Ο Ν. Ρωμανός ήταν φίλος του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Για την ακρίβεια, ήταν ο φίλος πάνω στου οποίου τα χέρια πέθανε ο Αλέξης Γρηγορόπουλος. Όταν πυροβολείται και πεθαίνει ο φίλος σου, μπροστά σου, δίπλα σου, τότε προφανώς και μία λέξη σου έρχεται στο μυαλό: εκδίκηση. Πόσο μάλλον όταν είσαι 16 χρονών.
Δεν μπορεί κανείς να κατηγορήσει ειδικά το Ν. Ρωμανό για το γεγονός ότι μετά το περιστατικό αυτό, σταδιακά πέρασε στην παρανομία και στην ένοπλη επίθεση στο κράτος και στο σύστημα. Συνελήφθη στις αρχές του 2013 στο Βελβεντό της Κοζάνης όπου μαζί με άλλα άτομα έκλεψαν δύο τράπεζες, αλλά το σχέδιό τους απέτυχε και αναγκάστηκαν να κλέψουν ένα διερχόμενο αυτοκίνητο για να ξεφύγουν. Αναγκάστηκαν όμως (έμμεσα) να παραδοθούν, διότι δεν ήθελαν -πυροβολώντας προς τους αστυνομικούς- να βάλουν σε κίνδυνο τη ζωή του κατόχου του αυτοκινήτου, ο οποίος ακόμη βρισκόταν μέσα σε αυτό. Πιστεύω πως αξίζει να διαβάσετε την δική τους περιγραφή σχετικά με τη φάση:
"Αποφασίσαμε, λοιπόν, να σταματήσουμε το πρώτο διερχόμενο όχημα, καθώς θα εξασφάλιζε μία πιο ασφαλή διαφυγή για εμάς και τους συντρόφους μας. Το μείζον ζήτημα σε αυτή τη συνθήκη ήταν να μη γίνει γνωστό στους μπάτσους το νέο όχημα διαφυγής των συντρόφων μας, οπότε αποφασίσαμε να κρατήσουμε τον οδηγό στο βαν μαζί μας, μέχρι να βρούμε έναν τρόπο διαφυγής και για εμάς. Κάπου εκεί υπήρξε και η συνάντησή μας με ένα περιπολικό που εξελίσσεται σταδιακά σε άγρια καταδίωξη ως την πόλη της Βέροιας με τις περισσότερες δυνάμεις αστυνομίας, που υπήρχαν στη περιοχή, πίσω μας. Προφανώς δε διανοηθήκαμε στιγμή να χρησιμοποιήσουμε τον συγκεκριμένο όμηρο ως ανθρώπινη ασπίδα(δεν θα είχαμε π.χ. πρόβλημα αν είχαμε τον διευθυντή μίας τράπεζας), άλλωστε η αστυνομία δε γνώριζε την ύπαρξή του. Εν τέλει, λειτούργησε ως ανθρώπινη ασπίδα για τους μπάτσους εν αγνοία τους, καθώς αποτέλεσε την αιτία που δε χρησιμοποιήσαμε τα όπλα μας για να απεμπλακούμε. Γιατί η συνείδησή μας και ο αξιακός μας κώδικας δε μας επιτρέπουν να ρισκάρουμε τη ζωή ενός τυχαίου ανθρώπου που βρέθηκε μαζί μας παρά τη θέλησή του. Στο σημείο αυτό θέλουμε να καταστήσουμε σαφές, ότι τα όπλα δεν τα είχαμε για εκφοβισμό, αλλά ως εργαλείο σε περίπτωση συμπλοκής μας με μπάτσους."
Εν τέλει, βασανίστηκαν πάρα πολύ από την αστυνομία και κατέληξαν στη φυλακή, μαζί τους και ο Νίκος Ρωμανός. Εκείνος, έδωσε φέτος πανελλήνιες και πέρασε στο ΤΕΙ Αθήνας. Μάλιστα, ο πρόεδρος της Δημοκρατίας τον κάλεσε για να τον βραβέυσει, ενώ του έδιναν και "έπαθλο" 500 ευρώ, όμως εκείνος τα αρνήθηκε και τα 2. Το θέμα όμως είναι, πως τώρα που έχει έρθει η ώρα να ξεκινήσει να πηγάινει στο Πανεπιστήμιο, δεν του δίνουν τις άδειες που δικαιούται για να παρακολουθεί, και τις οποίες παίρνουν κανονικά όλοι οι υπολοιποι "συμ-φυλακισμένοι" του που έδωσαν μαζί του εξετάσεις.
Αυτός είναι και ο λόγος που κάνει απεργία πείνας απο τις 10/11, προσπαθώντας να πάρει τις άδειες που ο νόμος ορίζει πως πρέπει να πάρει.
Ποιος είναι όμως ο λόγος να εκφράσει κανείς την συμπαράσταση και την αλληλεγγύη του στο Ν. Ρωμανό;
Δε θα σας πω εγώ.
Υπάρχουν αρκετοί.*
Άμα τους βρείτε πάντως, κάντε το!
Υ.Γ.: Ο τίτλος του κειμένου είναι από "το πορτατίφ".
Υ.Γ.2: Το κείμενο με το οποίο ο Ν. Ρωμανός δήλωνε πως ξεκινάει την απεργεία πείνας, έκλεινε έτσι:
<<Προς όλους τους "αγωνιστές" των σαλονιών, τους επαγγελματίες ανθρωπιστές, τις "ευαίσθητες" προσωπικότητες της διανόησης και του πνεύματος: προκαταβολικά στα τσακίδια.>>
Υ.Γ.3: Υπάρχουν δύο "Νίκοι Ρωμανοί". Αυτός που λέμε τόση ώρα, και αυτός. Διαλέξτε.
*Ίσως, επειδή μπορεί να νιώθετε "κάπως" όταν περνάτε έξω από μαγαζιά που πουλάνε σπουργίτια και παπαγάλους.
-Canis Lupus
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου