Πάλι τα μάτια μας δακρύσαν άθελά μας
πάλι τα πόδια μας αφήσανε το χώμα
πάλι μας ξέχασε στη φτωχογειτονιά μας
κι άδειο από εμάς ξεμάκρυνε, μονάχο του, το σώμα
Περνούν οι τόποι μας μπροστά μας σαν ταινία
πρόσωπα, θύμισες, στιγμές που δεν θα ‘ρθούνε
κοιτάμε πίσω μας σα φεύγουν μία-μία
τις τρώει ο ορίζοντας κι απ’ την αχλή κοιτούνε
Τα πόδια μας αλλού, αλλού οι συνειρμοί μας
τα βρύα στο δεντρί δεν ξέρουν πού να βγούνε
ένα μας όνειρο θαμπό στη διαδρομή μας
τ’ ακολουθούν οι σόλες μας, μα να το βρουν αργούνε
Κι όσο επιπλέουμε σαν αδειανό καράβι
χαμένα γράμματα στο δρόμο οι αγκάλες
που ο παραλήπτης τους ποτέ δε θα τα λάβει
κι ας κουβαλούνε τις μικρές, των βλέφαρών μας στάλες.
-ψ.ψ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου