Ή με τον έρωτα ή με τη μιζέρια.

Φίλε! Εγώ σε έχω καταλάβει καλύτερα απ' ότι εσύ. Εσύ νομίζεις ότι είσαι ευτυχισμένος, ότι αγαπάς, ότι ζεις. Λυπάμαι, αλλά όλα σταμάτησαν τότε που δέχθηκες να δουλεύεις υπερωρίες για να αγοράσεις εκείνο το πανάκριβο ρολόι.. Ενώ για μένα, όλα ξεκίνησαν από τότε που παραιτήθηκα επειδή έδιωξαν την Α. . Τη θυμάσαι την Α. ε; Που της είπε το αφεντικό πως θα της δώσει καλύτερη θέση, αρκεί να "περνάει καλά μαζί της" κάθε 1-2 βδομάδες. Αυτή αρνήθηκε όμως. Θυμάσαι και που μου έλεγες "Έλα ρε τι σε νοιάζει για την πουτάνα; Έτσι κι αλλιώς, πουτάνες είναι όλες. Γάμα τες και μην ασχολείσαι", όταν τσακώθηκα με το αφεντικό που την έδιωξε; Πάντως, θα έφευγε και από μόνη της, μου το είχε πει. Αλλά ήθελα να τον βρίσω. Έτσι για την αξιοπρέπεια... Εσύ θυμάμαι κοίταγες να μην κάνεις εχθρούς. "Να τα 'χεις με όλους καλά". Μόνο που δε σου 'μεινε και χρόνος να κάνεις φίλους. Αφού σου λέω ρε, σε ξέρω μια χαρά, καλύτερα απ' ότι εσύ. Βασικά, και 'συ σε ξέρεις, αλλά προσπαθείς να νομίζεις άλλα.

Εμένα όμως ρε φίλε, δε με ξέρεις καθόλου! Βλέπεις τους φίλους μου που έχουν περίεργα κουρέματα και σου τη σπάει. Βλέπεις τις φίλες μου να μη σου βγάζουν τα βυζιά τους και τσαντίζεσαι. Είδες, οι φίλες μου δεν είναι μόνο βυζιά! Ψάχνεις αφορμές να με βγάλεις στο περιθώρειο, να με βάλεις σε "κατώτερη" κατηγορία από σένα. Ντάξει, στις δίνω και εγώ. Λέω για αλληλεγγύη, για αυτοοργάνωση, για ελευθερία, για αξιοπρέπεια. Που να τα καταλάβεις εσύ αυτά. Ε, με στέλνεις στο περιθώρειο και τελειώσαμε. Σε μία τέτοια κοινωνία, εγώ έτσι κι αλλιώς από μόνος μου πάω στο "περιθώρειο". Μόνο που το "περιθώρειο" ρε φίλε, είναι καλύτερο και "ανώτερο" από σένα. Γιατί, κοίτα, εγώ ζω κάποια πράγματα, γίνονται διάφορες διαδικασίες στο μυαλό μου, τα σκέφτομαι και καταλήγω να μετατρέπω τη σκέψη μου σε κείμενο. Με βλέπεις; Γραφω! Εσύ τι κάνεις γαμώ;; Χωρίζεις χαρτιά σε στοίβες, κάνεις πράξεις με το κομπιουτεράκι, συμπληρώνεις τιμολόγια και όλο τέτοια. Τα μισά από αυτά που κάνεις τα κάνει και ένα απλό ρομπότ. Αυτό που κάνω εγώ τώρα όμως, κανένα ρομπότ δεν το μπορεί! Και μη μου πεις ότι κάνεις κάτι χρήσιμο για την κοινωνία. Η δικιά σου κοινωνία χρειάζεται τις μαλακίες που κάνεις, η δικιά μου όχι. Εγώ αυτά που είναι χρήσιμα για τη δικιά μου κοινωνία τα κάνω μια χαρά. Πλένω και τα ρούχα μου στο χέρι. Α! Και κάτι τελευταίο. Την Α. τη θυμάσαι ε; Ναι αυτή. Την παντρεύτηκα πριν λίγο καιρό...

Υ.Γ.: Παρ΄όλο που το κείμενο δεν είχε να κάνει με την υπόθεση του Ν. Ρωμανού μιας και είχε γραφτεί πριν πάρει τόση έκταση, τώρα τυχαίνει να έχει κάποια σχέση. Οπότε, να πω και 2 λόγια για τη φάση. Λοιπόν. Το θέμα δεν είναι ο Ρωμανός να πάρει τις άδειες για να πάει να αποκτήσει τις γνώσεις του ΤΕΙ. Έτσι κι αλλιώς, αυτό το διευκρινίζει με απόλυτη σαφήνεια και στο πρώτο του κείμενο. Το θέμα λοιπόν για αυτόν είναι, μέσω αυτών των συχνών αδειών, να κερδίσει "ανάσες ελευθερίας", γιατί όπως και να το κάνουμε, μπροστά στη φυλακή το ΤΕΙ είναι παράδεισος! Και γι' αυτό, "εκμεταλλεύται" τους νόμους, οι οποίοι του δινουν το δικαίωμα αυτό. Πλέον όμως, με βάση τη στάση που έχει κρατηθεί εναντίον του, το θέμα δεν περιορίζεται καν εκεί. Άμα το πάμε λίγο παραπέρα, δεδομένης της απόλυτα αυστηρής και εκδικητικής στάσης που κρατάει το κράτος απέναντί σε όσους "δεν υπακούν", το θέμα πια είναι ένα: Ή ανυπότακτοι και ελεύθεροι ή δούλοι και βολεμένοι. Ή με τον έρωτα ή με τη μιζέρια. Ξεκάθαρα.

-Canis Lupus