Γειτόνισσα ή γείτονα,
Πριν προχωρήσεις παρακάτω, θα πρέπει να ξέρεις ότι το κείμενο αυτό δεν είναι κείμενο διαμαρτυρίας. Επίσης, δε θα σου ζητήσει στο τέλος φακελάκι με την ψήφο σου, ούτε μηνιαία συνδρομή. Δεν προέρχεται από σκοτεινούς κύκλους της ασφάλειας, αλλά ούτε από ονειροπόλους που θαρρούν πως μια μέρα, έτσι ξαφνικά, θα ζήσουμε όλες ζωή χαρισάμενη. Εξάλλου, γνωριστήκαμε από κοντά δίνοντας σου αυτό το χαρτί. Πάμε στο θέμα μας:
Η γειτονιά μας άρχισε να στερείται γνώριμα πρόσωπα, το πρόσεξες; Θυμόμαστε, δε πέρασε δα και τόσος καιρός, που περπατούσαμε στους δρόμους τριγύρω και χαιρόμασταν που 'χανε καλημερίσει πεντέξι ανθρώπους μέχρι να φτάσουμε στη στάση. Το νιόπαντρο ζευγαράκι που στριμωχνόταν για να χωρέσει το καροτσάκι του μωρού στο ασανσέρ. Τις γειτόνισσες που τσακώνονταν για τα νερά που έσταζαν πάνω στην απλώστρα. Τις τρεις φοιτήτριες που μας ξυπνούσαν κάθε βράδυ βροντώντας τα τακούνια στα σκαλιά. Το μαλάκα απέναντι που έπιανε δυό θέσεις πάρκινγκ για να μπορεί να ξεπαρκάρει άνετα τα χαράματα. Τον κυρΘωμά που κάθε Κυριακή έβγαζε τη σημαία του ΠΑΟΚ στο μπαλκόνι. Τα Αλβανάκια που κυνηγιόντουσαν στο πάρκο, πριν ακόμη το φράξουν και βάλουν τις κλειδαριές.
Που'ναι όλοι αυτοί ρε συ; Κατεβαίνουμε για τη στάση κι ούτε μια χαιρετούρα, να χαμογελάσουμε λιγάκι. Οι γειτόνισσες αντικαταστάθηκαν από κάτι τύπισσες που χαριεντίζονται στο κινητό τους τηλέφωνο. Το ζευγαράκι μετακόμισε έξω απ' την πόλη, επιβαρύνοντας το πρόγραμμα του με έξτρα δύο ώρες απλήρωτο πηγαινέλα για τη δουλειά. Άγνωστοι μπαινοβγαίνουν στις πολυκατοικίες, ζητώντας οδηγίες για το Λευκό Πύργο, τη Ροτόντα και το nightlife της πόλης. Ο Μπουγάτσας έγινε Bruncherie και το κουρείο του Μηνά έγινε Barber Shop, απ' όπου όλοι σβέρκοι βγαίνουν ίδιοι. Και τα σπίτια ακόμη, ίδια έγιναν. Γιόμισαν φωτοτυπημένα πινακάκια απ' το κίτρινο μεγαλοεπιπλάδικο κι οι τοίχοι όλοι βάφτηκαν πετρόλ. Τα Αλβανάκια εξαφανίστηκαν κι όσα παιδιά απέμειναν στο πάρκο επιτηρούνται αυστηρά απ' τους γονείς τους. Οι φοιτήτριες δε ξέρουμε που πήγαν. Ο νυκάρης τους πάντως διαλαλεί πως τώρα βγάζει τα τριπλάσια, νοικιάζοντας την τρύπα με τη μέρα.
Κάποιοι θαρρούν πως εκσυγχρονιστήκαμε. Με δέκα λίτρα μπογιά, πέντε τετραγωνικά γυψοσανίδας και τα μενού των εστιατορίων γραμμένα πλέον σε μαυροπίνακα.
Κάποιοι θαρρούν πως θα βγάλουν λεφτά. Με την αφθονία των airbnb καταλυμάτων να σπρώχνει τις τιμές κάτω από τα όρια κέρδους και ζημίας. Με τους προορισμούς να αλλοιώνονται, να ομογενοποιούνται και να καθίστανται μη ελκυστικοί τουριστικά.
Κάποιοι θαρρούν πως τους συμφέρει, διότι ταξιδεύουν φθηνά. Δε χρειάζεται να είσαι μαθηματικός για να διαπιστώσεις πως η σύγκριση ακριβού ενοικίου στην πόλη σου και φθηνού καταλύματος για τις τρεις μέρες στη Βουδαπέστη δε βγάζει θετικό πρόσημο.
Ας το πούμε ξεκάθαρα, γειτόνισσα. Χάνουμε την ψυχή μας.
Οι γειτονιές μας χάνουν την προσωπικότητα τους, απεμπολούν την ιδιαιτερότητα τους και μετατρέπονται σ'ένα αισθητικά και πολιτισμικά φτηνιάρικο τσίρκο εφήμερης διασκέδασης.
Οι άνθρωποι μας χάνουν τα σπίτια τους, την υλική βάση γύρω από την οποία σχεδίασαν τη ζωή τους. Ψάχνουν άλλο και δε βρίσκουν, κι άμα βρουν τους ζητάνε μισό μισθό για νοίκι, με τα δύο νοίκια μπροστά και μαύρα.
Οι εργαζόμενοι χάνουν μέρος της ζωής τους στα αστικά λεωφορεία του ΟΑΣΘ, στις ατελείωτες γύρες για να βρουν πάρκινγκ.
Τι άλλο θα αφήσουμε να θυσιαστεί χάριν της πρόσκαιρης κονόμας; Τι άλλο μπορούμε να κάνουμε;
Groupa Pompeius
To κείμενο αυτό μοιράζεται στις γειτονιές της ανατολικής Θεσσαλονίκης ως αφορμή διαλόγου με τις γειτόνισσες και τους γείτονες μας. Στέλνουμε σινιάλο αλληλεγγύης στους συντρόφους όλων των καταλήψεων στέγης, και ιδιαίτερα σε αυτούς της κατάληψης Μπρούκλυν στα Γιάννενα, που αυτή την περίοδο έχει μπει στο στόχαστρο των κερδοσκόπων. Μέσα από τους χώρους εργασίας, μέσα από τα αμφιθέατρα, μέσα από τους τέσσερις τοίχους με θρανία, να σηκώσουμε τους τόνους.
Θα επανέλθουμε σύντομα.
Αναδημοσίευση από athens.indymedia.org
Πριν προχωρήσεις παρακάτω, θα πρέπει να ξέρεις ότι το κείμενο αυτό δεν είναι κείμενο διαμαρτυρίας. Επίσης, δε θα σου ζητήσει στο τέλος φακελάκι με την ψήφο σου, ούτε μηνιαία συνδρομή. Δεν προέρχεται από σκοτεινούς κύκλους της ασφάλειας, αλλά ούτε από ονειροπόλους που θαρρούν πως μια μέρα, έτσι ξαφνικά, θα ζήσουμε όλες ζωή χαρισάμενη. Εξάλλου, γνωριστήκαμε από κοντά δίνοντας σου αυτό το χαρτί. Πάμε στο θέμα μας:
Η γειτονιά μας άρχισε να στερείται γνώριμα πρόσωπα, το πρόσεξες; Θυμόμαστε, δε πέρασε δα και τόσος καιρός, που περπατούσαμε στους δρόμους τριγύρω και χαιρόμασταν που 'χανε καλημερίσει πεντέξι ανθρώπους μέχρι να φτάσουμε στη στάση. Το νιόπαντρο ζευγαράκι που στριμωχνόταν για να χωρέσει το καροτσάκι του μωρού στο ασανσέρ. Τις γειτόνισσες που τσακώνονταν για τα νερά που έσταζαν πάνω στην απλώστρα. Τις τρεις φοιτήτριες που μας ξυπνούσαν κάθε βράδυ βροντώντας τα τακούνια στα σκαλιά. Το μαλάκα απέναντι που έπιανε δυό θέσεις πάρκινγκ για να μπορεί να ξεπαρκάρει άνετα τα χαράματα. Τον κυρΘωμά που κάθε Κυριακή έβγαζε τη σημαία του ΠΑΟΚ στο μπαλκόνι. Τα Αλβανάκια που κυνηγιόντουσαν στο πάρκο, πριν ακόμη το φράξουν και βάλουν τις κλειδαριές.
Που'ναι όλοι αυτοί ρε συ; Κατεβαίνουμε για τη στάση κι ούτε μια χαιρετούρα, να χαμογελάσουμε λιγάκι. Οι γειτόνισσες αντικαταστάθηκαν από κάτι τύπισσες που χαριεντίζονται στο κινητό τους τηλέφωνο. Το ζευγαράκι μετακόμισε έξω απ' την πόλη, επιβαρύνοντας το πρόγραμμα του με έξτρα δύο ώρες απλήρωτο πηγαινέλα για τη δουλειά. Άγνωστοι μπαινοβγαίνουν στις πολυκατοικίες, ζητώντας οδηγίες για το Λευκό Πύργο, τη Ροτόντα και το nightlife της πόλης. Ο Μπουγάτσας έγινε Bruncherie και το κουρείο του Μηνά έγινε Barber Shop, απ' όπου όλοι σβέρκοι βγαίνουν ίδιοι. Και τα σπίτια ακόμη, ίδια έγιναν. Γιόμισαν φωτοτυπημένα πινακάκια απ' το κίτρινο μεγαλοεπιπλάδικο κι οι τοίχοι όλοι βάφτηκαν πετρόλ. Τα Αλβανάκια εξαφανίστηκαν κι όσα παιδιά απέμειναν στο πάρκο επιτηρούνται αυστηρά απ' τους γονείς τους. Οι φοιτήτριες δε ξέρουμε που πήγαν. Ο νυκάρης τους πάντως διαλαλεί πως τώρα βγάζει τα τριπλάσια, νοικιάζοντας την τρύπα με τη μέρα.
Κάποιοι θαρρούν πως εκσυγχρονιστήκαμε. Με δέκα λίτρα μπογιά, πέντε τετραγωνικά γυψοσανίδας και τα μενού των εστιατορίων γραμμένα πλέον σε μαυροπίνακα.
Κάποιοι θαρρούν πως θα βγάλουν λεφτά. Με την αφθονία των airbnb καταλυμάτων να σπρώχνει τις τιμές κάτω από τα όρια κέρδους και ζημίας. Με τους προορισμούς να αλλοιώνονται, να ομογενοποιούνται και να καθίστανται μη ελκυστικοί τουριστικά.
Κάποιοι θαρρούν πως τους συμφέρει, διότι ταξιδεύουν φθηνά. Δε χρειάζεται να είσαι μαθηματικός για να διαπιστώσεις πως η σύγκριση ακριβού ενοικίου στην πόλη σου και φθηνού καταλύματος για τις τρεις μέρες στη Βουδαπέστη δε βγάζει θετικό πρόσημο.
Ας το πούμε ξεκάθαρα, γειτόνισσα. Χάνουμε την ψυχή μας.
Οι γειτονιές μας χάνουν την προσωπικότητα τους, απεμπολούν την ιδιαιτερότητα τους και μετατρέπονται σ'ένα αισθητικά και πολιτισμικά φτηνιάρικο τσίρκο εφήμερης διασκέδασης.
Οι άνθρωποι μας χάνουν τα σπίτια τους, την υλική βάση γύρω από την οποία σχεδίασαν τη ζωή τους. Ψάχνουν άλλο και δε βρίσκουν, κι άμα βρουν τους ζητάνε μισό μισθό για νοίκι, με τα δύο νοίκια μπροστά και μαύρα.
Οι εργαζόμενοι χάνουν μέρος της ζωής τους στα αστικά λεωφορεία του ΟΑΣΘ, στις ατελείωτες γύρες για να βρουν πάρκινγκ.
Τι άλλο θα αφήσουμε να θυσιαστεί χάριν της πρόσκαιρης κονόμας; Τι άλλο μπορούμε να κάνουμε;
Groupa Pompeius
To κείμενο αυτό μοιράζεται στις γειτονιές της ανατολικής Θεσσαλονίκης ως αφορμή διαλόγου με τις γειτόνισσες και τους γείτονες μας. Στέλνουμε σινιάλο αλληλεγγύης στους συντρόφους όλων των καταλήψεων στέγης, και ιδιαίτερα σε αυτούς της κατάληψης Μπρούκλυν στα Γιάννενα, που αυτή την περίοδο έχει μπει στο στόχαστρο των κερδοσκόπων. Μέσα από τους χώρους εργασίας, μέσα από τα αμφιθέατρα, μέσα από τους τέσσερις τοίχους με θρανία, να σηκώσουμε τους τόνους.
Θα επανέλθουμε σύντομα.
Αναδημοσίευση από athens.indymedia.org
