εκλάμψεις στο σκοτάδι #13

 

ζωγραφιές: Μαρία Χατζημιχαήλ

εκλάμψεις στο σκοτάδι #12

[Έτσι θα γινόταν]

Είναι η ώρα που το κριθάρι θα έγερνε στην είσοδο των πρώτων θαμώνων της μπάρας της Καραϊσκάκη. Θα δούλευε ο Πρόμι κι η μουσική θα ήταν κάποιο lp El Jazzy Chavo. Κάποιος μόνος του πίσω από την μηχανή του καφέ θα είχε ήδη αργήσει. Άλλος ένας με περισσότερο χρόνο απάνω του θα έπινε καφέ κοιτώντας αδιάκοπα το κινητό του κάτω από την κούκλα του μουστακαλή ακροβάτη. Στα έξω τραπέζια τα πιτσιρίκια θα έρχονταν και θα φεύγαν με αυξανόμενη ταχύτητα. Εγώ μαζί με έναν ακόμα θα ανοίγαμε το βράδυ. Το φως ακόμη δυνατό θα τέντωνε τα λαρύγγια μας σε άσπρο πάτο ψηλού ποτηριού. Δυο τρεις κουβέντες, αναπάντητα ερωτήματα για τις δυνατότητες του αποψινού βραδιού κι επιστροφή στο παγωμένο μπουκάλι. Πάλι θα κοιτούσα το ρολόι μου και θα υπολόγιζα τον απαιτούμενο χρόνο της χαλάρωσης, του ακούσματος, της πιθανότητας να πάω κι από την Καραπαπά, όπως κι αυτήν να ανατραπούν όλα σε ένα βαθύ ξενύχτι με φίλους και κόσμο και δύο τρία ποιήματα στο τσεπάκι μου για αύριο. Εξάλλου θα είχα ήδη υποσχεθεί στο σπίτι μου πως θα βγω μόνο για μια μπύρα κι οι υποσχέσεις είναι αυτές που μας έφεραν εδώ που είμαστε. Υποσχέσεις για έναν καλύτερο κόσμο αρκεί να καταφέρεις να μείνεις ζωντανός. Θα ένιωθα ήδη τον πρώτο στίχο να πλάθεται. Σιγά σιγά το μαγαζί θα γέμιζε, θα ανταλλάζαμε αστεία και σιωπές και θα ψήναμε ο ένας τον άλλον να πιούμε λίγο ακόμη. Θα ‘ρχόταν κι αυτός, θα αράζαμε σε τραπεζάκι έξω, δίπλα στην σόμπα κι η νύχτα θα είχε σφραγιστεί ως τέτοια κι απόψε. Το μόνο που θα μας έμενε θα ήταν να μην την προδώσουμε σε ανέξοδες ηλιοφάνειες και μηρυκασμούς αχώνευτων προβλημάτων. Τη νύχτα πρέπει να την έχεις από κοντά, να την κανακεύεις και να την φροντίζεις αλλιώς θα σε πετάξει στο πρώτο τυχαίο πρωινό που θα βρει μες σε ατσαλάκωτα σεντόνια και σεταρισμένες πιτζάμες. Έπειτα, όπως είναι προδιαγεγραμμένο στους δρόμους αυτής της πόλης, θα πηγαίναμε κι από κει, να εισπράξουμε την απαραίτητη βουβαμάρα και σπίντα προκειμένου να φτάσει η ώρα του γυρισμού. Αν ήμασταν τυχεροί θα φωλιάζαμε ο ένας μες στον άλλον μέχρι οι ασυναρτησίες μας να αποκτήσουν νόημα κι αν όχι θα έφευγα σίγουρα πρώτος για να ανέβω σουζάτος ως την κυρά μου. Ναι, έτσι θα γινόταν, έτσι έχει γίνει χίλιες φορές και θα ξαναγίνει. Αρκεί να παν να γαμηθούν όλα, να σε πάρω τώρα τηλέφωνο, να βρεθούμε να πλακωθούμε στο πιώμα, γιατί έτσι μας αρέσει και τα ρέστα, γιατί το χρειαζόμαστε και το θέλουμε, γιατί τώρα, γιατί αύριο μάγκα μου· το αύριο είναι το πιο σίγουρο μέρος για να χαθούμε κι είναι κρίμα. Υγεία.

Σκίτσο-Κείμενο: ένα έτσι

εκλάμψεις στο σκοτάδι #11

 

artwork: Simos Michail

εκλάμψεις στο σκοτάδι #10

[Ο καιρός της σιωπής]

Σιωπή

Η γενιά μας έχει εκπαιδευτεί στην σιωπή. Έχει συνηθίσει την απουσία της ελπίδας, έχει συνηθίσει να ελπίζει σε πράγματα που στ' αλήθεια ποτέ δεν πίστεψε. Σκορπισμένη κάπου στα αζήτητα, ανεπιθύμητη και άχρηστη, έχει δήθεν απογοητεύσει τους μεγάλους, τους μεγάλους που δεν είχαν μια στάλα αξιοπρέπεια να σπάσουν τους καθρέφτες τους και να αποχωρήσουν διά παντός απ' την κοινωνία. Κι όσο δεν αποχωρούν αυτοί, αποχωρούμε εμείς. Μειοψηφία κλεισμένη στην σιωπή, στην σιωπή αναπτύσσεται επικοινωνία, επικοινωνία που συμφωνεί να μείνουμε στην σιωπή, να κρύψουμε τα όνειρά μας στο σκοτάδι.

Μοναξιά

Κλεισμένος ο καθένας σε ένα διαμέρισμα, καθεμία να δίνει έναν ηρωικό ατομικό αγώνα να συνεχίσει να είναι εδώ, να είναι εδώ με μια μορφή που περιλαμβάνει την ελάχιστη δυνατή υποκρισία. Κι όσοι κατάλαβαν νωρίς πόσο ψεύτικος είναι ο κόσμος που μας φέραν, και πράγματι δεν είναι τόσο λίγοι, συχνά επιλέγουν την μοναξιά. Το να αρνείσαι τον κόσμο, ίσως να δηλώνει απλά περηφάνια, η κοινωνία κοιτάζει περίεργα αυτούς που δεν αποδέχτηκαν την φυλακή, τους κοιτάζει περίεργα μα στα κρυφά βλέπει και τη λάμψη τους, τη λάμψη του να επιλέγεις εσύ τα όρια της ελευθερίας σου, να τα κάνεις μέχρι και πιο στενά, για να μην αφήσεις να τα καθορίσουν οι άλλοι.

Μηδενισμός

Εν τέλει τί έχει νόημα, φυσικά τίποτα. Τίποτα από όλα όσα μας μεγάλωσαν μαζί τους. Επιλέξαμε μια θέση στην άκρη του κόσμου, κοντά σε μια ελέυθερη μειοψηφία, που κανείς ποτέ δεν κατάφερε να την ορίσει, που πάντα κρατούσε την θέση της υπόγεια, διάχυτη σε διαμερίσματα και νύχτες. Δεν έχουμε τίποτα να μας αφορά, μόνο τα πιο απλά και στοιχειώδη, δεν έχουμε τίποτα να μας αφορά, μόνο τη Μάχη. Τίποτα δεν θα πάει καλά, τα πάντα θα γκρεμίζονται γιατί αυτή είναι η μοίρα τους, κάθε ομορφιά θα είναι περιστασιακή, αλοίμονο όμως αν δεν την τιμήσουμε. Αλοίμονο αν δεν σταθούμε στο ύψος που πρέπει, αλοίμονο αν κυλήσουμε στην υποκρισία, αλοίμονο αν δεν λιώσουν τα δόντια μας προσπαθώντας να κόψουμε την αλυσίδα. Μάλλον δεν θα κοπεί ποτέ, μα αλοίμονο αν ενθουσιαστούμε άμα κοπεί.

1η Δεκέμβρη 2020

Κείμενο: C. Lupus

ενημέρωση για Μαμπέτι Δεκεμβρίου

Το Μαμπέτι ξεκίνησε με στόχο την απομάκρυνση από το διαδίκτυο και το πέρασμα σε πιο "χειροπιαστές" μορφές έκφρασης και επικοινωνίας. Έγινε μία και συγκεκριμένη εξαίρεση, με την διαδικτυακή δημοσίευση του τεύχους Μαρτίου στην πρώτη καραντίνα. Ωστόσο, όπως είχαμε πει και τότε, διαφωνούμε με τή σταδιακή (και όλο και συνολικότερη) μετατόπιση της καθημερινοτητάς μας στην οθόνη. Συνεπώς, δεν θα υπάρξει τεύχος Δεκεμβρίου και θα επιστρέψουμε στην κανονική ροή, όταν ανοίξουν οι χώροι διάθεσης.

Καλή συνέχεια και καλή δύναμη σε όλους!

Τ. Λειβαδίτης - Οι Τελευταίοι (video clip)

 

Σχεδόν 1 χρόνο μετά την ηχογράφηση της συλλογής "Τα Αντικλείδια" του Γ. Παυλόπουλου, η Ομάδα Ηχογραφήσεων του σλίτζι ανακοινώνει την κυκλοφορία της επόμενης ηχογραφημένης ποιητικής συλλογής. Πρόκειται για τους "Τελευταίους" (1966) του Τάσου Λειβαδίτη. 

Ένα ενιαίο έργο, το οποίο έχουμε χωρίσει σε 12 μέρη, σε απαγγελίες της Ελίσιας, του Κ.Κ., του Ψογκ και της Maboured ντυμένες με ρεμίξ κλασικής μουσικής. 

Η συλλογή θα δημοσιευτεί μέσα στις επόμενες μέρες.

Για τώρα, παρουσιάζουμε το βίντεο κλιπ που γυρίσαμε για ένα από τα 12 κομμάτια, με τα λίγα μέσα που διαθέταμε στα πλαίσια του δεύτερου lockdown. 

Καλή θέαση/ακρόαση.

Ποίηση: Τάσος Λειβαδίτης 

Απαγγελία: Ψογκ, Ελίσια, Κ.Κ.

Μουσική: "Moonlight Sonata" remix by Solarfist

Ηχογράφηση-Μίξη: σλίτζι

Βίντεο (κάμερα-μοντάζ): Ψογκ

Συμμετέχουν: Δέρμι, Αγγέλας

*Δε μας ανήκουν τα πνευματικά δικαιώματα κειμένων και μουσικής. Οι ηχογραφήσεις δεν έγιναν για κερδοσκοπικούς λόγους.

εκλάμψεις στο σκοτάδι #9

 

Δημιουργία: Μαρία Παπαδοπούλου, Maboured

Βίντεο: Elena Pitta

εκλάμψεις στο σκοτάδι #8

[11220]

Το δίχως άλλο ο θάνατος καραδοκεί

Εμείς καιροφυλακτούμε τη ζωή

Πόνος σμιλεύει τη σοφία

Ανθρώπινο καλούπι ορισμένο απ' τους καιρούς κι από τις λέξεις- πανωφόρια

αναγνωρισμένο

Έχω ξεχάσει πως νιώθεται η συγκίνηση

Λείπει το συν- της κίνησης

Πόσο μου έχει λείψει

ένα αληθινό σπαρακτικό κλάμα,

ο ζωντανός ήχος του ακορντεόν και το τραγούδι με την απροετοίμαστη τρεμάμενη φωνή,

Η ζέστα της παρέας με τ αναμμένα πρόσωπα,

Ο χορός σε αγκαλιά και ο κοινός ιδρώτας.

Κείμενο: Μαρία Χατζημιχαήλ

εκλάμψεις στο σκοτάδι #7

[Κάτι που φωσφορίζει...]

Ένας επαναλαμβανόμενος χτύπος,

μια σταγόνα βροχής που ρίχνει τον εαυτό της πάνω σε μια τσιγκινη επιφάνεια.

υπάρχει μια τρομακτική επαναληψιμότητα.

κατι άλλαξε για λίγο και πριν προλάβεις να το συνειδητοποιήσεις έχει ήδη χαθεί.

Όλα γύρω είναι μπλε και γκρί.

Κι εγώ βασικά ακριβώς το ίδιο νιώθω.

Πλέω μέσα σε ένα μπλε σύννεφο, κοιτάζω από ψηλά και στριφογυρίζω για λίγο ανέμελη στον ουρανό.

Δεν θα κρατήσει το ξέρω, τίποτα δεν κρατάει, κι όμως ελπίζω, όπως ελπίζουν όλα τα όντα στην επόμενη μέρα που θα έρθει.

Θα ξημερώσει δεν μπορεί, σωστά?

Θα βλέπεις κάτι άλλο πέρα από μπλε σύννεφα και σκιές, σωστά?

Όλα είναι ίδια και όλα είναι ήδη αλλιώς.

Για μια μόνο στιγμή αντίκρισα κάτι που έκανε την ανάσα μου να σταματήσει, για λίγο ένιωσα ξανα ανυπομονησία και ενθουσιασμό. Για λίγο , τόσο λίγο που θα μπορούσα και να το φαντάστηκα.

Η ώρα του απολογισμού.

Η ώρα ενός θρήνου που δεν εξηγείται.

Η ώρα της θλίψης, σε έναν κόσμο που δεν έχει χρόνο για αυτά.

Ολα τα ανείπωτα, βαριά, οργανικά συναίσθηματα ο Κόσμος τα καταπίνει αμασητα σχεδόν, σαν ορεκτικό.

Καμία ιεροτελεστία, καμία τελετή αποδοχής ή συνύπαρξης.

Να αναμειχθεί η Τροφή με το σάλιο, να διασπαστεί, να εισέλθει ιερά στο σώμα.

Μια στιγμή Παύσης και Ένωσης με αυτό που έρχεται.

Μια στιγμή Παύσης και Ένωσης με αυτό που φεύγει…

Ετσι ολόκληρα, εισέρχονται τα συναισθήματα στο οξύ της πέψης, σαν μύγες παγιδευμένες στο νέκταρ-παγιδα. Έχουν έρθει να γλείψουν αυτό το γλυκό ζουμί, όμως αυτό γλιστράει γλιστράει γλιστράει και εκείνες κυλούν εν τέλει απαλά μέσα στην κοιλιά του λουλουδιού. Το οξύ τρυφερά τις διαλύει.

Είμαστε ολομόναχοι, κοιτάμε κάτι που φωσφορίζει και τρέχουμε απελπισμένοι πάνω του, μέχρι να μας καταπιεί κι αυτό.

και ξανά και ξανά και ξανά.

Και πάλι και πάλι και πάλι.

Να ρίχνουμε τον εαυτό μας στον ίδιο κενό ενθουσιασμό.

Και να καταλήγουμε το ίδιο κενοί.

Άδειοι.

Μην κοιτάς προς τα έξω, κοίτα μέσα.

Βαθιά εντός σου.

Υπάρχει κάτι εκεί που φωσφορίζει άραγε?

Κείμενο: Esther Taff

εκλάμψεις στο σκοτάδι #6

 

artwork: Constantina Tsekoura

εκλάμψεις στο σκοτάδι #5

 

ζωγραφιές: Μαρία Χατζημιχαήλ

εκλάμψεις στο σκοτάδι #4

 [Ψάχνοντας αποχρώσεις στο λευκό ενός ακανόνιστου τοπίου]

Υπάρχει κάτι πίσω από αυτό το τοπίο;

Μέρες τώρα έχω το βλέμμα μου στην ίδια κατεύθυνση, στον ίδιο χώρο, στην ίδια παλέτα χρωμάτων, στη χωροταξία των πραγμάτων που έχω πια αποστηθίσει με τις κόρες των ματιών μου. Ένας άλλοτε φασαριόζικος δρόμος, το γέρικο δέντρο, η λευκή ταμπέλα του μαγαζιού με τα μεγάλα κεφαλαία μαύρα γράμματα, και, απέναντι, οι πολυκατοικίες, πιο νεκρικές από ποτέ. Ναι, βλέπω το τοπίο με αυτή την αίσθηση της όρασης, που αρχίζει να απαιτεί μεγαλύτερη ενέργεια για να διατηρήσουμε, ως αισθητικό αλλά ειδικά ως νοητικό εργαλείο αφύπνισης, προσπαθώντας να αντισταθούμε στο βάλσαμο του ύπνου, στην ζεστασιά της αποστασιοποίησης, στην υπνηλία των ημερών. Η ανία των ημερών αυτών, που σκιαγραφείται στα βλέφαρα που κλείνουν, στο μονότονο βάδισμά μας, και στις μοναχικές ανάσες της πόλης.

Μουνταμάρα.

Απλώνεται σα βαρύ πέπλο στην ατμόσφαιρα και κάνει ανιαρή την κάθε κίνηση, σκέψη και συναναστροφή. Είναι αυτή η πουτάνα που με κάνει κατατονική και γριά, που με φέρνει αντιμέτωπη με το χειρότερο φόβο: το τίποτα. Βιώνω την καθημερινότητά μου σαν ένα κατατονικώς σχιζοφρενικό ψάρι στη γωνιά του ενυδρείου, το οποίο είναι εξοπλισμένο με ηχοσυστήματα που παίζουν στη διαπασών ατονικές φρικαλεότητες και μινιμαλιστικές συχνότητες, που μου δημιουργούν οράματα και σκιές, στα αφρίσματα και τις μπουρμπουλήθρες της μονόλιτρης υδάτινης περιεκτικότητας στην οποία μας κλείσανε. Λες έτσι να σκοτώνουν την ώρα τους τα ψάρια που κλείνουμε στις γυάλες και στα ενυδρεία; Ίσως να παίζουν με την αντανάκλαση της φάτσας τους, με τη μεγέθυνση ή σμίκρυνση των σχημάτων που βλέπουν μέσα απ’ το γυαλί, ή κάνοντας ελεύθερο κολύμπι απ’ τη μια άκρη στην άλλη, μέχρι να κουραστούν και να τους πάρει ο ύπνος. Ξέρεις κάτι; Τώρα που γύρισε ο τροχός και μπήκα στη θέση τους, νιώθω πως τα κατανοώ κάπως. Να ξεκινήσουμε εκστρατεία για τη χορήγηση εικονικής πραγματικότητας σε όλα τα ενυδρεία του πλανήτη!

Μα τι είναι αυτό το τοπίο τέλος πάντων;

Πού πήγαν τα φεγγάρια με τα αλυχτίσματά μας στους δρόμους, πού πήγαν τα ξημερώματα που μας έβρισκαν κορεσμένους σε νυχτερινές τρέλες, αυθόρμητους έρωτες και μεθυσμένες συζητήσεις; Και ποιος θα μας επιστρέψει πίσω όλες αυτές τις χαμένες ώρες της νιότης; Μουνταμάρα και αναμονή. Αναμονή, για το δείκτη που θα σημάνει το τέλος της ώρας, και την έναρξη της επόμενης, αναμονή για τη σελίδα που θα δώσει τέλος στο κεφάλαιο αυτό, και θα γυρίσουμε σελίδα για ένα καινούριο. Η χρωματική μου παλέτα είναι ψυχρή και πλέω σε υδάτινη κυανοτυπία. Βρίσκω εύκολη την απογοήτευση τον τελευταίο καιρό. Είναι και το δεύτερο από τα πιο συνήθη συναισθήματα που σκιαγραφούνται πάνω στα πρόσωπα των περαστικών, μετά την ανία. Μερικές φορές έχει ωραίο φεγγάρι έξω, αλλά βαριέμαι να βγω και να το δω… Άλλωστε, μπορώ να δω όσες πανσελήνους θέλω μέσα απ’ την οθόνη του υπολογιστή μου, ανά πάσα στιγμή. Σήμερα έκανα βόλτα με ένα πολυτελές αμάξι στους δρόμους του Λονδίνου, του Παρισιού, του Άμστερνταμ, της Πράγας… σε πάει όπου θες, πρώτο πράμα. Ήθελα να φάω ένα παγωτό στη Χαβάη, αλλά η τεχνολογία της εποχής δεν μου το επιτρέπει ακόμα. Έτσι κι αλλιώς εμείς εδώ έχουμε χειμώνα. Έχω συνηθίσει και ξέρω πως το διαδίκτυο είναι πλέον ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου. Ειδικά, τώρα, που έχουμε οργανώσει όλη μας τη ζωή μέσα του, νιώθω μέρος μιας μαγικής διάστασης. Το ί ν τ ε ρ ν ε τ . Αν επαναλάβεις τη λέξη πολλές φορές θα αρχίσει να ακούγεται αλλόκοτη. Ίντερνετ, ίντερνετ, ίντερνετ, ίντερνετ. Εκπαίδευση, εργασία, διασκέδαση, τέχνη, πληροφόρηση, γνωριμία, βόλτα, ψώνια, επικοινωνία, λογαριασμοί, συναντήσεις, σεξ, κοινωνική ζωή. Τα έχει όλα, και δε σου κάνει εντύπωση. Ωστόσο, είναι ενδιαφέρον, το πώς μια κοινωνία τόσο βαθιά προσηλωμένη στο πνεύμα του υλισμού είναι ταυτόχρονα βαθιά εξαρτημένη από κάτι τόσο άυλο, το διαδίκτυο, σαν να είναι η απόλυτη ύλη, η πανάκεια, αλλά και πώς όλοι επιδίδονται σε αυτήν, για να αισθανθούν μια πλασματική υλική πραγμάτωση.

Φοβάμαι,

μόνο, μη συνηθίσουμε. Αυτό απ’ το οποίο κινδυνεύουμε περισσότερο είναι ο εγκλεισμός του νου. Με τον νου οργανώνουμε τις λέξεις σε ιδέες και έννοιες, με τον νου ανατρέχουμε στα συρτάρια των αναμνήσεων, με τον νου βουτάμε στα άδυτα της ψυχοσύνθεσής μας. Με τον νου επεξεργαζόμαστε την ακατέργαστη ύλη και την κάνουμε ιδέες, με τον νου εξεγειρόμαστε. Με τον νου μου βλέπω τώρα την κορύφωση της κοινωνικής διέγερσης και το κόκκινο της φωτιάς, εκεί που κυριαρχεί το λευκό της αδράνειας. Φοβάμαι μην αποκτήσουμε αντισώματα στα πάθη από τα όνειρα που γκρεμίζονται, τις προσδοκίες που μένουν ανεκπλήρωτες και τα συναισθήματα που μένουν μισά. Φοβάμαι, τέλος, μην ξεχάσουμε πώς να πετάμε, και απομονωθούμε, τελικά, στην ζεστασιά και την οικειότητα του τετραγωνικού μέτρου που καταλαμβάνουμε ως υπάρξεις.

Υπάρχει τελικά κάτι πίσω από αυτό το τοπίο;

Έχω καιρό να κοιτάξω τον ήλιο. Είπαμε πως δε θα τον αφήσουμε να σβήσει, αλλά έχουμε σταματήσει πια να κρατάμε ημερολόγια. Κατέληξαν όλες οι μέρες μας αποστήθιση ενός ανιαρού μονόπρακτου. Μόνες αποχρώσεις της ημέρας είναι οι εκάστοτε κυβερνητικές -θεατρικές- πράξεις, στο παλκοσένικο της «έννομης τάξης». Είναι σαν να χάνουμε απ’ τα χέρια μας το μελάνι της ιστορίας μας. Αλλά θα συναρμολογήσουμε τα σκόρπια μέλη μας και θα ξεφύγουμε από το «θέατρο του παραλόγου». Θα έρθει η ώρα να συνειδητοποιήσουμε, πως τα όνειρα και οι αναπαραστάσεις της φαντασίας μας δεν είναι ένα απλό συναισθηματικό καταφύγιο, ούτε χίμαιρες, αλλά τεμαχισμένα καρέ απ’ τον ρου της ζωής που εμείς θα βάλουμε σε κίνηση, είναι εκρήξεις χρωμάτων απ’ τις οποίες θα αντλήσουμε μπογιές και θα ζωγραφίσουμε το δικό μας τοπίο, και θα του δώσουμε νόημα και μορφή, σάρκα και οστά.

Αποφάσισα να κοιτάξω τον ήλιο. Τον κοιτάζω, μα δεν καταλαβαίνω σε ποιο σημείο βρίσκεται…σε μια προηγηθείσα ανατολή, ή στην επικείμενη δύση; Παρ’ όλ’ αυτά, μετά από τόσο καιρό, βλέπω ένα πουλί να πετάει, και να διασχίζει με τα φτερά του τον νωχελικό ουρανό.

Πρόλαβα το ηλιοβασίλεμα.

