πέντε χρόνια σλίτζι

Πέντε χρόνια μετά, και το σλίτζι είναι ό,τι ήταν και στην αρχή, με διαφορετική όμως μορφή, πιο συγκροτημένη και μάλλον πιο ανεπτυγμένη. Είναι το γεμάτο δουλειές και υποχρεώσεις πρωινό, που θα κλέψουμε δέκα λεπτά για να αφήσουμε το Μαμπέτι σε κάποιον απ' τους χώρους διανομής του και να πούμε δυο κουβέντες με τα παιδιά εκεί. Είναι το τέλος μιας δύσκολης βδομάδας, που θα έχουμε συνέλευση να συζητήσουμε και να οργανώσουμε επόμενα πράγματα και το ότι μετά θα κάτσουμε να πιούμε όλοι μαζί ένα κρασί στο Κιούμπρικ. Είναι μια πρόταση ή μια ιδέα που θα μας στείλει κάποιος και θα μας κάνει να ξεχαστούμε για λίγο απ' τις άσχημες σκέψεις μιας περιόδου. Είναι η σιγουριά ότι όταν είμαστε μαζί, έχουμε όλο τον χώρο να είμαστε αυθεντικοί, χωρίς κανείς να μας θεωρήσει περίεργους. Είναι βασικά το ότι κανείς δεν είναι μόνος του και καμία δεν είναι μόνη της.

Είναι όμως και πιο συγκεκριμένα πράγματα το σλίτζι. Είναι η προσωπική έκφραση χωρίς λογοκρισία. Είναι το σπίτι για όσα "δικά μας παιδιά" δεν έχουνε σπίτι. Για την ακρίβεια, είναι απλά η αυλή και μερικά υλικά που σιγά-σιγά αρχίζουν να φέρνουν σε σπίτι. Είναι η υπόσχεση ότι σε αυτό τον κόσμο, που μας καλωσορίζει στην υποκρισία και στην βαρβαρότητα, θα βρούμε τον τρόπο να μείνουμε ευαίσθητοι χωρίς να βυθιζόμαστε συναισθηματικά στο σκοτάδι. Ότι όσο κι αν οι καιροί λένε το αντίθετο, θα κρατήσουμε μερικές γωνιές για την ομορφιά και την περηφάνια. Ότι δεν τα παρατάμε καθόλου εύκολα, είμαστε αρκετοί, είμαστε ενωμένοι και είμαστε εδώ. Πάνω απ' όλα, είμαστε εδώ.

Το σλίτζι είναι βέβαια κι άλλα πράγματα, αυτή τη φορά όντως συγκεκριμένα. Είναι τα τέσσερα βιβλία, τα οκτώ τευχη απ' το Μαμπέτι, το βίντεο κλιπ, οι ηχογραφήσεις, τα τρία γλέντια, τα εκατοντάδες κείμενα στο μπλογκ και αρκετά ακόμη επιμέρους πράγματα. Είναι δηλαδή η έμπρακτη απόδειξη ότι γίνεται να κάνουμε τέχνη και να εκφραστούμε με τους δικούς μας όρους, με σοβαρότητα και μεράκι. Ότι μεγαλύτερη σημασία δεν έχει ούτε το μπάτζετ ούτε η εμπειρία, αλλά η διάθεση και η οργάνωση. Και αυτό δεν πάει μόνο για την τέχνη.

Υπάρχουν μερικά στοιχεία που πιστεύουμε ότι αξίζει να αναφερθούν, διότι σε μεγάλο βαθμό χαρακτηρίζουν τη λειτουργία του σλίτζι. Ένα είναι η εμπιστοσύνη και η προσωπική επαφή, οι οποίες μας διευκολύνουν στο κάθε τι και χωρίς αυτές δεν θα μπορούσαμε να έχουμε κάνει ούτε τα μισά. Ένα άλλο είναι η προσπάθεια να οργανώνουμε κάθε λεπτομέρεια και να κυνηγάμε το καλύτερο αποτέλεσμα, κόντρα σε μια γενικότερη μετριότητα που επικρατεί. Κι ένα τρίτο, το ότι δεν κάνουμε μεγαλεπίβολα σχέδια, δεν δημιουργούμε υπερβολικές προσδοκίες, προσέχουμε κυρίως το επόμενό μας βήμα, συνεχώς αναπροσαρμόζουμε τη γενική μας κατεύθυνση και αφού έχουμε πετύχει κάτι, τότε μπορούμε να το χαρούμε και να το προβάλλουμε.

Απέναντι λοιπόν από τον πολιτισμό του κέρδους, αργά αλλά ελπίζουμε σταθερά, φτιάχνουμε μια κοινότητα που επιλέγει να διατηρεί κάποιες παραδοσιακές αξίες όπως η καλοσύνη, ο σεβασμός, η απλότητα, η συντροφικότητα. Μια κοινότητα στην οποία σε κανέναν δεν ανήκει κανείς άλλος πέρα από τον εαυτό του και την ίδια στιγμή αυτή ανήκει σε όλους μας, για τον καθένα υπάρχει κάτι στο οποίο είναι σημαντικός.

Πέντε χρόνια μετά, ο χώρος που φτιάξαμε για να εκφραζόμαστε, σταδιακά μεγαλώνει.
Πέντε χρόνια μετά, οι πόρτες μας είναι ανοιχτές για όσους νιώθουν αυτά που κάνουμε.
Πέντε χρόνια μετά, ό,τι κι αν σημαίνει, το γνήσιο δεν πεθαίνει.