Δράμα Κωμικού (συνέντευξη στο hiphop.gr)

Ακολουθούν τρία αποσπάσματα από τη συνέντευξη που έδωσε ο φίλος μας Δράμα Κωμικού στο HipHop.gr, εν αναμονή και του επερχόμενου -πρώτου- δίσκου του με τίτλο Σιγμένοι Ώμοι, ο οποίος θα κυκλοφορήσει το προσεχές διάστημα.

Το πρώτο μου άκουσμα από την κουλτούρα του Hiphop ήταν το 2011, όταν έπεσε στα αυτιά μου το κομμάτι “Φωτογραφίες” από το δίσκο Ακρωτηριασμένος Αχιλλέας του Ραψωδού Φιλόλογου. Αμέσως ενδιαφέρθηκα να μάθω περισσότερα για αυτό τον πρωτόγνωρο για εμένα ήχο. Δεν υπήρχε κανείς τότε στον κύκλο μου που να ασχολούνταν έστω στοιχειωδώς με τη μουσική μας κι έτσι καλέστηκα να την ανακαλύψω μόνος. Οι καλλιτέχνες που άκουγα τότε και οι προβληματισμοί που αποτύπωναν στα κομμάτια τους, συνέπεσαν με προβληματισμούς που είχα κι εγώ και ήμουν ανέτοιμος ακόμα να τους ορίσω με τάξη. Το Hiphop υπήρξε μεγάλη βοήθεια στην πιο δύσκολη ίσως φάση της ζωής μου, γύρω στα 15 -πράγμα που συνεχίζει βέβαια να αποτελεί και σήμερα.

[...]

Ο επερχόμενος δίσκος “Σφιγμένοι Ώμοι”, είναι μια αποτύπωση αυτού που λέει ο τίτλος, μέσα σε διάφορες συνθήκες. Είναι η αποτύπωση μιας εικόνας και η αναζήτηση των αιτιών της ύπαρξής της. Οι σφιγμένοι ώμοι είναι αναμφισβήτητα κάτι το οποίο κουβαλούν όσοι δοκιμάζονται καθημερινά, οι απλοί άνθρωποι, κι αυτοί που αγωνίζονται για αλλαγή. Αυτοί με ενδιαφέρουν περισσότερο.

[...]

Σε αυτά τα πλαίσια λοιπόν, θεωρώ πως αν κανείς έχει ανοιχτά μάτια και παρατηρήσει γύρω του, δεν είναι δύσκολο να αναγνωρίσει το πρόβλημα. Αυτό το οποίο δεν μπορεί να προσφέρει κανείς με σιγουριά είναι μια βιώσιμη αντιπρόταση. Σημαντικό κομμάτι της μουσικής μου είναι η προσπάθεια για να εκφραστεί μια αντιπρόταση. Η ίδια η διαδικασία παραγωγής μουσικής είναι αντιπρόταση. Είναι η διαδικασία του να δημιουργείς κάτι από το “τίποτα”, σε μια εποχή που όλα γίνονται περισσότερο μηχανικά, λιγότερο ανθεκτικά και η ποιότητα στα πάντα θυσιάζεται στο βωμό του κέρδους.

Όσα κομμάτια έχουν δημοσιευτεί, τα βρίσκετε στο κανάλι Δράμα Κωμικού στο Youtube.

Μαμπέτι, τεύχος 5

Βγήκε το πέμπτο τεύχος του εντύπου, μπαίνοντας έτσι στον δεύτερο χρόνο λειτουργίας και σταθερής έκδοσης. Πέρα από τα σταθερά μέλη που γράφουν και συμμετέχουν με διάφορους τρόπους στο Μαμπέτι, σχεδόν σε κάθε τεύχος φιλοξενούμε και άλλο κόσμο, κάτι που φυσικά μας κάνει χαρούμενους. Ραντεβού το Μάρτιο!

Περιεχόμενα:

Editorial: Κάθε βήμα στρώνει το δρόμο
Σόλες - C. Lupus
Μιας νυκτός σκέψεις - Ευθυμία-Ειρήνη Λαζαρίδου
Ροδόπη - Ψογκ
Σημειώσεις για μια νικηφόρα λαική κοινότητα - C.Lupus
Ομίχλη - Ψογκ

*φωτογραφία εξωφύλλου: Lachezar Dimitrov

Το Μαμπέτι μπορείτε να το βρείτε στο Συνεργατικό καφενείο Κιούμπρικ, Ανδρέα Μεταξά 12, Εξάρχεια

Επίσης, συνήθως υπάρχει και σε άλλα μέρη, ενδεικτικά:

Συνεργατικό καφενείο Κομπρεμί, Δωριέων 26, Άνω Πετράλωνα

Βιβλιοπωλείο Αναλόγιο, Ρούσου Χούρδου 8, Ηράκλειο Κρήτης
Συεργατικό καφενείο Το Χαλικούτι, Κατεχάκη 3, πεζόδρομος Φορτέτσα, Ρέθυμνο
Συνεταιρισμός Τζεπέτο, Κατεχάκη και Χειμάρας, πεζόδρομος Φορτέτσα, Ρέθυμνο
Καφενείο π, Σάμου 2, Μυτιλήνη

Όλα τα τεύχη είναι δωρεάν.

Αν θέλετε να σας στείλουμε αντίτυπα για να μοιράσετε στη περιοχή σας, επικοινωνήστε στο slitzi.info@gmail.com.

καντήλι

Σε κάθε βήμα πρόσεχε, κάτω από το χώμα ζούνε οι νεκροί μας, ζούνε οι πεθαμένοι μας.

Γ. Ρίτσος

τελεία

Η ομορφιά στο νερό είναι όταν φεύγει απ’ τη χούφτα

στο χώμα όταν πατήσεις στο πλοίο

στον ήλιο την ώρα που δύει

και στις ματιές σαν τις παίρνει το τραίνο

Συμπέρασμα εδώ δεν υπάρχει

-μόνο στιγμές-

το ποίημα συνεχίζεται για πάντα

γι’ αυτό δε θα βρεις ομορφιά εδώ

-Ψογκ 

(το ποίημα πρωτοδημοσιεύτηκε στο Μαμπέτι #3)

Δύση

Και ξερτέ βρε Αρκαντάσηδες

πώς μπερδεύτηκεν ο κόμπος

γιατί την ανακάλυψε
αυτή τη γη ο Κολόμπος;
(Πινόκλης, παραδοσιακό)

Στην ήπειρο που σήμερα ονομάζουμε Αμερική, για χιλιάδες χρόνια ζούσαν μερικοί από τους πιο αξιόλογους πολιτισμούς, με εντυπωσιακές επιστημονικές επιτυχίες για την εποχή τους, με απαράβατους ηθικούς κώδικες, έχοντας έντονη σχέση με τη φύση και ζώντας εναρμονισμένοι με όλο το υπόλοιπο οικοσύστημα. Όλα τούτα μέχρι το 1492. Κι αυτό γιατί οι μέχρι τότε κάτοικοι της Αμερικής έκαναν ένα μεγάλο λάθος: Δεν ανακάλυψαν τη βιομηχανία και –κυρίως- την πυρίτιδα.

Σε Κούβα, Ισπανιόλα και Τζαμάικα ζούσαν 1,5 εκατομμύριο αυτόχθονες, μέχρι να τις ανακαλύψει ο Χριστόφορος Κολόμβος και να φτάσουμε στο 1550 όπου δεν είχε απομείνει ούτε ένας. Μετέπειτα, όταν οι Πορτογάλοι ανακάλυψαν τη Βραζιλία, το 1500, υπολογίζεται ότι κατοικούσαν εκεί περίπου 3 εκατομμύρια Ινδιάνοι. Το 1950 δεν ήταν περισσότεροι από 150 χιλιάδες. Απλά και μόνο διότι τα πιστόλια είναι αποτελεσματικότερα απ’ τα ακόντια. Στο Μεξικό υπήρχαν 112 εκατομμύρια Ινδιάνοι πριν την άφιξη του Κορτές, το 1512. Εκατόν είκοσι χρόνια μετά δεν ήταν παραπάνω από 1,2 εκατομμύρια! Στα εδάφη της αυτοκρατορίας των Αζτέκων το 1519 ζούσαν 25 εκατομμύρια Ινδιάνοι, όπου ως τα τέλη του 16ου αιώνα κατάφερε να γλιτώσει από τη σφαγή μόνο το 1 εκατομμύριο. Σύνολο, δηλαδή, περίπου 140 εκατομμύρια νεκροί ιθαγενείς, δολοφονημένοι από τους Δυτικούς.

Το 1968 μάλιστα, οι αρχές παραδέχτηκαν ότι υπάλληλοι της Υπηρεσίας Προστασίας των Ινδιάνων δωροδοκούνταν από εταιρείες για να τους επιτρέπουν να πουλούν τις γαίες όπου κατοικούσαν Ινδιάνοι. Πληρώνονταν επίσης για να κλείνουν τα μάτια όταν τους εξοντώνουν με τις πιο φριχτές πρακτικές: Ομαδικές δολοφονίες, ολοκληρωτική καταστροφή των χωριών, δηλητηριάσεις με αρσενικό και φυτοφάρμακα.

Θα περίμεναν πολλοί πως πάνω στα πτώματα των Ινδιάνων, η Δύση τουλάχιστον θα οικοδομούσε έναν πολιτισμένο «ανώτερο» κόσμο, με τις ευκολίες που της παρείχε η εξέλιξη της τεχνολογίας και της επιστήμης. Γύρω στα 1900 όμως, στις Η.Π.Α., ο ένας στους πέντε εργαζομένους ήταν ανήλικος. Τα περισσότερα παιδιά εργάζονταν τουλάχιστον δέκα ώρες την ημέρα, έξι ημέρες την εβδομάδα. Ο χώρος εργασίας ήταν καλυμμένος από ένα παχύ σύννεφο σκόνης και όλα τα παιδιά-εργάτες παρουσίαζαν προβλήματα στην ακοή και στο δέρμα τους, ενώ η πιο συνηθισμένη πάθηση ήταν η νόσος των κόκκινων δαχτύλων. Το παιδικό δέρμα είναι πολύ μαλακό και τα δάχτυλα τους μάτωναν και κόβονταν πολύ εύκολα, τη στιγμή που η μοναδική άμεση θεραπεία ήταν να ουρούν πάνω στην πληγή για να σταματήσει η αιμορραγία. Τους πιο γρήγορους στη δουλειά, τους έβαζαν να εργάζονται σε ειδικούς κοπτικούς ιμάντες και θραυστικά μηχανήματα με αποτέλεσμα στην καλύτερη περίπτωση να χάνουν τα δάχτυλά τους και στην χειρότερη ακόμα και την ίδια τους τη ζωή. Όταν ένα αγόρι τραυματιζόταν θανάσιμα, δεν μάζευαν τη σορό του, αλλά την άφηναν στο σημείο και την περισυνέλεγαν στο τέλος κάθε βάρδιας. Κάπως έτσι λοιπόν μπήκαν οι βάσεις του σημερινού δυτικού καπιταλιστικού «παραδείσου».

Κι αν όλα αυτά μοιάζουν υπερβολικά, αξίζει να αναφέρουμε πως ακόμη και σήμερα, μετά από χιλιάδες απεργίες και αμέτρητους νεκρούς εργάτες, οι οποίοι διεκδίκησαν και πέτυχαν καλύτερες συνθήκες εργασίας, υπάρχουν εταιρείες στην Αμερική και όχι μόνο, όπου κατά τη διάρκεια της βάρδιας αναγκάζουν τους εργαζομένους τους να φορούν πάνες ακράτειας, προκειμένου να μην «χάνουν χρόνο» στην τουαλέτα. Ένας παράδεισος πρέπει να παραμείνει πάντα παράδεισος, αρκεί να ξεχάσουμε, για παράδειγμα, πως πλέον μέσα σε διάστημα ενός μόνο χρόνου, ένας στους πέντε Αμερικανούς αντιμετωπίζει κάποια ψυχική ασθένεια. Ένας το χρόνο, από κάθε παρέα.

Αυτά δεν είναι παρά ελάχιστα από τα όσα άρρωστα συμβαίνουν στον Δυτικό κόσμο. Τα αστραφτερά φώτα και τα λαμπερά χαμόγελα είναι το αποσμητικό της μπόχας που κυριαρχεί σχεδόν παντού. Μία κοινωνία που είναι χτισμένη πάνω στο θάνατο και παρεμένει περήφανη γι’ αυτό, δεν μπορεί να παράξει κάτι άλλο παρά θάνατο.

Πηγές:
Μηχανή του Χρόνου: Η φωτογραφία του ανήλικου ανθρακωρύχου που σόκαρε τηνκοινωνία
Child Labor – Facts & Summary
US poultry workers wear diapers on job over lack of bathroom breaks – report
Η μεγαλύτερη γενοκτονία στην ιστορία της ανθρωπότητας

(Το κείμενο δημοσιεύτηκε αρχικά στο Μαμπέτι #1)

1ο CoOpenAir Festival

Στις 12 με 14 Οκτωβρίου 2018 θα πραγματοποιηθεί στο αυτοδιαχειριζόμενο εργοστάσιο της ΒΙΟ.ΜΕ. στη Θεσσαλονίκη το πρώτο φεστιβάλ συνεργατισμού. Μικρές συνεργατικές επιχειρήσεις από πέντε διαφορετικές πόλεις που δραστηριοποιούνται στους τομείς του επισιτισμού, του επορίου, των εκδόσεων και του βιβλίου, της επικοινωνίας, του ήχου και της εικονας, της εκπαίδευσης και της υγείας θα συμμετέχουν και θα στηρίξουν το φεστιβάλ.

Ακολουθεί η αυτοπαρουσίαση από τη διοργάνωση του φεστιβάλ:

Ο δρόμος του συνεργατισμού, της αυτοδιαχείρισης, της αλληλεγγύης, της αυτοοργάνωσης και της αξιοπρέπειας στην εργασία, ήταν είναι και θα είναι ο δρόμος ο οποίος επιλέξαμε να πορευτούμε με πρόταγμα την εργασία χωρίς αφεντικά, την ισοτιμία και την ισότητα. Τασσόμαστε ανοιχτά στο πλευρό των συνεργατικών δομών που λειτουργούν πραγματικά αμεσοδημοκρατικά και βλέπουν τους εαυτούς τους, όπως και εμείς, ως κομμάτι του προπλάσματος για μια άλλη κοινωνία. 1ο Φεστιβάλ Συνεργατισμού CoOpenAir Festival για να δείξουμε ότι μπορούμε χωρίς αφεντικά, από τα κάτω, αυτοοργανωμένα, με αυτοδιαχείριση ενάντια στην οικονομική τους βαρβαρότητα.

Μέσα από πολιτιστικές εκδηλώσεις, συναυλίες, εκθέσεις, συζητήσεις και workshops, αναδεικνύουμε τα ζωντανά παραδείγματα συνεργατικών εγχειρημάτων που εργάζονται και λειτουργούν ριζοσπαστικά.

Ο καλύτερος τρόπος να πεις κάτι, είναι να το κάνεις.

-Χοσέ Μαρτί

στιγμές _1

φωτογραφίες: maboured

Tα χαμόγελα ως τ’ αυτιά τους

οι χειμώνες μακριά τους

χαραυγή, στο μάτι τσίμπλα

και οι άνθρωποί τους δίπλα.

Μήνες τρεις κοντά περάσαν

κι ούτε καταλάβαν πότε.

Τα ματόκλαδα σκουριάσαν,

πρώτο δείλι από τότε.

Αμφιλύκη, Ψογκ

λάμα στα στήθια της μητρόπολης - Άψινθος

φτύνω την λέξη εκδίκηση ωμή,

ζήσε για μια στιγμή σαν λύκος κι ύστερα γίνε και πάλι παιδί,

γύρω φονιάδες που μας σημαδεύουν,

σαφώς προς αυτούς είμαι εχθρός,

μέσα μου να τρεμοπαίζει ένα κομμάτι ουρανός,

σαν μαχαίρι που μπήγει το φως,

το παιδί υπερασπίσου αλλιώς είσαι νεκρός

Ένας δίσκος που περιέχει όσο πιο πολύ μεράκι μπορεί να βγάλει κάποιος στην τέχνη του. Ένας δίσκος που είναι αυτό που προκύπτει αν βάλεις όλη την ψυχή σου σε ένα έργο. Το λάμα στα στήθια της μητρόπολης αποτελεί ένα ηχητικό πρότζεκτ που συνδυάζει στοιχεία κινηματογράφικής ταινίας, ηχητικού θεάτρου και ποίησης του δρόμου. Όλα αυτά σε ραπ αισθητική και ύφος. Μία μορφή ατόφιας έκφρασης με διαφορετικές μεθόδους. Σπάνια βγαίνουν τέτοιες δουλειές, συνεπώς απαιτείται να έχει και τον ανάλογο σεβασμό.

"Ένας άνθρωπος δεν είναι ποτέ χαμένος όταν έχει μια ιστορία να διηγηθεί και κάποιον να την ακούσει, ακόμα κι αν την διηγείται στον εαυτό του, που προσπαθεί να τον ξαναβρεί.

Σε όσους εζησαν στα δωμάτια μηδενικής απόχρωσης,
Σε όσους αγκάλιασαν το τέλος, σαν να αγκάλιαζαν για πρώτη φορά τον εαυτό τους,
Στα παιδιά που θα ‘ρθουν

λάμα στα στήθια της μητρόπολης

καλή ακρόαση"

Ακούστε και τα υπόλοιπα κομμάτια:

λάμα στα στήθια της μητρόπολης - Άψινθος


Ο δίσκος έχει τυπωθεί σε φυσική μορφή και περιλαμβάνει ένα βιβλίο 110 σελίδων και τρία cd. Λεπτομέρειες στη σελίδα τους.

-C. Lupus

Μαμπέτι, τεύχος 4

Έτοιμο το τέταρτο τέυχος, ευχαριστούμε όσους βοήθησαν.

Περιεχόμενα:

Editorial: Η "πλατεία"
Πετροκούκουτσο - Βάσσια
Ημερολόγιο - Ψογκ
Ένωση - C. Lupus
Το αγόρι με το κίτρινο μπαλόνι - Veldaerya

*φωτογραφία εξωφύλλου: Ψογκ

Το Μαμπέτι μπορείτε να το βρείτε σίγουρα στο Συνεργατικό καφενείο Κιούμπρικ, Ανδρέα Μεταξά 12, Εξάρχεια

Επίσης, συνήθως υπάρχει και σε άλλα μέρη, ενδεικτικά:

Συνεργατικό καφενείο Κομπρεμί, Δωριέων 26, Άνω Πετράλωνα

Βιβλιοπωλείο Αναλόγιο, Ρούσου Χούρδου 8, Ηράκλειο Κρήτης
Συεργατικό καφενείο Το Χαλικούτι, Κατεχάκη 3, πεζόδρομος Φορτέτσα, Ρέθυμνο
Συνεταιρισμός Τζεπέτο, Κατεχάκη και Χειμάρας, πεζόδρομος Φορτέτσα, Ρέθυμνο
Καφενείο π, Σάμου 2, Μυτιλήνη

Όλα τα τεύχη είναι δωρεάν.

Αν θέλετε να σας στείλουμε αντίτυπα για να μοιράσετε στη περιοχή σας, επικοινωνήστε στο slitzi.info@gmail.com.

FilmyPress.gr

Ο Ψογκ, που έγραφε κριτικές ταινιών στο ιστορικό cine.gr από το 2012 μέχρι να κλείσει τον Ιούλιο του 2017, ξαναφοράει το ιντελέξουαλ μονόγυαλο και στρίβει πριτένσιουσλι το μουστάκι του από τον βολικό καναπέ του κινηματογραφικού κριτικού, στο ολοκαίνουριο FilmyPress.gr.

"Χώρος καθαρής έκφρασης απόψεων, αγνής, ειλικρινούς κριτικής ταινιών και υγιούς διαλόγου. Στόχος του ό,τι γράφεται να γράφεται με αγάπη."

ο επαγγελματίας κάμπερ

- Ο επαγγελματίας κάμπερ ξεκινάει τις διακοπές του στις 20 Ιουνίου και πηγαίνει για ελεύθερο κάμπινγκ στο ίδιο νησί και στην ίδια παραλία που πάει εδώ και δεκαπέντε χρόνια.

- Κάθε χρόνο φτιάχνει στο ίδιο σημείο της παραλίας, μια καβάτζα με καλάμια και λιόπανο ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΕΚΕΙΝΟΝ και για τους τρεις-τέσσερις φίλους του που αποτελούν και τους πιο μαχητικούς συντρόφους του στο "ήρθαν τα Εξάρχεια και μας γαμήσαν τις διακοπές".

- Όσο περνάει το καλοκαίρι, το λιόπανο γίνεται μουνόπανο κι έτσι καταλήγει να το μπαλώνει με πετσέτες, σλίπινγκ μπαγκ, σακούλες και, με το αγαπημένο αντικείμενο του επαγγελματια κάμπερ, με *παρεό*.

- Περνάει όλη την ημέρα του γυμνός, είτε πηγαίνωντας βόλτες πάνω-κάτω στην παραλία, είτε στην καβάτζα παρέα με τους συντρόφους του να μισοκοιτάει όποιον φοράει μαγιό και να κάνει παρατηρήσεις για καφέδες, ρακέτες, φωνές, παιχνίδι στη θάλασσα, τάβλι ή ακόμη και για το ότι του κόβεις τη θέα.

- Γύρω στο μεσημέρι, φοράει το παρεό του (αυστηρά μόνο το παρεό) και πηγαίνει στο μαγαζί πίσω από την παραλία όπου παίρνει λουξ δυτικό καφέ, παραδοσιακή στραπατσάδα, δύο μεγάλες μπύρες, πιάτο ημέρας και για φινάλε ένα ραβανί, πληρώνοντας εν τέλει 35€ και αφήνοντας και άλλα 5€ στους σερβιτόρους "που τους ξέρει τόσα χρόνια και τους έχει σαν παιδιά του".

- Η αγαπημένη του στιγμή της ημέρας, είναι όταν πας να κατσεις στην καβάτζα του (που δεν ξέρεις πως είναι δικιά του και που θεωρείς περίεργο κάποιος να βάζει ένα λιόπανο στην παραλία και να ιδιοποιείται το χώρο) και αυτός με ύφος κουταβιού που από μέσα κρύβει μια ύαινα σου λέει "πόσο πολύ λυπάται και πόσο δεν του αρέσει αυτό που κάνει" αλλά πρέπει να σε διώξει από εκεί γιατί αυτός την έφτιαξε και δεν θα καταδεχτεί καν να κάτσετε μαζί.

- Στην οικογένειά του θεωρείται ο "τρελός που πάει δυο μήνες διακοπές" και που "έχει μια ξεχωριστή σχέση με τη θάλασσα" αλλά όλοι ξέρουνε πόσο μεγάλο αρχίδι είναι και κανείς δεν τον αγκαλιάζει γιατί θα κολλήσει γλίτσα.

- Ακόμη καλύτερα το έχουν καταλάβει όσοι έτυχε να είναι υφιστάμενοί του το χειμώνα στη δουλειά όπου "κι αυτός κάθε καλοκαίρι την αράζει στην παραλία, αλλά τώρα πρέπει να τσακιστείς να στρώσεις τον κώλο σου".

- Ο επαγγελματίας κάμπερ δεν θα σε πάρει στο αμάξι μέχρι τη χώρα γιατί παραπάνω άτομα = παραπάνω βενζίνη και στην τελική νέα παιδιά είστε, ας το πάρετε με τα πόδια να δείτε και την διαδρομή που αυτός την ξέρει κέδρο τον κέδρο και που σε κάθε γωνιά της έχει περάσει τα καλύτερά του χρόνια, με τρελές καταστάσεις που εμείς οι σημερινοί ούτε που μπορούμε να φανταστούμε.

- Έχει πάρει για όλο το καλοκαίρι μόνο ένα βιβλίο αλλά "καταπληκτικό", με έντονα χρώματα και τράιμπαλ σχέδια στο εξώφυλλο, που εξηγεί πώς μέσω της θετικής ενέργειας και της ηλιόλουστης στάσης ζωής θα καταφέρεις να αγγίξεις την ατομική σου ευτυχία.

- Τα βράδια πηγαίνει σε ένα συγκεκριμένο μπαράκι (όπως το λέει) στη χώρα που "το έχει αγαπήσει και είναι πολύ δεμένος μαζί του", κάθεται στην μπάρα, παίρνει τρία διαφορετικά κοκτέιλ που απολαμβάνει με ύφος εναλλακτικού Μπραντ Πιτ με ψάθινο καπέλο και "ροκάρει" στο ρυθμό της μουσικής απολαμβάνοντας την ολοκληρωμένη καλοκαιρινή εμπειρία.

- Τέλος, αν έχεις έστω ένα πράγμα να θυμάσαι από τον επαγγελματία κάμπερ, είναι αυτό που λάτρευε περισσότερο απ' οτιδήποτε άλλο, αυτό που φρόντιζε να αερίζει και να λιάζει όλη μέρα, αυτό που αποτελεί το σήμα κατατεθέν του και που το έχεις δει από κάθε δυνατή και αδύνατη οπτική γωνία, είναι δηλαδή... το πουλί του!

-C. Lupus

όλντσκουλ (playlists)

"Διαβάτη, τα ίχνη σου είναι
μόνο ο δρόμος και τίποτε άλλο
Διαβάτη δεν υπάρχει δρόμος,
ο δρόμος γίνεται βαδίζοντας…
Βαδίζοντας γίνεται ο δρόμος
και γυρίζοντας το βλέμμα πίσω
φαίνεται το μονοπάτι
που ποτέ δε θα ξαναπατήσεις
Διαβάτη δεν υπάρχει δρόμος
μόνο απόνερα στη θάλασσα."

Αντόνιο Ματσάδο

Δύο "όλντσκουλ" πλέιλιστ και δύο ξενύχτια. Καλό Αύγουστο.

\

*playlists: Ψογκ

Υ.Γ.: Εδώ όλες οι playlist του σλίτζι. Η σελίδα ανανεώνεται διαρκώς με καινούριες. (Α, και μας βγαίνει ο κώλος να τις φτιάξουμε, όχι αστεία.)

ελιές, αμπέλια και καράβια

Σου τα ‘χαν πει τ’ αφρόψαρα για του Αίολου το διάβα,

θαλασσοπούλι ορφανό, με μάνα την αλμύρα

«Ξερό κεφάλι ο καιρός και πεισματάρα η μοίρα»

Κι απ’ τον Πειραιά ξεκίνησες και βγήκες στο Μολδάβα

Σε γέφυρα του Τάμεση πίνεις φτηνό μηλίτη

και σλιβοβίτσα τσέχικη κάτω από του Καρόλου

και πριν χαθείς ταξιδευτή μες στο πετσί του ρόλου

Na zdravi και μουρμούρισες απόφθεγμα του Ελύτη

Στάζουν τα καραβόσκοινα όλο σκουριά κι αλάτι

Μα είναι πικρή στο ράμφος σου η γλύκα η ποταμίσια

Κι αν ίδια γεύση έχουν παντού τα βραδινά μεθύσια

Δεν έχετε άγκυρα, ζωή και χρόνε κωπηλάτη!

Ούτε σε ρώτησ’ ο άνεμος αν θέλεις καλοκαίρι

ούτε στο χώμα κοίταξε τις ρίζες σου από ξύλο

μονάχα σ’ είδε στα κλαδιά κιτρινισμένο φύλλο

κι έτσ’ οι εποχές σε τράβηξαν με βία από το χέρι

Σαν ποταμόπλοιο ζεις, λοιπόν, σε μπόρες και σε χιόνια

και του πελάγου το άνοιγμα μες στα όνειρά σου σκιάχτρο

πια δεν κοιτάς πριν κοιμηθείς προς το βορρά για το άστρο

μ’ αν τα ‘χεις τσούξει το ρωτάς: «Πώς πέρασαν τα χρόνια;»

-Ψογκ

Υ.Γ.1: Na zdravi = "Στην υγειά μας" στα Τσέχικα.

Υ.Γ.2: Το ποίημα πρωτοδημοσιεύτηκε στο Μαμπέτι #2

φασούλα

Ένα πράγμα που πολλοί μοιάζει να ξεχνάνε είναι πως: ό,τι είναι εμείς το κάνουμε. Όταν λέμε συνεχόμενα κάτι και παράλληλα δεν κάνουμε τίποτα για αυτό, είναι υποκρισία. Δεν θα εμφανιστεί το αόρατο χέρι που θα μας βοηθήσει, δεν θα μας σώσει η μαμά μας. Αν θες να γίνει κάτι θα το κάνεις εσύ. Να βρεις τρόπο και όχι δικαιολογία. Ίσως είναι δύσκολο, θα μπορούσε να είναι πολύ δυσκολότερο, θα μπορούσε και πιο εύκολο, δεν έχει τόση σημασία. Τα δεδομένα είναι αυτά και σημασία έχει να το προσπαθήσεις τόσο όσο το θες και σίγουρα θα φτάσεις αρκετά κοντά. Είναι περιπέτεια, είναι πρόκληση. Αν δεν προσπαθήσεις σοβαρά να το κάνεις, μην το λες καν, να ξέρουμε τουλάχιστον πόσοι είμαστε.

