καφές στα γιάννενα

Η σημερινή μου μέρα ήτανε πνιγμένη στο τρέξιμο και στο άγχος.

Ξύπνησα-καιρός μουντός. Καθόλου ευχάριστο να χρειάζεσαι φώτα για να δείς ενώ είναι 9.15 το πρωί. Έφαγα το γνωστό πρωινό μου, διάβασα λίγο βιντεοτέχνη, κατάλαβα το 30% και αφού ντύθηκα στα μαύρα, χύθηκα στους δρόμους. Χωρίς καφέ.

Ψώνια, τράπεζα, ξανά ψώνια γιατι ξέχασα κάποια πράγματα, ξανά τράπεζα γιατί έγινε μια μπαρούφα με την κατάθεση μου. Ο υπάλληλος που με εξυπηρέτησε ήτανε ένας άρρωστος ανθρωπάκος που δεν μπορούσε να μιλήσει απο το κρύωμα και όλο έλεγε ''συγνωμη, δεν μπορώ να μιλήσω ξαναπείτε μου τον αριθμό λογαριασμού σας, συγνώμη δεν μπορώ να μιλήσω ξαναπειτε μου τον αριθμό λογαριασμού σας''. Βαβούρα, πανικός, τρέξιμο, και ένα αυχενικό... έτσι για να μην ξεχνιόμαστε.

Πήγα στην cup-cake καφετέρια της γειτονιάς μου και πήρα ενα γαλλικό. Πικρό. Σε μαγαζί με κεικ... ένα ''γιατί'' είναι η ζωή μου.

Οι καρέκλες δεν με βόλευαν αλλα ντρεπόμουνα να αλλάξω θέση, μέσα στην τσαπατσουλιά μου έριξα κάτω την ομπρέλα μου (που στο κάτω κάτω ποτέ δεν την χρειάστηκα εκείνη την ημέρα), συνειδητοποίησα οτι το φόρεμα μου κολλάει στην κοιλιά που έχω κάνει τις τελευταίες μερες -αποφασίζω να μη φάω το γλυκό που συνοδεύει την πικρή καφείνη μου-αυτή η καρέκλα με πονάει στην πλάτη, έχει βάλει τον Arash για μουσική και εγώ είμαι έτοιμη να πετάξω την χριστουγεννιάτικη κούπα μου στο κεφάλι των κοριτσιών πιο δίπλα που γελάνε και φωνάζουν χειρότερα απο γάτες σε περίοδο αναπαραγωγής.

Και στην απόγνωση μου να χαλαρώσω σε αυτήν την απαίσια καρέκλα, συνειδητοποιώ οτι έχει πάει 1 το μεσημέρι, οι γίγαντες ακόμα μουλιάζουν και εγω έχω αρχίσει να πεινάω. Μέσα στην πείνα μου καταβροχθίζω το γλυκό-συνοδευτικό, με ορκίζω σε δίαιτα, ρουφάω την κοιλιά μου, δεν δίνω μπουρμπουάρ, αναθεματίζω την ομπρέλα που μου έπεσε πάλι και πάω να παραγγείλω σουβλάκια γιατι οι γίγαντες δεν θα έχουν μουλιάσει καλά.

Και κάπως έτσι μετατράπηκα σε ενα βαρετό άνθρωπο.

-eva k.