9.1.16

σκοτούρες

Και μ’ ­ένα χασμουρητό
ο ήλιος ανακάθισε νωχελικά στο βουνίσιο κρεβάτι του
στάζοντας πιτσιλιές στ’ αδειανό μου δωμάτιο.
Ο Μορφέας,
με τ’ αγέρινο άγγιγμα,
ξύνει τ’ αρχίδια του.
Καφέ σταγόνες αγουροξυπνημένου πρωτοβροχιού
-μέτριου με γάλα-
σκάνε στα παραθυρόφυλλα.

Το λευκό μου ταβάνι
η πιο καλή συντροφιά μου.
Κάποια τσιγγάνα μου ‘χε πει
πως τα κουρασμένα μου βλέφαρα
έχουν εσωτερική επένδυση
από καθρέφτες.

-Ψηλέας Ψογκ

5 σχόλια: