διήμερο ελευθεριακής θεωρίας

 

ΔΙΗΜΕΡΟ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΗΣ ΘΕΩΡΙΑΣ

29-30 Μαρτίου, Πάντειο

Σας καλούμε στο Διήμερο Ελευθεριακής Θεωρίας που θα διεξαχθεί το Σαββατοκύριακο 29-30 Μαρτίου 2025 στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Το διήμερο έχει σκοπό να προωθήσει την οργανωμένη και συγκροτημένη συζήτηση εντός των ελευθεριακών κύκλων και ομάδων, που σταδιακά ίσως οδηγήσει και στην διαμόρφωση μιας πιο στέρεας, συγκεκριμένης και ολοκληρωμένης θεωρίας. Έργο μας δεν θέλουμε να είναι προς το παρόν η διαμόρφωση αυτής της θεωρίας, αλλά η δημιουργία χώρου για προβληματισμό, κινήτρου για εμβάθυνση και σύνθεση, ένα έναυσμα για να ασχοληθούν άνθρωποι και συλλογικότητες σοβαρά με το θεωρητικό-ιδεολογικό κομμάτι που συχνά αμελείται. Αυτό το διήμερο πέρα από την αυτοτελή αξία που θα έχει, θα μπορούσε να είναι και αφορμή για αντίστοιχες και μαζικότερες εκδηλώσεις που ελπίζουμε να ακολουθήσουν, είτε από εμάς είτε από άλλα σχήματα.

Πιο συγκεκριμένα λοιπόν, σκοπεύουμε να ασχοληθούμε με τέσσερις θεματικές αναλύοντάς τες σε τρεις διαφορετικούς άξονες την καθεμία: Φύση-Περιβάλλον, Κράτος, Τέχνη, Ψυχική Υγεία. Για καθεμία θεματική θα ασχοληθούμε επιμέρους με τα εξής: 1) Κριτική στο πως αντιμετωπίζονται και υπάρχουν σήμερα στο κράτος και τον καπιταλισμό, 2) Σκιαγράφηση της μορφής που θα μπορούσαν να έχουν σε μια κοινωνία ελευθερίας και αλληλεγγύης, 3) Τι κάνουμε για το εκάστοτε ζήτημα στην διαδρομή μας από το σήμερα προς την ελεύθερη κοινωνία (αντιστάσεις, αγώνες, ενδιάμεσοι στόχοι, προεικόνιση της μορφής που οραματιζόμαστε).

Θα υπάρξουν εισηγήσεις από τις αντίστοιχες ομάδες για κάθε θεματική, ενώ θα δοθεί και αρκετός χρόνος για συζήτηση και τοποθετήσεις από το κοινό.

η αρχή της άνοιξης

Μια ημέρα μετά τις μεγαλύτερες διαδηλώσεις που έχουν γίνει στην Ελλάδα, ήρθε η αρχή της άνοιξης. 1η Μαρτίου 2025. Ακριβώς δυο χρόνια πριν, την 1η Μαρτίου 2023 στη μαχητική συγκέντρωση λίγων χιλιάδων έξω απ' τα γραφεία της Hellenic Train και με ένα διάχυτο πένθος να κατακλύζει την κοινωνία, κανείς δεν περίμενε πως σήμερα θα φτάναμε στις μεγαλύτερες συγκεντρώσεις στην ιστορία της χώρας.

Συγκεντρώσεις όπου το μέγεθος τους καθώς και ο πρωτοφανής βαθμός κινητοποίησης σχεδόν ολόκληρης της κοινωνίας, δεν θυμίζουν απλώς αντικυβερνητική διαμαρτυρία αλλά την έναρξη μιας νέας εποχής, αντίστοιχες σε μέγεθος μόνο με αυτές που γιόρταζαν το τέλος της δικτατορίας ή της κατοχής. Υπήρξαν πολλές πόλεις που κατέβηκε στο δρόμο περίπου ο μισός πληθυσμός τους, πρέπει να ψάξουμε αρκετά για να βρούμε έστω δυο-τρεις γνωστούς μας που δεν συμμετείχαν, είναι βέβαιο ότι η χθεσινή μέρα θα αναφέρεται ακόμη και σε πενήντα χρόνια από σήμερα. Ποιά χαρακτηριστικά θα έχει η νέα εποχή η οποία ειπώθηκε θα φανεί σταδιακά, ωστόσο σε ένα σημαντικό βαθμό αυτό είναι και στο δικό μας χέρι.

Αν μη τι άλλο, υπήρξαν δύο πολύ ενθαρρυντικά στοιχεία για αρχή. Πρώτον, ότι παρά τις αυτονόητα διαφορετικές πολιτικές προσεγγίσεις και ιδεολογικές αναφορές του πλήθους, επικράτησε κλίμα ενότητας και ελευθερίας έκφρασης, με το φασιστικό στοιχείο να είναι απομονωμένο και μη διακριτό. Δεύτερον, η άτυπη ηγεσία των συγκέντρωσεων αυτών, δηλαδή οι συγγενείς των θυμάτων, διαπνέονται από υψηλό ήθος και ποιοτικά χαρακτηριστικά που λείπουν από την ελληνική κοινωνία, πόσο μάλλον από το πολιτικό σύστημα: ευγένεια, σεβασμό, ειλικρίνεια, θάρρος, προσπάθεια, πείσμα, νηφαλιότητα, συναίσθημα.

 
Η εποχή της απάθειας τελείωσε, τουλάχιστον προς το παρόν. Δεν λέμε ότι τα εκατομμύρια των ανθρώπων που διαδήλωσαν εχτές θα επιλέξουν μια ολομέτωπη σύγκρουση με το κράτος -άλλωστε ειδικά στο επιχειρησιακό επίπεδο η υπεροπλία του είναι χαώδης, αλλά σίγουρα η μεγάλη πλειοψηφία δεν θα ανεχθεί τόσο εύκολα πλέον την ξεδιάντροπη κοροϊδία και τη σιωπηλή αποδοχή μιας διεφθαρμένης εξουσίας. Είναι δύσκολο να υπάρξουν άμεσες και τεράστιες αλλαγές, μάλιστα οι "από τα πάνω" εξελίξεις δεν ήταν ποτέ η πρόταση μας, όμως ελπίζουμε και σκοπεύουμε τα πιο υγιή κομμάτια της κοινωνίας να αρχίσουν να αφήνουν πολύ πιο έντονο το αποτύπωμά τους στην ιστορία.

 
Απ' τα πιο μικρά για αρχή ως τα πιο μεγάλα, μπορούμε να οργανωθούμε συλλογικά, να αντισταθούμε σε όσους ελέγχουν τις ζωές μας, να δημιουργήσουμε τις δικές μας πρωτοβουλίες και δομές για εκείνα που πιστεύουμε πως χρειάζονται, να συντονιστούμε και να ξεδιαλύνουμε σιγά-σιγά το όραμα μας. Το μονοπάτι αχνοφαίνεται χρόνια τώρα και είμαστε πολλοί και πολλές που επιλέγουμε να το ακολουθήσουμε, ωστόσο διαρκώς λείπουν η αποφασιστικότητα και η πίστη. Ελπίζουμε πως στις 28/2 αυτές άνθισαν παντού!

-C. Lupus