"Σε κάποια Βέρα, τέλοσπαντων..."

Ξοφλημένοι. Ξεπεσμένοι.
Η επιβεβαίωση της ήττας να μας περικυκλώνει. Ξεφτιλισμένοι.
Ο Φόβος.
Το άσπρο στους τοίχους για να κάνει αντίθεση με το μέσα μας μαύρο.
ΠΑΟΚ.
Το άσπρο στα ρούχα μας για να φαίνεται άμα κάνουμε καμιά μαλακία και γεμίσουμε αίματα.
Ολυμπιακός.
Ο γιατρός είπε ότι δεν έχω ελπίδες.
Ότι όσο ζήσω θα είναι σκατά και δεν μπορώ να κάνω τίποτα γι' αυτό.
Ότι η χημεία σαν επιστήμη δεν έχει προοδεύσει αρκετά για να με κάνει να νιώθω ικανοποιητικά αλλιώς απ' το πραγματικό.
Είναι δύσκολη η περίπτωσή μου.
Ο φύλακας μου είπε ότι δεν μπορώ να βγω στο δρόμο.
Και ότι έτσι κι αλλιώς έχουν περάσει 3 χρόνια απ' το τελευταιο μου επιστεκτήριο.
Και να βγω, που θα πάω;
Όταν έτρεξα προς τα έξω με έδειρε, με έδεσε στην καρέκλα και μου έκανε την ένεση.
Εκεί έχει προοδεύσει η χημεία.
Τους δίνω λευκές κόλλες και τους λέω αυτό σκέφτηκα να ζωγραφίσω.
Αλλά δεν τους περνάει απ' το μυαλό ότι μπορεί να εννοώ και χιόνια.

Ευτυχώς την τελευταία φορά ήρθε καλός κουρέας και με άφησε να τα κόψω μοικάνα.
Της αρέσαν έτσι της Βέρας. Μου έλεγε, γιατί δεν τα κάνεις μοικάνα;
Ορίστε ρε Βέρα, τα έκανα.
Αν είχες συμφωνήσει τότε που σου 'λεγα να πάμε στη Βαρκελώνη...
Κάναμε μπαζάρ, δεν ήρθες. Είχα φτιάξει κάτι μολυβοθήκες εγώ να τις πάρεις να τις βάλεις στον τάφο σου.
Πουλήθηκαν αρκετές και τώρα θα μας παίρνουν καλύτερα φάρμακα.
Εσύ Βέρα πέθανες, εγώ έχασα.

Τώρα λέω είχα άδικο που πίστευα. Τσάμπα που γεννήθηκα.
Αγαπάω τις νύχτες γιατί οι εφιάλτες διώχνουν τη μοναξιά μου.
Δεν τργουδάμε πια. Κόψαμε τις φωνητικές μας χορδές για να κρεμαστούμε.

-C. Lupus