(Δεν είμαι καλά. Αισθάνομαι μόνος. Δεν κάνω αυτό που θέλω. Δεν μ'αρέσει η δουλειά μου. Σιχαίνομαι τη δουλεία μου. Το αφεντικό μου. Τους συναδέλφους μου. Το μετρό. Τις γιαγιάδες που πιάνουν 3 θέσεις με τις σακούλες τους. Τη γκρίνια τους. Την κίνηση στο δρόμο. Τους χοντρούς που βρίζουν στο δρόμο. Τα πολλά αυτοκίνητα. Τις κόρνες. Τον πανικό. Τους θυμωμένους ανθρώπους, που περπατούν με σκυμμένο κεφάλι. Την καλημέρα με την τύπισσα στα everest. Τη σαπισμένη τυρόπιτα. Το μάλωμα επειδή άργησα πέντε λεπτά. Τα σημαντικά έγγραφα που πρέπει να υπογράψω. Τους "φίλους" μου, που ο ένας ζηλεύει τον άλλον. Τα αυτοκίνητα και τα σπίτια που καυχιούνται ότι έχουν. Τις "τέλειες" οικογένειες τους. Τη γυναίκα μου. Ναι κι αυτήν. Δεν μιλάμε πολύ πια. Περισσότερο βλέπω την τηλεόραση παρά αυτήν. Τα παιδιά μεγάλωσαν. Ούτε με αυτά μιλάω. Προτιμούν τις καφετέριες. Τα παιχνίδια στο κινητό. Φοβάμαι να τα αλλάξω όμως όλα. Φοβάμαι την παραμικρή αλλαγή. Αυτό είναι που φοβάμαι περισσότερο. Ότι μέχρι να πεθάνω κάθε μέρα θα είναι ίδια με την άλλη. Κάθε μέρα.)
-Αγγέλας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου