[Σύνδρομο
(εξαποστασιακής) στέρησης]
Άιντε
μες της γης…
Έκθαμβοι
περιμέναμε απέναντι από τη σκηνή,
ανασαίναμε μέσα σ’ ένα κόκκινο φως.
Κιθάρες και βιολιά, μπουζούκια και
κλαρίνα, φλογέρες κι ούτια. Μια σιωπηλή
guest συναυλία για όσους
από νωρίς είχαν στηθεί μπροστά-μπροστά
στα κάγκελα, γνώριμοι όλοι, μαζί και
ξένοι. Και οι πατούσες μας βουλιάζανε
βαθιά μέσα στο έδαφος, τα χέρια μας
βάραιναν σαν των φυλακισμένων και ‘μείς
γελάγαμε, χαιρόμασταν με τις φωνές και
τις φωνές μας, λιγωνόμασταν για το
καλοκαίρι που κατακόκκινο μπροστά μας
απλωνόταν, ακούγαμε τη θάλασσα από
μακριά να χορεύει… Μα ο ουρανός έμοιαζε
ψεύτικος, γεμάτος μπλε τετράγωνα, τα
σύννεφα πετούσαν γρήγορα και ύστερα
αλλοιώνονταν. Η αναμονή δεν κράτησε
πολύ. Ανέβηκαν κι οι δυο τους στη σκηνή
κι ακούστηκαν οι πρώτες νότες. Στο πρώτο
«άιντε»
άρχισε να μας τρυπάει μια ψεύτικη βροχή
και ξύπνησα ιδρωμένος στο κρεβάτι μου…
Κείμενο: Κ.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου