άνοιξη

Σήμερα θα βγεις να χορέψεις. Σήκωσε τα μανίκια σου, βγάλ΄ τα παπούτσια σου και πιάσε τους δίπλα σου σφιχτά. Ο χορός σας να συντρίψει κάθε γκρίζο του πλανήτη. Να μπλεχτείτε με τα χρώματα της φύσης. Όλα τα χρώματα έχει, οι άνθρωποι διαλέξανε να φτιάξουν τον κόσμο τους με το χειρότερο. Τους αγνοούμε, κοροϊδεύουμε το δοσμένο. Εμείς γεννάμε την αλήθεια μας μες τις φωνές και τ’ αγγίγματά μας. Αλήθεια αληθινή, όπως την πήραμε από το θαύμα που μας έφερε στη Γη. Ξέχνα τα όλα. Απόψε φεύγουμε για μέρη μακρινά, που θα βασιλεύει η δίκαιη και ατίθαση αλήθεια μας. Κι ας πάμε λίγοι. Μετά θα έρθουν κι άλλοι και όλο θα έρχονται περισσότεροι, γιατί όλοι είναι φτιαγμένοι έτσι και θα καταλάβουν κάποια στιγμή το σάπιο της κάθε πολιτείας τους. Την παράνοια που έχουμε συνηθίσει. Τρέξε και έρχομαι. Έρχομαι, μα να το πω πρώτα σε όσους μπορώ. Να γδύσω τους παραλογισμούς και τις ψευδαισθήσεις τους, να τους φωνάξω μαζί μας. Κανενός το παιδί δεν αξίζει να γεννηθεί σε αυτή τη βαρβαρότητα.

Έρχονται οι μέρες. Έρχονται οι μέρες που θα μπούμε επιτέλους στην αρμονία της φύσης, εκεί που ανήκουμε· στο πράσινο και στο μπλε. Κόκκινα θα είναι τα λουλούδια μας, όχι τα νύχια μας. Έρχονται οι μέρες που δεν θα φοβάσαι κανέναν, που θα διαλύσουμε όλες τις εξουσίες, που πάνω στην πονηριά θα μπει η αλληλεγγύη, το «κάνε στον άλλον ό,τι θα ήθελες να κάνει εκείνος σε σένα», η απόλυτη εμπιστοσύνη, που σήμερα φαντάζει δύσκολο μέχρι και να συλλάβουμε την έννοιά της. Σκέψου. Σκέψου γαμώτο. Δεν είμαι εγώ παράξενος κι ακραίος. Αν όταν γεννιόσουν σου δίνανε δυο κόσμους, αυτόν που έχουμε και αυτόν που λέω, ποιον θα διάλεγες; Δεν είμαι εγώ παράξενος κι ακραίος. Τέτοιοι είναι όσοι πετάνε στα σκουπίδια το δώρο της ζωής τους και τα πουλάνε όλα για μια ψεύτικη εικόνα, για μια βρομισμένη μέχρι τα κόκαλα ψυχή. Η απλότητα και το καθάριο βλέμμα θα θάψει κάθε εξαναγκασμό, κάθε αφέντη. Πού μεγαλύτερη τρέλα από τους υπαλλήλους στην εφορία, από τις ταυτότητες, το μετρό, τους λογιστές; Μπροστά σε όλες αυτές τις απελπισμένες προσπάθειες του ανθρώπου να διαχειριστεί τις τερατόμορφες πολιτείες του, θα βάλουμε την αίσθηση δικαίου, την αίσθηση της κοινότητας, την αυτοπειθαρχία, την εθελοντική πρωτοβουλία και τη δίκαιη μοιρασιά, το σώμα και την εργασία μας. Το ότι ο καθένας μας θα ξέρει και θα αισθάνεται το πόσο πρέπει να δώσει για να είμαστε όλοι καλά. Φωτιά στους πονηρούς, δεν χωράνε δίπλα μας. Θα χρησιμοποιήσουμε την εξυπνάδα του είδους μας, όχι για να επιβληθούμε στα υπόλοιπα ή στους άλλους ανθρώπους, αλλά για να δημιουργήσουμε ενωμένοι, για να φτιάξουμε κάτι πραγματικά όμορφο. Να ζήσουμε την αλάνικη τάξη. Το παιχνίδι της ζωής.

Γιατί το μόνο που έχουμε καταφέρει ως τώρα, παρά την θεωρητικά ανώτερη εξυπνάδα μας, είναι να έχουμε ζωές λιγότερο αληθινές, λιγότερο «ζωντανές» και λιγότερο γεμάτες από τα περισσότερα ζώα. Αλλά τώρα τέλος. Τέλος στον κόσμο των δειλών. Έρχονται οι μέρες της ελευθερίας, του ήλιου και του χορού. Οι μέρες που τα παιδιά θα κυριαρχούν. Τίποτα δεν ξέρουμε. Έρχονται οι μέρες όλων όσων καν δεν ξέρουμε ακόμη. Οι μέρες που δεν θα ξέρουμε τι μέρα είναι. Πάμε ρε;

-C. Lupus

(το κείμενο το 'χα καιρό μέσα μου, αλλά το γράψιμό του οφείλεται σχεδόν αποκλειστικά σε αυτό εδώ)