Της Ροδόπης η πλαγιά είναι πάντοτε ανθισμένη
γιατί σπόρο έχει νεαρή κοπελιά στη γη θαμμένη.
Στης Ροδόπης τις πηγές, κόκκινο νερό αναβλύζει.
Τούρκοι, Βούλγαροι, Γραικοί, το βουνό δεν ξεχωρίζει.
Στης Ροδόπης τους γκρεμούς, τώρα αιώνες μια μητέρα
το λεβέντη της θρηνεί, κι η καλή του για μια μέρα.
Στης Ροδόπης τις σπηλιές, για μια προβατίνα κλαίει
ο βοσκός και στο καβάλ την κρυφή αμαρτία του λέει.
Της Ροδόπης οι καημοί θρόισμα της ερυθρελάτης
και Πομακικός σκοπός, στον ντουνιά λαθρεπιβάτης.
Της Ροδόπης η κορφή σ’ έναν μουσικό ανήκει.
«Αχ Ρουφίνκα, Πέτκο αχ, αχ Ρογκούσα, αχ Ευρυδίκη!»
Της Ροδόπης ο άνεμος σαν τον άσκαυλο σφυρίζει
και περήφανα μεμιάς, κάθε σύνορο γκρεμίζει.
-Ψογκ
Υ.Γ.1: Το ποίημα είναι μερικώς εμπνευσμένο από τα Βουλγάρικα παραδοσιακά τραγούδια της πλέιλιστ.
Υ.Γ.3: Το κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε στο Μαμπέτι #5.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου