κι άλλο καλοκαίρι (Editorial από το Μαμπέτι #3)

Μες στην μανιοκαταθλιπτική μητρόπολη, σε μια πόλη και μια χώρα όπου τα πάντα μοιάζουν να 'χουν πεθάνει, όπου και η απλή επιβίωση λογίζεται από πολλούς ως "δώρο", με την αμηχανία και τα ψυχολογικά να 'ναι ο κατακλυσμός που κόβει κάθε ανάσα, μέσα σε αυτό το περιβάλλον έτυχε να υπάρχουμε. Υπάρχουμε και φυσικά θέλουμε να συνεχίσουμε να υπάρχουμε, όμως ξέρουμε καλά ότι τον τρόπο που θα γίνει αυτό τον ορίζουμε πάνω απ' όλα εμείς.

Είμαστε εδώ, με μέρες γεμάτες πόνο, με μέρες που βλέπουμε να χάνεται ακόμη μία ελπίδα, και ακόμη μία, που τελικά είναι αφάνταστα πιο δύσκολο να ζήσουμε όπως σκεφτόμασταν παλιά. Όμως είμαστε εδώ, και όχι μόνο όλα αυτά που ζούμε δεν γκρέμισαν την παρέα μας, αλλά η παρέα μας έχτισε και χτίζει όλα αυτά που ζούμε. Με απαράβατες ηθικές αξίες γιατί αλλιώς παρέα δεν υπάρχει, κι αν φύγουνε κάποιοι, θα 'ρθούνε περισσότεροι.

Και ξέρουμε πως προφανώς δεν είμαστε μόνοι μας, πως υπάρχουν χίλιοι ακόμα κι άλλοι τόσοι, που ξεγλιστράνε μέσα από όλη την παράνοια και τις νύχτες δεν κοιμούνται, όχι από τύψεις και απόγνωση, αλλά απ' τη φωτιά και τις καταιγίδες που 'χουνε μέσα τους και στα όνειρά τους τρέχουν στους άδειους δρόμους και φωνάζουνε μ' όλη τους τη δύναμη:

ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΡΕΛΟΙ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