Κάποια
χρόνια πριν δημιουργηθεί το μπλογκ του
σλίτζι, υπήρχε ένα άλλο μπλογκ: η Πλατεία.
Κάτι σα μια εξέλιξη των αποτυχημένων
προσπαθειών δημιουργίας σχολικής
εφημερίδας στο γυμνάσιο, η Πλατεία ήταν
το επόμενο -με κλασικά εφηβικό τρόπο-
υπερφιλόδοξο σχέδιο του λυκείου. Φυσικά
και θα έφερνε επανάσταση στο ελληνικό
ίντερνετ κάνοντας τους μαθητές να
ορθώσουν ηχηρά τη φωνή τους σε μια
κοινωνία που τους περιφρονεί, αποδεικνύοντας
πως είναι ικανότατοι να διαχειρίζονται
ένα μεγάλο ιντερνετικό περιοδικό με
πολυάριθμους συντάκτες, ποικίλες
εβδομαδιαίες στήλες (ειδήσεις, αθλητικά,
πολιτιστικά) και τολμηρή πολιτική
άποψη. Όλα όσα νομίζεις ότι μπορείς να
κάνεις όταν είσαι 15 χρονών -αλλά είσαι
15 χρονών.
Περιέργως, για αυτό που ήταν, η Πλατεία ήταν ιδιαιτέρως επιτυχημένη. Όχι ακριβώς όπως το είχαμε φανταστεί στην αρχή βέβαια -οι τελικοί της συντάκτες ήταν σαφώς λιγότεροι από τους αρχικούς και πολύ λιγότερο οργανωμένοι απ’ ό,τι τους πρώτους μήνες. Όμως κι έτσι, η κεντρική ιδέα είχε τιμηθεί πλήρως: το μπλογκ αποτελούσε μια «πλατεία» συνάντησης διαφορετικών φωνών (σταθερών μελών και γκεστ εμφανίσεων) που εκφράζονταν η κάθε μία με τον δικό της τρόπο και για τα δικά της ενδιαφέροντα. Έδινε την ευκαιρία σε παιδιά που έγραφαν να διαβαστούν και σε παιδιά που δεν έγραφαν να γράψουν. Ενθάρρυνε το διάλογο κι εκτός του ίντερνετ και, για τον κοντά ενάμιση χρόνο της ύπαρξής της, αποτέλεσε μέσο πνευματικής ζύμωσης αρκετών ανθρώπων.
Κάμποσα χρόνια, μερικές ενηλικιώσεις, ένα νέο μπλογκ, αρκετά έντυπα και πολλές δραστηριότητες αργότερα, είμαστε σε θέση να κοιτάξουμε προς τα πίσω και να διακρίνουμε το τώρα στο τότε και το τότε στο τώρα. Και είμαστε σε θέση να αναγνωρίσουμε -με περηφάνια- πως η ουσία δεν έχει αλλάξει.
Η προσωπική έκφραση είναι από τα σημαντικότερα πράγματα που έχουμε. Κι ως κοινότητα, το σλίτζι είναι κι αυτό πλατεία. Μέρος συνάντησης όχι μόνο φωνών, αλλά και διαφορετικών μέσων έκφρασης. Μέσω της συνάντησης, υπάρχει ώσμωση, διάλογος, αμφισβήτηση, ανακάλυψη, εξέλιξη. Εντός της πλατείας, έχουμε βρει τις φωνές μας, τους τρόπους έκφρασής μας και τους εαυτούς μας. Αράζουμε με μπύρες και νηφάλιοι, κοιτάμε ο ένας τον άλλον κι ο καθένας μέσα του, κόβουμε, ξανασμίγουμε, αγκαλιάζουμε τις διαφορές μας και συμπορευόμαστε. Ο αέρας είναι καθαρός. Κι η πλατεία είναι ανοιχτή.
Περιέργως, για αυτό που ήταν, η Πλατεία ήταν ιδιαιτέρως επιτυχημένη. Όχι ακριβώς όπως το είχαμε φανταστεί στην αρχή βέβαια -οι τελικοί της συντάκτες ήταν σαφώς λιγότεροι από τους αρχικούς και πολύ λιγότερο οργανωμένοι απ’ ό,τι τους πρώτους μήνες. Όμως κι έτσι, η κεντρική ιδέα είχε τιμηθεί πλήρως: το μπλογκ αποτελούσε μια «πλατεία» συνάντησης διαφορετικών φωνών (σταθερών μελών και γκεστ εμφανίσεων) που εκφράζονταν η κάθε μία με τον δικό της τρόπο και για τα δικά της ενδιαφέροντα. Έδινε την ευκαιρία σε παιδιά που έγραφαν να διαβαστούν και σε παιδιά που δεν έγραφαν να γράψουν. Ενθάρρυνε το διάλογο κι εκτός του ίντερνετ και, για τον κοντά ενάμιση χρόνο της ύπαρξής της, αποτέλεσε μέσο πνευματικής ζύμωσης αρκετών ανθρώπων.
Κάμποσα χρόνια, μερικές ενηλικιώσεις, ένα νέο μπλογκ, αρκετά έντυπα και πολλές δραστηριότητες αργότερα, είμαστε σε θέση να κοιτάξουμε προς τα πίσω και να διακρίνουμε το τώρα στο τότε και το τότε στο τώρα. Και είμαστε σε θέση να αναγνωρίσουμε -με περηφάνια- πως η ουσία δεν έχει αλλάξει.
Η προσωπική έκφραση είναι από τα σημαντικότερα πράγματα που έχουμε. Κι ως κοινότητα, το σλίτζι είναι κι αυτό πλατεία. Μέρος συνάντησης όχι μόνο φωνών, αλλά και διαφορετικών μέσων έκφρασης. Μέσω της συνάντησης, υπάρχει ώσμωση, διάλογος, αμφισβήτηση, ανακάλυψη, εξέλιξη. Εντός της πλατείας, έχουμε βρει τις φωνές μας, τους τρόπους έκφρασής μας και τους εαυτούς μας. Αράζουμε με μπύρες και νηφάλιοι, κοιτάμε ο ένας τον άλλον κι ο καθένας μέσα του, κόβουμε, ξανασμίγουμε, αγκαλιάζουμε τις διαφορές μας και συμπορευόμαστε. Ο αέρας είναι καθαρός. Κι η πλατεία είναι ανοιχτή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου