κάθε βήμα στρώνει τον δρόμο (Editorial από το Μαμπέτι #5)

Στη βάση του βουνού, όταν είσαι ξυπόλυτος και πεινασμένος, είναι αδύνατο, ρεαλιστικά μιλώντας, ακόμη και να φανταστείς την παρουσία σου στην κορυφή. Το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να βρεις κάτι να φας, να βρεις έναν βράχο να σε προστατέψει απ' τη βροχή, να ηρεμήσεις και, ασφαλής πλέον, να σχεδιάσεις το δύσβατο μονοπάτι σου μέχρι την επόμενη στάση. Έτσι, βήμα με το βήμα και στάση με τη στάση, ίσως έρθει η μέρα να αντικρίσεις από μακριά την κορυφή και να ανιχνεύσεις το μονοπάτι που θα σε οδηγήσει εκεί.

Αντιθέτως, πολλοί επιμένουν να ξεκινούν την ανάβαση ξυπόλυτοι και πεινασμένοι, "γιατί έχουν ψυχή", και να μην αναζητούν καν κάποιο μονοπάτι, αλλά να πηγαίνουν ίσια πάνω, μέσα απ' τους γκρεμούς και τα ποτάμια. Αρνούνται να δεχθούν ο,τιδήποτε λιγότερο από την κορυφή, έστω και για ένα μικρό διάστημα. Εξισώνουν το "σχετικά καλό" με το "απαίσιο" ως "μη-τέλεια", με αποτέλεσμα να γκρεμοτσακίζονται ξανά και ξανά. Κι αν όλοι αυτοί μες στην αφέλειά τους έχουν έστω κάτι ρομαντικά θαρραλέο, υπάρχουν και οι άλλοι, οι ακόμη χειρότεροι, οι οποίοι μη βρίσκωντας μια φανερή και άνετη διαδρομή ανάβασης προς την κορυφή, δεν δοκιμάζουν καν να την αναζητήσουν, μένοντας για πάντα στον πάτο, λέγοντας φθηνές δικαιολογίες.

Από τη μεριά μας λέμε το εξής: κι αν δεν υπάρχει δρόμος, θα τον κάνουμε εμείς να υπάρξει. Με κόπο, πείσμα και υπομονή, θα διαμορφώσουμε εκείνους τους μηχανισμούς που όντας προετοιμασμένοι για τις εκάστοτε συνθήκες θα χαράξουν μερικά μέτρα στη διαδρομή μας, θα μας επιτρέψουν τα πρώτα βήματα μπροστά. Με σύνεση και ηρεμία θα αναλύσουμε τις συγκυρίες, θα αναπροσασμόσουμε τις επιλογές μας ανάλογα με την κρίση μας και με τον καιρό θα είμαστε όλο και πιο οργανωμένοι, όλο και πιο αποτελεσματικοί, όλο και πιο έτοιμοι να κάνουμε ένα ακόμη βήμα μπροστά. Ένα βήμα που θα φροντίσουμε να μην είναι μετέωρο, μα συγκροτημένο και στέρεο.