άνοιξη

Σήμερα θα βγεις να χορέψεις. Σήκωσε τα μανίκια σου, βγάλ΄ τα παπούτσια σου και πιάσε τους δίπλα σου σφιχτά. Ο χορός σας να συντρίψει κάθε γκρίζο του πλανήτη. Να μπλεχτείτε με τα χρώματα της φύσης. Όλα τα χρώματα έχει, οι άνθρωποι διαλέξανε να φτιάξουν τον κόσμο τους με το χειρότερο. Τους αγνοούμε, κοροϊδεύουμε το δοσμένο. Εμείς γεννάμε την αλήθεια μας μες τις φωνές και τ’ αγγίγματά μας. Αλήθεια αληθινή, όπως την πήραμε από το θαύμα που μας έφερε στη Γη. Ξέχνα τα όλα. Απόψε φεύγουμε για μέρη μακρινά, που θα βασιλεύει η δίκαιη και ατίθαση αλήθεια μας. Κι ας πάμε λίγοι. Μετά θα έρθουν κι άλλοι και όλο θα έρχονται περισσότεροι, γιατί όλοι είναι φτιαγμένοι έτσι και θα καταλάβουν κάποια στιγμή το σάπιο της κάθε πολιτείας τους. Την παράνοια που έχουμε συνηθίσει. Τρέξε και έρχομαι. Έρχομαι, μα να το πω πρώτα σε όσους μπορώ. Να γδύσω τους παραλογισμούς και τις ψευδαισθήσεις τους, να τους φωνάξω μαζί μας. Κανενός το παιδί δεν αξίζει να γεννηθεί σε αυτή τη βαρβαρότητα.

Έρχονται οι μέρες. Έρχονται οι μέρες που θα μπούμε επιτέλους στην αρμονία της φύσης, εκεί που ανήκουμε· στο πράσινο και στο μπλε. Κόκκινα θα είναι τα λουλούδια μας, όχι τα νύχια μας. Έρχονται οι μέρες που δεν θα φοβάσαι κανέναν, που θα διαλύσουμε όλες τις εξουσίες, που πάνω στην πονηριά θα μπει η αλληλεγγύη, το «κάνε στον άλλον ό,τι θα ήθελες να κάνει εκείνος σε σένα», η απόλυτη εμπιστοσύνη, που σήμερα φαντάζει δύσκολο μέχρι και να συλλάβουμε την έννοιά της. Σκέψου. Σκέψου γαμώτο. Δεν είμαι εγώ παράξενος κι ακραίος. Αν όταν γεννιόσουν σου δίνανε δυο κόσμους, αυτόν που έχουμε και αυτόν που λέω, ποιον θα διάλεγες; Δεν είμαι εγώ παράξενος κι ακραίος. Τέτοιοι είναι όσοι πετάνε στα σκουπίδια το δώρο της ζωής τους και τα πουλάνε όλα για μια ψεύτικη εικόνα, για μια βρομισμένη μέχρι τα κόκαλα ψυχή. Η απλότητα και το καθάριο βλέμμα θα θάψει κάθε εξαναγκασμό, κάθε αφέντη. Πού μεγαλύτερη τρέλα από τους υπαλλήλους στην εφορία, από τις ταυτότητες, το μετρό, τους λογιστές; Μπροστά σε όλες αυτές τις απελπισμένες προσπάθειες του ανθρώπου να διαχειριστεί τις τερατόμορφες πολιτείες του, θα βάλουμε την αίσθηση δικαίου, την αίσθηση της κοινότητας, την αυτοπειθαρχία, την εθελοντική πρωτοβουλία και τη δίκαιη μοιρασιά, το σώμα και την εργασία μας. Το ότι ο καθένας μας θα ξέρει και θα αισθάνεται το πόσο πρέπει να δώσει για να είμαστε όλοι καλά. Φωτιά στους πονηρούς, δεν χωράνε δίπλα μας. Θα χρησιμοποιήσουμε την εξυπνάδα του είδους μας, όχι για να επιβληθούμε στα υπόλοιπα ή στους άλλους ανθρώπους, αλλά για να δημιουργήσουμε ενωμένοι, για να φτιάξουμε κάτι πραγματικά όμορφο. Να ζήσουμε την αλάνικη τάξη. Το παιχνίδι της ζωής.

Γιατί το μόνο που έχουμε καταφέρει ως τώρα, παρά την θεωρητικά ανώτερη εξυπνάδα μας, είναι να έχουμε ζωές λιγότερο αληθινές, λιγότερο «ζωντανές» και λιγότερο γεμάτες από τα περισσότερα ζώα. Αλλά τώρα τέλος. Τέλος στον κόσμο των δειλών. Έρχονται οι μέρες της ελευθερίας, του ήλιου και του χορού. Οι μέρες που τα παιδιά θα κυριαρχούν. Τίποτα δεν ξέρουμε. Έρχονται οι μέρες όλων όσων καν δεν ξέρουμε ακόμη. Οι μέρες που δεν θα ξέρουμε τι μέρα είναι. Πάμε ρε;

-C. Lupus

(το κείμενο το 'χα καιρό μέσα μου, αλλά το γράψιμό του οφείλεται σχεδόν αποκλειστικά σε αυτό εδώ)

γυμνοί στρατιώτες

κι όταν κοιτάω προσεκτικά το δέρμα μου

τα ρούχα μου

τους τοίχους στο δωμάτιο

εκείνο το παιδί με τη βρωμισμένη μπάλα βρίσκω

με τ' όνομα γραμμένο πάνω, μη του την κλέψουν

πως άλλαξαν όλα βιαστικά, "μεγαλώσαμε"

και πως δε φοβόμαστε

αναρωτιέμαι

με ποιούς τα βάζουμε, τι κυνηγάμε;

φαρέτρα αδειανή έχουμε και πολεμάμε

και δεν είναι πάντα καλά

διστάζεις-φοβάσαι

όμως ακούς βαθιά, στον πάτο κάτω

και διαλέγεις

τη φλόγα, το χρώμα, το κύμα, τη μέρα

μα στέκεις. ιδρώνεις. τρέμεις.

γιατί εγώ, γιατί να μην, γιατί όλα αυτά, γιατί και πως σκατά

και τι μας κάνει και μένουμε;

τα κρύα, καυτά, βράδια που κρατάνε ζωές

και που τα γύρω μας όλο λιγάκι και φτιάχνουν

-C. Lupus

#prayforCaféàAthènes

Ο εγκέφαλος της οργάνωσης, Αγλαΐα Παπαγιωργάκη.

Σε  μια από τις αριστοκρατικότερες περιοχές της πόλεως των Αθηνών, στο ξακουστό για τη διασκέδαση που προσφέρει στην νεολαία αλλά και τη διαχρονική του φινέτσα, Κολωνάκι στεγάζεται το διάσημο καφέ-μπιστρό-lounge bar Café à Athènes.

Μεγάλες προσωπικότητες από τους κύκλους της ποίησης, της λογοτεχνίας, της πολιτικής και εν γένει της διανόησης και του πνεύματος, αναγνωρισμένες για το κύρος τους και το απαράμιλλο στίγμα τους στην πολύπλευρη ανάπτυξη της Ελλάδος, συναντιόνται στο πολυσύχναστο στέκι, καθιστώντας το μείζονα χώρο κοινωνικοπολιτικών και πολιτιστικών ζυμώσεων. Διανοούμενοι, όπως ο Γεράσιμος Γιακουμάτος, η Μιμή Ντενίση, η Ρούλα Κορομηλά, ο Απόστολος Γκλέτσος, η Αλέκα Παπαρήγα και η Όλγα Τρεμη προτιμούν το Café à Athènes ως σημείο συναντήσεως και απολαύσεως εκλεκτού καφέ, ποτού και εξαίσιου brunch & finger food, υπό τους χαλαρωτικούς ήχους της jazz.

