φασούλα

Ένα πράγμα που πολλοί μοιάζει να ξεχνάνε είναι πως: ό,τι είναι εμείς το κάνουμε. Όταν λέμε συνεχόμενα κάτι και παράλληλα δεν κάνουμε τίποτα για αυτό, είναι υποκρισία. Δεν θα εμφανιστεί το αόρατο χέρι που θα μας βοηθήσει, δεν θα μας σώσει η μαμά μας. Αν θες να γίνει κάτι θα το κάνεις εσύ. Να βρεις τρόπο και όχι δικαιολογία. Ίσως είναι δύσκολο, θα μπορούσε να είναι πολύ δυσκολότερο, θα μπορούσε και πιο εύκολο, δεν έχει τόση σημασία. Τα δεδομένα είναι αυτά και σημασία έχει να το προσπαθήσεις τόσο όσο το θες και σίγουρα θα φτάσεις αρκετά κοντά. Είναι περιπέτεια, είναι πρόκληση. Αν δεν προσπαθήσεις σοβαρά να το κάνεις, μην το λες καν, να ξέρουμε τουλάχιστον πόσοι είμαστε.

«Ντάξει μωρέ». «Άραξε». «Δεν ψήνομαι». Παππούδες από τα δεκαοκτώ. Είναι ξενέρωτο να προσπαθείς, είναι κουραστικό να δοκιμάζεις, το κουλ είναι να βαριέσαι, βολέψου κάπως να ησυχάσεις. Και όταν κατά καιρούς ξεκινάνε τα «Ζήσε το τώρα» κ.λπ. αυτό σημαίνει περισσότερες ώρες σε καφετέριες, πιο πολλά ξενύχτια, άντε στα μεγάλα κέφια και ένα πενταήμερο στην Πολωνία. Γενικώς, φασούλα. Καμία προσπάθεια να ξεπεράσουμε τους εαυτούς μας, καμία αφοσίωση σε κάποιο σκοπό, καμία δεύσμευση, καμία συνέπεια, μόνο αόριστες ελπίδες και φασούλα.

Από την άλλη, ευτυχώς υπάρχουν και μερικοί που δε γερνάνε ποτέ, που η φλόγα τους καίει δυνατά για χρόνια συνεχόμενα, που πετυχαίνουν θαύματα για ‘κείνους και τους γύρω τους, που πετάνε τον εαυτό τους στην αρένα και τελικά κερδίζουν χίλια πράγματα. Όλοι αυτοί ζούν με πίστη, με σοβαρότητα, με ασυμμετρία. Και κάνουνε ζωή σα δέκα άτομα.

Διαλέξτε λοιπόν, να τελειώνουμε. Ή αφήστε τα μεγάλα λόγια και συνεχίστε το παρτάκι, ή ζήστε μαχητικά, με θάρρος και συνείδηση.

-C. Lupus

το κείμενο δημοσιεύτηκε στο Μαμπέτι #1