εκλάμψεις στο σκοτάδι #8

[11220]

Το δίχως άλλο ο θάνατος καραδοκεί

Εμείς καιροφυλακτούμε τη ζωή

Πόνος σμιλεύει τη σοφία

Ανθρώπινο καλούπι ορισμένο απ' τους καιρούς κι από τις λέξεις- πανωφόρια

αναγνωρισμένο

Έχω ξεχάσει πως νιώθεται η συγκίνηση

Λείπει το συν- της κίνησης

Πόσο μου έχει λείψει

ένα αληθινό σπαρακτικό κλάμα,

ο ζωντανός ήχος του ακορντεόν και το τραγούδι με την απροετοίμαστη τρεμάμενη φωνή,

Η ζέστα της παρέας με τ αναμμένα πρόσωπα,

Ο χορός σε αγκαλιά και ο κοινός ιδρώτας.

Κείμενο: Μαρία Χατζημιχαήλ