Χαρακτηριστική είναι η δήλωση του Γέροντα Παϊσίου για την μοναδικότητα του Café à Athènes: "Εκπληκτικό, ιδιαίτερο και σε κομβικό σημείο το  Café à Athènes αποτελεί ένα δώρο στην πόλη των Αθηνών. Ξεχωριστή εντύπωση δημιουργεί το γεγονός ότι διαφορετικές προσωπικότητες συζητούν ,ενταγμένοι πλήρως στο κλίμα του Café à Athènes, αγνοώντας πλήρως τις όποιες ιδεολογικές κυρίως διαφορές που ενδεχομένως να τους απομακρύνουν. Αξέχαστη θα μείνει σε όλους μας η πολιτική κουβέντα της κυρίας Γιάννας Αγγελοπούλου με τον κύριο Μάκη Βορίδη. Αμφότεροι έντονα πολιτικοποιημένοι, ο ένας από τον χώρο της παραδοσιακής και στιβαρής δεξιάς και η άλλη με έντονες αριστερές επιρροές και με ευδιάκριτη την φλόγα της έμφυτης επαναστατικότητας της, επεδίωξαν την αναζήτηση τομής στο θέμα του πολιτικού διχασμού της ελληνικής κοινωνίας. Σε πλήρη ηρεμία, με τόνους ιδιαίτερα χαμηλούς και με την διακριτικότητα που διακρίνει και τους δύο αναζήτησαν ,συνάμα, τις αιτίες της παγκόσμιας ύφεσης, ενώ δεν παρέλειψαν να αναφερθούν στο προσφυγικό, με τον κύριο Βορίδη να ξεσπάει σε λυγμούς φέρνοντας την εικόνα του μικρού αδικοχαμένου Αϊλάν. Εκείνη τη στιγμή παρενέβη η Κυρία Μαριάννα Βαρδινογιάννη τονίζοντας πως δεν υπάρχει περίπτωση να αφήσει άλλες ψυχούλες να πεθάνουν, εγκαθιστώντας ένα περίπτερο του Mega στα παράλια της Μυτιλήνης, όπου θα εξασφαλίζει στους τηλεθεατές 24ωρη κάλυψη του θέματος του προσφυγικού με ταυτόχρονη ζωντανή μουσική υπόκρουση, καθώς και μοναδικές αγιογραφίες Της Αγίου φιλοτεχνημένες από τον Ιερό Ναό 'Μαριάννα Βαρδιονογιάννη' της Μυκόνου σε ειδικές τιμές για τους πρόσφυγες. Οι πρωτοβουλίες Της μας εξέπληξαν όλους, χαρίζοντας Της ένα ένθερμο χειροκρότημα."

Ωστόσο, το ήρεμο κλίμα του καφέ-μπιστρό-lounge bar φαίνεται ότι δεν πείθει όλους τους συμπολίτες μας. Μόλις την περασμένη εβδομάδα, ομάδα πορτοκαλοφορεμένων ελεφάντων υπό την ηγεσία του σέξυ Κρητικού αγρότη του Συντάγματος, της Φαίης Σκορδά και της μυστηριώδους Αγλαΐας Παπαγιωργάκη (όπου σύμφωνα με μάρτυρες φαίνεται να κατέχει ηγετικό ρόλο στην οργάνωσηεισέβαλαν βίαια στο Café à Athènes προκαλώντας πλήθος ζημιών στο ίδιο το μαγαζί και στον περιβάλλοντα χώρο. Οι ίδιοι φαίνεται να τοποθέτησαν εκρηκτικούς μηχανισμούς γύρω από το καφέ, με αποτέλεσμα το Café à Athènes να μην θυμίζει σε τίποτα την παλιά του εικόνα. Ταυτόχρονα, η Φαίη Σκορδά είναι ύποπτη για την απαγωγή της Ντορέττας από το Big Brother, που σύχναζε στο μαγαζί και καλλιτεχνικά πηγαδάκια υποστηρίζουν πως το τελευταίο καιρό είχε έρθει ιδιαίτερα κοντά, δημιουργώντας μια τρυφερή φιλία, με τον Παναγιώτη Λαφαζάνη, νεανικό έρωτα της Φαίης Σκορδά. 

"Eimai toso sokarismenh. thlivero, apla." 
δήλωσε στο twitter η Ντορέττα.

Την ιδια στιγμή, η Αγλαΐα Παπαγιωργάκη, ντυμένη στα μαύρα και κόκκινα, κατάφερε να απωθήσει, τραυματίζοντας σοβαρά, μια ολόκληρη διμοιρία αστυνομικών φωνάζοντας δυνατά "ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΕΝΑ ΣΥΝΘΗΜΑ, ΠΟΥ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ ΕΝΩΝΕΙ: ΜΠΑΤΣΟΙ, ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ, ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ", ενώ στο μέτωπο της διακρινόταν αχνά ένα αλφάδι, καθώς και το σύμβολο του χάους. Εντύπωση στους συντρόφους του προκάλεσε ο σέξυ Κρητικός αγρότης του Συντάγματος, ο οποίος με το που άρχισαν οι συγκρούσεις Αγλαΐας Παπαγιωργάκη – αστυνομικών, ξεκίνησε να χορεύει παραδοσιακούς κρητικούς χορούς διεγείροντας την ερωτική επιθυμία των θηλυκών θαμώνων του μαγαζιού και προκαλώντας πλήθος εγκεφαλικών επεισοδίων στις μεγαλύτερες κυρίες και στον Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Άνθιμο.

Η ΕΛ.ΑΣ. με ανακοίνωσή της, δηλώνει έντρομη από τις κινήσεις της οργάνωσης και από την εξαγγελία τους για "πόλεμο εναντίον του σάπιου συστήματος". Μάλιστα, σε άλλη δήλωση της, αναφέρει πως είναι διατιθεμένη να τοποθετήσει χιλιάδες αστυνομικούς στο κέντρο για όλο τον χρόνο, φοβούμενη τις ανυποψίαστες κινήσεις του επαναστατικού κινήματος, ενώ το θλιβερό γεγονός του Café à Athènes χαρακτηρίζει ως ένα "Τέλος εποχής για την ήρεμη πόλη των Αθηνών.".

                                                                                                                                       -Αγγέλας

η πρόσφυγας

Στου ουρανού το υπόγειο, που κείτεται αιχμάλωτη,

μια μάνα άνιφτη ολοβραδίς αναστενάζει

κι ένας θεός που ίσως ν' άκουσε τη μητρική ευχή,

βουρκώνει απ’ το μαράζι της και ρίχνει μαύρο δάκρυ

μπροστά στου οριζόντου το φρεσκοβαμμένο άλικο.

Μα στης μητέρας την καρδιά, την ανοιχτή κι ευάλωτη,

της ζωγραφίζει χαρακιές το θεϊκό χαλάζι.

Μόνο οι γοργόνες μεσοπέλαγα είδανε μια ψυχή

που διέσχισε του ορίζοντα τη ρουσογάλανη άκρη

κι ένα μικρού μεγέθους, να επιπλέει, κοντομάνικο.

-ψ.ψ.

(Υ.Γ.: Οι στίχοι είναι βασισμένοι σε αληθινή ιστορία, την οποία μας μετέφερε από δική του εμπειρία ο Αγγέλας: «Σε μια κατάληψη για τους πρόσφυγες υπήρχε μια γυναίκα από τη Συρία, της οποίας τα 3 από τα 4 παιδιά πνίγηκαν στην προσπάθειά τους να φτάσουν στην Ελλάδα. Η γυναίκα έκτοτε φοβάται το νερό, αφού την παραπέμπει σ' αυτό το γεγονός, σε σημείο να μην μπορεί καν να κάνει μπάνιο. Τα μωρομάντηλα ήταν η μόνη λύση που μπορέσαμε να βρούμε»)

"Ψεύτικος Ντουνιάς - C. Lupus" (Ανακοίνωση για την κυκλοφορία)

Κυκλοφορεί από την Παρασκευή 20 Νοεμβρίου 2015 η πρώτη έντυπη δουλειά του σλίτζι, ο "Ψεύτικος Ντουνιάς".

Ό,τι χρειαζόταν για να ολοκληρωθεί το βιβλίο έγινε "από εμάς και τους γύρω μας". Την γενικότερη επιμέλεια είχε ο C. Lupus, το εξώφυλλο το έφτιαξε ο Ψηλέας Ψογκ -με βοήθεια απ' τη Σοφία- και την γλωσσική επιμέλεια έκανε η Στέλλα. Στόχος ήταν η έκδοση να μην υπολείπεται σε κάτι από μία "κανονική". 

Το βιβλίο είναι 74 σελίδες, στις οποίες περιέχονται 24 κείμενα-ποιήματα του C. Lupus, 13 αδημοσίευτα και 11 δημοσιευμένα, τα περισσότερα αρκετά αλλαγμένα από το πώς πρωτομπήκαν εδώ. Περιέχεται επίσης 1 κείμενο της thakrya και 1 ποίημα της Μ.

Ο "Ψεύτικος Ντουνιάς" στην αρχή θα μοιράζεται χέρι-χέρι, αλλά με τον καιρό θα υπάρχει και σε συγκεκριμένα μαγαζιά και χώρους. 

Για παραγγελίες: slitzi.info@gmail.com

Promo Video:



"Σε τούτους τους βουβούς καιρούς
που τα μυρμήγκια βασιλεύουν
εκείνη αρπάζει τη θαμμένη λεβεντιά
να φυλαχτεί από της σήψης την πολιορκία."

πειρατικό

Αδειάζουν βίρα τα κρασιά, βαρέλια όλο στερεύουν

τον τρόπο μάθανε μικροί, τον έχουν χαραγμένο

σαλπάρουνε και φεύγουνε με πλοίο σαπισμένο

το γέλιο της καρδιάς, στην όστρια το σμιλεύουν.

Στου καταρτιού απάνω την κορφή, σημαία μαύρη κυματίζει

ολόσκιστη και γερασμένη απ’ τους πολλούς αγέρες

να κουβαλάει πάνω της του “Κάπτεν-Τζακ” τις μέρες

μ’ άσπρο κρανίο στο κέντρο της, τα κύματα γκρεμίζει.

Κι αν βρούνε κάπου μια στεριά, μια σκουριασμένη πλάση

τις κοπελιές γυρεύουνε, τραγούδι κάνουνε παλιές τους αμαρτίες
όλο το βράδυ μπλέκουνε κορμιά και ιστορίες

πριν φύγουν πάλι μακριά, δεν είν’ γι’ αυτούς τα δάση.

Στο κέντρο όλης της θάλασσας, μες τ’ άγριο παιχνίδι

πιάνουν τα χέρια τους σφιχτά, στήνουν αλάνικο χορό

τρίζουν τ’ αμπάρια κι οι γοργόνες στο βυθό

τινάζουνε την άγκυρα για το μακρύ ταξίδι.

«Κανείς να μη φοβάται, ψυχή να μη δειλιάζει

έτσι διαλέξαμε τα χρόνια μας, ζωσμένα φασαρίες

τρέχουμε και ρουφάμε της Γης τις μελωδίες

κι αν έρθει νύχτα αφέγγαρη, ύστερα αυγή χαράζει.»

-C. Lupus

δημοτικό

(guest από Στέλλα)

Το η το ήτα. Το μεγάλο μοιάζει με σκαλίτσα μ' ένα μόνο σκαλοπατάκι. Το μικρό με μια σκυφτή γιαγιούλα που κρατάει μαγκούρα. Το πρωί κάνουμε προσευχή. Το σταυρό μας τον κάνουμε με τρία δαχτυλάκια, με το δεξί χεράκι. Πάντα διαλέγουμε το δεξί. Την Παρασκευή μετά την προσευχή λέμε τον Εθνικό Ύμνο και υψώνουμε τη σημαία. Τα αγόρια την υψώνουν, η σημαία δεν είναι για κοριτσίστικα χέρια. Τα κορίτσια είναι καλά στις χειροτεχνίες, τα αγόρια όχι. Αγόρια ατσίδες, κορίτσια κατσαρίδες. Καθρεφτάκι. Όποιος το λέει είναι. Όποιος λέει ψέματα πέφτει μες τα αίματα. Όποιος λέει αλήθεια έχει το Θεό βοήθεια. Τα φωνήεντα είναι εφτά και φωνάζουν δυνατά. Αν ρίξεις καμιά ξυλιά, θα τις φας από τη δασκάλα. Αν ρίξει ξυλιά η δασκάλα, εντάξει. Αν ρίξεις ξυλιά στη δασκάλα, σε δέρνουν δασκάλα, διευθύντρια και γονείς. Ότι η προπαραλήγουσα ποτέ δεν περισπάται. Εμείς και ο κόσμος. Πρώτα κοιτάζω αριστερά, μετά κοιτάζω δεξιά, βλέπω το δρόμο ελεύθερο, περνάω γρήγορα. Η μόνη φορά που διαλέγουμε πρώτα αριστερά. Τον τόνο τον γράφουμε από πάνω προς τα κάτω γιατί πρώτα τον βουτάμε στο φεγγαράκι. Αν σε λένε Αντωνίου, εντάξει. Αν σε λένε Χατζηθεοδώρου, εντάξει. Αν όμως σε λένε Πιπεράκη, ή Προσπαθόπουλο ή Τσιμπούκα (απ'την πέμπτη τάξη και μετά) έχεις πρόβλημα. Παλιά κοροιδεύανε και τους Ερμόλαους και τους Απόλλωνες. Τώρα είναι τόσοι πολλοί που δε βρίσκεται ένας Κώστας, ένας Νίκος, να φάμε γλυκό στις γιορτές. Δεν ξέρω πότε γιορτάζουν οι Μένιπποι. Την 28η γιορτάζουμε το ΟΧΙ και τους Γρεμανούς. Την 25η τον Κολοκοτρώνη και το Γέρο του Μοριά. Τη 17 Νοέμβρη δεν είναι κανονική γιορτή γιατί δεν κάνουμε παρέλαση. Γιορτάζουν τα τανκς. Των Τριών Ιεραρχών γιορτάζουμε ότι δεν έχουμε σχολείο. Πατατάκια και μπέικρολς στο διάλειμμα. Να πάρω ένα; Το κουδούνισμα για να βγούμε διάλειμμα και το κουδούνισμα για να μπούμε στις τάξεις δεν έρχεται απ'το ίδιο κουδούνι. Αν πάρεις μία πολύ καλή γόμα και προσπαθήσεις να φτιάξεις το μεγαλύτερο γομίδι στον κόσμο που θα μπει στο βιβλίο Γκίνες, η δασκάλα θα τσαντιστεί και θα το πετάξει. Στη βιολογία, όταν κάνουμε για το φυτικό κύτταρο, όλοι κοιτάνε πίσω πίσω στην Αναπαραγωγή. Τα βραχέα πάντοτε οξύνονται. Ποτέ μην αναβάλλεις για αύριο αυτό που μπορείς να κάνεις σήμερα. Των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν.
Εγώ έκανα τον τόνο από κάτω προς τα πάνω, και στο γυμνάσιο δεν έγινα απουσιολόγος.

-Στέλλα

ΑΝΑΛΗΨΗ ΕΥΘΥΝΗΣ

Στη σύγχρονη πραγματικότητα, όπου καπιταλισμός και ολοκληρωτισμός εισβάλλουν ολοένα και περισσότερο στην καθημερινότητά μας, όπου πλέον τα πάντα στη ζωή κοστολογούνται, όπου "πρέπει να ματώσεις για το οτιδήποτε", εμείς αποφασίσαμε να λάβουμε δράση.

Ενάντια στη λογική του ότι όλα έχουν χρηματική αξία, ενάντια στη λογική του ότι η ευτυχία καθορίζεται από το ύψος του μισθού, ενάντια στη λογική του ότι δεν υπάρχουν χρήματα για πολλές διακοπές και πρέπει να κάτσουμε σπίτι, ενάντια στη λογική του "αγώνα για επιβίωση".

Την άνοιξη και το καλοκαίρι του 2015 λοιπόν, απαλλοτριώσαμε σοκολάτες και αλκοολούχα ποτά από Super Market και κεντρικά-τουριστικά περίπτερα σε διάφορες πόλεις και νησιά της Ελλάδας. Καταφέραμε με αυτό τον τρόπο, να περάσουμε σχετικά αναίμακτα τις καλοκαιρινές μας διακοπές, να αλλάξουμε πολλούς τόπους αλλά και να πλήξουμε έστω και λίγο το καπιταλιστικό θηρίο. Αφιερώνουμε την πράξη μας αυτή σε κάθε αδελφό και σύντροφο που δε διστάζει και στέκεται όρθιος απέναντι στο φάντασμα της οργουελικής επέλασης.

ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΕΛΕΥΘΕΡΑ

ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΑΛΑΝΙΚΑ - ΟΛΟ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΚΟΝΤΟΜΑΝΙΚΑ

-Κιτρινοκόκκινες Μεραρχίες

αφιέρωμα: Οι Έλληνες γλεντζέδες

Καλοκαίρι. Μια εποχή γεμάτη γάμους, βαφτίσια, πανηγύρια και γλέντια. Μια εποχή συνώνυμη της ελληνικής παράδοσης, όπου τα πασοκοσαυροείδη πλάσματα και οι θείες έχουν την τιμητική τους. Μετά από πολύ έρευνα παρουσιάζουμε τις κατηγορίες Ελλήνων γλεντζέδων, όπως εμφανίζονται στα αθάνατα Ελληνικά πανηγύρια, θεσμός που ελπίζουμε να μην εξαφανιστεί ποτέ, όσες κρίσεις και αν ταλαιπωρήσουν το δύστυχο "Ελλαδιστάν" (όπως χαρακτηριστικά αποκαλεί την χώρα μας η λατρεμένη Σοφία Βούλτεψη και η Φωτεινή Πιπιλή).

1) Ο "ένα ακόμη ουζάκι"

Η συγκεκριμένη κατηγορία συναντάται κυρίως στους αρρένες πανηγυρόφιλους (οι κυρίες ως γνωστόν έχουν πιο λεπτούς τρόπους) και υπάρχει σε κάθε ελληνική οικογένεια (συνήθως ενσαρκώνεται από κάποιον μακρινό θείο). Ο "ένα ακόμη ουζάκι" λατρεύει την "πετσούλα" από οποιοδήποτε κρέας. Όσο περισσότερο λιπαρή, γλιτσιασμένη και καμμένη, τόσο περισσότερο νόστιμη γι' αυτόν. Καθ' όλη τη διάρκεια του πανηγυριού τσιμπάει και λίγη απ'αυτήν, εννοείται με τα χέρια, σκουπίζοντας τα μετά στο άσπρο φανελάκι του (για μικρότερες ηλικίες) ή στο πουκάμισο του (για 60+ ηλικίες). Η πανηγυρική του ικανότητα μετράται με βάσει τις λίγδες στο φανελάκι ή στην μπλούζα του. Στα διαλείμματα ανάμεσα στους χορούς πετάγεται στο τραπέζι για να χαιρετήσει τους πάντες, να τους σηκώσει να χορέψουν, να τους ταΐσει πέτσα (Επιμένει. Αν δεν φας προσβάλλεται και την τρώει ο ίδιος.) και να πιει λίγο ουζάκι ή κρασάκι. Συνήθως έχει κάποιο πρόβλημα υγείας στην καρδιά ή υψηλή χοληστερίνη. Πίνει και τρώει "κρυφά" από την γυναίκα, η οποία τον μαλώνει κάθε φορά που το παρακάνει με τα γαρδουμπάκια, τα κοκορέτσια και τα τα κρασόουζα. Οι επιπλήξεις της εννοείται πως δεν τον επηρεάζουν, "υπερβάλει η γυναίκα" λέει σιωπηλά στους διπλανούς του. Είναι γνωστός στην οικογένεια και στους φίλους ως μεγάλος χορευταράς. Φυσικά, πάντα και για πάντα θα ψηφίζει ΠΑΣΟΚ, χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο - η ύπαρξη του Αντρέα γι' αυτόν είναι αρκετή.

2) Η γυναίκα του "ένα ακόμη ουζάκι"

Η καταπονημένη αυτή γυναίκα βρίσκει στα πανηγύρια την ευκαιρία να ξεχαστεί από τις κακουχίες και τις συμφορές που την χτυπάνε αλύπητα. Με τον έναν γιο στην ξενιτιά, τον άλλον παντρεμένο με ακατάλληλη και ανεπρόκοπη γυναίκα, την κόρη ακόμη ανύπαντρη (παρά τα μαθήματα άξιας νοικοκυροσύνης και μικροαστίλας που της παρέδωσε καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής της) και τον άντρα με σοβαρά προβλήματα υγείας θεωρεί πως η ζωή της έδειξε το σκληρότερο της πρόσωπο. Φοράει συνήθως μαύρα, αγαπημένο της τηλεοπτικό πρόσωπο είναι η Τατιάνα (την αποκαλεί χαϊδευτικά Τάτι) Στεφανίδου, φτιάχνει καταπληκτικά ,κατά την γνώμη της, γεμιστά και highlight της σεζόν 2014-2015 γι' αυτήν ξεκάθαρα αποτελούν τα λείψανα της Αγίας Βαρβάρας. Κάθε καλοκαίρι προσπαθεί (φέρνει και την κόρη της μαζί) να πηγαίνει στην Τήνο για το προσκύνημα στον Ιερό Ναό της Ευαγγελίστριας της Τήνου.  Μάλιστα, προκειμένου να δείξει την αφοσίωση και την βαθιά της πίστη, μαζί με άλλους πιστούς μπουσουλάει μέχρι τον ναό από την στιγμή που κατεβαίνει από το πλοίο.

3) Η "Χαρά Βέρρα" στυλ

Η ωραία του χωριού, η τοπική καλλονή, το καμάρι του μπαμπά, η πρωταγωνίστρια στις καρδιές των αντρών του πανηγυριού και η πηγή της ζήλιας αλλά και του σεβασμού των υπόλοιπων γυναικών. Η Χαρά Βέρρα οπωσδήποτε έχει μακριά ίσια ξανθά κατά προτίμηση μαλλιά και παραπάνω κιλά, φοράει κοντά και ασφυχτικά στενά φορέματα, τακούνια χρυσά ή μαύρα, και είναι βαμμένη σαν ινδιάνα. Της αρέσει να περιποιείται τον εαυτό της και επιλέγει να τονίζει τα δυνατά της χαρακτηριστικά λικνίζοντας το κορμί της σε ρυθμούς τσιφτεντελιού ανεξάρτητα του τραγουδιού. Ποιο είναι το καινούριο της αγαπημένο fashion trend; Τα βαμμένα και διακοσμημένα με πέτρες, φιογκάκια, ζωάκια και οτιδήποτε άλλο νύχια. Θεωρείται απρόσιτη γυναίκα, δύσκολα μπορείς να κερδίσεις την καρδιά της.

4) Ο καταπιεσμένος μεσήλικας

Ο καταπιεσμένος μεσήλικας είναι ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας με λαϊκή καταγωγή, την οποία η επαγγελματική του εξέλιξη και η γενικότερη πορεία του στη ζωή σιγά σιγά την έσβησαν από την μνήμη του. Στην πραγματικότητα δεν είναι και πολύ ευτυχισμένος από τη ζωή του και συχνά μελαγχολεί και νοσταλγεί τα παλιά. Υπάρχουν στιγμές όμως, που  του δίνεται η ευκαιρία να θυμηθεί και να τιμήσει την καταγωγή του. Τέτοιες στιγμές είναι τα πανηγύρια. Φοράει το πόλο μπλουζάκι του, οπωσδήποτε σε κάποια ξεχωριστή απόχρωση. Αγαπημένα του χρώματα είναι το φωσφοριζέ κίτρινο, το γαλάζιο, το πορτοκαλί και το έντονο κόκκινο. Στα πανηγύρια ξεχνάει τα άγχη του, γίνεται άλλος άνθρωπος, χορεύει και φωνάζει. Την επόμενη μέρα είναι στο κρεβάτι με έναν αφόρητο πόνο στην μέση και έντονο πονοκέφαλο, συνδυασμό της επήρειας του αλκοόλ και των φωνών της γυναίκας του.

5) Οι διοργανωτές

Τα πρόσωπα αυτά καλύπτονται από ένα βαρύ πέπλο μυστηρίου. Γνωρίζουμε πως ακούνε φανατικά Μάριο Blackman,  καθώς και ότι το ταλέντο τους και η δημιουργικότητα τους ανήκουν στην σφαίρα της φαντασίας. Τα χαρίσματα τους αυτά αποδεικνύονται από τις εξαιρετικές επιλογές περιοχών για τα πανηγύρια και από τις υψηλής αισθητικής αφίσες. Ιδανικοί προορισμοί; Γαργαλιάνοι, Βρυσσούλες, Βαρθολομιό, αλλά και πιο mainstream και λιγότερο σκληροπυρηνικές επιλογές όπως τα Τρίκαλα.

                                                                                                                                       -Αγγέλας

τζιτζίκια σκοτεινά

ανώμαλα της πόλης τζιτζίκια

παράξενα τα βράδια τραγουδάτε

το δρόμο του βουνού δεν τον εβρήκατε;

‘δω πέρα το μυαλό σας διαλάτε

μα κάποιος άρχοντας θαρρώ, σας έχει χρηματίσει

και κάθεστε και ανέχεστε του μυρμηγκιού τη ζήση

-C. Lupus

το σκουλήκι

Ένα σκουλήκι έχει βαθιά μου

άνετη χτίσει φωλιά ζεστή

και σ’ έχει υπάκουο ξενιστή

σαπιοκαρδιά μου

Ονείρων πότη, γαλήνης κλέφτη

εμπόδιο στέκεις για τη μιλιά

και ροκανίζεις μες στην κοιλιά

μπρος στον καθρέφτη

Σαν το σαράκι μέσα στ’ αμπάρια,

τρως να μ’ αφήσεις σώμα κενό

και των δακρύων, όταν πονώ,

ψάχνεις τα χνάρια

Σκουλήκι, η σκέψη πώς με τρομάζει

μην παρατήσεις μες στη ματιά

στεγνή και άδεια τη μοναξιά

δίχως μαράζι

Και αν, σαράκι, φτάσεις στην πρύμνη

του σαπισμένου μου καραβιού

θα το βουλιάξεις μέσα στου νου

τη μαύρη λίμνη

Παράσιτό μου, για να γεμίσω

την κούφια, μόνο ζητώ, καρδιά

σε δύο χέρια, για μια βραδιά

να την αφήσω.

  -ψ.ψ.

νότος

31 Αυγούστου, χειρότερο και από Κυριακή. Πως πάει έτσι βιαστικά ο καιρός. Που φύγαν οι μέρες, στη Δονουσα, στην Κρήτη, το βράδυ στο Στρέφη, οι αποχαιρετισμοί στο Ηράκλειο, η ρακή στη Βάλια Κάλντα και τώρα, να, τέλος, στην άκρη της παραλίας, νύχτα αργά, στο Αγκίστρι, χρήματα δεν είχαν σωθεί, εδώ για λίγο, 8 ευρώ εισητήριο, να μείνουν μερικά, να υπάρχει έστω ελπίδα για τον Σεπτέμβρη.

Στεριά μικρή, βράχοι από πίσω, το φεγγάρι κρυμμένο, να κάτσω εδώ, μπα, όχι, καλύτερα εκεί, τι σημασία έχει, τελευταίο βράδυ, όπου κι αν κάτσω εγώ, το καλοκαίρι δε θα ξαποστάσει ακόμη λίγο, ο ήλιος θα βγει, μαύρη ανατολή, και θα βάλει τα σκούρα, εννιά μηνες, φύλλα πεσμένα και σκοτεινά απογεύματα.

Τσιγάρα άφιλτρα και κόκκινο κρασί, ήλιος κι αλμύρα, σμιγμένα κορμιά, να, αυτό ειν' το καλοκαίρι μας, πάρ' το, μη στέκεσαι, τα μάτια μας νερώσανε..

-C. Lupus

μυστικό

Ένα ρίγος στο άγγιγμα

τ’ ουρανού στο κορμί μου

των φερέγγυων άστρων

και σεντόνι τ’ αέρι

Απ’ αλάργο ο ψίθυρος

του κυμάτου η μπάντα

σα νανούρισμα μάνας

από άγνωστα μέρη

Η Κασσιόπη στο πλάι μου

και η Άρκτος παρέκει

μυστικά μουρμουρίζουν

κι ο Θεός μπεκροπίνει

Φυσαλίδα στο πέλαγος

μια στιγμή στους αιώνες

ο Θεός ζει μονάχα

μια στιγμή σαν εκείνη.

-ψ.ψ.

γαλάζια χάντρα

Τούτος ο τόπος

μονάχος όπως στέκει στις θάλασσες

απόμακρος απ΄τις κακές φασαρίες

ξεκομμένος σχεδόν απ' τον υπόλοιπο κόσμο

τέτοιους ανθρώπους διαλέγει κοντά του

εκείνους κρατά, που του μοιάζουν.

Αυτούς, που κάθονται στην άκρη του καφενείου

μοναχοί τους

και περιμένουν μήπως περάσει κάποιο αλήτικο παιδί

να πούνε ένα 'γεια' και μια μικρή κουβέντα

να δουν πως τίποτα δεν έχει πεθάνει

και που ξέρεις, ίσως μια μέρα γίνουν και φίλοι.

Αυτούς, που μια το πρωί και μια τ' απόγευμα

βουτάνε στα παγωμένα νερά του Σταυρού

και όπως το κρύο γλείφει το κορμί τους

νιώθουνε το νησί ολόκληρο να τους αγκαλιάζει.

Έτσι 'ναι εδώ, νησί πειρατικό

απάνω σ' ένα μαύρο κομπολόι

μια χάντρα αλλιώτικη, γαλάζια.

Nα σου θυμίζει όταν την κοιτάς

πως όπου και αν πας

εκείνη θα σε καρτερά

στα δύσκολά της τα νερά

γι' ακόμη μια βουτιά

μα, αρκεί να πας βαθιά.

-cA.lu

Φωτιά στις Πισίνες: ανεπίσημη κυκλοφορία σλίτζι

Σαν μια πρώτη προσπάθεια να βγει κάτι τυπωμένο από μας, όπως είχαμε πει ότι σκοπεύαμε, φτιάξαμε και τυπώσαμε το πρώτο μας (ή καλύτερα "μηδενικό") βιβλίο, με τίτλο "Φωτιά στις Πισίνες".

Επειδή ως κυκλοφορία είναι δοκιμαστική - ανεπίσημη, υπάρχουν πολύ λίγα αντίτυπα και θα πουλιέται μόνο χέρι με χέρι ή στο δρόμο.

Όποιος θέλει να το παραγγείλει, στέλνει μέιλ στο slitzi.info@gmail.com και κανονίζουμε.

Ραντεβού (ξανά) στα τυπογραφεία!

ναι στο όχι, όχι στο ναι, ναι στο ναι και όχι στο όχι

Χάος. Διαλυμμένες οικογένειες. Άδειοι δρόμοι και ράφια στα σούπερ-μάρκετ. Ηλικιωμένοι που αργοπεθαίνουν στις ουρές των ΑΤΜ, αγκωμαχώντας να εξασφαλίσουν ένα αξιοπρεπές υπόλοιπο της ημέρας. Αδίστακτοι ληστές που παραμονεύουν γύρω από κάθε ΑΤΜ, για να κλέψουν από ανυπεράσπιστα θύματα και τα ελάχιστα χαρτονομίσματα που έχουν στο πορτοφόλι τους. Παιδιά πρόωρα στερημένα της αθωότητας της ηλικίας τους, να ψάχνουν απεγνωσμένα για λίγα ψίχουλα στα σκουπίδια.

Εικόνες που μοιάζουν απευθείας βγαλμένες από κάποιο ζοφερό δυστοπικό μυθιστόρημα. Κι όμως, αποτελούν τη σκληρή πραγματικότητα μιας χώρας στο κρεβάτι της εντατικής, που βλέπει τον βίαιο θάνατο να την καρτερεί στη γωνία. Σε μια τόσο κρίσιμη στιγμή, το εθνικό καράβι έχει αφεθεί στα χέρια ενός καπετάνιου που το οδηγεί κατευθείαν στον καταρράκτη: Επικαλούμενος το δημοκρατικότερο όλων μέσο, το δημοψήφισμα, ο ΣΥΡΙΖΑ αφήνει το λαό να βγάλει το φίδι από την τρύπα, αποποιούμενος τις -δημοκρατικές- ευθύνες του. Απώτερος στόχος του; ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΕΙ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΕΞΕΛΙΧΘΕΙ ΣΕ ΕΝΑ ΑΥΤΑΡΧΙΚΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ.

Και αν ακόμη αμφιταλαντεύεστε μέσα σε αυτό το ψευδοδίλλημα, αρκεί να αναλογιστείτε ποιοι είναι οι τασσόμενοι υπέρ του ΟΧΙ. Μαφία, κομμούνια, δοσίλογοι, αναρχοάπλυτοι και φασίστες (αν ποτέ κατάλαβε κανείς τη διαφορά αυτών των δύο), ναρκομανείς, πόρνες, μετανάστες. Και πάνω απ’ όλους, οι βολεμένοι με τα λεφτά στις Ελβετίες, που δεν τους ενοχλεί καθόλου να διαλυθεί μια ολόκληρη χώρα, αφού μετά θα μπορούν να αγοράζουν ακίνητα σε τιμές μιας Κόκα Κόλας -αν όχι φτηνότερα.

Ακόμη δεν πειστήκατε; Το ΟΧΙ σημαίνει ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ. Να πού οδεύουμε με μαθηματική ακρίβεια: Έξοδος από το Ευρώ. Εξευτελισμός στους Ευρωπαίους εταίρους. Άνθρωποι που πεθαίνουν από την πείνα σε κάθε πεζοδρόμιο. Βάναυσοι ξυλοδαρμοί ηλικιωμένων σε κάθε γωνιά. Μια Ελλάδα δίχως ρεύμα και νερό. Σε κάθε διασταύρωση, μια στοίβα διαλυμένων αυτοκινήτων, λόγω της έλλειψης φαναριών. Ένας ουρανός σκοτεινιασμένος από το σμήνος των ιπτάμενων αναρχικών που θα κρύβουν τον ήλιο. Θα σπέρνουν τον τρόμο σκορπίζοντας παντού φέιγ βολάν και μολότοφ. Καμία εφαρμογή δεν θα μπορεί να κατέβει στα iPhone μας με ελληνική πιστωτική κάρτα. Οι γυναίκες κι οι κόρες μας θα αναγκαστούν να καταφύγουν στην πορνεία για τα λεφτά. Τα παιδιά μας εθισμένα στην πρέζα. Κλείσιμο της επιχείρησης του Άδωνι Γεωργιάδη. Επιθέσεις δεινοσαύρων. Συνθήματα με σπρέι στις τράπεζες. Στην ατμόσφαιρα ασφυκτική σκόνη από τα πλήρως ισοπεδωμένα κτήρια μιας ολόκληρης χώρας. Καθοδηγούμενα από Αρειανούς ιπτάμενα κομμάτια μουσακά θα πυροβολούν με λέιζερ τους πολίτες, λίγο πριν ένα πελώριο τσουνάμι καταπιεί για πάντα την πολύπαθη Ελλαδίτσα μας.

Την Κυριακή, λοιπόν, κάνουμε τη σωστή επιλογή για το μέλλον των παιδιών μας. Γιατί όπως είπε και ένας από τους σπουδαιότερους πολιτιστικούς εκπροσώπους της χώρας μας, ΕΜΕΙΣ ΝΑΙ, ΕΙΜΑΣΤΕ Η ΕΥΡΩΠΗ.

-Ψηλέας Ψογκ, Αγγέλας

Υ.Γ.: Το σλίτζι τα είχε πει. Όλα αυτά θα είχαν αποφευχθεί αν ο Γιώργος Παπανδρέου είχε κερδίσει τις εκλογές του Ιανουαρίου. 

καταστρωμα

Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι.
Υπάρχουν πολλοί γλάροι.
Είναι εκείνοι που περνάνε όλη τους τη ζωή στον Πειραιά
και μόλις έρθει πλοίο, τρέχουν από πίσω και ζητιανεύουν φαί.
Άλλοι πετάνε, κανονικά.
Είναι και άνθρωποι που μόλις φτάνει το πλοίο στον Πειραιά και ξημερώνει
κάθονται στο κατάστρωμα και βλέπουν τηλεόραση
επαναλήψεις του '90 ή Παπαδάκη..

-cA.lu

ο στιχουργός

Κάποιο Σαββατόβραδο ψυχρό

ή μια Δευτέρα ενός Αυγούστου

ημίφως και κλεισούρα και ποτό

κι ο στιχουργός πεθύμησε να γράφει τους καημούς του

Θυμήθηκε ξανά το χθες

μετά από μήνες ή χρονιές

σε μια στενή σανίδα

και δες τον αντιμέτωπο

μονάχο του στο μέτωπο

με τη λευκή σελίδα

Πρέπει να ‘φτασε Παρασκευή

γύρω στα μέσα Οκτωβρίου

Ακόμα η σελίδα του κενή

κι αυτός στην αποπνικτική οσμή του δωματίου

Απ’ την αδράνεια για να βγει

κείνο το κάτασπρο χαρτί

είχε νομίσει λύση

μα πλέον ο ακατάστατος

ο χώρος ο δυσδιάστατος

τον είχε φυλακίσει

Κόντευε να φτάσει Κυριακή

με άνοιξης θερμοκρασία

κι από το σπίτι αυτός χωρίς να βγει

να κυνηγάει μια φτηνή ομοιοκαταληξία

Οι μέρες πώς περνούσανε

και σ’ όσους τον ρωτούσανε

για την παλιά δουλειά του

έλεγε πως ωρίμαζε

η τέχνη του κι ετοίμαζε

το αριστούργημά του

Σαν να επιταχύνουν οι καιροί

και στο αυτί να του φωνάζουν

ούτε Δευτέρα ούτε Κυριακή

οι μέρες λίγες ώρες μέχρι τ’ αύριο φαντάζουν

Μα στίχος δεν του ‘ρχότανε

να γράψει τι σκεφτότανε

και ένιωσε μια θλίψη

κι ευθύς ενθουσιάστηκε

γιατί ξανααισθάνθηκε

κι αυτό του είχε λείψει

Κι έρχεται ξανά στο λογισμό

παλιά που της ζωής τον τοίχο

σκαρφάλωνε το κάθε δειλινό

κι από την άλλη έβρισκε τον πιο βαθύ του στίχο

Όμως η σκέψη της ζωής

τον τρόμαξε και είπ’ ευθύς

“γω τη ζωή την είδα”

και τις αφέλειες άφησε

κι αμέσως ξανακάθισε

μπρος στη λευκή σελίδα.

-ψ.ψ.

ρακή

το όλο θέμα, είναι το ποσοστό της ρακής στο αίμα μας
όσο πιο μεγάλο, τόσο πιο καλά

αλλά είναι και τι την κάνει ο καθένας
όχι να την κατουράς
να την κάνεις αποφάσεις-αναμνήσεις-πίστη-συγγνώμες-φιλίες-ελπίδα-θάρρος
να την κρατάς πάντα μέσα σου
και να πίνεις κι άλλη
μέχρι που το αίμα σου να μπορεί να θεωρηθεί αλκοολούχο ποτό
"ορίστε κύριε, πιείτε λίγο από το αίμα μου
μέσα του είναι η ιστορία μου
όχι αυτή που πήρα από τη μαμά μου, αυτή που έφτιαξα μόνος μου"

ντάξει πάντως δεν είναι μόνο με τη ρακή αυτό
και με τσίπουρο και με ούζο και με κρασί ξερωγώ
και με άλλα ίσως
όχι με τα πάντα όμως
ας πούμε με βότκες και τέτοια, όχι
σίγουρα όχι

και με τις αγκαλιές μπορεί να γίνεται
πολύ καλή εφεύρεση η αγκαλιά..
τι να τον κάνεις τον τροχό
αν εκεί που θα φτάσεις
δεν έχεις κάποιον να αγκαλιάσεις;

να πιεις μαζί του και μια ρακή
και, τσακ, πάνε όλες οι εξουσίες του κόσμου
άμα το προχωρήσεις αρκετά όμως, σε πάνε φυλακή
οπότε, τσουκ, τη γλιτώνουν πάλι οι εξουσίες

τέλος πάντων, ναι αυτό, το να πίνουμε ρακές.
νομίζω κιόλας
ότι ο μικρός μέσος όρος περιεκτικότητας ρακής στο αίμα των ανθρώπων
μπορεί να' ναι και το βασικό μας πρόβλημα

-cA.lu

ζωή στην Αθήνα

Ο Θεός είχε κουραστεί. Τόσες μέρες δημιουργούσε. Η θάλασσα, τα βουνά, τα δάση, οι λίμνες, τα ποτάμια, τα ζώα και τα φυτά τον είχαν εξαντλήσει. Επέτρεψε στον εαυτό του να ξεκουραστεί. Ήταν ικανοποιημένος με ό,τι είχε φτιάξει. Ήταν ακριβώς έτσι όπως τα ονειρευόταν.

Έβλεπε όμως πως οι άνθρωποι δεν ήταν ευχαριστημένοι. Βαριόντουσαν. Μια μέρα οι άνθρωποι έστειλαν στον Θεό έναν απεσταλμένο τους. Πρόεδρο τον λέγανε. Ο Πρόεδρος εξέφρασε τα παράπονά του στον Θεό, ο οποίος τα άκουγε προβληματισμένος και ξαφνιασμένος. Πίστευε πως οι άνθρωποι θα ήταν χαρούμενοι με τον κόσμο του, ωστόσο ο Πρόεδρος ήταν απόλυτος και έντονα δυσαρεστημένος. "Βαριόμαστε εδώ! Θέλουμε να μας φτιάξεις κάτι πιο ωραίο." του έλεγε συνέχεια. Ο Θεός έκρυψε την απογοήτευσή του και το πήρε απόφαση να ικανοποιήσει τους ανθρώπους.

Έπιασε αμέσως δουλειά. Δεν έχασε δευτερόλεπτο. Πήρε ένα πολύ μεγάλο κομμάτι γης και ξερίζωσε μονομιάς όλα τα δέντρα. Στη θέση τους έβαλε κάτι που σκέφτηκε εκείνη τη στιγμή. Το ονόμασε άσφαλτο.

Έπειτα, αναρωτήθηκε πού θα μένουν οι άνθρωποι. Με μια κίνηση παρέσυρε όλα τα ξύλινα και πέτρινα σπιτάκια που με τόσο κόπο είχε φτιάξει. Στη θέση τους, έχτισε κάτι τεράστια κτήρια μέσα στα οποία θα υπήρχαν μικρά σπιτάκια, τα διαμερίσματα. Τα κτήρια αυτά τα έβαψε γκρι και εξωτερικά ήταν όλα ίδια και απλά. Εσωτερικά ήθελε να χωρέσει όσο το δυνατόν περισσότερα διαμερίσματα. Γι' αυτό έβαλε πολλούς ορόφους και τα έκανε κι αυτά όλα μικρά και ίδια. Δεν είχε χρόνο για να κάνει το καθένα πρωτότυπο και ξεχωριστό. Οι άνθρωποι τον πίεζαν. Τα κτήρια αυτά τα ονόμασε πολυκατοικίες.

Προβληματιζόταν όμως με κάτι έντονα. Με τις αποστάσεις. Το δημιούργημά του ήταν πολύ αχανές και του φαινόντουσαν όλα μακριά. Ήταν όμως εφευρετικός. Έφτιαξε ρομπότ. Τα ρομπότ αυτά θα μετέφεραν τους ανθρώπους από το ένα μέρος στο άλλο. Θα είχαν ένα τιμόνι και ο άνθρωπος θα τα κατεύθυνε όπου ήθελε. Τα είπε αυτοκίνητα.

Στην αρχή όμως, οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να τα βρουν μεταξύ τους και τσακώνονταν για το ποιος θα περάσει πρώτος με το αυτοκίνητό του. Έτσι, ο Θεός έφτιαξε τις πινακίδες. Κάθε μία θα έθετε στους ανθρώπους κι έναν περιορισμό. Μην τρέχεις, μη στρίψεις, σταμάτα, στρίψε αριστερά, εδώ δεξιά, πέρνα πρώτος, πήγαινε με 60 χιλιόμετρα την ώρα κι άλλα πολλά σκέφτηκε ο Θεός. Πλέον υπήρχαν παντού πινακίδες.

Ήθελε όμως να βάλει σε όλα αυτά και κάτι να θυμίζει το παλιό του δημιούργημα. Έβαλε ανάμεσα στους δρόμους λίγα φυτά, ενώ επίσης έφτιαξε σε λίγα τετραγωνικά κι ένα πάρκο. Στο πάρκο αυτό έβαλε δέντρα, γρασίδι και λίγα ζωάκια. Ενθουσιάστηκε τόσο πολύ που έφτιαξε πολλά τέτοια. Μάλιστα τα μεγαλύτερα τα ονόμασε άλση. Τα άλση έμοιαζαν λίγο με δάση αλλά ευτυχώς ήταν πιο ασφαλή. Με όλα αυτά η προσαρμογή των ανθρώπων θα ήταν πιο εύκολη, ενώ αν ξαφνικά πεθυμούσαν την φύση τα πάρκα θα τους αποζημίωναν.

Οι άνθρωποι που θα μεταφέρονταν στο νέο του δημιούργημα ήταν πάρα πολλοί. Ο Θεός ανησυχούσε αν θα επικρατούσε τάξη και ηρεμία. Για αυτό το λόγο έφτιαξε κάποιος κανόνες, τους νόμους. Οι νόμοι ήταν πολύ ισχυροί και όποιος τους παραβίαζε θα στελνόταν στην άκρη της πόλης, σε ένα κτήριο με πολλά κάγκελα και σιδερένιες πόρτες, που λεγόταν φυλακή.

Η δημιουργία του νέου κόσμου είχε τελειώσει. Ο Θεός πήρε τους ανθρώπους στις χούφτες του (χρειάστηκε να το επαναλάβει κάποιες φορές για να τους μετακινήσει όλους) και τους μετέφερε στη νέα τους κατοικία. Οι άνθρωποι με το που έφτασαν ενθουσιάστηκαν. Ο καθένας πήρε την οικογένειά του και κλείστηκε στο διαμέρισμά του. Σκόρπισαν όλοι τόσο γρήγορα. Ένας μάλιστα έφτιαξε αμέσως και μια συσκευή που την αποκάλεσε τηλεόραση. Ο Θεός δεν κατάλαβε γιατί οι άνθρωποι χάρηκαν τόσο με την τηλεόραση, μάλιστα η διαρρύθμιση των σαλονιών άλλαξε τελείως (κάποιοι χρειάστηκε να βγάλουν την τραπεζαρία τους), προκειμένου να είναι η τηλεόραση στη μέση του σαλονιού.

Ο Θεός προβληματίστηκε. Οι άνθρωποι ήταν κλεισμένοι στα σπίτια τους και βλέπανε μόνο τηλεόραση, δε έβγαιναν παρά μόνο στα κλαμπ και στις καφετέριες. Σε αυτά, η μουσική ήταν πολύ δυνατή προκειμένου να μη νιώθουν αμηχανία στη σιωπή, αλλά να μπορούν να κοιτάνε ξέγνοιαστοι τα κινητά τους. Στο Θεό δεν άρεσε πολύ το δημιούργημά του, ωστόσο οι άνθρωποι δε διαμαρτύρονταν. Ούτε όμως εξέφραζαν ευτυχία. Ήταν απαθείς. Σιγά σιγά εξαφάνιζαν κάθε έκφραση από το πρόσωπό τους. Μερικές φορές μόνο ήταν τρομαγμένοι. Η τηλεόραση τους τρομοκρατούσε με τις ειδήσεις που μετέφερε. Ο Θεός πίστευε πως για να μη διαμαρτύρονται λογικά θα είναι χαρούμενοι. Αποφάσισε λοιπόν να τους αφήσει ήσυχους. Αν θέλανε να αλλάξουν κάτι, θα μπορούσαν να το κάνουν μόνοι τους σκέφτηκε.

Μετά από πολύ καιρό καθώς κοίταζε το δημιούργημά του από ψηλά σκέφτηκε πως δεν του είχε δώσει κάποιο όνομα. Αμέσως σκέφτηκε κάτι. Το ονόμασε "Ζωή στην Αθήνα".

                                                     
                                                                                                                                   -Αγγέλας

το καλύτερο παιχνίδι του κόσμου (απαντήσεις εκπομπής 11.05)

Τη Δευτέρα 11.05, την ώρα της εκπομπής, παίξαμε το καλύτερο παιχνίδι του κόσμου, καλώντας όσους "Μάγκες & Κούκλες" ακούγανε, να μας πουν με τι "μοιάζουν" και τι τους θυμίζουν ορισμένοι γνωστοί και "επιφανείς" Έλληνες.
Σήμερα λοιπόν, δημοσιεύουμε ορισμένες (τις περισσότερες) από τις απαντήσεις, οι οποίες είναι ωραίο να υπάρχουν και γραπτά.

(Οι "επιφανείς Έλληνες", είναι οι: Θέμος Αναστασιάδης, Θόδωρας Φορτσάκης,  Ζωή Κωνσταντοπούλου, Άδωνις Γεωργιάδης, Παντελής Παντελίδης και Γιάννης Πρετεντέρης)

Ψηλέας Ψογκ

• Ο Άδωνις κουδουνίστρα μωρού. Κάπως έτσι μου φαίνεται ότι κάνει και στην πραγματικότητα.

• Η Ζωή ύαινα (ή και σμέρνα, θα μπορούσε).

• Ο Θέμος μπιχλιασμένο βρακί (σλιπάκι, όχι μποξεράκι), σε αποχρώσεις κιτρινοπράσινες.

• Ο Παντελίδης μου θυμίζει ξανά σλιπάκι, απλώς όχι απαραίτητα βρώμικο, άσπρο.

• Ο Πετεντέρης μου θυμίζει κάτι σαν αυτές τις χρωματιστές φατσούλες που πουλάνε στο κέντρο, που τις πλάθεις με τα χέρια σου όπως θες και έχουν απλώς μάτια και μια τούφα μαλλιά.

Αγγέλας

• Ακούγεται ΤΕΛΕΙΩΣ άκυρο, το ξέρω,αλλά ασυνείδητα όταν σκέφτομαι τον Αδωνι μου 'ρχεται στο μυαλό η μπλε-κίτρινη σακούλα του ΙΚΕΑ.

• Ο Φορτσάκης εμένα μου θυμίζει περιστέρι που χέζει στα πιο σατανικά μέρη, πάνω σε μπουφάν, σε παπούτσι ή οπουδήποτε ξέρει πως θα σου καταστρέψει την ημέρα αν χέσει.

• Ο Παντελίδης είναι προχειροφτιαγμένη αφίσα για καλοκαιρινό πάρτι - greek night της ΔΑΠ σε κάποιο κλαμπ στον Αλιμο ή στη Γλυφάδα, που το διοργανώνει κάποιος Τάκης/ Ντίνος/ Μπέττυ.

• Ο Θέμος είναι σακούλα ανθρωπόμορφων Κόκο Ποπς τα οποία έχουν κάνει επίτηδες τρυπούλα στο πλάι της σακούλας έτσι ώστε μόλις ανοίγεις το κουτί χύνονται κάτω ΟΛΑ.

Μαρία Β.

• Ο Θεμος Αναστασιάδης μου θυμίζει μαυρη δερματινη πολυθρόνα που εχει καπως ξεφλουδισει και εχει γινει αηδια από την πολύ χρήση!!

Λυγερή

• Εμενα ο Θεμος Αναστασιαδης μου θυμιζει μια βρεγμενη τουφα με τριχες στην γωνια του μπανιου.

χαμούρα

• Ο Άδωνις ειναι ενα μικρο αλλα χοντρο,πλαστικο κιτρινο παπι μπανιερας που το 'χει φαει λιγο ο σκυλος.

• Ο Θέμος ειναι απο εκεινα τα κομιξ που δινουν δωρο με τις εφημεριδες και υπαρχουν παντα στην τουαλετα για ωρα αναγκης.

• Η Ζωή ειναι ενας ρινοκερος που τρεχει θυμωμενος σε μια απεραντη κοιλαδα χωρις προορισμο.

• Ο Παντελιδης αν ηταν μυρωδια θα ηταν οπως οταν ανοιγεις την ντουλαπα με τα παλτα των παππουδων σου.

• Ο Πρετεντερης ειναι αυτο το παρατημενο παπουτσι που βλεπουμε που και που σε καποια ακρη του δρομου, μονο του, χωρις το ζευγαρι του.

"Δυο Τελείες"

• Αν ο Άδωνις ηταν πραγμα μου φαινεται οτι θα ηταν η ακιδα του ξυλου που μπαινει ξαφνικα και πρεπει να σκαλισεις το δαχτυλο για να βγει.. τοσο εκνευριστικο.

Νίκος

• Ο Άδωνις Γεωργιάδης μου θυμίζει σκατά. Επίσης, καρκίνο και από μπρος και από πίσω, που θα συναντηθούν στη μέση.

• Ο Θέμος θα ήταν η μύγα πάνω στα σκατά του Άδωνι.

• Η Ζωή είναι υπεράνω σχολιασμών και κρίσεων, είμαστε πολύ "λίγοι" για να την πιάνουμε στο στόμα μας.

• Ο Πρετεντέρης, κακό καθηγητή σε σχολείο ο οποίος έχει άπειρα κόμπλεξ και η θέση του σίγουρα δεν είναι κοντά σε παιδιά, αλλά είναι εκεί για να μας θυμίζει ότι δεν μπορούν όλοι οι άνθρωποι να είναι καλοί, υπάρχουν και ελλατωματικοί χαρακτήρες.

malakas.takis

• Ο Παντελιδης θυμιζει το απολυτο κλαμενο μουνι. ενα μουνι που σταζει δακρυα χωρις σταματημο και χτυπαει παλαμακια ως ενδειξη δυστυχιας και εγκαταλειψης.

• Bonus: Αν ο Βαρουφάκης ηταν τραγουδι σιγουρα θα ηταν το "πειραζει που ειμαι μεγαλη φιρμα".

cA.lu

• Η Ζωή μου θυμίζει άγριο και δυνατό άλογο, που είναι πολύ καλό στους αγώνες και χλιμιντρίζει όλη την ώρα.

• Ο Θέμος μου θυμίζει κερί αυτιού.

• Ο Φορτσάκης μου θυμίζει λίγο αυγό και λίγο δεινόσαυρο, αλλά περισσότερο τεράστιο αυγό δεινοσαύρου, στάνταρ πράσινου.

• Ο Άδωνις μωρό με τεράστια άσπρη πάνα και άσπρο "πράγμα" στο κεφάλι, που όλη μέρα θα είναι ξαπλωμένο ανάσκελα και θα κλαίει κουνώντας τα χέρια και τα πόδια του.

• Ο Πρετεντέρης μου θυμίζει γκρι κατσαρά μαλιά γιαγιάς, με πολλά ρόλει, που κάθεται όλη μέρα στο μουσταρδί της καναπέ (με λεπτό ύφασμα) και βλέπει τηλεόραση.

• Ο Παντελίδης θυμίζει κάπως κόκκινο δερμάτινο πολυτελή καναπέ.

thakrya

• Η Ζωή είναι στρογγυλή εκκλησία, σίγουρα με τρούλο.

• Ο Θέμος Αναστασιάδης είναι το κουνούπι που έρχεται ΑΚΡΙΒΩΣ λίγο πριν κοιμηθείς, στη φάση μισοξύπνιος - μισοκοιμισμένος, και ζουζουνίζει μες το αυτί σου.

• Ο Φορτσάκης θα ήτανε αυτό το τάπερ του παγωτού που είναι στη κατάψυξη και το ανοίγεις καμιά φορά όταν είσαι σε απελπισία, αλλά βλέπεις πως έχει κατεψυγμένα φασόλια.

• Ο Παντελίδης θυμίζει πολύ το κόκκινο fiat punto του 2002. Επίσης, αν ήταν ανέκδοτο, θα ήταν αυτό με τον "πέστο και τον ξαναπέστο" που για κάποιον ανεξήγητο λόγο, όταν ήμασταν Δημοτικό όλοι το λάτρευαν και το έλεγαν συνέχεια σα να μην ξέρουν άλλο ανέκδοτο.

Υ.Γ.: Όποιος θέλει να ακούσει ολόκληρη την εκπομπή, μπορεί να το κάνει από εδώ.

το σταυροδρόμι

Σαν το χωριό μου άφησα πίσω μου και διαβήκα

δρόμο μακρύ, συνάντησα πελώριο σταυροδρόμι

χιλιάδες δρόμοι τέμνονταν με δίχως πινακίδες

μεμιάς αναρωτήθηκα κι αναρωτιέμαι ακόμη

Κάποια απ’ τα μονοπάτια του είχαν για χώμα αγκάθια

και άλλα που στο βάθος τους έλαμπε ένας θρόνος

ήταν σαν πίσσα σκοτεινά και δίπλα σε φαράγγια

και ρώτησα ένα γέροντα που περπατούσε μόνος

Τι ‘ναι γέροντα η ζωή;

Ποια να πάρω διαδρομή;

Κι ο γέρος μού αποκρίθηκε

το βλέμμα του παμπόνηρο

Ανθρώποι δεν τα λεν’ αυτά

πάνε και ρώτα τ’ όνειρο.

Όμως μακρές οι διαδρομές που η ζωή χαράζει

και να διακρίνω αν στ’ όνειρο λήγανε δε μπορούσα

μα εγώ τι φταίω ο μικρός, που πάντα στο χωριό μου

για τ’ όνειρο που ήθελα μονάχα τραγουδούσα;

Εκεί μόλις ξεκίνησα να τραγουδάω στ’ άστρα

αυτά κι εγώ ν’ ακούσουμε ξανά το όνειρό μου

το άκουσε μια μάγισσα που βγήκε από το χώμα

και μου ‘δωσε τη σφαίρα της να πω τον καημό μου

Τι ‘ναι μάγισσα το όνειρο;

Τ’ άστρο το κακόμοιρο;

Κι η σφαίρα μού αποκρίθηκε

Τ’ όνειρο είν’ δικό σου

κανένας άλλος μην στο πει

μονάχα ο εαυτός σου.

Η μάγισσα μού ζήτησε λεφτά κι ευθύς εχάθη

κι απόμεινα σε σύγχυση και δίχως απαντήσεις

σε μία γη ερημική, ξένη και ομιχλώδη

και στο ποτάμι έκατσα, να ψάξω εξηγήσεις

Μες στο νερό αντίκρισα εμένανε τον ίδιο

και έσκυψα κοντύτερα για να μου ψιθυρίσει

πριν μια σειρήνα ποταμού, μισόγυμνη κι ωραία

σπάσει το διάφανο νερό, το είδωλο διαλύσει

Τι 'μαι γω, και πού πάω;

Τι μπορώ και τι ζητάω;

Κι η γοργόνα απάντησε

Τούτο δεν το έχει δει

ανθρώπου μάτι πριν διαβεί

της ζωής τη διαδρομή.

-ψ.ψ.

το γεράκι

Ένα κομμάτι μου είναι ένα γεράκι. Ελεύθερο και ήρεμο, πετάει από πάνω μας. Ανάμεσα στα σύννεφα, μας παρακολουθεί σιωπηλά. Εμένα, εσένα, τα πάντα, την ίδια στιγμή. Από εκεί, βλέπει πράγματα που εγώ δεν μπορώ να δω, ξέρει πράγματα που δεν μπορώ να ξέρω. Αλλά δε θα με αφήσει να μάθω. Βλέπεις, περιμένει το επόμενο λάθος μου για να μου επιτεθεί ξανά με το γαμψό του ράμφος. Υπάρχει όμως κάτι που το γεράκι από εκεί ψηλά δεν μπορεί να διακρίνει.

Τα μάτια σου.

-ψ.ψ.

παραλογισμοί

*Η «πρώτη αριστερή κυβέρνηση στην ιστορία της Ε.Ε.»

εκκενώνει την κατειλημμένη Πρυτανεία

παραβιάζοντας το Πανεπιστημιακό άσυλο

λίγο καιρό πριν Η ΙΔΙΑ το επαναφέρει με νόμο.

*Ο πρύτανης, βγάζει ανακοίνωση πως «θα χαθούν ζωές» από ναρκωτικά μες την Πρυτανεία 

και στην ουσία καλεί ξανά την αστυνομία να την εκκενώσει

ενώ 

(α) μέσα δεν υπήρχαν καθόλου ναρκωτικά και το ξέρανε καλά (ο φύλακας του κτηρίου ήταν εκεί σε όλη τη διάρκεια της κατάληψης)

(β) για χρόνια γίνεται χρήση και εμπόριο πρέζας ΑΚΡΙΒΩΣ δίπλα από την Πρυτανεία

(γ) οι αναρχικοί έχουν δώσει τεράστιο αγώνα ενάντια στην πρέζα, διώχνοντας πρεζέμπορους από τα 
Εξάρχεια, ακόμη και με όπλα 

(δ) 2 μέρες πριν την ανακοίνωση, συλλαμβάνεται παλιός αστυνομικός με 300 κιλά ηρωίνης.

*«Ανεξέλεγκτες καταστάσεις και βία από τους καταληψίες» λένε τα ΜΜΕ

ενώ τη βραδιά της πρώτης περικύκλωσης

όσοι ήταν στην κατάληψη, παίζανε όλοι μαζί Trivial στο αμφιθέατρο.

*Όχι μόνο έχουμε δημοκρατία, αλλά και αριστερή – προοδευτική κυβέρνηση

όμως αν έχεις αναρχικές – αντιεξουσιαστικές αντιλήψεις

πρακτικά απαγορεύεται να τις εκφράζεις δημόσια ή να έχεις πολιτική δράση

γιατί «49 άτομα συνέλαβαν γύρω από την Πρυτανεία»

και τις 4 τελευταίες μέρες αν ήθελες να μπεις/βγεις

είχες κυριολεκτικά περισσότερες πιθανότητες να σε πιάσουν από το να τα καταφέρεις.

*Ολοκληρωτισμός και καπιταλισμός έχουν κυριεύσει απόλυτα τις κοινωνίες

οι λίγοι που το καταλαβαίνουν και αντιστέκονται 

βρίσκουν απέναντί τους όχι μόνο κράτος - ΜΜΕ - φασίστες

αλλά και τους ίδιους τους πολίτες που δε θέλουν κανέναν να χαλά την «ηρεμία»  ΤΟΥΣ --πράγμα που ακριβώς αποδεικνύει την απόλυτη κυριαρχία ολοκληρωτισμού – καπιταλισμού.

*Να τα βλέπεις όλα αυτά

να τρέμεις από οργή και νεύρα

να πιέζεις τον εαυτό σου να μη χάσει το μυαλό του.

Γιατί αφού τα ξέρεις όλα αυτά και τα καταλαβαίνεις

υπάρχουν δύο επιλογές:

ή τα πολεμάς μέχρι τέλους, παίζοντας τον κώλο σου

ή απλά φεύγεις μακριά, τουλάχιστον να μην είσαι κομμάτι τους και πας να φτιάξεις κάτι καλύτερο.

Οτιδήποτε άλλο, μου κάνει για υποκρισία..

-ca.lu

Υ.Γ.: Και μην ξεχνάτε: