29.1.21

Τ. Λειβαδίτης - Οι Τελευταίοι (ηχογραφημένη ποιητική συλλογή)

Όπως υποσχεθήκαμε πριν από έναν μήνα, με τη δημοσίευση του σχετικού βίντεο κλιπ, παρουσιάζουμε τη δεύτερη ολοκληρωμένη ποιητική συλλογή που ηχογράφησε η Ομάδα Ηχογραφήσεων (ΨΗΧΟΣΗ) του σλίτζι.

Πρόκειται για τους "Τελευταίους" (1966) του Τάσου Λειβαδίτη. 

Ένα ενιαίο έργο σε μορφή θεατρικών, σχεδόν, μονολόγων, το οποίο έχουμε χωρίσει σε 12 μέρη-κομμάτια, σε απαγγελίες της Ελίσιας, του Κ.Κ., του Ψογκ και της Maboured ντυμένες με ρεμίξ κλασικής μουσικής.


Για τη συλλογή "Οι Τελευταίοι" (1966):

"Έτσι τουλάχιστον άρχισαν οι περισσότερες τραγωδίες", με 10 τραγικά πρόσωπα, ιστορικά ή φανταστικά, από τη μυθολογική φαντασία ή τη φαντασία του ποιητή, πρόσωπα διάσημα ή άγνωστα, προερχόμενα από διαφορετικές εποχές, αιώνες ή χιλιετίες, που συναντιούνται στην ίδια σκηνή για να αποκαλύψουν τη διαχρονία των ανθρώπινων συναισθημάτων και καταστάσεων, την καθολική τραγικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης. Μιλούν για την απρόσμενη αλλά και αναπόφευκτη ήττα, το πεπρωμένο, το ανεκπλήρωτο, την προσμονή, τη ματαίωση και το μάταιο, την ταπείνωση, τη φθορά του χρόνου και της ποιότητας του ανθρώπου που αυτή επιφέρει, την απώλεια της νεανικής αθωότητας και των ιδανικών, την αδυναμία ουσιαστικής επικοινωνίας και τη συνακόλουθη μοναξιά, τον εγκλωβισμό του ανθρώπου στην εικόνα που οι άλλοι φτιάχνουν για αυτόν και την αδυναμία "να γνωρίσει κανείς ως το βάθος τον εαυτό του". Και όλα αυτά το κάθε πρόσωπο τα βιώνει και τα συνειδητοποιεί στον δικό του χωροχρόνο, μέσα από τη δική του προσωπική εμπειρία και ιστορία, μέσα από τον έρωτα, τη βίωση της ηδονής, τη μητρότητα, τον πόλεμο, τον φόνο, τις τύψεις, την ξαφνική ενηλικίωση, την απόκρυψη του πραγματικού εαυτού πίσω από προσωπεία, την απογοήτευση, την ταπείνωση ή την αυτοταπείνωση, καταλήγοντας πως όσο υπάρχει η ανθρωπότητα "θα παίζεται το ίδιο δράμα με άλλα πρόσωπα, σε άλλους καιρούς, με νέα επιχειρήματα ή κατηγορίες".

Επιλέξαμε να ντύσουμε τα κείμενα του Λειβαδίτη με ρεμίξ κλασικής μουσικής, που συνεχίζουν τον διάλογο παλιού-νέου και αντανακλούν, ίσως, κάτι από εκείνη την αίσθηση της διαχρονικότητας. Μεταφράζοντας έτσι το έργο σε ένα μοντέρνο, οπτικοακουστικό και DIY πλαίσιο, θέλουμε κι εμείς με τη σειρά μας να το φέρουμε στον δικό μας χωροχρόνο.

-Ομάδα ΨΗΧΟΣΗ

Καλή ακρόαση!


13.1.21

εκλάμψεις στο σκοτάδι #16

[Ονειρικό τοπίο]

Το ονειρικό τοπίο. Ενα σώμα ηλιοκαμενο και γυμνό να περπατάει σε μια άδεια, χρυσοκίτρινη παραλία. Ο ήλιος να λαμπυρίζει πάνω στο δέρμα. (Χαμογελάς.) Ο χειμώνας είναι μακριά.

Η βροχή παρεισφρέει. Στάζει μέσα από το ταβάνι, μέσα από τις ρωγμές, κάπου υπάρχει μια διαρροή, το νερό δεν σταματάει να κυλάει. Το νερό ρέει. (Ρέεις κι εσύ.)

Το ταβάνι στάζει όλο και περισσότερο, το νερό με ψάχνει, με γυρεύει, με φτάνει ολοένα και πιο πολύ. Με βρίσκει. (Ο χειμώνας δεν είναι μακριά τελικά.)

Διάφανο σώμα. Σώμα ονειρικό. Σώμα τοπίο. Σώμα νερό.

Όλα μέσα μου κυλάνε κι εγώ επιπλέω σε μια λίμνη αισθήσεων και συναισθημάτων. Το νερό στάζει από το ταβάνι. Το νερό στάζει από κάθε πόρο του δέρματος μου. Το νερό είναι παντού.

Ένα σώμα διάφανο, γυμνό και υδάτινο περπατάει νωχελικα στην χρυσοκίτρινη παραλία. Η σιωπή καλύπτει τα πάντα. Χιλιάδες μικρές ηλιαχτίδες αντανακλούν πάνω στο δέρμα του, πελματα γυμνά και ελευθερα, το ποταμι που φτάνει μέχρι την ακτή, δύο κόσμοι που συναντιούνται.

Σμίγουν τα νερά, τα πελάγη και τα ποτάμια, τα βουνά και οι θάλασσες, οι ρίζες με τη Ροή.

Κι όλο κυλάω, κυλάω, κυλάω και χάνομαι σε μια στιγμή ανύπαρκτη αλλα ρεαλιστική, γνώριμη και κάπως διακεκομμένη. Μια στιγμή που έχω υπάρξει μέσα της ξανά, που έχω χαθεί σε όνειρα αναζητώντας την.

Έσμιξαν χιλιάδες όνειρα για να σε βρω και ήρθε η ώρα ήδη να σε χάσω.

Σώμα τοπίο.

Σώμα νερό.

Σώμα που στάζει, στάζει, στάζει και μετασχηματίζεται. Αλλάζει ο,τι αγγίζει.

Η βροχή εισχωρεί όλο και πιο πολύ μέσα στο σπίτι.

το ταβάνι ξεκολλάει, αρχίζει ήσυχα να καταρρέει…

Το νερό με φτάνει. Με βρίσκει, με αγκαλιάζει, με περικυκλώνει, με πνιγει τρυφερά μέσα σε ένα όνειρο ενός άλλου ονείρου, σε ένα όνειρο μέσα σε ένα όνειρο μέσα στο ονείρο του Ονείρου.

Κείμενο: Esther Taff

4.1.21

εκλάμψεις στο σκοτάδι #14


[Σύνδρομο (εξαποστασιακής) στέρησης]

Άιντε μες της γης…


Έκθαμβοι περιμέναμε απέναντι από τη σκηνή, ανασαίναμε μέσα σ’ ένα κόκκινο φως. Κιθάρες και βιολιά, μπουζούκια και κλαρίνα, φλογέρες κι ούτια. Μια σιωπηλή guest συναυλία για όσους από νωρίς είχαν στηθεί μπροστά-μπροστά στα κάγκελα, γνώριμοι όλοι, μαζί και ξένοι. Και οι πατούσες μας βουλιάζανε βαθιά μέσα στο έδαφος, τα χέρια μας βάραιναν σαν των φυλακισμένων και ‘μείς γελάγαμε, χαιρόμασταν με τις φωνές και τις φωνές μας, λιγωνόμασταν για το καλοκαίρι που κατακόκκινο μπροστά μας απλωνόταν, ακούγαμε τη θάλασσα από μακριά να χορεύει… Μα ο ουρανός έμοιαζε ψεύτικος, γεμάτος μπλε τετράγωνα, τα σύννεφα πετούσαν γρήγορα και ύστερα αλλοιώνονταν. Η αναμονή δεν κράτησε πολύ. Ανέβηκαν κι οι δυο τους στη σκηνή κι ακούστηκαν οι πρώτες νότες. Στο πρώτο «άιντε» άρχισε να μας τρυπάει μια ψεύτικη βροχή και ξύπνησα ιδρωμένος στο κρεβάτι μου…

Κείμενο: Κ.Κ.