Μαμπέτι, τεύχος 9

Περιεχόμενα:

Editorial: Εσύ, θέλεις να ζεις υποταγμένος;

(Ξε)κρεμάσου - Βανέσα Σέλε

Βραχονησίδα - Δράμα Κωμικού

Το δίκιο το έχουν οι εξεγερμένοι, όχι οι ρουφιάνοι και οι προσκυνημένοι - C. Lupus

Μια σπιθαμή καρδιά - Νίκος Ράπτης

Ξεραμένος καπνός - Ψογκ

Καθημερινότητα - Χαράλαμπος Στεβής

*φωτογραφία εξωφύλλου: maboured

Το Μαμπέτι μπορείτε να το βρείτε στο Συνεργατικό καφενείο Κιούμπρικ, Ανδρέα Μεταξά 12, Εξάρχεια

Άλλα μέρη:

Συνεργατικό καφενείο Κομπρεμί, Δωριέων 26, Άνω Πετράλωνα

Βιβλιοπωλείο Αναλόγιο, Ρούσου Χούρδου 8, Ηράκλειο Κρήτης
Βιβλιοπωλειο Πολύγραφος, Χάνδακος 8, Ηράκλειο Κρήτης
Συεργατικό καφενείο Το Χαλικούτι, Κατεχάκη 3, πεζόδρομος Φορτέτσα, Ρέθυμνο
Συνεταιρισμός Τζεπέτο, Κατεχάκη και Χειμάρας, πεζόδρομος Φορτέτσα, Ρέθυμνο
Καφενείο π, Σάμου 2, Μυτιλήνη

Κατάληψη Apertus, Καλυβίων 70, Αγρίνιο

Τσαγερία- Βιολογικό παντοπωλείο Το Μύρτιλο, Φιλελλήνων 48, Αγρίνιο

Συνεταιριστικό Καφενείο Ακροβάτης, πεζόδρομοςΚαραϊσκάκη 16, Αγρίνιο

Βιβλιοπωλείο Επίκουρος,πλατεία Σουλίου, Αγρίνιο

Όλα τα τεύχη είναι δωρεάν.

Αν θέλετε να σας στείλουμε αντίτυπα για να μοιράσετε στη περιοχή σας, επικοινωνήστε στο slitzi.info@gmail.com.

μπουγάδα

όλο μαζεύει το σκοινί μέσα στα χέρια μου
κι οι κεραίες ξεμακραίνουν μέχρι που τρυπούν τα σύννεφα
έχω απλώσει ένα μπουφάν, τρία μαγιό
μια αλληγορία και τα κόμπλεξ μου
αφού τρώγομαι στα ρούχα μου όταν ξεμένω από ανθρώπους
ή από νύχια

αράζω τώρα τελευταία μόνο με ηλιακούς
άντε και πιάτα νόβα αν έρθω μες στα κέφια μου
καλά παιδιά, λίγο μαλάκες, μα η θέα είναι θέα όπως και να 'χει
δυο ματιές και λες μωρέ ποιος τη γαμάει τη ναυτία
άμα τρως εδώ τις ώρες σου αγνοώντας πια το χάος
ή τα χάλια σου;

δύο, τρεις γύρους γύρω γύρω από τα κάγκελα
κοιτώ στις τσέπες μέσα μπας και μου 'πεσε το θάρρος
οι απέναντι κοιτούν απ' τις κουρτίνες και γελούν
ίσως σαρδόνια, ίσως όχι, όχι ότι παίρνω κι όρκο
θάρρος γιοκ- μόνο ψιλά, δυο μανταλάκια και αφορμές
ή μάλλον τύψεις

από την άλλη τα ρολά κρύβουν πια τα χα χα χα
μα λίγο που με κόφτει πια, βουτάω μια αντένα για ακόντιο
κι από κάτω οι ρωσοπόντιοι- σαν ακορντεόν- με βρίζουν
ή που γέμισε η τηλεόραση για μια στιγμή με στάτικ
ή που μ' είδανε κι αυτοί να τρώω τα μούτρα μου
έξι ορόφους κάτω μπρούμυτα με τα χέρια μου θαμμένα μες στις τσέπες

-Κόμμον Άλεξ

Υ.Γ.: Το ποίημα πρωτοδημοσιεύτηκε στο Μαμπέτι #7.

Υ.Γ.2: Το μπλογκ του Κόμμον Άλεξ: Atenas

το δίκιο το έχουν οι εξεγερμένοι, όχι οι ρουφιάνοι και οι προσκυνημένοι

Τις τελευταίες βδομάδες η κυβέρνηση της ΝΔ έχει ξεκινήσει μια επίθεση καταστολής προς τον αναρχικό χώρο και γενικώς προς όποιον/όποια αντιστέκεται. Φυσικά, κάθε σάπιο τμήμα της κοινωνίας δηλώνει ενθουσιασμένο με τις βιαιότητες των μπάτσων και ονειρεύεται ακόμη περισσότερες συλλήψεις, φυλακίσεις και ξυλοδαρμούς. Εννοείται ότι ο κρυφός τους πόθος, τον οποίο ορισμένοι εκφράζουν και δημόσια, είναι μια κοινωνία απόλυτης επιτήρησης, με κάμερες σε κάθε γωνία, όπου όλοι θα δουλεύουμε ήσυχα-ήσυχα για τα κέρδη των αφεντικών και όσοι αρνούνται αυτό το πρότυπο, θα αποκλείονται, θα βασανίζονται, θα φυλακίζονται.

Να διευκρινύσουμε σε αυτό το σημείο ότι δεν έχουμε χούντα, αλλά αστική δημοκρατία. Δηλαδή κυριαρχία των καπιταλιστών πάνω στις ζωές των απλών ανθρώπων. Και, κατά καιρούς, η κυριαρχία αυτή επιλέγει να εκφραστεί κάπως πιο "άκομψα", πάντοτε όμως παραμένει αναμφισβήτητη και συνεχίζει την εργασιακή εκμετάλλευση, την κρατική βία, τους πολέμους, την καταστροφή της φύσης και των ζωών μας.

Ανάμεσα στον κόσμο που αντιστέκεται σε όλο αυτό και αρνείται να αποδεχθεί ως τρόπο ζωής το καπιταλιστικό "αμέρικαν ντριμ", το πιο προωθημένο και μαχητικό τμήμα του πιθανότατα είναι ο αναρχικός χώρος και οι καταλήψεις. Στις καταλήψεις θα βρείτε ανθρώπους οι οποίοι όχι μόνο ονειρεύονται έναν κόσμο που οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων θα στηρίζονται στην ελευθερία, την ευθύνη, το σεβασμό και τη συντροφικότητα, μα από τώρα οικοδομούν τις κοινότητές τους με βάση τις αρχές αυτές. Θα βρείτε ανθρώπους που έχουν πάρει μια μεγάλη απόφαση: να μην παραδωθούν στην μιζέρια και την κατάθλιψη, αλλά να εξεγερθούν απέναντι στην καπιταλιστική κυριαρχία, να αγωνιστούν εναντίον της και παράλληλα να χτίσουν εγχειρήματα και δομές με βάση τα αναρχικά προτάγματα.

Σίγουρα οι αναρχικοί κατά καιρούς κάνουν λάθη και αστοχίες, ορισμένες φορές ιδιαίτερα κατακριτέα. Όποιος όμως αγανακτεί με τα σπασμένα περίπτερα ή με τα σπρέι σε κάποιο μνημείο, ας μας πει κάτι και για τους καθημερινούς ξυλοδαρμούς της αστυνομίας, για τους θανάτους εξαθλιωμένων στα ΑΤ και τις φυλακές, για τους εργάτες που χάνουν τη ζωή τους εν ώρα εργασίας λόγω έλλειψης μέτρων ασφαλείας, για τα πνιγμένα μωρά στο Αιγαίο, για τους μεγαλύτερους ναρκέμπορους της χώρας που δεν είναι άλλοι από την Αστυνομία, για τους παιδόφιλους που γίνανε υπουργοί και μητροπολίτες.

Όλα αυτά όμως είναι η κανονικότητα, οπότε "δεν πειράζει". Και μετά αναρωτιόμαστε γιατί έχουν όλοι ψυχολογικά... Σε μια τέτοια κανονικότητα, δεν γίνεται παρά να είσαι εναντίον της. Και πράγματι, στις καταλήψεις κανείς δεν πουλάει ναρκωτικά ούτε βιάζει 10χρονα, στις καταλήψεις η γνώμη σου θα ακουστεί ακόμη κι αν δεν είσαι "παλιός", στις καταλήψεις τα αγόρια δεν βλέπουν τα κορίτσια σαν εργαλεία σεξ, στις καταλήψεις θα βρεις κόσμο που θα σε στηρίξει στο πρόβλημα σου, ούτε θα σε κοροιδέψει, ούτε θα σε εκμεταλλευτεί.

Γι' αυτό και όποιος κάνει παρέα με αναρχικούς, δεν μπορεί παρά να πει ότι ακόμη κι αν είναι λίγο περίεργοι, είναι τα καλύτερα παιδιά και σίγουρα δεν προσκυνάνε ποτέ!

-C. Lupus

H E X // Παρουσίαση ποιητικής συλλογής

Αυτό το Σάββατο, θα γίνει παρουσίαση της ποιητικής συλλογής Hex της Μαριανίνας Καλοκαιρινού και του  Θωμά Μελετέα στο Communitism στο Μεταξουργείο.

Θα υπάρξει σύντομο μουσικοχορευτικό περφόρμανς και θα ακολουθήσει πάρτι απόκρυφης μυσταγωγίας και σκοτεινής μαγγανείας.

//

"Κάποιες ιστορίες κυλούν όχι σε ευθείες γραμμές, μα σε εναλλαγές κύκλων. Η διαδρομή του hex ανοίξε την περασμένη άνοιξη έχοντας καταβολές στην κοινή μας τάση για τη μυσταγωγία και μετά κύλησε στη δημιουργία ενός μικρού μαγικού σύμπαντος μέσα στο οποίο συνειρμικά  ένα πρόσωπο με τεντωμένα χαρακτηριστικά, ένα ποτήρι που σπάει μόνο του στη μέση της νύχτας, ένα στόμα που ανοίγει πολύ για να μιλήσει, ένας αποπνικτικός εφιάλτης, μια βρώμικη σπηλιά στο αστικό τοπίο, μαζί με ένα ματσάκι φοβίες και περήφανους παραλογισμούς καταλήγουν υλικά που στριφογυρίζουν μέσα στους εκτροχιασμούς της γραμμικής μας πραγματικότητας. Μόλις μπήκε ο χειμώνας, και το hex κλείνοντας φτάνει στο επόμενο σημείο εκκίνησης ελπίζοντας ότι νέα γριμόρια θα μαγειρευτούν στα μυαλά των γύρω μας."

-Μαριανίνα Καλοκαιρινού & Θωμάς Μελετέας

//

Στο χώρο θα υπάρχει κουτί ελεύθερης συνεισφοράς για τη βραδιά.

Θα είμαστε κι εμείς εκεί, με τον πάγκο μας.

Σάββατο 16 Νοεμβρίου, 21:00

Kino 28 Communitism

Κεραμεικου 28, Αθήνα

FB Event

πέντε χρόνια σλίτζι

Πέντε χρόνια μετά, και το σλίτζι είναι ό,τι ήταν και στην αρχή, με διαφορετική όμως μορφή, πιο συγκροτημένη και μάλλον πιο ανεπτυγμένη. Είναι το γεμάτο δουλειές και υποχρεώσεις πρωινό, που θα κλέψουμε δέκα λεπτά για να αφήσουμε το Μαμπέτι σε κάποιον απ' τους χώρους διανομής του και να πούμε δυο κουβέντες με τα παιδιά εκεί. Είναι το τέλος μιας δύσκολης βδομάδας, που θα έχουμε συνέλευση να συζητήσουμε και να οργανώσουμε επόμενα πράγματα και το ότι μετά θα κάτσουμε να πιούμε όλοι μαζί ένα κρασί στο Κιούμπρικ. Είναι μια πρόταση ή μια ιδέα που θα μας στείλει κάποιος και θα μας κάνει να ξεχαστούμε για λίγο απ' τις άσχημες σκέψεις μιας περιόδου. Είναι η σιγουριά ότι όταν είμαστε μαζί, έχουμε όλο τον χώρο να είμαστε αυθεντικοί, χωρίς κανείς να μας θεωρήσει περίεργους. Είναι βασικά το ότι κανείς δεν είναι μόνος του και καμία δεν είναι μόνη της.

Είναι όμως και πιο συγκεκριμένα πράγματα το σλίτζι. Είναι η προσωπική έκφραση χωρίς λογοκρισία. Είναι το σπίτι για όσα "δικά μας παιδιά" δεν έχουνε σπίτι. Για την ακρίβεια, είναι απλά η αυλή και μερικά υλικά που σιγά-σιγά αρχίζουν να φέρνουν σε σπίτι. Είναι η υπόσχεση ότι σε αυτό τον κόσμο, που μας καλωσορίζει στην υποκρισία και στην βαρβαρότητα, θα βρούμε τον τρόπο να μείνουμε ευαίσθητοι χωρίς να βυθιζόμαστε συναισθηματικά στο σκοτάδι. Ότι όσο κι αν οι καιροί λένε το αντίθετο, θα κρατήσουμε μερικές γωνιές για την ομορφιά και την περηφάνια. Ότι δεν τα παρατάμε καθόλου εύκολα, είμαστε αρκετοί, είμαστε ενωμένοι και είμαστε εδώ. Πάνω απ' όλα, είμαστε εδώ.

Το σλίτζι είναι βέβαια κι άλλα πράγματα, αυτή τη φορά όντως συγκεκριμένα. Είναι τα τέσσερα βιβλία, τα οκτώ τευχη απ' το Μαμπέτι, το βίντεο κλιπ, οι ηχογραφήσεις, τα τρία γλέντια, τα εκατοντάδες κείμενα στο μπλογκ και αρκετά ακόμη επιμέρους πράγματα. Είναι δηλαδή η έμπρακτη απόδειξη ότι γίνεται να κάνουμε τέχνη και να εκφραστούμε με τους δικούς μας όρους, με σοβαρότητα και μεράκι. Ότι μεγαλύτερη σημασία δεν έχει ούτε το μπάτζετ ούτε η εμπειρία, αλλά η διάθεση και η οργάνωση. Και αυτό δεν πάει μόνο για την τέχνη.

Υπάρχουν μερικά στοιχεία που πιστεύουμε ότι αξίζει να αναφερθούν, διότι σε μεγάλο βαθμό χαρακτηρίζουν τη λειτουργία του σλίτζι. Ένα είναι η εμπιστοσύνη και η προσωπική επαφή, οι οποίες μας διευκολύνουν στο κάθε τι και χωρίς αυτές δεν θα μπορούσαμε να έχουμε κάνει ούτε τα μισά. Ένα άλλο είναι η προσπάθεια να οργανώνουμε κάθε λεπτομέρεια και να κυνηγάμε το καλύτερο αποτέλεσμα, κόντρα σε μια γενικότερη μετριότητα που επικρατεί. Κι ένα τρίτο, το ότι δεν κάνουμε μεγαλεπίβολα σχέδια, δεν δημιουργούμε υπερβολικές προσδοκίες, προσέχουμε κυρίως το επόμενό μας βήμα, συνεχώς αναπροσαρμόζουμε τη γενική μας κατεύθυνση και αφού έχουμε πετύχει κάτι, τότε μπορούμε να το χαρούμε και να το προβάλλουμε.

Απέναντι λοιπόν από τον πολιτισμό του κέρδους, αργά αλλά ελπίζουμε σταθερά, φτιάχνουμε μια κοινότητα που επιλέγει να διατηρεί κάποιες παραδοσιακές αξίες όπως η καλοσύνη, ο σεβασμός, η απλότητα, η συντροφικότητα. Μια κοινότητα στην οποία σε κανέναν δεν ανήκει κανείς άλλος πέρα από τον εαυτό του και την ίδια στιγμή αυτή ανήκει σε όλους μας, για τον καθένα υπάρχει κάτι στο οποίο είναι σημαντικός.

Πέντε χρόνια μετά, ο χώρος που φτιάξαμε για να εκφραζόμαστε, σταδιακά μεγαλώνει.
Πέντε χρόνια μετά, οι πόρτες μας είναι ανοιχτές για όσους νιώθουν αυτά που κάνουμε.
Πέντε χρόνια μετά, ό,τι κι αν σημαίνει, το γνήσιο δεν πεθαίνει.

HEX: Ανακοίνωση για την κυκλοφορία

HEΧ:

προς μαγική κυκλοφορία τον Νοέμβρη.

Ποιήματα της Μαριανίνας Καλοκαιρινού και του Θωμά Μελετέα

με εικονογράφηση της Αθηνάς Κουμελά.

Το τέταρτο βιβλίο του σλίτζι, σε συνεργασία με τα παιδιά που συμμετείχαν στη συγγραφή του, είναι ήδη στο τυπογραφείο.

Για παραγγελίες στείλτε μήνυμα.

Θα ακολουθήσει εκδήλωση παρουσίασης.

-- v e r --

 το κρύο δέρμα 

τα μάτια κάτω απ τα μάτια 

οι άνθρωποι στις γωνίες 

είναι έντομα 

και τα αντικείμενα συμπαγή και μαύρα 

τώρα απλώνονται 

τα φυτά τρώνε το χώμα

τα δόντια των παιδιών σε πανέρια 

φυτρώνουν των πεθαμένων χιλιάδες χέρια.

ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ: χώροι διανομής + δημοσίευση δύο κειμένων

Το βιβλίο μπορείτε να το παραλάβετε χέρι-με-χέρι μετά από συνεννόηση, σε κάθε εκδήλωση που κάνει το σλίτζι, καθώς και στους παρακάτω χώρους:

Βιβλιοπωλείο Αλφειός, Χαριλάου Τρικούπη 22, Αθήνα

Βιβλιοπωλείο Ναυτίλος, Χαριλάου Τρικούπη 28, Αθήνα

Κιτάπι, χώρος βιβλίου Κατάληψης Ευαγγελισμού, Θεοτοκοπούλου 18, Ηράκλειο

Συνεταιριστικό Καφενείο Ακροβάτης, πεζόδρομος Καραϊσκάκη 16, Αγρίνιο

Δημοσιεύουμε επίσης, ενδεικτικά, την εισαγωγή του βιβλίου και ένα ακόμη κείμενο.


ΕΙΣΑΓΩΓΗ

-τσακάλια-

  Η Μεσόγειος που έζησα και ζω, η Μεσόγειος για την οποία έγραψα και γράφω, είναι τα λερωμένα παπούτσια όσων δεν σταμάτησαν ποτέ να γυρίζουν, είναι τα δάκρυα που γεννήσανε πείσμα και γίνανε φωτιά.

  Μιλάω για εμάς, τα παιδιά της Μεσογείου, τους «περίεργους», τους «υπερβολικούς», όπου ο καθένας είναι ό,τι θέλει, επειδή ακριβώς το θέλει. Εμείς που τ’ αφήσαμε όλα και βγάλαμε ένα καλοκαίρι στη θάλασσα, εμείς που δουλέψαμε έναν μήνα έξτρα για να πάρουμε τη φανέλα του Σεβτσένκο, εμείς που βρεθήκαμε στην πρώτη γραμμή με φόβο και συνείδηση κι από τότε είμαστε πάντα εκεί, εμείς που ως τα σαράντα δεν μαζέψαμε τα λεφτά να φύγουμε από τα υπόγεια και τα χαμηλοτάβανα. Μείναμε εδώ, να υμνούμε τη θάλασσα, την απέραντη κίνηση, την αλμύρα, το κάθε της κύμα.

  Εμείς, ο ανθός αυτής της κοινωνίας, το καντήλι της Μεσογείου, διαλέξαμε έναν δρόμο και τον πήγαμε στο τέρμα, ξεφτιλίσαμε τους φόβους μας, ξεπεράσαμε κάθε αναστολή, αγγίξαμε τη Γη μας. Κόντρα σ’ όσους ζουν στο σκοτάδι των συμβιβασμών τους, εγκλωβισμένοι σε μια φαύλη προσπάθεια για την «ιερή» επιτυχία, για την πλαστή αριστεία, για οποιοδήποτε περιτύλιγμα της ήττας.

  Χαρίζουμε τα βραβεία και τις κορνίζες, ξέρουμε ότι είμαστε πιο πετυχημένοι απ’ όλους εκείνους που βεβήλωσαν το δώρο της ύπαρξης. Αγνοήσαμε με κόπο τα καλέσματα του καθωσπρέπει, πιστέψαμε στις επιλογές μας, πονέσαμε, ματώσαμε, διαλυθήκαμε, αλλά ακόμα και τσακισμένοι κρατήσαμε τον λόγο μας απέναντι στη ζωή. Όπως και να ‘χει, είμαστε ακόμα εδώ: δυο χέρια, δυο πόδια και το κεφάλι μας ψηλά.

  Κι έχουμε την τιμή να κουβαλάμε τον ήλιο του κόσμου.

Φλάι

  Είμαι με αυτούς που τριγυρνάνε τις νύχτες

  με τους εργάτες που όταν δεν έχουν μεροκάματο, βγαίνουν το μεσημέρι και πάνε στο πρακτορείο, με το τζιν, τις σαγιονάρες και τη μπλούζα κρεμασμένη στον ώμο

  με τους αλήτες που τα βράδια του Νοέμβρη τα περνάνε μόνοι τους σε κάποιο παλιό μπαρ

  με τους Αλβανούς που αράζουν στα παγκάκια στη Χανιόπορτα, που ό,τι τους έχει απομείνει χωράει στις τσέπες τους

  με τους ναυτικούς που κάθε μεσάνυχτα προσεύχονται στη θάλασσα και λιώνουν στην ποδιά της

  και με τους αναρχικούς που κάνουνε πρωτοχρονιά έξω από τις φυλακές.

  Φωτιά – Θάλασσα - Μοναξιά

*ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ: Ανακοίνωση για την κυκλοφορία

ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ: Ανακοίνωση για την κυκλοφορία

Μες στην σκληρή και αρρωστημένη καθημερινότητα των σύγχρονων μητροπόλεων, το βιβλίο αυτό είναι μια προσπάθεια να ειπωθούν πέντε πράγματα, χωρίς στιγμή να ξεχνάμε το τί υπάρχει γύρω μας. Μες την βρώμικη εικόνα της Μεσογείου, βρίσκουμε τη δύναμη και προχωράμε, δεν σκύβουμε το κεφάλι, έτσι έρχεται και η όποια ευτυχία μας. Κι όπως δεν ξεχνάμε την κόλαση της σακατεμένης πόλης, έτσι δεν επιτρέπεται ποτέ να ξεχάσουμε και το γαλάζιο της Θάλασσας που πάντα θα μας περιμένει στην άκρη.

Το βιβλίο είναι 52 σελίδες και περιλαμβάνει 24 κείμενα-ποιήματα, όλα του C. Lupus. Το εξώφυλλο σχεδιάστηκε από τον Ψογκ και η γλωσσική επιμέλεια έγινε από την Ελίσια. Προς το παρόν θα μοιράζεται χέρι με χέρι και στις εκδηλώσεις του σλίτζι, μες το επόμενο διάστημα όμως θα μπορείτε να το βρείτε αρχικά σε έναν-δυο χώρους και θα προσπαθήσουμε για περισσότερους.

Για παραγγελίες, μας στέλνετε στο slitzi.info@gmail.com ή μήνυμα στο FB.

Τα έσοδα πάνε όλα στο ταμείο του σλίτζι.

Μαμπέτι, τεύχος 8

Περιεχόμενα:

Editorial: Κι αλήτες κι άγιοι και τρελοί

Ήταν κάποτε ένας μόνος - Α.Κ.

Milkshake - Ψογκ

Αιθαιροβάμων - Νίκος Πάττας

Δίβουλος - Ιωάννα Μ.

Σκόρπια - C. Lupus

Καλού - Obi

Αθανασία - C. Lupus

*φωτογραφία εξωφύλλου: maria_mrt

Το Μαμπέτι μπορείτε να το βρείτε στο Συνεργατικό καφενείο Κιούμπρικ, Ανδρέα Μεταξά 12, Εξάρχεια

Άλλα μέρη:

Συνεργατικό καφενείο Κομπρεμί, Δωριέων 26, Άνω Πετράλωνα

Βιβλιοπωλείο Αναλόγιο, Ρούσου Χούρδου 8, Ηράκλειο Κρήτης
Βιβλιοπωλειο Πολύγραφος, Χάνδακος 8, Ηράκλειο Κρήτης
Συεργατικό καφενείο Το Χαλικούτι, Κατεχάκη 3, πεζόδρομος Φορτέτσα, Ρέθυμνο
Συνεταιρισμός Τζεπέτο, Κατεχάκη και Χειμάρας, πεζόδρομος Φορτέτσα, Ρέθυμνο
Καφενείο π, Σάμου 2, Μυτιλήνη

Κατάληψη Apertus, Καλυβίων 70, Αγρίνιο

Τσαγερία- Βιολογικό παντοπωλείο Το Μύρτιλο, Φιλελλήνων 48, Αγρίνιο

Συνεταιριστικό Καφενείο Ακροβάτης, πεζόδρομοςΚαραϊσκάκη 16, Αγρίνιο

Βιβλιοπωλείο Επίκουρος,πλατεία Σουλίου, Αγρίνιο

Όλα τα τεύχη είναι δωρεάν.

Αν θέλετε να σας στείλουμε αντίτυπα για να μοιράσετε στη περιοχή σας, επικοινωνήστε στο slitzi.info@gmail.com.

Δράμα Κωμικού - Σφιγμένοι Ώμοι (Official Music Video)

Το κομμάτι "Σφιγμένοι Ώμοι" από τον Δράμα Κωμικού απέκτησε βίντεο κλιπ σε παραγωγή σλίτζι. 

Πρόκειται για την πρώτη δουλειά της κινηματογραφικής ομάδας του σλίτζι.

Το κομμάτι ανήκει στον πρώτο -ομώνυμο- δίσκο του Δράμα Κωμικού, που θα κυκλοφορήσει διαδικτυακά στις 4 Οκτωβρίου.

Ευχαριστούμε βαθύτατα όσους βοήθησαν.

Από τον Δράμα Κωμικού:

"Η διαδικασία δημιουργίας μουσικής (και τέχνης, ευρύτερα) είναι στενά συνδεδεμένη με τη διαδικασία διαμόρφωσης του ανθρώπου στο κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο όπου καλείται να ζήσει. Εάν δε συμβαίνει αυτό, συνήθως το δημιούργημα είναι λειψό. Έτσι, μάλλον καλό είναι να προηγείται η εξέλιξη στην προσωπικότητα ενός ατόμου, για να εξελιχθεί και η τέχνη του. Αυτό, συνήθως, είναι μια μακρόχρονη και επίπονη διαδικασία.

Αυτό το videoclip ειναι αποτέλεσμα συλλογικών διαδικασιών. Ευχαριστώ ξεχωριστά από καρδιάς, όλους τους συντελεστές (ιδιαίτερα την κοινότητα του σλίτζι) και χαίρομαι που τους έχω στη ζωή μου. Όσο είναι δικό μου, είναι και δικό τους.

Δεν ξέρω αν οι Σφιγμένοι Ώμοι θα ξαλαφρώσουν μόνιμα ποτέ. Αυτό που ξέρω είναι πως θα γράφω μέχρι να φτάσω κοντά στο να γίνει.

Σας ευχαριστώ. Αυτό είναι το πρώτο χτύπημα. Σε (πραγματικά) λίγο καιρό ο δίσκος."

----------

Σενάριο/Σκηνοθεσία/Μοντάζ: Δημήτρης Κωνσταντίνου-Hautecoeur (Ψογκ)

Διεύθυνση Φωτογραφίας: Μάριος Τριανταφύλλου-Rundell 

Διεύθυνση Παραγωγής: Γιώργος Γαλανάκης 

Camera Operating: Νίκος Πάττας (Nyx) 

Βοηθός Σκηνοθέτη: Δημήτρης Β. 

Παραγωγή: σλίτζι 

*Το youtube του Δράμα Κωμικού

Folk on acid (mixtape)

Βαλκανικές παραδόσεις υπό την επίρροια λαχταριστών ουσιών.

*mixtape: Ψογκ

*Όλες οι μίξτέιπ του σλίτζι εδώ.

*Α, ναι, τις λέμε μιξτέιπ τώρα, αντί για πλέιλιστ. Ντάξει;

Ανάπτυξη και Αστυνόμευση: ας κάνουμε και το Ηράκλειο, Αμερική

Δυο καθημερινές εφημερίδες έχει το Ηράκλειο και προχτές, Δευτέρα της τελευταίας βδομάδας του Αυγούστου, η μια είχε ως κεντρικό θέμα την ανάπτυξη, η άλλη την αστυνόμευση. Όλοι ξέρουμε ότι το Ηράκλειο ούτε πεινάει σαν τις παραγκουπόλεις της Αφρικής, ούτε κινδυνεύει σαν τα χωριά που συνορεύουν με τις φυτείες στην Κολομβία. Οι εφημερίδες του Ηρακλείου όμως, επιμένουν να ζητούν τα δύο "ιερά" πράγματα: κέρδος και ασφάλεια.

Οι καθημερινοί άνθρωποι του Ηρακλείου, το ίδιο κι ακόμη περισσότερο και της υπόλοιπης Ελλάδας, καλό είναι να αποφασίσουν τί θέλουν. Θέλουν μια ζωή με μοναδικό μέλημα την προστασία της ατομικής ιδιοκτησίας, την απόλυτη επιτήρηση των πόλεων από την αστυνομία, την εξαφάνιση καθενός "μη κανονικού"; Θέλουν συνεχές, ασταμάττητο και άφθονο χρήμα, θέλουν να αφιερώνουν τη ζωή τους στην ανάπτυξη της οικονομίας, θέλουν να καταστρέφεται η ωραιότερη περιοχή της Ελλάδας για χάρη των "επενδύσεων";

Αν τα θέλουν όλα αυτά, τότε πρέπει να είναι πολύ χαρούμενοι και πλήρως ικανοποιημένοι. Ακριβώς προς τα εκεί οδεύουμε. Ας χαρούν λοιπόν το μαγευτικό ταξίδι του να γίνει όλη η Κρήτη, όλη η Ελλάδα κι όλος ο κόσμος μια καλοδουλεμμένη Μηχανή που θα παράγει κι άλλα, κι άλλα, κι άλλα. Αν μάλιστα είναι βιαστικοί και ανυπομονούν να ζήσουν το Δυτικό Όνειρο, μπορούν απλώς να πάνε να εγκατασταθούν άμεσα στη Νέα Υόρκη, που και καλή ανάπτυξη έχει, και καλή αστυνόμευση.

Αν, από την άλλη, επιθυμούν την Κρήτη αμόλυντη και αυθεντική, με τα άγρια βουνά και τους ανυπότακτους ανθρώπους, με την αλληλεγγύη, τη ζεστασιά και την καλοσύνη, ε ας ανοίξουν λιγάκι παραπάνω το μυαλό τους να δούνε προς τα που την σπρώχνουν όλοι οι "σωστοί" και οι καθωσπρέπει που υμνούνε.

Γιατί όσο μερικοί πάνε στο κλαμπομάγαζο με το αγροτικό και το σαρίκι, να πουλήσουνε μούρη και να θαυμάσουν τα μπούτια της σερβιτόρας, στο πάρκο παραδίπλα υπάρχουν άνθρωποι που στ' αλήθεια νοιάζονται ο ένας για τον άλλον.

-C. Lupus

 

Φωτογραφίες από τα γυρίσματα του βίντεο κλιπ για το "Σφιγμένοι Ώμοι"

Τον Ιούλιο, γυρίσαμε το βίντεο κλιπ για το χιπ χοπ τραγούδι "Σφιγμένοι Ώμοι" του Δράμα Κωμικού από τον πρώτο του -ομώνυμο- δίσκο που πρόκειται να κυκλοφορήσει σύντομα.

Να μερικές φωτογραφίες από τα γυρίσματα.

Φωτογραφίες: Γιώργος Γαλανάκης

χρώματα

Οι αλήτες στη ζωή

δεν ξαπλώνουν ποτέ

και ούτε περπατάνε

τρέχουν

η εισπνοή τους καυσαέριο

κι η εκπνοή τους χρώματα

δέκα ζωές σε μια μέρα

το κορίτσι που ανασταίνει τους λύκους

δεν φοβούνται το γκρίζο

γιατί η καρδιά τους είναι μαύρη

σα τη σημαία που κρατάνε στην πρώτη γραμμή.

Όλα

για δυο λόγους γίνονται

για την περηφάνεια

για τη μαγεία.

Κι ο πιο σίγουρος δρόμος για το Χρώμα

είναι η επιμονή στο ατόφιο μαύρο.

-C. Lupus

ερημοκλήσια

Θυμάστε, αράζαμε και δε μιλούσαμε

κι ήταν του σουβλατζίδικου το νερωμένο,
το σάπιο, το φτηνό κρασί όρκος σιωπής,
προσκυνητάρι, εικόνισμα, λάδι αγιασμένο-
μπρος στο σταμάτημα του χρόνου τι να πεις;
Τα λόγια τι ν’ αξίζουν μπρος στο τσούγκρισμα;

Θυμάστε, σε ποια θεία να προσκυνούσαμε
να βάλουμε στης σκέψης τ’ άλογο καπίστρι
και στον ξιφία της μοναξιάς του διπλανού
του κυρ Σαντιάγο να πετάξουμε το αγκίστρι,
να κάνουμε τον φάλτσο τζίτζικα του νου
νυχτοτριζόνι και γλυκό νανούρισμα…

Θυμάστε, δε μας ένοιαζαν χρήματα κι ώρα:
θάψαμε τα ρολόγια μας στη Μεσογείων
κι εν πλω: «Το να χαρίζεις είναι», είπες, «παλιά
παλιά και ξεχασμένη πράξη των αγίων!
Κι είναι το τσούγκρισμα ισάξιο μ’ αγκαλιά!
Κι είναι η αγκαλιά ισάξια με κοσμογονία!»

Λοιπόν, αδέλφια μου, μη με ξεχνάτε τώρα
που είν’ το ποτήρι του ακριβού κρασιού μονάχο
κι είναι σβησμένα στο ξωκλήσι τα κεριά
ξωκλήσια που ‘γιναν οι φίλοι μας στο βράχο
και βίρα η μνήμη, σκούνα, σάλπαρε μακριά
κι έχει ραγίσει ο άθεος κόσμος στη γωνία…

-Ψογκ

*δημοσιεύτηκε στο Μαμπέτι #6

τί είναι το σλίτζι

Η ανεξάρτητη ομάδα σλίτζι δημιουργήθηκε τον Νοέμβριο του 2014 και τον πρώτο καιρό διατηρούσε μόνο το ομώνυμο blog. Εξαρχής, στόχος μας ήταν να περάσουμε από το διαδίκτυο και στο χαρτί, πράγμα που έγινε αρχικά με την έκδοση δύο λογοτεχνικών βιβλίων (Ψεύτικος Ντουνιάς, 2015 - Κόκκινη Μπογιά, 2017) και, από τον Δεκέμβρη του 2017, πιο σταθερά μέσα από το τριμηνιαίο έντυπο Μαμπέτι. Παράλληλα, δημοσιεύουμε και κείμενα κοινωνικού/πολιτικού χαρατήρα, ενώ ασχολούμαστε με ολοένα και περισσότερες καλλιτεχνικές μορφές (π.χ. ραδιόφωνο, φωτογραφία, βίντεο). Στη συνέχεια, αποτελεί σκοπό μας η διεύρυνση των δραστηριοτήτων μας και σε άλλα πεδία, πέραν της τέχνης.

Στεκόμαστε απέναντι στην παραίτηση και την υποταγή. Θέλουμε να αποδείξουμε ότι κανείς δεν είναι μόνος του, ότι όλοι μαζί αλλά και ο καθένας ξεχωριστά μπορούμε να ορίσουμε την τύχη μας, έτσι όπως την φανταζόμαστε εμείς. Μακριά από την εκμετάλλευση και τη λατρεία του κέρδους, έχουμε τη δύναμη να δημιουργήσουμε καταστάσεις και κοινότητες πέρα από τις αστικές αξίες, πέρα από τη μοιρολατρία. Ζωντανές και γνήσιες, όπου εμείς και μόνο εμείς θα ορίζουμε το παρόν και το μέλλον τους.

Λειτουργούμε βασισμένοι στις αρχές της ελευθερίας (σε κανέναν δεν ανήκει κανείς άλλος πέρα από τον ευατό του), της οργάνωσης (ό,τι κάνουμε οργανώνεται άρτια χωρίς προχειρότητες), και της ενότητας (δεν επιζητούμε την ταύτιση αλλά τον αμοιβαίο σεβασμό). Στο ταξίδι για έναν κόσμο αληθινά δικό μας, επιθυμούμε να είμαστε ένα ακόμη όχημα. Ένας ανοιχτός κύκλος δημιουργίας και την ίδια στιγμή ένα οργανωμένο σημείο εκκίνησης, που με τον καιρό θα μπορεί να συμβάλλει στη γέννηση και την επαφή αντίστοιχων εγχειρημάτων.

μπλουζάκια σλίτζι

Βγάλαμε μπλουζάκι.

Για αρχή, θα υπάρχει στο Γλέντι σλίτζι.

Το σήμα είναι μεταξοτυπία, όχι στάμπα, και το μπλουζάκι είναι 100% βαβμάκι, νούμερα από S ως XL. Τα κόκκινα και τα γκρι, έχουν το σήμα περίπου στη θέση της καρδιάς και από πίσω τίποτα. Τα μαύρα έχουν το σήμα πίσω και μεγάλο και μπροστά τίποτα. Για περισσότερες πληροφορίες και για παραλαβή στείλτε μήνημα.

Ευχαριστούμε το 8labprints για τις μεταξοτυπίες.

κάλεσμα στο γλέντι

Το ερχόμενο Σάββατο 29 Ιουνίου στις 18.00 το απόγευμα, σας καλούμε στο ρεμπέτικο-παραδοσιακό γλέντι που οργανώνουμε στο πάρκο της Λαμπηδόνας, στο Βύρωνα. Πέρα από μουσική, φαγητό και ποτό, στο χώρο θα υπάρχει πάγκος με τα βιβλία μας, με όλα τα τεύχη από το Μαμπέτι καθώς και με κανούριο υλικό.

Η πρόσβαση είναι εύκολη μέσω των γραμμών 11 (ολονύκτια), 054, 140, 203, 204, 209. Το γλέντι θα τελειώσει στη 1, για να μην ενοχλούμε τη γειτονιά. Ευχαριστούμε το Κοινωνικό Πολιτιστικό Κέντρο Βύρωνα για την παραχώρηση του χώρου.

Ένα γλέντι, πέρα από ένας τρόπος να περάσουμε καλά και να ενισχύσουμε οικονομικά τις δραστηριότητές μας (και ειδικά το Μαμπέτι που δίνεται δωρεάν), είναι και μια πολύ μικρή αλλά υπαρκτή συνθήκη που την ορίζουμε εμείς, μια πρόταση για το πώς θέλουμε να γίνονται τα πράγματα.

Σας περιμένουμε όλους και όλες.

*FB event

**Χάρτης για το μέρος

Μαμπέτι, τεύχος 7

Αυτό το τεύχος έχει τις περισσότερες ανακοινώσεις για πράγματα που είναι προγραμματισμένα για το άμεσο μέλλον. Μετά το νέο σήμα που ανέβηκε προχτές, τα υπόλοιπα θα ανέβουνε σιγά-σιγά και εδώ.

Περιεχόμενα:

Editorial: Φωλιές νερού

Ανακοίνωση για τη δημιουργία Ομάδας Ηχογραφήσεων-Μεταφράσεων του σλίτζι

Μπουγάδα - Κόμμον Άλεξ

Δεκαπενταύγουστος Ι-ΙΙΙ - Ψογκ

Αντάρτης, κλέφτης, παλικάρι, πάντα είν' ο ίδιος ο λαός - C. Lupus

Σκόρπια - C. Lupus

Κουτσό - Κ.Κ.

*φωτογραφία εξωφύλλου: Maboured

Το Μαμπέτι μπορείτε να το βρείτε στο Συνεργατικό καφενείο Κιούμπρικ, Ανδρέα Μεταξά 12, Εξάρχεια

Άλλα μέρη:

Συνεργατικό καφενείο Κομπρεμί, Δωριέων 26, Άνω Πετράλωνα

Βιβλιοπωλείο Αναλόγιο, Ρούσου Χούρδου 8, Ηράκλειο Κρήτης
Συεργατικό καφενείο Το Χαλικούτι, Κατεχάκη 3, πεζόδρομος Φορτέτσα, Ρέθυμνο
Συνεταιρισμός Τζεπέτο, Κατεχάκη και Χειμάρας, πεζόδρομος Φορτέτσα, Ρέθυμνο
Καφενείο π, Σάμου 2, Μυτιλήνη

Όλα τα τεύχη είναι δωρεάν.

Αν θέλετε να σας στείλουμε αντίτυπα για να μοιράσετε στη περιοχή σας, επικοινωνήστε στο slitzi.info@gmail.com.

νέο σήμα σλίτζι

Το σλίτζι έχει πλέον νέο σήμα-λόγκο.

Ευχαριστούμε τον Ψογκ και την Ειρήνη για τον σχεδιασμό.

Μες το χώμα, εκεί που κανείς δεν τις βλέπει, οι ρίζες πολλαπλασιάζονται, δυναμώνουν, μπλέκονται μεταξύ τους. Χτίζουν τη βάση για τον ήλιο. Προετοιμάζουν την ώρα -που σίγουρα θα έρθει αυτή η ώρα- για να φυτρώσει το λουλούδι.

Συνεχίζουμε.

κι άλλο καλοκαίρι (Editorial από το Μαμπέτι #3)

Μες στην μανιοκαταθλιπτική μητρόπολη, σε μια πόλη και μια χώρα όπου τα πάντα μοιάζουν να 'χουν πεθάνει, όπου και η απλή επιβίωση λογίζεται από πολλούς ως "δώρο", με την αμηχανία και τα ψυχολογικά να 'ναι ο κατακλυσμός που κόβει κάθε ανάσα, μέσα σε αυτό το περιβάλλον έτυχε να υπάρχουμε. Υπάρχουμε και φυσικά θέλουμε να συνεχίσουμε να υπάρχουμε, όμως ξέρουμε καλά ότι τον τρόπο που θα γίνει αυτό τον ορίζουμε πάνω απ' όλα εμείς.

Είμαστε εδώ, με μέρες γεμάτες πόνο, με μέρες που βλέπουμε να χάνεται ακόμη μία ελπίδα, και ακόμη μία, που τελικά είναι αφάνταστα πιο δύσκολο να ζήσουμε όπως σκεφτόμασταν παλιά. Όμως είμαστε εδώ, και όχι μόνο όλα αυτά που ζούμε δεν γκρέμισαν την παρέα μας, αλλά η παρέα μας έχτισε και χτίζει όλα αυτά που ζούμε. Με απαράβατες ηθικές αξίες γιατί αλλιώς παρέα δεν υπάρχει, κι αν φύγουνε κάποιοι, θα 'ρθούνε περισσότεροι.

Και ξέρουμε πως προφανώς δεν είμαστε μόνοι μας, πως υπάρχουν χίλιοι ακόμα κι άλλοι τόσοι, που ξεγλιστράνε μέσα από όλη την παράνοια και τις νύχτες δεν κοιμούνται, όχι από τύψεις και απόγνωση, αλλά απ' τη φωτιά και τις καταιγίδες που 'χουνε μέσα τους και στα όνειρά τους τρέχουν στους άδειους δρόμους και φωνάζουνε μ' όλη τους τη δύναμη:

ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΡΕΛΟΙ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ

η πλατεία (Editorial από το Μαμπέτι #4)

Κάποια χρόνια πριν δημιουργηθεί το μπλογκ του σλίτζι, υπήρχε ένα άλλο μπλογκ: η Πλατεία. Κάτι σα μια εξέλιξη των αποτυχημένων προσπαθειών δημιουργίας σχολικής εφημερίδας στο γυμνάσιο, η Πλατεία ήταν το επόμενο -με κλασικά εφηβικό τρόπο- υπερφιλόδοξο σχέδιο του λυκείου. Φυσικά και θα έφερνε επανάσταση στο ελληνικό ίντερνετ κάνοντας τους μαθητές να ορθώσουν ηχηρά τη φωνή τους σε μια κοινωνία που τους περιφρονεί, αποδεικνύοντας πως είναι ικανότατοι να διαχειρίζονται ένα μεγάλο ιντερνετικό περιοδικό με πολυάριθμους συντάκτες, ποικίλες εβδομαδιαίες στήλες (ειδήσεις, αθλητικά, πολιτιστικά) και τολμηρή  πολιτική άποψη. Όλα όσα νομίζεις ότι μπορείς να κάνεις όταν είσαι 15 χρονών -αλλά είσαι 15 χρονών.

Περιέργως, για αυτό που ήταν, η Πλατεία ήταν ιδιαιτέρως επιτυχημένη. Όχι ακριβώς όπως το είχαμε φανταστεί στην αρχή βέβαια -οι τελικοί της συντάκτες ήταν σαφώς λιγότεροι από τους αρχικούς και πολύ λιγότερο οργανωμένοι απ’ ό,τι τους πρώτους μήνες. Όμως κι έτσι, η κεντρική ιδέα είχε τιμηθεί πλήρως: το μπλογκ αποτελούσε μια «πλατεία» συνάντησης διαφορετικών φωνών (σταθερών μελών και γκεστ εμφανίσεων) που εκφράζονταν η κάθε μία με τον δικό της τρόπο και για τα δικά της ενδιαφέροντα. Έδινε την ευκαιρία σε παιδιά που έγραφαν να διαβαστούν και σε παιδιά που δεν έγραφαν να γράψουν. Ενθάρρυνε το διάλογο κι εκτός του ίντερνετ και, για τον κοντά ενάμιση χρόνο της ύπαρξής της, αποτέλεσε μέσο πνευματικής ζύμωσης αρκετών ανθρώπων.

Κάμποσα χρόνια, μερικές ενηλικιώσεις, ένα νέο μπλογκ, αρκετά έντυπα και πολλές δραστηριότητες αργότερα, είμαστε σε θέση να κοιτάξουμε προς τα πίσω και να διακρίνουμε το τώρα στο τότε και το τότε στο τώρα. Και είμαστε σε θέση να αναγνωρίσουμε -με περηφάνια- πως η ουσία δεν έχει αλλάξει.

Η προσωπική έκφραση είναι από τα σημαντικότερα πράγματα που έχουμε. Κι ως κοινότητα, το σλίτζι είναι κι αυτό πλατεία. Μέρος συνάντησης όχι μόνο φωνών, αλλά και διαφορετικών μέσων έκφρασης. Μέσω της συνάντησης, υπάρχει ώσμωση, διάλογος, αμφισβήτηση, ανακάλυψη, εξέλιξη. Εντός της πλατείας, έχουμε βρει τις φωνές μας, τους τρόπους έκφρασής μας και τους εαυτούς μας. Αράζουμε με μπύρες και νηφάλιοι, κοιτάμε ο ένας τον άλλον κι ο καθένας μέσα του, κόβουμε, ξανασμίγουμε, αγκαλιάζουμε τις διαφορές μας και συμπορευόμαστε. Ο αέρας είναι καθαρός. Κι η πλατεία είναι ανοιχτή.

Aντάρτης, κλέφτης, παλικάρι πάντα είν' ο ίδιος ο λαός

Ίσως εκεί που κάποιος αντιστέκεται χωρίς ελπίδα

ίσως εκεί να αρχίζει η ανθρώπινη ιστορία, που λέμε

κι η ομορφιά του ανθρώπου.

(Γ. Ρίτσος)

Ανεξάρτητα από τις εκλογικές αναμετρήσεις και τα αποτελέσματά τους, ανεξάρτητα από τις εκάστοτε πολιτικές αλλαγές και εξελίξεις, ό,τι κι αν συμβεί, υπάρχει και θα συνεχίσει να υπάρχει ένα σημαντικό τμήμα του λαού, το πιο τίμιο και μαχητικό, που επιμένει να αντιστέκεται. Που εργάζεται για έναν κόσμο "στο μπόι των ονείρων, στο μπόι των ανθρώπων". Πλάι σε όσους παλεύουν "για μια στάλα αξιοπρέπεια".

Μιλάω για εκείνο το τμήμα του λαού, που τιμά τους ταπεινούς, που υπερασπίζεται τον αδικημένο, που σέβεται το διαφορετικό, που εκτιμά τον κόπο κάθε ανθρώπου, που αγωνίζεται για Ελευθερία. Που δεν είναι άγιο, που έχει αδυναμίες και κάνει λάθη, μα τα διορθώνει και προχωρά και μαζί του παρασέρνει όλη την κοινωνία. Είναι οι άνθρωποι εκείνοι που ποτέ δεν θέλησαν να εκμεταλλευτούν τον διπλανό τους, που διαφυλάσσουν την συντροφικότητα, τη συμπόνια, τη συλλογική ζωή.

