de cariño

Περπατάω βιαστικά, πηγαίνω ισπανικά. Λοιπόν, είναι Χριστούγεννα, καταλήγω. Σαφώς. Στην Ερμού παντού φωτάκια, λαμπάκια φρενιασμένα, βιτρίνες και μανάδες αλαλιασμένες τρέχουν να ψωνίσουν σε ανίψια και βαφτιστήρια. Στυλιζαρισμένη τρυφερότητα, "cuteness" που λένε, με κάθε αγορά δωρίζετε ένα ευρώ στο Χαμόγελο του Παιδιού. Υποχρεωτικά χαμόγελα οι πωλήτριες -πειθαρχία!- τα ξεφορτώνονται μόνο όταν τελειώνει η βάρδια και ξεκολλούν από πάνω τους και τη στολή-ξωτικό του μαγαζιού. Ξαναβάζουν το τζινάκι από τα H&M και σπίτι. Έλεγα πως πρέπει όλο αυτό να το παλέψεις, να μην το αφήσεις, ψάχνεις λοιπόν απελπισμένα και, ευτυχώς, βρίσκεις στιγμές και εικόνες τρυφερότητας απλής -de cariño.

Θυμάσαι πως τέτοιες μέρες οι ίδιες αφηνιασμένες μάνες που γυρίζουν τα mall γίνονται "μαμά", αφήνουν, γελώντας λίγο, τα πολύ μικρά να στολίσουν το δέντρο, βιαστικά κι ενθουσιασμένα, τα στολίδια σπάνε, μπαίνουν ανάποδα και μόνο μπροστά και χαμηλά -εκεί που φτάνουν τα πιτσιρίκια. Το "ω, έλατο" γίνεται καρικατούρα, αλλά της μαμάς της αρέσει έτσι.

Και πάλι κάποιος μπαμπάς που έχει φορέσει τα γυαλιά του και διαβάζει εφημερίδα σοβαρός, γκρίνια για την ακρίβεια και τον παλιόκαιρο, κάθεται ευλαβικά ακίνητος να του φορέσουν τα μωρά τα ρόλλεϋ της γιαγιάς που ανακάλυψαν σε ένα συρτάρι. Τα γυαλιά στραβώνουν στη μύτη του κι αυτός κάνει ότι διαβάζει και διαμαρτύρεται, μα κρυφά λιώνει με τα ρόλλεϋ και το δίχτυ στο κεφάλι.

Σκέφτεσαι τη γιαγιά που όταν ήσουν μικρός σε σκέπαζε καλά καλά, απ´όλες τις μεριές, και πριν κοιμηθείς σταύρωνε τρεις φορές το μαξιλάρι, σίγουρη πως θα σε φυλάξει από κάθε κακό. Τότε το πίστευες και κοιμόσουν ήσυχος "με το θεούλη να σε προσέχει" και τώρα που δεν πιστεύεις σ'αρέσει ακόμα πιο πολύ αυτό το μαγικό σταύρωμα.

Ή άμα προσπαθείς μέσα σου να ξαναφτιάξεις κάτι, τον Έρωτα που σου χάλασε το Hollywood, και υπνωτισμένος διαβάζεις παλιά γράμματα ερωτικά, ραβασάκια, σημειώματα των γονιών σου, των παππούδων σου και αμέσως να! τίποτα δε χάθηκε, η ίδια αγωνία, οι ίδιοι τσακωμοί, τα ίδια μοναδικά λόγια, και ξανακρατάς ανέγγιχτο το ιδανικό σου. Έτσι μπορείς πάλι να φαντάζεσαι παιχνίδια με το ταίρι σου, όπως να μετράτε τις ελιές στα πρόσωπά σας με φιλιά και πάντα να σας ξεφεύγει κάποια.

Άλλες φορές θυμάσαι που περπατάτε βράδυ με φίλους σε κάποιον ήσυχο δρόμο -δεν πάτε και πουθενά- και κάποιος αρχίζει αφηρημένα να μουρμουρίζει ένα τραγούδι (in the deathcar, ας πούμε) και τελικά καταλήγετε να το μουρμουρίζετε όλοι πολύ δυνατά και προσηλωμένα. Ή ξαφνικά καταλαβαίνεις γιατί σου αρέσει τόσο εκείνο το άλλο τραγούδι. Για τη λέξη "τοσοδούλι".

Ξεφεύγεις λοιπόν από τα νύχια της Ερμού, περπατάς και βλέπεις τα σημαντικά μόνο. Ένας παππούς κλασσικός -και με τραγιάσκα- νωρίς το πρωί σε μια στάση λεωφορείου αγοράζει κουλούρι για να ταΐσει τα περιστέρια της πλατείας Κάνιγγος, κερνάει δηλαδή την παρέα. Κι ένας άλλος, παρόμοιος, κάθεται σ'ένα παγκάκι και τρώει τρισευτυχισμένος παγωτό κυπελάκι, απ'αυτά που έχουν και δώρο έκπληξη.

Μπαίνεις κι εσύ σ'ένα λεωφορείο με ψηλά το ηθικό. Είσαι μέσα σου καθαρός, τραβάς το δικό σου δρόμο μακριά από την Ερμού, έχεις βρει τις απαντήσεις σου. Αγριοκοιτάς λοιπόν, ως συνήθως, τη μόνιμη κλούβα των ΜΑΤ στη Βασιλίσσης Σοφίας. Μέσα από τα σύρματα και το τζάμι το βλέπεις. Το χριστουγεννιάτικο δεντράκι της κλούβας. Φαντάζεσαι ματατζήδες να κρεμάνε στολίδια και λαμπάκια με κάποια αμηχανία, τους δυσκολεύουν γιλέκα και κλομπ, σκέφτονται πως πλησιάζει η 6 Δεκέμβρη, ίσως κάποιος θυμάται που χτύπησε κάτι παιδιά στις 17 Νοέμβρη... Χριστούγεννα, σκέφτεται, η γιορτή των παιδιών... Κοιτάει το είδωλό του στο τζάμι, κοιτάς κι εσύ το δικό σου. 

Ποιον αγριοκοιτάς;

-Στέλλα