νάρκη

κι όσο οι αστοί καπνίζουν στην κουζίνα τους,
τα παιδιά τους θ' ανθίζουν έξω στο μπαλκόνι
με ρίζες γερές που θα τρυπούν το πάτωμα

να μην πέφτουν πίσω σαν τρώνε πάλι ξύλο
που βγήκαν πριν τις ειδήσεις απ' τη γλάστρα τους,
που φύτρωσε μυαλό 'κεί που θα 'χανε σκατά,
που δεν έγιναν- σαν αυτούς- κι εκείνα βλήτα


κι όσο οι τσέοι βρωμίζουν με το βήμα τους
τη γειτονιά, τα παιδιά τους θα υφαίνουνε
μετάξι γύρω-γύρω από τις μπότες τους

να μην οργώνουν τις οδούς σαν τσιφλικάδες
που βάφτισαν κάθε τετράγωνο κτήμα τους,
που πέρασαν το μαύρο ντίλντο τους για κνούτο,
που κρεμούν παιδάκια σαν σκιάχτρα στις πλατείες


κι όσο οι δικαστές γέρνουνε τις κόψεις του
σφυριού τους σε αθώους λαιμούς, τα παιδιά τους
θα παίρνουν με χείλη σα δρεπάνια το νόμο

να μην συνηθίσουμε στην πείνα για ποινές
που αδειάζει τάξεις για να γεμίσει κελιά,
που σκοτώνει κεφάλια σε ζωντανά κορμιά
που σπρώχνει παρεξηγημένους προς τις νάρκες 

-Κόμμον Άλεξ

*Το μπλογκ του Κόμμον Άλεξ: Ατένας