το δώρο (μέρος 1ο)

Χριστούγεννα. Αυτή η πανέμορφη γιορτή όπου, παρά την χαμηλή θερμοκρασία, η ζεστή ατμόσφαιρα πλημμυρίζει τα σπίτια και τους δρόμους. Όπου ο αέρας μυρίζει ευτυχία. Όπου οι άνθρωποι μοιάζουν πιο γενναιόδωροι από ποτέ. Γενναιόδωροι σε χαμόγελα.

Αυτή η πανέμορφη γιορτή όπου παιδιά γεμάτα χαρά τρέχουν στους δρόμους αδιάκοπα, παίζοντας και γελώντας.

Όχι όμως και ο Γεράσιμος. Το μικρό αγόρι που φέτος αρχίζει, δειλά-δειλά, να μπαίνει στην εφηβεία, δεν μπορεί να τα ακολουθήσει. Δεν μπορεί να τρέξει, να παίξει μαζί τους, δεν μπορεί να πάει να πει τα κάλαντα, ούτε να χαρίσει χαμόγελα χαράς στους ανθρώπους που θα συναντήσει. Ο Γεράσιμος δεν μπορεί να κουνήσει τα πόδια του. Ποτέ δεν μπορούσε.

Ο Γεράσιμος αισθάνεται διαφορετικός από τους υπόλοιπους. Χειρότερος. Αυτό του έχει δείξει η ζωή.

Δεν έχει φίλους. Είναι για όλους «εκείνος ο κακομοίρης, ο ανάπηρος». Ήταν πάντα «εκείνος ο κακομοίρης» και ποτέ δεν έγινε «ο Γεράσιμος». Για κανέναν. Ίσως ούτε καν για τους ίδιους του τους γονείς.

Ο ίδιος έχει αποδεχτεί πλέον το πρόβλημά του, εκείνοι όμως, ο Αντώνης και η Πηνελόπη, ποτέ δεν τα κατάφεραν. Δυστυχώς για αυτούς, δεν κατάφεραν ούτε να αποκτήσουν άλλο παιδί. Έτσι, έμειναν μόνο με το ένα, το «προβληματικό», με το οποίο διαρκώς προσπαθούν να βελτιώσουν τις σχέσεις τους.

Ο Γεράσιμος, αντιθέτως από παλιότερα, δεν ονειρεύεται πια ότι μπορεί να περπατήσει. Έχει ξεπεράσει την προσκόλλησή του σε αυτήν τη φαντασίωση. Όμως δεν είναι ευτυχισμένος, αυτό είναι βέβαιο. Έτσι, εξακολουθεί να έχει ανάγκη την αναζήτηση μίας, έστω πλαστής, σπιθαμής ευτυχίας στον ύπνο του. Στα όνειρά του. Εκεί βρίσκει τη λύτρωση ο Γεράσιμος.

Βλέπει τον εαυτό του να είναι, επιτέλους, σαν όλους τους άλλους. Ή, πιο σωστά, βλέπει όλους τους άλλους να είναι σαν τον ίδιο. Ονειρεύεται τους γονείς του σε αναπηρικά καροτσάκια, το ίδιο και τους συμμαθητές του.

Και έτσι ο μικρός Γεράσιμος νιώθει ολοκληρωμένος, ευτυχισμένος. Κάθε μέρα, δεν αισθάνεται κατ’ αυτόν τον τρόπο παρά μόνο στον ύπνο του.

Τα Χριστούγεννα, ωστόσο, αυτό αλλάζει για τον Γεράσιμο. Τις γιορτινές αυτές ημέρες, υπάρχει ένας άνθρωπος που μοιάζει να δείχνει κατανόηση, αγάπη και ενδιαφέρον για το πώς νιώθει το αγόρι. Κι όμως αυτόν τον άνθρωπο δεν τον έχει συναντήσει ποτέ.

Χωρίς να εμφανίζεται, ο Άγιος Βασίλης έχει καταφέρνει να του δώσει όση χαρά όση κανείς άλλος. Είναι ο μοναδικός που φαίνεται να έχει ενδιαφερθεί πραγματικά για αυτόν. Γι’ αυτό και το μικρό αγόρι θεωρεί πως η γνωριμία του με εκείνον θα ήταν αυτό που αληθινά χρειάζεται. Θα γνώριζε επιτέλους έναν πραγματικά καλό άνθρωπο.

Έτσι, ενώ όλον τον υπόλοιπο χρόνο ο μόνος τρόπος για τον Γεράσιμο να αναζητά την ευτυχία είναι να την ονειρεύεται, τα Χριστούγεννα την κυνηγά μένοντας ξάγρυπνος για μέρες ατελείωτες, κοιτώντας υπομονετικά έξω από το παράθυρό του, ελπίζοντας πως, κάποια στιγμή, ο Άγιος Βασίλης θα φανεί…

Τα φετινά Χριστούγεννα, μάλιστα, οπότε κλείνει τα δεκατρία του χρόνια, «δεκατρία χρόνια αναμονής», όπως προτιμά να τα χαρακτηρίζει εκείνος, ο Γεράσιμος αποφάσισε να ζητήσει από τον Άγιο Βασίλη «το μεγαλύτερο δώρο που έχει ζητήσει ποτέ».

Ξεκίνησε να γράφει το γράμμα που θα έβαζε αργότερα μέσα στην κρεμασμένη στον τοίχο χριστουγεννιάτικη κάλτσα (κάθε χρόνο εκεί έβαζε τα γράμματα και, περιέργως, ο Άγιος Βασίλης τα διάβαζε πάντα). Έγραφε, έσβηνε, τσαλάκωνε χαρτιά και ξεκινούσε το γράμμα από την αρχή… Το τι θα του γράψει τον απασχολούσε πιο πολύ από ποτέ…

Κάτι έπεσε και στην αντίληψη των γονιών του. Ακούγοντας για «το μεγαλύτερο δώρο που έχει ζητήσει ποτέ» ο γιος τους, σχεδόν πανικοβλήθηκαν. Η οικονομική τους κατάσταση πήγαινε από το κακό στο χειρότερο και η απουσία χριστουγεννιάτικου δέντρου αυτήν τη χρονιά ήταν η τρανή απόδειξη. Φυσικά το πρόσωπο που ο μικρός γιος τους θαύμαζε τόσο πολύ αποτελούσε έναν εφιάλτη για τους ίδιους και το άκουσμα του «μεγαλύτερου» αυτού δώρου τους έκανε να πάρουν μία απόφαση, στην οποία δεν μπορούσαν να φανταστούν πώς θα αντιδρούσε ο Γεράσιμος.

«Δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης» του αποκάλυψαν.

(Το 2ο μέρος της ιστορίας εδώ.)