Το τμήμα αυτό του λαού, ακόμη κι αν δεν είναι πλειοψηφικό, ακόμη κι αν δεν γίνει ποτέ πλειοψηφικό, παραμένει το πιο ενεργό, το πιο δραστήριο, το πιο προωθητικό. Είναι αυτό το τμήμα, που γέννησε το Βάρναλη, το Ρίτσο και τον Αναγνωστάκη, τον Θ. Αγγελόπουλο και τον Κατράκη. Είναι αυτό το τμήμα, που από τις τάξεις του βγήκαν οι νεκροί των μεγάλων απεργιών του '36 στη Θεσσαλονίκη, οι 200 της Καισαριανής και οι 300 της Κοκκινιάς, οι μαυροσκούφηδες του Άρη που απελευθερώσανε τον τόπο από τους Ναζί, οι φοιτητές που πέσανε μαζί με την πύλη του Πολυτεχνείου, ο Αλέξανδρος Παναγούλης και όσοι βασανίστηκαν στην ΕΑΤ-ΕΣΑ, ο Νίκος Τεμπονέρας και οι χιλιάδες μαθητές που κράτησαν την παιδεία μας δημόσια, ο Παύλος Φύσσας και οι αλύγιστοι αντιφασίστες που στείλανε τους Χρυσαυγίτες πίσω στα σκουπίδια της ιστορίας.

Αυτό λοιπόν το τμήμα του λαού, το πιθανώς μη πλειοψηφικό μα διόλου ασήμαντο αριθμητικά, είναι που καλούμαστε να υπερασπιστούμε με όλες μας τις δυνάμεις. Είναι ο ανθός αυτής της κοινωνίας, το καντήλι ενός δίκαιου και ισότιμου κόσμου, η εγγύηση πως η εκμετάλλευση, ο κανιβαλισμός, ο δυτικός μεταμοντερνισμός, η καταπίεση και ο εκφυλισμός κάθε αξίας χάριν του κέρδους δεν θα επικρατήσουν ολοκληρωτικά.

Είναι χρέος μας το λαικό αυτό κομμάτι, του οποίου και αποτελούμε μέρος, να ενισχυθεί, να διευρυνθεί και να δραστηριοποιηθεί ακόμη περισσότερο. Γιατί αν υπάρχει ένα τμήμα της κοινωνίας πιο δραστήριο από εμάς, αυτό είναι αναμφίβολα η αστική τάξη, η οποία ξέρει πολύ καλά να προστατεύει τα συμφέροντά της. Η κατάσταση θα αρχίσει να μετασχηματίζεται υπέρ μας, όταν η δική μας κινητικότητα και δράση ξεπεράσει την αντίστοιχη των αστών.

Το μέλλον δεν προδιαγράφεται καθόλου ευοίωνο. Ο νεοφιλελευθερισμός και η ακροδεξιά παρελαύνουν σε όλο τον κόσμο. Δεν έχουμε όμως την επιλογή της παραίτησης. Πρέπει να αναλύσουμε νηφάλια τη συγκυρία, να κάνουμε τους αναγκαίους ελιγμούς, να συγκροτήσουμε το στρατόπεδό μας, να αναβαθμιστούμε οργανωτικά. Οφείλουμε να υπερασπιστούμε το τίμιο και μαχητικό κομμάτι του λαού ως το τέλος, ΜΕ ΚΑΘΕ ΚΟΣΤΟΣ.

Γιατί το κομμάτι αυτό είναι ο κόσμος μας, γιατί εντός του και μόνο εντός του φανταζόμαστε τη ζωή μας, η οποια δεν μπορεί να υπάρξει απομονωμένη και υποταγμένη, παρά μόνο περήφανη και συλλογική.


Αναδημοσίευση: ΟΡΕΙΝΟΣ

κάθε βήμα στρώνει τον δρόμο (Editorial από το Μαμπέτι #5)

Στη βάση του βουνού, όταν είσαι ξυπόλυτος και πεινασμένος, είναι αδύνατο, ρεαλιστικά μιλώντας, ακόμη και να φανταστείς την παρουσία σου στην κορυφή. Το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να βρεις κάτι να φας, να βρεις έναν βράχο να σε προστατέψει απ' τη βροχή, να ηρεμήσεις και, ασφαλής πλέον, να σχεδιάσεις το δύσβατο μονοπάτι σου μέχρι την επόμενη στάση. Έτσι, βήμα με το βήμα και στάση με τη στάση, ίσως έρθει η μέρα να αντικρίσεις από μακριά την κορυφή και να ανιχνεύσεις το μονοπάτι που θα σε οδηγήσει εκεί.

Αντιθέτως, πολλοί επιμένουν να ξεκινούν την ανάβαση ξυπόλυτοι και πεινασμένοι, "γιατί έχουν ψυχή", και να μην αναζητούν καν κάποιο μονοπάτι, αλλά να πηγαίνουν ίσια πάνω, μέσα απ' τους γκρεμούς και τα ποτάμια. Αρνούνται να δεχθούν ο,τιδήποτε λιγότερο από την κορυφή, έστω και για ένα μικρό διάστημα. Εξισώνουν το "σχετικά καλό" με το "απαίσιο" ως "μη-τέλεια", με αποτέλεσμα να γκρεμοτσακίζονται ξανά και ξανά. Κι αν όλοι αυτοί μες στην αφέλειά τους έχουν έστω κάτι ρομαντικά θαρραλέο, υπάρχουν και οι άλλοι, οι ακόμη χειρότεροι, οι οποίοι μη βρίσκωντας μια φανερή και άνετη διαδρομή ανάβασης προς την κορυφή, δεν δοκιμάζουν καν να την αναζητήσουν, μένοντας για πάντα στον πάτο, λέγοντας φθηνές δικαιολογίες.

Από τη μεριά μας λέμε το εξής: κι αν δεν υπάρχει δρόμος, θα τον κάνουμε εμείς να υπάρξει. Με κόπο, πείσμα και υπομονή, θα διαμορφώσουμε εκείνους τους μηχανισμούς που όντας προετοιμασμένοι για τις εκάστοτε συνθήκες θα χαράξουν μερικά μέτρα στη διαδρομή μας, θα μας επιτρέψουν τα πρώτα βήματα μπροστά. Με σύνεση και ηρεμία θα αναλύσουμε τις συγκυρίες, θα αναπροσασμόσουμε τις επιλογές μας ανάλογα με την κρίση μας και με τον καιρό θα είμαστε όλο και πιο οργανωμένοι, όλο και πιο αποτελεσματικοί, όλο και πιο έτοιμοι να κάνουμε ένα ακόμη βήμα μπροστά. Ένα βήμα που θα φροντίσουμε να μην είναι μετέωρο, μα συγκροτημένο και στέρεο.

κουβέντα (Editorial από το Μαμπέτι #1)

Το να περνάς τις μέρες σου μόνος μάλλον δεν έχει πολύ νόημα, και δυστυχώς αυτό τον καιρό συμβαίνει σε πολλούς. Μπορεί να έχεις δίπλα σου άτομα, αλλά συχνά είναι δίπλα σου απόλυτα και μόνο από άποψη σώματος. Μερικοί δήθεν επικοινωνούν μέσα απ’ τα κινητά, αρκετοί πουλάνε τους δικούς τους για προσωπικά οφέλη και μετά χάνεται η εμπιστοσύνη, ελάχιστοι νοιάζονται όσο θα ‘πρεπε για τους φίλους τους, λίγο το ένα λίγο τ’ άλλο και πάρα πολλοί καταλήγουν να περνάνε μεγάλες χρονικές περιόδους κατ’ ουσίαν μόνοι τους.

Ψυχολόγοι και φάρμακα, ναρκωτικά κι άλλα πολλά έρχονται για να υποκαταστήσουν την παρέα, την κανονική, αυτή που μιλάτε ωραία και άνετα, όχι τις αμήχανες επιφανειακές συζητήσεις. «Happiness only real when shared» λέγανε στο Into the Wild, «Ξέρω θέλεις ένα χέρι σφιχτά να σε κρατάει / και μια καρδιά στον κίνδυνο μαζί σου να χτυπάει» λέει ο ΤΖΑΜΑΛ. 

Μαμπέτι είναι η χαλαρή κουβέντα, όπως αυτή που κάνεις με δικά σου άτομα ένα ζεστό μεσημέρι μέχρι να πέσει ο ήλιος. Έτσι και ‘μεις, πιάνουμε την κουβέντα με όσους από εσάς έχουμε να πούμε κάτι, με την υπόσχεση να μην μείνουμε μόνο στα γραπτά.

Sandman

Καριόλη Sandman.

Είδες εμένα να έρχομαι στο κρεβάτι σου,

να ανοίγω το κεφάλι σου στα δύο,

να ψαχουλεύω με τα βρωμόχερά μου κάθε ανάμνηση που είχες ποτέ

-ακόμα κι αυτές που δε θυμάσαι πια-,

να φτάνω στο σκοτεινότερο υπόγειο του μυαλού σου,

σ’ εκείνο το μικρό κουτί με την ταινία σήμανσης:

«ΠΡΟΣΟΧΗ: ΕΥΘΡΑΥΣΤΟ! ΜΗΝ ΑΚΟΥΜΠΑΤΕ!»,

-να τη γράφω στ’ αρχίδια μου-,

να το ανοίγω,

να καβατζώνω τις βαθύτερες επιθυμίες σου και τις σημαντικότερες εμπειρίες που δεν        έζησες ποτέ,

και, χαϊδεύοντας τα μαλλιά σου χαιρέκακα,

να στις κάνω όλες πραγματικότητα;

Δε με είδες.

Καριόλη. Ε καριόλη.

-Ψογκ

Υ.Γ.1: Ο Sandman είναι ο μυθικός, φολκλορικός άρχοντας των ονείρων, κατά τις ευρωπαϊκές παραδόσεις.

Υ.Γ.2: Το ποίημα πρωτοδημοσιεύτηκε στο τελευταίο Μαμπέτι (#6). 

σημειώσεις για μια νικηφόρα λαϊκή κοινότητα

Καταρχήν γιατί κοινότητα. Κοινότητα γιατί το βασικό πρόβλημα της εποχής μας είναι ο ατομικισμός, η ερμηνεία του κόσμου, της ζωής και της καθημερινότητας με βάση μόνο το ατομικό συμφέρον. Πεθαίνει η συλλογικότητα και η ζεστασιά, μεγαλώνουμε με το "σώσε εσύ τον κώλο σου κι οι άλλοι πρόβλημά τους". Θέλει αγώνα να διαφυλάξουμε το αρχέγονο ένστικτο του νοιάξιμου για τον διπλανό μας.

Αντίθετα, η κοινότητα είναι αυτή που μπορεί να δημιουργήσει ένα υγιές περιβάλλον μέσα στο οποίο θα ανθίσουν οι εμπνεύσεις ελεύθερων ανθρώπων, μέσα στο οποίο θα μπορέσουμε να αναπτυχθούμε ολόπλευρα ως άτομα. Η κοινότητα είναι το γόνιμο έδαφος όπου αλληλεπιδρούμε μεταξύ μας με κοινό για όλους όφελος, όπου συνεργαζόμαστε για να βγει μια άκρη, όπου ξέρουμε πως υπάρχει ένα μέρος και μερικοί άνθρωποι να μας στηρίξουν έμπρακτα όταν χρειαστεί. Στην κοινότητα δεν είσαι ποτέ μόνος, ποτέ ξεκρέμαστος, εδώ είμαστε όλοι μαζί. Κάνουμε σχέδια μαζί, τα εφαρμόζουμε στην πράξη, τα αναπροσαρμόζουμε, βοηθάμε τον καθένα ξεχωριστά, μέσα σε ένα πλαίσιο που αφήνει χώρο στη δημιουργικότητα όλων μας.

Η κοινότητα θα είναι λαϊκή γιατί μεγαλώνουμε και ζούμε λαϊκά. Δεν θέλαμε και δεν θέλουμε τα πλούτη και τα λούσα, δεν μας έλκουν οι αστραφτερές βιτρίνες και τα γυαλιστερά αμάξια, γιατί τα όμορφα είναι απλά. Κυρίως όμως, γιατί δεν ανήκουμε σ' εκείνο το 1% του πληθυσμού που κατέχει το 99% του πλούτου, και όχι μόνο δεν ανήκουμε στο κομμάτι αυτό, αλλά στεκόμαστε και εχθρικά απέναντί του. Είμαστε με τους πολλούς, με όλους εκείνους που όχι μόνο δεν έτυχε να γίνουν κροίσοι, δεν το θέλησαν κι όλας ποτέ τους. Είμαστε με τους λαϊκούς, τους αγνούς, τους ταπεινούς, αυτούς που αγωνίζονται καθημερινά "για μια στάλα αξιοπρέπεια".

Όμως το θέμα είναι πως ό,τι κάνουμε δεν το κάνουμε μόνο για τον ευατό μας. Πέρα από τα προσωπικά οφέλη που μπορεί να έχει κάποιος από τη συμμετοχή του σε συλλογικές διδικασίες και σε κοινότητες, εφόσον αυτές είναι υγιείς, το κύριο παραμένει, εξ' ορισμού, η συνεισφορά στο κοινό. Γι' αυτό μιλάμε για κοινότητα και όχι για ατομικισμό.

Κι έτσι λοιπόν, θέτουμε ψηλά σε προτεραιότητα το εξής ζήτημα: ό,τι κάνουμε να μην είναι "φλου", να μην είναι "πάμε και βλέπουμε", αλλά να προσπαθούμε στο μέτρο των δυνατοτήτων μας, κάθε τι που κάνουμε να είναι αποτελεσματικό. Να έχει έναν έστω ελάχιστο αντίκτυπο και να σπάει τη λογική της ηττοπάθειας, η οποία έχει καταντήσει ρουτίνα. Να προσπαθεί να αποτελεί μια πράξη πλήρη, όμορφη και λειτουργική, μέσα στη γενικότερη μετριότητα που κυριαρχεί. Να είναι ένα πολύ μικρό αλλά υπαρκτό παράδειγμα που να αποδεικνύει το ότι αν θέλουμε να κάνουμε κάτι σωστά, μπορούμε.

Πάνω απ' όλα όμως, θέλουμε οι κοινότητές μας να είναι νικηφόρες, για το λόγο του ότι μας ενδιαφέρει να συμβάλουν πραγματικά στην καθημερινότητά μας, να έχουν ουσιαστική σημασία για τις πραγματικές ζωές των ανθρώπων που περικλείουν μέσα ή γύρω τους. Να μην είναι παιχνιδάκι, αλλά μια υλική βελτίωση των ζωών μας. Και για να γίνει αυτό χρειάζεται ευθύνη και υπομονή.

Για ένα από τα πράγματα για τα οποία αισθάνομαι περήφανος και εν μέρει τυχερός για το σλίτζι, είναι η εμπιστοσύνη. Η εμπιστοσύνη είναι ίσως το πρώτο καθοριστικό βήμα για μια ομάδα ανθρώπων. Αν υπάρχει εμπιστοσύνη, όλα γίνονται πιο εύκολα, όμως η εμπιστοσύνη δεν ορίζεται αξιωματικά, δηλαδή "πρέπει να έχουμε εμπιστοσύνη μεταξύ μας, άρα θα έχουμε". Κατακτάται με τον καιρό και κυρίως με τις πράξεις.

Δεν αρκεί, όμως, ούτε η εμπιστοσύνη από μόνη της, θέλουμε και μηχανισμούς που θα λειτουργούν αποτελεσματικά. Για παράδειγμα, θέλουμε να εξασφαλίζουμε πως ένα άτομο με συμπεριφορά σταθερά προβληματική για το σύνολο, θα απομακρύνεται από την ομάδα χωρίς πολλά-πολλά. Και δεν πειράζει, ας στεναχωρηθεί. Έτσι κι αλλιώς, όπως έλεγα και παραπάνω, το ζήτημα δεν είναι απλώς το να περάσουμε καλά, δεν είναι το να κάνουμε τη φάση μας. Το ζήτημα είναι να χτίζουμε νικηφόρες λαϊκές κοινότητες, όχι γκρουπ θέραπι για όσους έχουν νεύρα και πρέπει κάπου να γκρινιάξουν.

Ακόμη, απαιτείται να υπάρχει ο μηχανισμός που θα εξασφαλίζει την υλοποίηση των στόχων μας, όσο το δυνατόν πιο ανεξάρτητα από τις επιμέρους πρωτοβουλίες που ενδεχομένως να πάρουν τα άτομα. Δεν μπορούμε να στηριχτούμε στις πρωτοβουλίες γιατί με μαθηματική ακρίβεια θα έρθει μια μέρα που κανείς δεν θα έχει όρεξη για αυτές, και τότε η ύπαρξη της κοινότητας θα αρχίσει να αμφισβητείται, εκτός κι αν υπάρχει ο κατάλληλος μηχανισμός που θα μοιράζει τις ευθύνες από πριν, ανάλογα με τις επιθυμίες του καθενός. Αντιθέτως, αν η μη-όρεξη μιας περιόδου δεν δημιουργήσει αναταράξεις μες στην κοινότητα, εφόσον έχει εξασφαλιστεί ούτως ή άλλως η εύρυθμη λειτουργία και η αποτελεσματικότητά της μέσω του κατάλληλου μηχανισμού, όταν ξαναρθεί κάποια στιγμή η όρεξη σε αρκετά άτομα, θα έχουν να πατήσουν πάνω σε ένα στέρεο έδαφος και να αναπτύξουν ολόπλευρα την όποια έμπνευση/όρεξη/πρωτοβουλία τους. Χωρίς τις αναταράξεις, χωρίς τη γκρίνια, χωρίς τη μιζέρια που δημιουργεί η αναποτελεσματικότητα.

Φυσικά, τα πάντα παραμένουν εθελοντικά. Εθελοντικά δεσμευόμαστε να φέρουμε κάτι εις πέρας ακόμη κι αν στιγμιαία δεν έχουμε όρεξη. Δεν μας αναγκάζει κανείς. Και δεσμευόμαστε να το κάνουμε παρά τη μη-όρεξή μας, ακριβώς επειδή δεν θέτουμε ως μοναδική αξία το εγώ μας και την ατομική μας ικανοποίηση. Γιατί, εφόσον παίρνουμε την απόφαση να μπούμε σε μια κοινότητα ανθρώπων, για να είμαστε τίμιοι, πρέπει ορισμένες φορές να χαμηλώνουμε κάπως το εγώ για χάρη του εμείς.

Κι επειδή η υπόθεση της συλλογικής ζωής έναντι της ατομικής, της δημιουργικής συνεργασίας έναντι του κανιβαλιστικού ανταγωνισμού είναι πολύ μεγάλη, αξίζει να καταβάλουμε κάθε δυνατή προσπάθεια για να την κάνουμε πράξη.

-C. Lupus

*από το Μαμπέτι #5

Διάθεση βιβλίων για τη στήριξη της κοινωνικής κουζίνας ΑΛΛΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Το Σάββατο 20 Απριλίου θα είμαστε στα Άνω Πατήσια, στο Κτήμα Δρακόπουλου, να στηρίξουμε το Hip Hop Live οικονομικής ενίσχυσης για την κοινωνική κουζίνα "Ο Άλλος Άνθρωπος". Είμαστε δίπλα σε κάθε ΓΝΗΣΙΑ προσπάθεια αλληλεγγύης μεταξύ του κόσμου που ανήκει στη βάση της λεγόμενης "κοινωνικής πυραμίδας" και, με τις όποιες δυνάμεις μας, θέλουμε να στηρίζουμε έμπρακτα τέτοια εγχειρήματα.

Έτσι, στο συγκεκριμένο live, από νωρίς το βράδυ θα υπάρχει πάγκος με όλα τα βιβλία και όλα τα έντυπα του σλίτζι, ενώ τα χρήματα που θα συγκεντρωθούν, θα διατεθούν για την ενίσχυση της κουζίνας "Ο Άλλος Άνθρωπος".

Σας περιμένουμε όλους εκεί.

----------------------------------------

Ακολουθεί η ανακοίνωση των διοργανωτών:

Στις 20 Απριλίου θα διεξαχθεί live στο Κτήμα Δρακοπούλου στα Πατήσια για την οικονομική ενίσχυση της κοινωνικής κουζίνας ΑΛΛΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ, με σκoπό να συμβάλλουμε στη δράση και να ενισχύσουμε το έργο της.
Η οικονομική ενίσχυση θα είναι από τις μπύρες και τα νερά (προαιρετική).

Θα υπάρχει και κουτί συνεισφοράς για όποιον θέλει να συνεισφέρει.

