όταν η αξιπορέπεια νικά τη μοναξιά

Πάνε 2 χρόνια που έφυγε. Δεν το είχε πει σε κανέναν. Δεν πήρε μαζί του πολλά πράγματα. Ένα σακίδιο με κάποια ρούχα, το mp3 του, 4 βιβλία και 3 δίσκους. Το είχε αποφασίσει εδώ και καιρό. Γι’ αυτό και τα τελευτία 3 χρόνια πριν φύγει, είχε βρει δουλειά σε μία πολύ «μεγάλη» εταιρεία, δούλευε 11 ώρες τη μέρα και κατάφερε να βγάλει αρκετά χρήματα, ώστε να αγοράσει ένα μικρό σπίτι σε ένα χωριό και να του περισσέψουν και λίγα.  Από το «παρελθόν» του δεν κράτησε επαφή με κανέναν. Ούτε και του λείπει και κανείς δηλαδή, πέρα από την αδελφή του. Αυτήν, η αλήθεια είναι, τη σκέφτεται αρκετά συχνά.

Τώρα πια, είναι μόνος του, δεν μιλάει σε κανέναν και γενικά δε βγαίνει σχεδόν ποτέ από το σπίτι του. Δύο χρόνια τώρα, δεν έχει φύγει ποτέ από το χωριό για πάνω από 1-2 ώρες. Οι υπόλοιποι 35 κάτοικοι τον αντιμετωπίζουν κάπως περίεργα, αλλά δεν πολυασχολούνται, αφού τον έχουν δει ελάχιστες φορές.  Βγαίνει από το σπίτι μία φορά τη βδομάδα για να πάει να ψωνίσει στο super market και πιθανόν άλλη μία για να αγοράσει κάποια εφημερίδα. Πηγαίνει στο super market της κοντινότερης πόλης, γιατί άμα πήγαινε στο μπακάλικο στο χωριό θα αναγκζόταν να γίνει και «φίλος» με τον μπακάλη. Και δεν ήθελε.

Γενικά δε θέλει καθόλου επαφές με ανθρώπους. Αρκετό καιρό πριν φύγει τους είχε σιχαθεί όλους. Δύο φορές ερωτεύτηκε, και τις δύο απογοητεύτηκε. Και μάλιστα άσχημα, γενικά ήταν όλα πολύ άσχημα. Γι’ αυτό τώρα, στο χωριό κάθεται μόνος του, περνάει το μεγαλύτερο μέρος της μέρας στην πίσω αυλή, καπνίζει ένα πακέτο τη μέρα, πίνει πολύ κρασί και τσίπουρο, διαβάζει αρκετά, ακούει λιγάκι μουσική, καλλιεργεί τον κήπο του. Η αυλή του έχει ένα τραπεζάκι και μία καρέκλα. Και μέσα στο σπίτι έχει άλλο ένα τραπέζι, αλλά όχι καρέκλα. Όποτε χρειάζεται, μεταφέρει μέσα την καρέκλα της αυλής και κάθεται.

Μία φορά την εβδομάδα, κάνει εκπομπή σε ένα αυτοσχέδιο ραδιόφωνο που έχει φτιάξει σπίτι του. Η μοναδική φορά που μιλάει μέσα στην εβδομάδα, είναι αυτές οι δύο ώρες, 10-12 τα βράδια του Σαββάτου. Για το σταθμό και την εκπομπή δεν έχει πει σε κανέναν. Ακούνε πάντως, 6-7 άτομα κάθε φορά. Δεν ξέρει πως το μάθανε, αλλά ακούνε. Του στέλνουν και μηνύματα καμιά φορά.Για την ακρίβεια, στα δύο χρόνια που κάνει την εκπομπή, του έχουν στείλει 12 μηνύματα σύνολο. Τα διαβάζει στον «αέρα» και απαντάει. Η εκπομπή του, είναι η μόνη ώρα μέσα στην εβδομάδα που μιλάει. Δεν μιλάει πότε άλλοτε. Ούτε στο super market, ούτε όταν αγοράζει εφημερίδα, ποτέ. Γι’ αυτό και κάθε Σάββατο βράδυ, όταν ξεκινάει να μιλάει, του φαίνεται πάντα παράξενη η φωνή του.

Του αρέσει πολύ η εκπομπή του. Είναι οι αγαπημένες του ώρες μες τη βδομάδα. Κάθε μέρα, σημειώνει σε ένα τετράδιο ό,τι σκέφτεται και θέλει να πει το Σάββατο, και την Παρασκευή το βράδυ, τα βάζει σε μία σειρά, βρίσκει τη μουσική που θα παίξει και κάνει γενικότερα μία μίνι-προετοιμασία.

Μάλιστα, 3 φορές αυτά τα δύο χρόνια, ξύπνησε το πρωί της Κυριακής και ήταν τόσο χαρούμενος και ευχαριστημένος από την εκπομπή, που δεν ήθελε να μείνει μόνος και πήγε στο καφενείο. Μόνος του καθόταν, αλλά είχε αγοράσει και εφημερίδα και διάβαζε. Μίλησε και λιγάκι με ορισμένους. Αλλά μέχρι εκεί.  Ήταν τέτοια η απογοήτευσή του από τους ανθρώπους που δεν ήθελε κάτι περισσότερο.

Τον τελευταίο καιρό πάντως, σκεφτόταν αρκετά την αδερφή του. Της είχε αφήσει πριν φύγει ένα γράμμα ότι φεύγει και δεν ξέρει πότε και αν θα ξαναγυρίσει και από τότε δεν είχαν ξαναμιλήσει. Σκεφτόταν να της στείλει πάλι ένα γράμμα. Να της πει ότι είναι καλά και να δει τι κάνει εκείνη. Θα το ήθελε πολύ βασικά.

Ίσως να της έλεγε και για την εκπομπή..

-Canis Lupus