το σκουλήκι

Ένα σκουλήκι έχει βαθιά μου

άνετη χτίσει φωλιά ζεστή

και σ’ έχει υπάκουο ξενιστή

σαπιοκαρδιά μου

Ονείρων πότη, γαλήνης κλέφτη

εμπόδιο στέκεις για τη μιλιά

και ροκανίζεις μες στην κοιλιά

μπρος στον καθρέφτη

Σαν το σαράκι μέσα στ’ αμπάρια,

τρως να μ’ αφήσεις σώμα κενό

και των δακρύων, όταν πονώ,

ψάχνεις τα χνάρια

Σκουλήκι, η σκέψη πώς με τρομάζει

μην παρατήσεις μες στη ματιά

στεγνή και άδεια τη μοναξιά

δίχως μαράζι

Και αν, σαράκι, φτάσεις στην πρύμνη

του σαπισμένου μου καραβιού

θα το βουλιάξεις μέσα στου νου

τη μαύρη λίμνη

Παράσιτό μου, για να γεμίσω

την κούφια, μόνο ζητώ, καρδιά

σε δύο χέρια, για μια βραδιά

να την αφήσω.

  -ψ.ψ.