και να που τελικά, ακόμη και η άνοιξη μπορεί να πεθάνει

Μόνο τα λουλούδια που ανθίζουν, τη θάλασσα που σιγά-σιγά ζεσταίνει, τον ουρανό που γίνεται πιο φωτεινός, μόνο αυτά αφορά η φετινή άνοιξη. Για φέτος, σίγουρα δεν αφορά τους ανθρώπους. Οι πόλεις είναι έρημες, οι άνθρωποι αγχωμένοι, ο αέρας βαρύς.

Το μόνο που θα μπορούσε να ειπωθεί από εμάς, είναι να ακούμε όλοι τις συμβουλές των υγειονομικών ώστε να βγούμε από αυτήν την κατάσταση όσο γίνεται πιο γρήγορα και με τις ελάχιστες απώλειες. Παράλληλα, να προσέξουμε και τον εαυτό μας, διότι πέρα από την σωματική υγεία υπάρχει κι εκείνη του μυαλού μας που, πόσο μάλλον τώρα, δεν είναι καθόλου δεδομένη.

Πρέπει να καταλάβουμε ότι η κοινωνία μας νοσεί. Νοσεί διότι είναι απόλυτα βασισμένη στο κέρδος και όχι στον άνθρωπο, στη ζωή. Έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο, ώστε να θεωρεί την υγεία εμπόρευμα και όχι δημόσιο αγαθό. Καμιά ελπίδα δεν πρόκειται να υπάρξει και από πουθενά δεν πρόκειται να πάρουμε κουράγιο, όταν όλη η βαρβαρότητα του σύγχρονου συστήματος ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια μας κι εμείς την αφήνουμε να μας πλακώσει.

Αντί για μέτρα ενίσχυσης των νοσοκομείων, βλέπουμε μέτρα ηλεκτρονικής παρακολούθησης των εξόδων μας, αντί για μάσκες και ιατρικό εξοπλισμό, δίνονται χρήματα για drone και ελικόπτερα.

Δεν είμαστε απλώς "μακριά απ' τον παράδεισο". Είμαστε ένα βήμα πριν την κόλαση.

Ακόμη κι έτσι, όμως, η άνοιξη θα συνεχίσει πάντα να έρχεται στην ώρα της. Άλλοτε λίγο νωρίτερα, άλλοτε λίγο αργότερα. Η φετινή άνοιξη θα είναι δύσκολη για όλους, μα δεν μας μένει παρά να παλέψουμε με αλληλεγγύη, σεβασμό και συνεργασία, στοιχεία τα οποία φυσιολογικά θα έπρεπε να αποτελούν τα θεμέλια της κοινωνίας μας.

Και ας υποσχεθούμε πως μέχρι την επόμενη άνοιξη, ή έστω μέχρι κάποια επόμενη, θα κάνουμε ό,τι χρειάζεται για να την χαρούμε όπως της αξίζει, όπως έχουμε ξεχάσει.