επιστροφή στην κανονικότητα

Επιστροφή στην κανονικότητα. Ο Νίκος, νίκησε. Μαζί του και εμείς. Η κατάληψη σταμάτησε. Πλέον δεν θα μας κοιτάνε σαν καθυστερημένους κάθε φορά που μπαίνουμε στο Δημαρχείο. Πλέον, βασικά, δε θα μπαίνουμε καν στο Δημαρχείο. Η κατάληψη σταμάτησε. Και καλά έκανε, γιατί ο Νίκος νίκησε. Μαζί του και εμείς. Νικήσαμε, ακόμη και αν η «cool» νεολαία μας κοιτούσε σχεδόν χλευαστικά κάθε φορά που περνούσαμε με πορεία δίπλα από τις καφετέρειές της. Και ακόμη χλευαστικά μας κοιτάει, με ύφος «Καλά τι μαλάκες είσαστε; Μόνο οι χαζοί τα βάζουν με το σύστημα». Ναι, ακριβώς έτσι το άκουσα. Μόνο που τώρα, όλοι αυτοί δεν μπορούν να νοιώσουν αυτό που νοιώθουμε εμείς. Μόνο που εμείς, λίγες εκατοντάδες «χαζοί», τα βάλαμε με το σύστημα και, ναι, νομίζω πως αυτή τη φορά, το κερδίσαμε! Η νίκη προφανώς και δεν είναι μονάχα οι άδειες. Είναι τόσα πολλά. Οι αναμνήσεις, οι φιλίες, οι στιγμές, τα συναισθήματα, οι εικόνες, οι εμπειρίες, οι «γεύσεις» ελευθερίας και αναρχίας που πήραμε και που όλα αυτά δεν μπορείς να τα βρεις ούτε στα βιβλία, ούτε στις συζητήσεις, ούτε στις ταινίες, ούτε καν στα πιο όμορφα ποιήματα. 

......

Αφού αποφασίζαμε να συνεχιστεί η κατάληψη, έπρεπε αρκετά άτομα να κοιμούνται εκεί και τα βράδια. Προσωπικά, έμεινα 4 νύχτες, τις 3 κοιμήθηκα και τη μία όχι. Τα βράδια πάντως ήταν το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της ημέρας. Με τίποτα δεν θα ξεχάσω τους γρίφους που λύναμε, τις γελοίες, μεθυσμένες «γκόμενες» που περνούσαν απ’ έξω και που ο συνδυασμός ποτού, τακουνιών, κατηφόρας και πλακόστρωτου έδινε ένα πολύ αστείο αποτέλεσμα και τις κριτικές (κανονικά, με βαθμολογίες) που κάναμε στις τύπισσες αυτές, οι οποίες κόντευαν να πέσουν κάθε 2 δευτερόλεπτα. Ούτε πρόκειται να ξεχάσω όλους όσους γνώρισα αυτές τις μέρες (και τις νύχτες), τα κείμενα-ανακοινώσεις που γράφονταν μέχρι τις 5 το πρωί (και ενώ ορισμένοι είχαν μάθημα στις 9—και πήγαιναν), τους διάφορους μεθυσμένους ή περίεργους τύπους που έρχονταν και «αράζανε» στο Δημαρχείο, τους κλαμπάδες που περνούσαν τυχαία και κοιτούσαν σαν ηλίθιοι, τις 2 άκυρες παρέες που είχαν τσακωθεί απ’ έξω και που ένας από αυτούς ήρθε και έκατσε καμιά ώρα μαζί μας, πίνοντας ασταμάτητα και, όταν του είπαμε «Μόνο πίνεις ρε. Δε θα φας τίποτα;», αυτός έβγαλε από την τσέπη του ένα ξερό ψωμί και άρχισε να το τρώει! Είχε και πλάκα, μία φορά που κοιμήθηκα στο Δημαρχείο, ξύπνησα το πρωί επειδή έπαιζε δυνατά από τα ηχεία μας ο ύμνος του ΕΑΜ. Ήταν κάπως σουρεάλ να ξυπνάς έτσι.

......

Θυμάμαι τις μέρες που δεν πήγαινα στο Πανεπιστήμιο ούτε καν για να φάω και έτρωγα ό,τι μα ό,τι να’ ναι, όπως π.χ. bake rolls για βραδινό, πρόχειρα σουβλάκια για «κυρίως», ό,τι άκυρο έφερνε κάποιος στην κατάληψη (κάτι σάντουιτς, φακές, μανταρίνια, χουρμάδες, ψωμί σκέτο κ.λπ.) και που τα corn flakes ήταν το μόνο «σίγουρο» γεύμα μου 1 φορά/μέρα. 

......

Τρελή εντύπωση μου έκανε η αγάπη που υπήρχε ανάμεσα σε κάποιος ανθρώπους εκεί. Παρα πολλή αγάπη, τόση που μπορεί και να ‘λεγες ότι ήταν «ψεύτικη» ή «δήθεν», αλλά ΟΧΙ, δεν ήταν και ας μην μπορούν όλοι να καταλάβουν πως γίνεται να αγαπήσεις τόσο. Αυτή η αγάπη ίσως και να ήταν που μας έκανε να καταφέρουμε ό,τι καταφέραμε. Στο τέλος μάλιστα καθαρίσαμε πολύ καλά το Δημαρχείο, για να το αφήσουμε «καλύτερο απ’ ότι το βρήκαμε», γιατί όπως είπε κάποια «είμαστε καλύτεροι από αυτούς». 

......

Μέσα σε λίγη ώρα έπεσαν πάρα πολλά δακρυγόνα και ο κόσμος έτρεχε κυριολεκτικά ουρλιάζοντας. Ντάξει, λίγο υπερβολικό να τσιρίζεις και να ουρλιάζεις, αλλά εκτός από τα δακρυγόνα που σε κάνουν να κλαις και να μην μπορείς να αναπνεύσεις, πετούσαν και χειροβομβίδες κρότου-λάμψης, που σου δίνουν την εντύπωση πως είσαι πραγματικά σε πόλεμο, αφού ακούς διπλα σου τεράστια «μπαμ» και βλέπεις σπίθες να πετάγονται. Γενικά, όλα αυτά αναμηγμένα με καπνούς, τρεξίματα και ουρλιαχτά δημιουργούσαν μία πολύ περίεργη ατμόσφαιρα. 

......

Μέσα στο Δημαρχείο η κατάσταση ήταν επίσης απίστευτα περίεργη. Έβλεπες τους γνωστούς και τους φίλους σου με κόκκινα μάτια, με βρεγμένα πρόσωπα από το μαλόξ, άλλους να μην μπορούν να αναπνεύσουν καλά και γενικά μία πολύ παράξενη φάση. Και, μαζί  με όλα αυτά, βλέπαμε από το παράθυρο και τα ΜΑΤ να είναι έξω ακριβώς από το Δημαρχείο και να μην ξέρουμε αν και πότε θα μπουν μέσα.

......

Στη συνέλευση, ένας τύπος αφού αρχικά μας είπε πως είναι μεθυσμένος και δεν έπρεπε να μιλήσει, άρχισε να ΟΥΡΛΙΑΖΕΙ πως «παίζονται οι ζωές μας» και έκλεισε λέγοντας πως «μας αγαπάει όλους».

..................................

(Τα παραπάνω, είναι αποσπάσματα από ένα κείμενο που έγραψα αυτές τις μέρες. Ολόκληρο, ίσως να δημοσιευτεί πιο μετά, ίσως να μη δημοσιευτεί και ποτέ. Για τέλος, βάζω ένα ακόμη απόσπασμα, αυτή τη φορά από το κείμενο έναρξης της απεργίας πείνας του Ν. Ρωμανού.)

"Εκείνο το βράδυ με το βλέμμα καρφωμένο στον ορίζοντα είδαμε πολλά αστέρια να πέφτουν διαγράφοντας τις δικές τους χαοτικές διαδρομές. Κι εμείς μετρούσαμε και ξαναμετρούσαμε, κάναμε ευχές, υπολογίζαμε τις πιθανότητες. Το ξέραμε ότι η επιθυμία μας για μια ελεύθερη ζωή 

έπρεπε να περάσει πάνω από όλα όσα μας καταπιέζουν, μας δολοφονούν, μας καταστρέφουν, γι’ αυτό βουτήξαμε στο κενό, όπως ακριβώς τα αστέρια που βλέπαμε να πέφτουν.

Από τότε άπειρα αστέρια πέσαν, μπορεί να ήρθε η ώρα να πέσει και το δικό μας, ποιος ξέρει; Αν είχαμε έτοιμες τις απαντήσεις δε θα γινόμασταν αυτό που είμαστε αλλά ιδιοτελή καθάρματα που θα διδάσκαμε στους ανθρώπους τρόπους να γίνουν τρωκτικά που τρώγονται μεταξύ τους όπως κάνουν σήμερα.

Τουλάχιστον εμείς παραμένουμε ακόμα απόλυτοι και πεισματάρηδες όπως οι άνθρωποι της πάστας μας. Και όσοι από εμάς με έναν πόνο έκλεισαν τα μάτια τους και ταξίδεψαν μακριά, παραμένουν με το βλέμμα κολλημένο σε εκείνον το βραδινό ουρανό που κοιτάζαμε και εμείς. Και μας βλέπουν να πέφτουμε, αστέρια όμορφα και λαμπερά. Τώρα ήρθε η σειρά μας. Τώρα πέφτουμε χωρίς δισταγμό."

Υ.Γ.: Τους έχουμε ρε. Δύναμη.

-κάποιος από την κατάληψη κάποιου Δημαρχείου