι από πλαστικό, όπως όλα, και έχει τη μυρωδιά της πλαστελίνης. Όταν το πειράζω βγάζει αστείους ήχους που μερικές φορές με ανατριχιάζουν. Όμως αυτό το μπαλόνι, εκτός από ένα απλό καθημερινό μπαλόνι, είναι και μια παράξενη πηγή ενέργειας. Όσο το έχω δίπλα μου, με κάνει να γαργαλιέμαι στο στήθος και ανακατεύει το στομάχι μου, άλλες φορές ευχάριστα και άλλες όχι. Το μπαλόνι μου είναι σαν τα κουτιά που φυλάσσω τα παιχνίδια μου, μόνο που αυτό αποθηκεύει τα συναισθήματά μου. Είναι πολύ χρήσιμο, σου λέω!
Εκτός από αυτό, αυτό που πραγματικά κάνει και είναι εντυπωσιακό, είναι το ότι κάνει και τους άλλους να βλέπουν εμένα, λουσμένο σε αυτά που αισθάνομαι. Όταν χαίρομαι, το μπαλόνι γίνεται φωτεινό. Όταν λυπάμαι, το μπαλόνι σκοτεινιάζει. Όταν ονειρεύομαι, σχηματίζονται ήλιοι, νεράιδες και πλανήτες πάνω σε αυτό. Όταν φοβάμαι, τέρατα και άκρες γκρεμών. Και όταν νιώθω ελεύθερος, το μπαλόνι μου κολλάει πάνω στο σώμα μου, σαν να με αγκαλιάζει. Το αγκαλιάζω κι εγώ και το νιώθω σαν πανοπλία. Βέβαια, όταν νιώθω φυλακισμένος, το μπαλόνι απομακρύνεται από εμένα και νιώθω αδύναμος.
Αργότερα, όσο μεγάλωνα εγώ, μεγάλωνε και το κορδόνι. Μεγάλωνε και το μπαλόνι μου ανέβαινε ψηλά. Δεν πέρασε πολύς καιρός μέχρι να καταλάβω πως εγώ και το μπαλόνι μου είμαστε δύο όντα ενωμένα που το καθένα έχει και διαφορετική καταγωγή. Εγώ κατάγομαι μάλλον από τη Γη. Είναι ο πλανήτης που γεννήθηκε η μαμά μου κι εγώ. Όσο για το μπαλόνι, δεν είμαι σίγουρος, γιατί όσο μεγαλώνω πηγαίνει όλο και πιο ψηλά. Ίσως είναι από κάποιον άλλο πλανήτη και θέλει να γυρίσει πίσω, αλλά από ποιον;
Συνεχίζω να μεγαλώνω και να νιώθω λιγότερο ελεύθερος. Τώρα πια όσα νιώθω δεν τα καταλαβαίνω και δεν έχω και κοντά μου το μπαλόνι μου για να μου εξηγήσει. Και για τους άλλους πρέπει τώρα να είμαι περίπλοκος και δύσκολος. Γιατί το μπαλόνι μου μπορούσε να δείχνει και σε εκείνους το μέσα μου και αυτά που αισθάνομαι. Και αυτό με βοηθούσε πολύ να τους εξηγώ. Όπως βοηθούσε κι εμένα να με καταλαβαίνω. Τώρα, θυμώνω πιο συχνά. Δεν θυμάμαι τι συνέβαινε στο μπαλόνι μου όταν θύμωνα. Είναι τόσο ψηλά πια, που τη μια το κρύβουν τα σύννεφα, την άλλη οι πολυκατοικίες, την άλλη τα πουλιά, την άλλη οι δορυφόροι. Ξέρω όμως ότι υπάρχει, γιατί έχω ακόμη το κόκκινο κορδόνι κολλημένο πάνω μου.
Μεγάλωσα κι άλλο και έμαθα πως υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι με μπαλόνια. Αυτό με χαροποίησε πολύ. Βέβαια, μετά είδα πως στους περισσότερους δεν αρέσει να μιλάνε γι αυτά. Άλλοι κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν για τι πράγμα τους μιλάς και, αν είναι δυνατόν, κάποιοι έχουν όντως ξεριζώσει τα κορδόνια από τους αφαλούς τους. Και μου γεννήθηκε η απορία. Πού πάνε άραγε αυτά τα μπαλόνια; Συνεχίζουν να φωτίζουν και να σκοτεινιάζουν και να δείχνουν πλανήτες και γκρεμούς, ή γίνονται ανεξάρτητα και νιώθουν πια για τους εαυτούς τους; Και αυτό που νιώθουν είναι πιο κοντά στην ελευθερία απ' ό,τι πριν, ή μήπως είναι πιο κοντά στην εγκατάλειψη και τη μοναξιά;
Μεγαλώνω και συνειδητοποιώ πως είμαι ακόμα αυτό το μικρό αγόρι. Είμαι το αγόρι με το κίτρινο μπαλόνι. Ένα μπαλόνι που δεν μπορώ να αποχωριστώ, όσο κι αν το έχω απειλήσει, όσο κι αν του θυμώνω, όσο κι αν με πληγώνει που δεν είναι εδώ πια και που το μόνο που μου έχει αφήσει είναι ένα κόκκινο κορδόνι. Ένα κορδόνι, να μοιάζω με ανθρώπινη μαριονέτα. Δεν μου άρεσε η ιδέα αυτή, όσο πίστευα ότι μεγάλωνα και ότι αυτό σήμαινε κάτι. Αλλά μετά μου λύθηκε μια απορία που είχα κάνει καιρό πριν. Καιρό.. τότε που μεγάλωνα ακόμα, πριν αποφασίσω να σταματήσω.
Τα μπαλόνια πάνε ψηλά, στον ουρανό. Δεν είναι από άλλο πλανήτη. Είναι από μόνα τους πλανήτες. Και γίνονται αστέρια. Και κάθε βράδυ που ξαπλώνω στην αμμουδιά τώρα που είναι καλοκαίρι, βλέπω τις αστραφτερές κουκκίδες και ξέρω πως μία από αυτές είναι και το δικό μου μπαλόνι. Έχω αφεθεί τόσο πολύ σε αυτήν την παλέτα με τα μπαλόνια, που πλέον αν είμαι όντως μαριονέτα, δεν με πειράζει, γιατί με καθοδηγεί ένα από αυτά τα λαμπερά και εξωπραγματικά μπαλόνια. Και τώρα που σταμάτησα να μεγαλώνω, η φαντασία μου επέστρεψε και με αυτήν έχτισα μια μεγάλη σπειρωτή σκάλα που φτάνει ως τον ουρανό. Δεν την έχω χρησιμοποιήσει ακόμα, αλλά ξέρω πως έχω αυτή τη σκάλα και την ευκαιρία, όποτε θελήσω, να βρεθώ αγκαλιά ξανά με το κίτρινο αγαπημένο μου μπαλόνι.
Τώρα, είμαι ένα αγόρι που πατάει στη Γη. Έχω επαφή με το έδαφος και ξέρω να μετρώ και να λύνω προβλήματα. Αλλά είμαι και ένα αγόρι που μπορεί να αφήνεται σε δυο κόσμους. Τη μία καθοδηγώ το μπαλόνι μου με τους νόμους του πλανήτη μου, κρατώντας το απ' το κορδόνι σαν πολύχρωμο χαρταετό, και την άλλη αφήνομαι στην κλωστή σαν μαριονέτα με συνείδηση και ακολουθώ το δικό μου αστέρι.
Το δικό σου μπαλόνι;
-Veldaerya