«Ντάξει μωρέ». «Άραξε». «Δεν ψήνομαι». Παππούδες από τα δεκαοκτώ. Είναι ξενέρωτο να προσπαθείς, είναι κουραστικό να δοκιμάζεις, το κουλ είναι να βαριέσαι, βολέψου κάπως να ησυχάσεις. Και όταν κατά καιρούς ξεκινάνε τα «Ζήσε το τώρα» κ.λπ. αυτό σημαίνει περισσότερες ώρες σε καφετέριες, πιο πολλά ξενύχτια, άντε στα μεγάλα κέφια και ένα πενταήμερο στην Πολωνία. Γενικώς, φασούλα. Καμία προσπάθεια να ξεπεράσουμε τους εαυτούς μας, καμία αφοσίωση σε κάποιο σκοπό, καμία δεύσμευση, καμία συνέπεια, μόνο αόριστες ελπίδες και φασούλα.

Από την άλλη, ευτυχώς υπάρχουν και μερικοί που δε γερνάνε ποτέ, που η φλόγα τους καίει δυνατά για χρόνια συνεχόμενα, που πετυχαίνουν θαύματα για ‘κείνους και τους γύρω τους, που πετάνε τον εαυτό τους στην αρένα και τελικά κερδίζουν χίλια πράγματα. Όλοι αυτοί ζούν με πίστη, με σοβαρότητα, με ασυμμετρία. Και κάνουνε ζωή σα δέκα άτομα.

Διαλέξτε λοιπόν, να τελειώνουμε. Ή αφήστε τα μεγάλα λόγια και συνεχίστε το παρτάκι, ή ζήστε μαχητικά, με θάρρος και συνείδηση.

-C. Lupus

το κείμενο δημοσιεύτηκε στο Μαμπέτι #1

Μαμπέτι, τεύχος 3

Βγήκε και το τρίτο τέυχος.

Περιεχόμενα:

Editorial: Κι άλλο καλοκαίρι

Αργεντίνικη σημαία - C. Lupus

Τελεία - Ψογκ

Να 'χεν η θάλασσα βουνά - thakrya

Κωλοκαίρι - Ψογκ

Γειτονιά - Δράμα Κωμικού

*φωτογραφία εξωφύλλου: Μαρία

Το Μαμπέτι μπορείτε να το βρείτε σίγουρα στο Συνεργατικό καφενείο Κιούμπρικ, Ανδρέα Μεταξά 12, Εξάρχεια

Επίσης, συνήθως υπάρχει και σε άλλα μέρη, ενδεικτικά:

Συνεργατικό καφενείο Κομπρεμί, Δωριέων 26, Άνω Πετράλωνα

Βιβλιοπωλείο Αναλόγιο, Ρούσου Χούρδου 8, Ηράκλειο Κρήτης
Συεργατικό καφενείο Το Χαλικούτι, Κατεχάκη 3, πεζόδρομος Φορτέτσα, Ρέθυμνο
Συνεταιρισμός Τζεπέτο, Κατεχάκη και Χειμάρας, πεζόδρομος Φορτέτσα, Ρέθυμνο

92 μέρες

Πλατείες, πάρκα, θάλασσες και πλοία.

Τα βράδια να γυρνάτε αργά.

Παγωμένη μπύρα και καμμένα δέρματα.

Αυτά έτσι πρόχειρα.

Ένα είναι σίγουρο.

Το βιώνουμε ξανά και ξανά.

Κανείς και τίποτα δεν μπορεί να εμποδίσει το καλοκαίρι να ‘ρθεί.

τικ τοκ

Τικ.

Και περπατάμε.

Πάνω απ’ τα κύματα,

τους πεινασμένους καρχαρίες

και τις γυμνόστηθες γοργόνες,

οι πειρατές μάς ανέβασαν στη σανίδα-

και περπατάμε.

Αναζητούμε την άκρη της

και το πλοίο πίσω μας έχει χαθεί

Και περπατάμε.

Το να νιώθεις το ξύλο

να ταλαντεύεται κάτω από τα πόδια σου

είναι η μόνη ένδειξη ότι ζεις ακόμα.

Και-

Να

Φτάνουμε στο τέλος της

Έχει βραδιάσει

Και η μυτερή άκρη της

να δείχνει προς ένα πελώριο

‘12’.

Τοκ.

-Ψογκ

παιδική ψυχή

"Για ένα πράγμα αν θέλω να εκδικηθώ, είναι για τα χαμένα παιδικά καλοκαίρια. Για τον σκύλο που δεν είχα. Τώρα όλοι μεγαλώσανε και η μπάλα μου είναι τρύπια στο πατάρι. Είναι τρύπια και οι φωνές μας στην αυλή γίνανε τσιγάρα."

-C. Lupus, απόσπασμα από το κείμενο "Πάλι χειμώνας"

shaebiin_jewellery

Στην ευρύτερη κοινότητα του σλίτζι ανήκει πλέον και το shaebiin_jewellery, μέσα απ' το οποίο μπορείτε να βρείτε χειροποίητα κοσμήματα macrame.

Η τεχνική αυτή έχει τις ρίζες της στην Αραβία, όπου η λέξη λαϊκός μεταφράζεται ως شعبية (shaebiin).

Instagram

Facebook

Για περισσότερες πληροφορίες επικοινωνείτε με τις σελίδες.

μιας νύχτας

Μιας νύχτας την ψιλή βροχή / στη μέση του Ιουλίου

και μια θαλασσοταραχή / στη διαδρομή του πλοίου

Μιας νύχτας ένα χτύπημα / κι απόηχο στην πόρτα

της ησυχίας το τρύπημα / και πατημένα χόρτα

Μιας νύχτας, κάποιας Κυριακής / λίγο κακό χασίσι

την κάψα μιας φτηνής ρακής / μιας νύχτας το γαμήσι

Όσο για τούτα προσκυνώ / ολονυχτίς στη ζάλη

και στου τσιγάρου τον καπνό / νά σου, χαράζει πάλι.

-Ψογκ

Υ.Γ.: Γραμμένο στη Μεσογείων, κατά την επιστροφή σπίτι με τα πόδια (έχοντας χάσει το μετρό) κάποια νύχτα του Σεπτεμβρίου 2016.

οι δικές μας γιορτές

Όλοι μισούμε τα οικογενειακά τραπέζια, σαν παραστάσεις υποκρισίας και ψευτιάς, με το μαλακισμένο σόι, τις προτόγνωρα αδιάφορες συζητήσεις, τις άχρηστες σαλατιέρες που αλληλοδωρίζονται, τον σπαστικό ξάδερφο που "διαπρέπει παντού" και που κάθε βράδυ γυρνάει μες τα νεύρα, ακόμα πιο κενός.

Οι δικές μας γιορτές συμβαίνουν αναπάντεχα τις νύχτες, χωρίς να έχει κανονιστεί τίποτα, σε πολυεθνικές γειτονιές, σε παγωμένους πεζόδρομους, στη βόλτα με το αμάξι. Χρειάζονται μόνο όρεξη και μερικά άτομα, ούτε λεφτά, ούτε καλά ρούχα, ούτε χάπια, ούτε ναρκωτικά. Κάθε στιγμή μια παρέα έχει τη δικιά της γιορτή. Οι δικές μας γιορτές είναι απλές μα γεννάνε κόσμους, είναι φτωχές μα χιλιάκριβες, φωνάζουνε και τραγουδάνε μα 'χεις τ' αυτιά σου κλειστά. Κι αυτό που ξέρω, είναι πως τα καλύτερα κορίτσια και τα καλύτερα αγόρια στις δικές μας τις γιορτές μεγαλώσανε.

αναδημοσίευση από: ΟΡΕΙΝΟΣ

ανακαίνιση

Έγιναν μερικές αλλαγές στο blog τις τελευταίες μέρες. Η βασική αιτία των -κυρίως μορφολογικών- αλλαγών, είναι πως πλέον θα αρχίσουμε να το χρησιμοποιούμε πιο πολύ απο πριν. Πέρα από λογοτεχνικά κείμενα και ανακοινώσεις σχετικά με το σλίτζι, θα βάζουμε και διάφορα άλλα πράγματα, όπως εικόνες, video, playlist, ενημερώσεις κ.λπ..

Το blog αυτό -και οχι η σελίδα μας στο fb, η οποία παρ' όλ' αυτά συνεχίζει να υπάρχει- θα είναι ο βασικός τρόπος να ενημερώνεται κάποιος για την κοινότητα του σλίτζι και να αλληλεπιδρά μαζί της από μακριά.

Υπενθυμίζουμε πού αλλού μπορείτε να μας βρείτε:

Mail: slitzi.info@gmail.com
Youtube: σλίτζι_
FB: facebook.com/slitzi
Mixcloud: mixcloud.com/slitzi


Πρώτ' απ' όλα όμως, εδώ.

Литургия (Λειτουργία)

«Kάποτε συλλογιέμαι πως εμείς που ερχόμαστε από ανατολίτικα λιμάνια, τα πολυβασανισμένα, τα πολυδουλεμένα, που ο αγέρας τους χρόνια τώρα είναι κορεσμένος από λαχτάρες είμαστε σαν παμπόνηροι γέροι που πάμε στον αθώο και βάρβαρο εφηβικό βορρά και το μάτι μας είναι αχόρταγο πάντα και αρπαχτικό, μα ελαφριά κουρασμένο και περιπαιχτικό, σαν να ήξερε τα πάντα. Γριές ό,τι και εάν κάνουν οι ράτσες τούτες της Ανατολής. Θύμησες βαριές, προαιώνιες και στο πιο ασήμαντο ανατολίτικο παιδί μορφάζει μια ζωή που ξεπερνάει τη λιγόχρονη εμπειρία του ατόμου και πιάνει ολόκληρη τη μνήμη της ράτσας..»

Ν. Καζαντζάκης

*playlist: Ψογκ

Μαμπέτι, τεύχος 2

Κυκλοφόρησε το δεύτερο, ανοιξιάτικο, τεύχος του εντύπου μας.

Περιεχόμενα:

Editorial: Ο εθνικισμός είναι εχθρός
Ελιές, αμπέλια και καράβια - Ψογκ
Παραμυθάκι σε σχήμα παζλ (2ο μέρος) - thakrya
(χωρίς τίτλο) - Κ.Κ.
Ευθύνη - C. Lupus
Εκείνο - Ψογκ
+ενημερώσεις για σλίτζι, σκόρπιες σκέψεις

*φωτογραφία εξωφύλλου: Μαρία

Δίνεται δωρεάν και το βρίσκετε στους εξής χώρους:

Συνεργατικό καφενείο Κομπρεμί, Δωριέων 26, Άνω Πετράλωνα
Συνεργατικό καφενείο Κιούμπρικ, Ανδρέα Μεταξά 12, Εξάρχεια
Βιβλιοπωλείο Αναλόγιο, Ρούσου Χούρδου 8, Ηράκλειο Κρήτης
Συεργατικό καφενείο Το Χαλικούτι, Κατεχάκη 3, πεζόδρομος Φορτέτσα, Ρέθυμνο

Αν κάποιος θέλει να του δώσουμε να μοιράσει στους δικούς του, ας μας στείλει mail.


"Τι να πεις και πώς να καταλάβεις τα νοήματα του κόσμου, σαν το μόνο που σου απόμεινε είναι το μυαλό;"

Χρόνης Μίσσιος

τα γήπεδα στο λαό

Το ποδόσφαιρο, το χορτάρι και οι κερκίδες, είναι για το λαό. Οι μαφιόζοι και οι κάθε λογής σκατόψυχοι, θέλουν να κάνουν κουμάντο σε ό,τι έχει απομείνει αγνό, να ψάξουν ωφέλη στο γήπεδο και την κουλτούρα του. Φυσικά, όπως και τα υπόλοιπα, το καταφέρνουν κι αυτό με επιτυχία.

Για να φύγουμε άπ' το βόθρο και να γίνουν οι Κυριακές μας πιο τίμιες, θέλει οργάνωση, δουλειά και θυσίες. Θυσίες όμως που αξίζουν τον κόπο γιατί σημασία δεν έχουν τα λεφτά, τα λόγια και οι τίτλοι. Σημασία έχει να 'σαι περήφανος για το κασκόλ που 'χεις δεμένο στο χέρι.

-C. Lupus

ο εθνικισμός είναι εχθρός

Ο εθνικισμός είναι ένας σπόρος που αν φυτευτεί καλά βγάζει τους χειρότερους καρπούς. Μίσος, πόλεμο, θάνατο. Και αν ανοίξουμε τους καρπούς, μέσα τους βρίσκουμε καμμένα σπίτια, ορφανά παιδιά, βιασμούς και ουρλιαχτά, κομμένα χέρια, αίμα παντού, ολοκαυτώματα. Έτσι είναι. Εθνικισμός είναι να λατρεύεις κάτι που τυχαία είσαι. Εμείς επιλέγουμε να είμαστε περήφανοι για τις επιλογές και τις πράξεις μας, για τις αξίες και τη στάση ζωής μας, όχι γιατί –και καλά- έχουμε το ίδιο αίμα με το Μεγαλέξανδρο.

Πως μπορεί άραγε κάποιος να αγορεύει για «το καλό της Ελλάδας» και ταυτόχρονα να γεννά ένα παράλογο μίσος στις καρδιές όσων τον ακούνε, ένα μίσος που τους φανατίζει να πολεμήσουν κάποιον που θα μπορούσε να ήταν ο ίδιος τους ο εαυτός εάν τύχαινε να γεννηθούν στην «αντίπαλη» χώρα, ένα μίσος που πιθανότατα θα αφήσει την οικογένειά τους με λιγότερα μέλη; Δεν υπάρχει περίπτωση να βρεθούμε απέναντι στους Βούλγαρους, Αλβανούς, Τούρκους ή οτιδήποτε άλλο φίλους μας, απλά και μόνο επειδή έτυχε να γεννηθούμε αλλού.

Εμείς απ’ τη μεριά μας, αγαπάμε τον τόπο μας διότι είμαστε προσωπικά/συναισθηματικά δεμένοι με αυτόν. Νοιαζόμαστε για την Ελλάδα παραπάνω απ’ ότι νοιαζόμαστε για την Μπουρκίνα Φάσο, ακριβώς όπως νοιαζόμαστε παραπάνω για τη γειτονιά μας απ’ ότι για ένα χωριό στην Πρέβεζα. Καθένας είναι υπεύθυνος για την ευημερία και την πρόοδο κυρίως της περιοχής που ζει, με απαραίτητη προυπόθεση η πρόοδος αυτή να μη γίνεται εις βάρος άλλων περιοχών. Και κάτι μας λέει πως την αγάπη σου για τη χώρα σου δεν τη δείχνεις ούτε μέσα από φώτο προφίλ "Macedonia is greek" και σέλφι άπ' το συλλαλητήριο, ούτε ξερνώντας μισανθρωπικό ρατσιστικό δηλητήριο, αλλά προσπαθώντας καθημερινά να βελτιώσεις ό,τι μπορείς γύρω σου.

«Πάνω απ΄ όλα» βάζουμε τις αξίες και την ηθική μας, όχι τη χώρα μας. Γι’ αυτό το λόγο, είτε είναι από την Ελλάδα, είτε είναι από την Π.Γ.Δ.Μ., είτε από την Μπουρκίνα Φάσο, οι εθνικιστές είναι εχθροί μας. Επιδιώκουμε το προφανές, οι λαοί να είναι αδέρφια και να συνεργάζονται σεβόμενοι τις διαφορές τους. Θα είμαστε εδώ να εμποδίσουμε οποιαδήποτε πράξη βασίζεται στον εθνικισμό, είτε προέρχεται από την Ελλάδα, είτε γίνεται εις βάρος της. Δεν θα ανεχτούμε και δεν θα κάνουμε πλάτες σε καμία μορφή εθνικισμού.

απόγευμα σλίτζι: εκδήλωση + γλέντι (05/01)

«Μαμπέτι είναι η χαλαρή κουβέντα, όπως αυτή που κάνεις με δικά σου άτομα ένα ζεστό μεσημέρι μέχρι να πέσει ο ήλιος. Έτσι και ‘μεις, πιάνουμε την κουβέντα με όσους από εσάς έχουμε να πούμε κάτι, με την υπόσχεση να μην μείνουμε μόνο στα γραπτά».

(Από το πρώτο κείμενο, στο πρώτο τεύχος του εντύπου μας)

Ήρθε η ώρα να κάνουμε πράξη την υποσχεσή μας. Είστε όλοι καλεσμένοι την Παρασκευή 5 Ιανουαρίου 2018, στις 18.30 το απόγευμα στο Κομπρεμί στα Πετράλωνα.

Ξεκινάμε με μια δικά μας εκδήλωση, με αφορμή την έναρξη σταθερής έκδοσης του εντύπου μας "Μαμπέτι". Ο τίτλος της εκδήλωσης είναι: "Χτίζοντας τις δικές μας κοινότητες συνεργασίας". Θα πούμε δυο λόγια για το έντυπο και όλη τη διαδικασία, μερικά πράγματα για το σλίτζι γενικά, αλλά και ορισμένα για το πως βλέπουμε και λίγο πιο συνολικά κάποια θέματα. Όμως αυτά θα είναι απλά η εισαγωγή, ο βασικός σκοπός της εκδήλωσης είναι να συζητήσουμε όλοι μαζί, γύρω από την έννοια της κοινότητας θεωρητικά και πρακτικά, με προοπτική να βγάλουμε μια στοιχειώδη άκρη.

Με το που τελειώσει η εκδήλωση θα ξεκινήσει το γλέντι, με τους ΖΕΥΚΙΝ στα όργανα να παίζουν παραδοσιακή-ρεμπέτικη μουσική. Θα υπάρχουν φυσικά φαγητό, ποτό και αρκετά αντίτυπα από ό,τι έχουμε βγάλει μέχρι τώρα. Η είσοδος είναι ελεύθερη.

Ευχαριστούμε πολύ όλους όσους συνεισφέρουν, ώστε να μπορούμε να υπάρχουμε και πέρα από το internet.

Να 'ρθείτε, με φίλους ή και μόνοι, κανένας λόγος για ντροπές, σας περιμένουμε.
Τα λέμε από κοντά.

Κομπρεμί, Δωριέων 26, Άνω Πετράλωνα
Παρασκευή 5 Ιανουαρίου, 18.30

*Χάρτης για το μαγαζί.

**FB event