[Κάτι που φωσφορίζει...]
Ένας επαναλαμβανόμενος χτύπος,
μια σταγόνα βροχής που ρίχνει τον εαυτό της πάνω σε μια τσιγκινη επιφάνεια.
υπάρχει μια τρομακτική επαναληψιμότητα.
κατι άλλαξε για λίγο και πριν προλάβεις να το συνειδητοποιήσεις έχει ήδη χαθεί.
Όλα γύρω είναι μπλε και γκρί.
Κι εγώ βασικά ακριβώς το ίδιο νιώθω.
Πλέω μέσα σε ένα μπλε σύννεφο, κοιτάζω από ψηλά και στριφογυρίζω για λίγο ανέμελη στον ουρανό.
Δεν θα κρατήσει το ξέρω, τίποτα δεν κρατάει, κι όμως ελπίζω, όπως ελπίζουν όλα τα όντα στην επόμενη μέρα που θα έρθει.
Θα ξημερώσει δεν μπορεί, σωστά?
Θα βλέπεις κάτι άλλο πέρα από μπλε σύννεφα και σκιές, σωστά?
Όλα είναι ίδια και όλα είναι ήδη αλλιώς.
Για μια μόνο στιγμή αντίκρισα κάτι που έκανε την ανάσα μου να σταματήσει, για λίγο ένιωσα ξανα ανυπομονησία και ενθουσιασμό. Για λίγο , τόσο λίγο που θα μπορούσα και να το φαντάστηκα.
Η ώρα του απολογισμού.
Η ώρα ενός θρήνου που δεν εξηγείται.
Η ώρα της θλίψης, σε έναν κόσμο που δεν έχει χρόνο για αυτά.
Ολα τα ανείπωτα, βαριά, οργανικά συναίσθηματα ο Κόσμος τα καταπίνει αμασητα σχεδόν, σαν ορεκτικό.
Καμία ιεροτελεστία, καμία τελετή αποδοχής ή συνύπαρξης.
Να αναμειχθεί η Τροφή με το σάλιο, να διασπαστεί, να εισέλθει ιερά στο σώμα.
Μια στιγμή Παύσης και Ένωσης με αυτό που έρχεται.
Μια στιγμή Παύσης και Ένωσης με αυτό που φεύγει…
Ετσι ολόκληρα, εισέρχονται τα συναισθήματα στο οξύ της πέψης, σαν μύγες παγιδευμένες στο νέκταρ-παγιδα. Έχουν έρθει να γλείψουν αυτό το γλυκό ζουμί, όμως αυτό γλιστράει γλιστράει γλιστράει και εκείνες κυλούν εν τέλει απαλά μέσα στην κοιλιά του λουλουδιού. Το οξύ τρυφερά τις διαλύει.
Είμαστε ολομόναχοι, κοιτάμε κάτι που φωσφορίζει και τρέχουμε απελπισμένοι πάνω του, μέχρι να μας καταπιεί κι αυτό.
και ξανά και ξανά και ξανά.
Και πάλι και πάλι και πάλι.
Να ρίχνουμε τον εαυτό μας στον ίδιο κενό ενθουσιασμό.
Και να καταλήγουμε το ίδιο κενοί.
Άδειοι.
Μην κοιτάς προς τα έξω, κοίτα μέσα.
Βαθιά εντός σου.
Υπάρχει κάτι εκεί που φωσφορίζει άραγε?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου