το καλοκαίρι του σκουληκιού

Κι όταν έρχεται καλοκαίρι, με τις πολλές ζέστες, το σκουλήκι κουλουριάζεται αναπαυτικά σε μια σκιά των σωθικών μου και το ρίχνει στον ύπνο.

Μα με ξέρει καλά.

Ξέρει

πως δε θα προδώσω το σχέδιό του.

Και με αφήνει γελαστό μέσα στις γελαστές παρέες μου

μέχρι να γίνω εγώ το παράσιτο που ροκανίζει αυτό το συλλογικό σώμα από μέσα.

-ψ.ψ.

υ.γ.: το σκουλήκι