ένας αφηρημένος άνθρωπος

                                                       

 "παρατηρείται κάτι το παράδοξο στη συμπεριφορά του

 λόγω της συχνής αφηρημάδας του"

                                                                                                                          -Ψηλέας Ψογκ                  

 Εξαιρετικά επιτυχημένη η παραπάνω τοποθέτηση . Δυστυχώς είναι αλήθεια. Είμαι αφηρημένος. Πολύ, συνέχεια και παντού. Λέω δυστυχώς, διότι αυτή η απόσπαση προσοχής αποτελεί πλέον "πρόβλημα".

Για παράδειγμα τις προάλλες στο μετρό στο Σύνταγμα, παίρνω εισιτήριο από το μηχάνημα (καλός πολίτης, θα έκανα τον Αντώνη υπερήφανο). Με το που το παίρνω ξεχνάω ότι το πήρα. Κατεβαίνοντας τις σκάλες πάω να πάρω άλλο. Φτάνω στα εκδοτήρια, κρατώντας το εισιτήριο στο χέρι. Θυμάμαι ότι πήρα. ‘’Τι βλάκας!’’ σκέφτομαι.. Δε σταματάω εδώ  όμως.. Ξεχνάω ότι το μηχάνημα μπροστά μου εκδίδει εισιτήρια, θεωρώ λοιπόν ότι λογικά θα τα επικυρώνει. Πατάω τα κουμπί των 60 λεπτών και αναρωτιέμαι έχοντας το εισιτήριο στο χέρι ‘’Μα γιατί δεν το επικυρώνει;». «Είσαι καλά;» με ρώτησε μια γιαγιά .

Πρώτη μέρα στη σχολή. Είχε βγει ανακοίνωση ότι θα πρέπει να είμαστε Τετάρτη από 08:45 εκεί, για να γραφτούμε στα εργαστήρια. Δεν την είδα, αλλά μπορεί και να την είδα και να το ξέχασα.  Έχω την εντύπωση πως αρχίζουμε Δευτέρα. Πάω κανονικά την Τετάρτη ευτυχώς, 11:30 όμως, νομίζοντας ότι είναι Δευτέρα. Χάνω τις εγγραφές (γράφτηκα την επομένη), πάω καθυστερημένος στο πρώτο μάθημα, όπου δεν καταλαβαίνω τίποτα και εξακολουθώ να θεωρώ πως μια κότα καταλαβαίνει τα ίδια με εμένα.

 Ακόμη και στα απλά καθημερινά πράγματα, όπως το βούρτσισμα των δοντιών, η αφηρημάδα μου δείχνει το πιο σκληρό της πρόσωπο. Σχεδόν πάντα τραγουδάω όταν πλένω τα δόντια μου, ξεχνώντας τον στόχο της παραπάνω διαδικασίας και κατακτώντας το παγκόσμιο ρεκόρ του δεκάλεπτου βουρτσίσματος ,με τη συνοδεία φυσικά πρωινής γκρίνιας για την καθυστέρηση στο μπάνιο. Να αναφέρω επίσης ότι μια φορά βούρτσισα κατά λάθος τη μύτη μου και επίσης αντί για οδοντόκρεμα έβαλα σαπούνι.

 Ένα από τα χειρότερα πράγματα που μου έχει συμβεί όμως είναι να μου πέσουν στο πάτωμα τα Κόκο Ποπς. Ξεχάστηκα και έριξα μια τεράστια ποσότητα (ήταν και οικογενειακή συσκευασία) κάτω αντί για το μπολ. Ειδικά τα συγκεκριμένα δημητριακά έχω την εντύπωση πως τη στιγμή που πέφτουν κάτω απλώνονται σε κάθε γωνιά του σπιτιού, καθιστώντας το συμμάζεμα μια επίπονη διαδικασία, έναν αληθινό εφιάλτη καθώς ειλικρινά δεν τελειώνουν ποτέ. Προσοχή λοιπόν και εσείς με τα Κόκο Ποπς μην σας πέσουν κάτω αν δεν θέλετε να τα βρείτε ακόμη και στο κρεβάτι σας .

Ήμουν όμως πάντα έτσι;

Σύμφωνα με μαρτυρίες στενών μου προσώπων ναι. Η «αδυναμία συγκέντρωσης προσοχής» ενδεχομένως να κληρονομήθηκε  από τους γονείς μου. Από μία αφηρημένη μητέρα και έναν (πολύ) αφηρημένο πατέρα είναι μαθηματικά εξακριβωμένο αν πάρουμε τη συνάρτηση f(αφ) πως το παιδί ή τα παιδιά θα βγουν αφηρημένα. Βέβαια δεν αποτέλεσα την εξαίρεση στα ίδια τα μαθηματικά, επιβεβαιώνοντας τις πιθανότητες και τους φόβους των συγγενών.

Φυσικά αναφορά πρέπει να γίνει και στο γεγονός ότι στη σχολή μου που παίζουν (δυστυχώς) σε κάθε διάλειμμα και γενικά καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας  τίτσου δεν έχω μάθει σχεδόν τίποτα για το συγκεκριμένο παιχνίδι. Παρόλο που είμαι παρών σε πάρα πολλές τιτσουκικές αναμετρήσεις δεν καταφέρνω να συγκεντρωθώ . Δεδομένης και της απειρίας μου με τα χαρτιά (η μόνη σχετική εμπειρία μου είναι να παίζω με την κυρία που με πρόσεχε στην τρίτη δημοτικού) εξακολουθώ να μπερδεύω ποιο από τα  J, Q, K είναι πιο δυνατό και να αποκαλώ τον άσσο άλφα. Ωστόσο, πρέπει να αναφέρω πως ούτε ιδιαίτερη διάθεση να μάθω έχω, αφού έχω πλέον κουραστεί από τον μαραθώνιο τίτσου που λαμβάνει χώρα κάθε μέρα, λες και κάποια εξωγήινη δύναμη τους απειλεί με αφαίρεση ζωής αν σταματήσουν να παίζουν για μία ημέρα.

Τέλος, σας παρακαλώ μην με παρεξηγήσετε, έχω να σας εκμυστηρευτώ κάτι ακόμη. Ήμουν θυμάμαι στην τρίτη τάξη δημοτικού όταν ξαφνικά ένα πρωινό ξύπνησα και πίστευα ότι είμαι Πόκεμον (και συγκεκριμένα ο Πίκατσου). Βέβαια να εξηγήσω πως την προηγούμενη μέρα είχα πολύ υψηλό πυρετό και για αυτό τον λόγο δεν πήγα σχολείο και έμεινα όλη την ημέρα σπίτι παίζοντας Πόκεμον. Έτσι, την επομένη με τον πυρετό να με ταλαιπωρεί ακόμη και το μυαλό κατεστραμμένο από το τόσο πολύ Πόκεμον μπέρδεψα την ταυτότητα μου.

Και κάπου εδώ τελειώνει μια σύντομη καταγραφή της αφηρημένης μου συμπεριφοράς. Ελπίζω να έκανα την αρχή, για να μου αναφέρετε και εσείς ανάλογα περιστατικά. Έχω την ανάγκη να νομίζω πως δεν είμαι μόνος.

 Υ.Γ.1: Οι λέξεις «δημητριακά» (βλ. Κόκο Ποπς) και «αμάξι» δε μου αρέσουν καθόλου. Οι μόνες φορές που τις χρησιμοποιώ είναι για να πω πόσο χάλια είναι.

Υ.Γ.2: Αυτό μου το πρόβλημα ίσως και να οφείλεται για τις χαμηλές μου επιδόσεις στα αθλήματα. Τα όποια αθλητικά μου όνειρα έχουν εδώ και καιρό καταρριφθεί και ο ίδιος ο αθλητισμός δεν κατάφερε ακόμη και μετά από πολύ κόπο να με αγκαλιάσει, να με κάνει μέλος αυτής της μεγάλης οικογένειας.

                                                                                                                             -Αγγέλας