Ώρα έναρξης 20:30 Είσοδος ελεύθερη Line up: Αντίθετη Φωνή Δράμα Κωμικού Λόγου Χάριν ΝΙΟ.ΣΤΕ Αυτόνομο Αγκάθι Ραμμένος Άσσος On Decks: Dj Micro Γιατί ο άλλος άνθρωπος είμαστε όλοι μας. Σας περιμένουμε.

----------------------------------------

* Περισσότερα για το Live

** Περισσότερα για την κοινωνική κουζίνα "Ο Άλλος Άνθρωπος"

Ροδόπη (Playlist & ποίημα)

Της Ροδόπης η πλαγιά είναι πάντοτε ανθισμένη
γιατί σπόρο έχει νεαρή κοπελιά στη γη θαμμένη.

Στης Ροδόπης τις πηγές, κόκκινο νερό αναβλύζει.

Τούρκοι, Βούλγαροι, Γραικοί, το βουνό δεν ξεχωρίζει.

Στης Ροδόπης τους γκρεμούς, τώρα αιώνες μια μητέρα

το λεβέντη της θρηνεί, κι η καλή του για μια μέρα.

Στης Ροδόπης τις σπηλιές, για μια προβατίνα κλαίει

ο βοσκός και στο καβάλ την κρυφή αμαρτία του λέει.

Της Ροδόπης οι καημοί θρόισμα της ερυθρελάτης

και Πομακικός σκοπός, στον ντουνιά λαθρεπιβάτης.

Της Ροδόπης η κορφή σ’ έναν μουσικό ανήκει.

«Αχ Ρουφίνκα, Πέτκο αχ, αχ Ρογκούσα, αχ Ευρυδίκη!»

Της Ροδόπης ο άνεμος σαν τον άσκαυλο σφυρίζει

και περήφανα μεμιάς, κάθε σύνορο γκρεμίζει.

-Ψογκ

Υ.Γ.1: Το ποίημα είναι μερικώς εμπνευσμένο από τα Βουλγάρικα παραδοσιακά τραγούδια της πλέιλιστ.

Υ.Γ.2: Όλες οι πλέιλιστ του σλίτζι εδώ.

Υ.Γ.3: Το κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε στο Μαμπέτι #5.

η γειτονιά της Airbnb

Γειτόνισσα ή γείτονα,

Πριν προχωρήσεις παρακάτω, θα πρέπει να ξέρεις ότι το κείμενο αυτό δεν είναι κείμενο διαμαρτυρίας. Επίσης, δε θα σου ζητήσει στο τέλος φακελάκι με την ψήφο σου, ούτε μηνιαία συνδρομή. Δεν προέρχεται από σκοτεινούς κύκλους της ασφάλειας, αλλά ούτε από ονειροπόλους που θαρρούν πως μια μέρα, έτσι ξαφνικά, θα ζήσουμε όλες ζωή χαρισάμενη. Εξάλλου, γνωριστήκαμε από κοντά δίνοντας σου αυτό το χαρτί. Πάμε στο θέμα μας:

Η γειτονιά μας άρχισε να στερείται γνώριμα πρόσωπα, το πρόσεξες; Θυμόμαστε, δε πέρασε δα και τόσος καιρός, που περπατούσαμε στους δρόμους τριγύρω και χαιρόμασταν που 'χανε καλημερίσει πεντέξι ανθρώπους μέχρι να φτάσουμε στη στάση. Το νιόπαντρο ζευγαράκι που στριμωχνόταν για να χωρέσει το καροτσάκι του μωρού στο ασανσέρ. Τις γειτόνισσες που τσακώνονταν για τα νερά που έσταζαν πάνω στην απλώστρα. Τις τρεις φοιτήτριες που μας ξυπνούσαν κάθε βράδυ βροντώντας τα τακούνια στα σκαλιά. Το μαλάκα απέναντι που έπιανε δυό θέσεις πάρκινγκ για να μπορεί να ξεπαρκάρει άνετα τα χαράματα. Τον κυρΘωμά που κάθε Κυριακή έβγαζε τη σημαία του ΠΑΟΚ στο μπαλκόνι. Τα Αλβανάκια που κυνηγιόντουσαν στο πάρκο, πριν ακόμη το φράξουν και βάλουν τις κλειδαριές.

Που'ναι όλοι αυτοί ρε συ; Κατεβαίνουμε για τη στάση κι ούτε μια χαιρετούρα, να χαμογελάσουμε λιγάκι. Οι γειτόνισσες αντικαταστάθηκαν από κάτι τύπισσες που χαριεντίζονται στο κινητό τους τηλέφωνο. Το ζευγαράκι μετακόμισε έξω απ' την πόλη, επιβαρύνοντας το πρόγραμμα του με έξτρα δύο ώρες απλήρωτο πηγαινέλα για τη δουλειά. Άγνωστοι μπαινοβγαίνουν στις πολυκατοικίες, ζητώντας οδηγίες για το Λευκό Πύργο, τη Ροτόντα και το nightlife της πόλης. Ο Μπουγάτσας έγινε Bruncherie και το κουρείο του Μηνά έγινε Barber Shop, απ' όπου όλοι σβέρκοι βγαίνουν ίδιοι. Και τα σπίτια ακόμη, ίδια έγιναν. Γιόμισαν φωτοτυπημένα πινακάκια απ' το κίτρινο μεγαλοεπιπλάδικο κι οι τοίχοι όλοι βάφτηκαν πετρόλ. Τα Αλβανάκια εξαφανίστηκαν κι όσα παιδιά απέμειναν στο πάρκο επιτηρούνται αυστηρά απ' τους γονείς τους. Οι φοιτήτριες δε ξέρουμε που πήγαν. Ο νυκάρης τους πάντως διαλαλεί πως τώρα βγάζει τα τριπλάσια, νοικιάζοντας την τρύπα με τη μέρα.

Κάποιοι θαρρούν πως εκσυγχρονιστήκαμε. Με δέκα λίτρα μπογιά, πέντε τετραγωνικά γυψοσανίδας και τα μενού των εστιατορίων γραμμένα πλέον σε μαυροπίνακα.

Κάποιοι θαρρούν πως θα βγάλουν λεφτά. Με την αφθονία των airbnb καταλυμάτων να σπρώχνει τις τιμές κάτω από τα όρια κέρδους και ζημίας. Με τους προορισμούς να αλλοιώνονται, να ομογενοποιούνται και να καθίστανται μη ελκυστικοί τουριστικά.

Κάποιοι θαρρούν πως τους συμφέρει, διότι ταξιδεύουν φθηνά. Δε χρειάζεται να είσαι μαθηματικός για να διαπιστώσεις πως η σύγκριση ακριβού ενοικίου στην πόλη σου και φθηνού καταλύματος για τις τρεις μέρες στη Βουδαπέστη δε βγάζει θετικό πρόσημο.

Ας το πούμε ξεκάθαρα, γειτόνισσα. Χάνουμε την ψυχή μας.

Οι γειτονιές μας χάνουν την προσωπικότητα τους, απεμπολούν την ιδιαιτερότητα τους και μετατρέπονται σ'ένα αισθητικά και πολιτισμικά φτηνιάρικο τσίρκο εφήμερης διασκέδασης.

Οι άνθρωποι μας χάνουν τα σπίτια τους, την υλική βάση γύρω από την οποία σχεδίασαν τη ζωή τους. Ψάχνουν άλλο και δε βρίσκουν, κι άμα βρουν τους ζητάνε μισό μισθό για νοίκι, με τα δύο νοίκια μπροστά και μαύρα.

Οι εργαζόμενοι χάνουν μέρος της ζωής τους στα αστικά λεωφορεία του ΟΑΣΘ, στις ατελείωτες γύρες για να βρουν πάρκινγκ.

Τι άλλο θα αφήσουμε να θυσιαστεί χάριν της πρόσκαιρης κονόμας; Τι άλλο μπορούμε να κάνουμε;

Groupa Pompeius

To κείμενο αυτό μοιράζεται στις γειτονιές της ανατολικής Θεσσαλονίκης ως αφορμή διαλόγου με τις γειτόνισσες και τους γείτονες μας. Στέλνουμε σινιάλο αλληλεγγύης στους συντρόφους όλων των καταλήψεων στέγης, και ιδιαίτερα σε αυτούς της κατάληψης Μπρούκλυν στα Γιάννενα, που αυτή την περίοδο έχει μπει στο στόχαστρο των κερδοσκόπων. Μέσα από τους χώρους εργασίας, μέσα από τα αμφιθέατρα, μέσα από τους τέσσερις τοίχους με θρανία, να σηκώσουμε τους τόνους.

Θα επανέλθουμε σύντομα.


Αναδημοσίευση από athens.indymedia.org

Μαμπέτι, τεύχος 6

Περιεχόμενα:

Editorial: απόσπασμα από το κείμενό μας "συνείδηση και ετοιμότητα" που είχε μοιραστεί στο πρώτο γλέντι του σλίτζι
Sandman - Ψογκ
Απλοί άνθρωποι - C. Lupus
Ερημοκλήσια - Ψογκ
Προσκολλημένοι λοβοί - Thakrya

*φωτογραφία εξωφύλλου: Maboured

Το Μαμπέτι μπορείτε να το βρείτε στο Συνεργατικό καφενείο Κιούμπρικ, Ανδρέα Μεταξά 12, Εξάρχεια

Επίσης, συνήθως υπάρχει και σε άλλα μέρη, ενδεικτικά:

Συνεργατικό καφενείο Κομπρεμί, Δωριέων 26, Άνω Πετράλωνα

Βιβλιοπωλείο Αναλόγιο, Ρούσου Χούρδου 8, Ηράκλειο Κρήτης
Συεργατικό καφενείο Το Χαλικούτι, Κατεχάκη 3, πεζόδρομος Φορτέτσα, Ρέθυμνο
Συνεταιρισμός Τζεπέτο, Κατεχάκη και Χειμάρας, πεζόδρομος Φορτέτσα, Ρέθυμνο
Καφενείο π, Σάμου 2, Μυτιλήνη

Όλα τα τεύχη είναι δωρεάν.

Αν θέλετε να σας στείλουμε αντίτυπα για να μοιράσετε στη περιοχή σας, επικοινωνήστε στο slitzi.info@gmail.com.