Τελικά είναι μια δύση που θα οδηγήσει σε μια νέα ανατολή. Δεν ξέρω τι μας περιμένει πίσω από αυτό το τοπίο, αλλά, ξέρω πως κάθε φορά που σκοτεινιάζει, μοιάζει να προστίθεται ένα ακόμη κομμάτι στο μουντό παζλ της δυστοπίας. Κάθε φορά που μια ανάσα κόβεται, κάθε φορά που το κερί σβήνει και μια ιδέα πεθαίνει. Ωστόσο, αν βγεις έξω τη νύχτα, θα δεις μερικά εναπομείναντα αστέρια να στέκουν στωικά και να φωτίζουν το σκοτεινό θόλο. Αφουγκράσου, δες τα πώς ουρλιάζουν, έτσι, άναρχα μέσα στο μικρό κομμάτι από το άπειρο του σύμπαντος που γευόμαστε. Όταν θα αρχίσουμε κι εμείς να κοιτάμε ψηλά, όταν πάψουμε πια να γέρνουμε στο έδαφος παραιτημένοι στη μοίρα της αποσύνθεσης, τότε θα δούμε πως έτσι αιώνιοι είμαστε κι εμείς και οι ιδέες μας. Παρ’ όλ’ αυτά, λένε πως ο ουρανός που αντικρίζεις τώρα, αντιστοιχεί σε μια παρελθοντική του εικόνα. Άραγε, πόσα αστέρια έχουν μείνει στον ουρανό μας σήμερα;

Κείμενο: Βανέσα Σελε

εκλάμψεις στο σκοτάδι #3

artwork: Simos Michail

εκλάμψεις στο σκοτάδι #2

[Δόξα σ' αυτούς]

Δόξα σ' αυτούς

που στον άψυχο κόσμο

ανακαλύψανε

το άπειρο του ονείρου

την απόχρωση της φωτιάς

τη μυρωδιά του παραδείσου.

Δόξα σ' αυτούς

που στα έγκατα της κόλασης

χορέψανε

τον πιο τρελό τους χορό.

Κείμενο: C. Lupus

εκλάμψεις στο σκοτάδι #1

Ξεκινάμε την δημοσίευση του υλικού που συγκεντρώνουμε, πάνω στο πολύμορφο καλλιτεχνικό πρότζεκτ για την κατάσταση που βιώνουμε.

ζωγραφιά: Μαντώ

ανοιχτό κάλεσμα για καλλιτεχνικό υλικό σχετικά με την κατάσταση που βιώνουμε

Στα πλαίσια της ανακοίνωσης που είχαμε κάνει για το Εκλάμψεις στο Σκοτάδι, ξεκινάμε ένα νέο πρότζεκτ με βάση τις συνθήκες των τελευταίων μηνών.

Κάνουμε λοιπόν ανοιχτό κάλεσμα για κείμενα-ποιήματα-σκίτσα-μουσική-φωτογραφίες-βίντεο-οποιοδήποτε εκφραστικό μέσο, με θέμα την κατάσταση που βιώνουμε, ό,τι μπορεί αυτό να σημαίνει για τον καθένα (εγκλεισμός, απομόνωση, κρατική επιβολή εξουσίας, προβλήματα οικονομικής επιβίωσης, το ζήτημα της υγείας ως αφορμή για καταπάτηση της ελευθερίας, κυβερνητικός εμπαιγμός και επικίνδυνοι χειρισμοί, η παράνοια κι ο παραλογισμός των συνθηκών, δυσκολία των σχέσεων κοινότητας/συντροφικότητας και προώθηση της αποστασιοποίησης/ατομικισμού κ.λπ. κ.λπ. κ.λπ.).

Όλο το υλικό που θα μαζευτεί θα δημοσιεύεται σταδιακά ονλάιν (στο μπλογκ του σλίτζι, youtube, social) σαν ενιαίο πολυμορφικό πρότζεκτ. Οι δημοσιεύσεις θα ξεκινήσουν άμεσα, με ό,τι έχουμε ήδη συγκεντρώσει.

Αναλόγως με το υλικό που θα έχει μαζευτεί στο τέλος, υπάρχει μια σκέψη να φτιαχτεί είτε ένα συνοδευτικό βίντεο για όλα αυτά, είτε κάποια έντυπη έκδοση, είτε κάτι αντίστοιχο συνδυαστικό. Την περίπτωση αυτή βέβαια, θα την δούμε όλοι μαζί όταν έρθει η ώρα.

Ως τότε, καλή δύναμη και αναμένουμε ό,τι θέλετε να στείλετε.