κάλτσες σλίτζι

 

Νέες κάλτσες για την οικονομική ενίσχυση του σλίτζι.

Το σχέδιο είναι μεταξοτυπία.

Για πληροφορίες και παραγγελίες στείλτε μήνυμα!

Ευχαριστούμε το 8LAB Prints.

ΨΗΧΟΣΗ - Κάτι που φωσφορίζει

 

Ποίηση: Esther Taff

Απαγγελία: Δέρμι

Μουσική-Ηχογράφηση-Μίξη: Esostrephia

Βίντεο: Ψογκ

"Κάτι που φωσφορίζει..."

Ένας επαναλαμβανόμενος χτύπος,

μια σταγόνα βροχής που ρίχνει τον εαυτό της πάνω σε μια τσιγκινη επιφάνεια.

υπάρχει μια τρομακτική επαναληψιμότητα.

κατι άλλαξε για λίγο και πριν προλάβεις να το συνειδητοποιήσεις έχει ήδη χαθεί.

Όλα γύρω είναι μπλε και γκρί.

Κι εγώ βασικά ακριβώς το ίδιο νιώθω.

Πλέω μέσα σε ένα μπλε σύννεφο, κοιτάζω από ψηλά και στριφογυρίζω για λίγο ανέμελη στον ουρανό.

Δεν θα κρατήσει το ξέρω, τίποτα δεν κρατάει, κι όμως ελπίζω, όπως ελπίζουν όλα τα όντα στην επόμενη μέρα που θα έρθει.

Θα ξημερώσει δεν μπορεί, σωστά;

Θα βλέπεις κάτι άλλο πέρα από μπλε σύννεφα και σκιές, σωστά;

Όλα είναι ίδια και όλα είναι ήδη αλλιώς.

Για μια μόνο στιγμή αντίκρισα κάτι που έκανε την ανάσα μου να σταματήσει, για λίγο ένιωσα ξανα ανυπομονησία και ενθουσιασμό. Για λίγο , τόσο λίγο που θα μπορούσα και να το φαντάστηκα.

Η ώρα του απολογισμού.

Η ώρα ενός θρήνου που δεν εξηγείται.

Η ώρα της θλίψης, σε έναν κόσμο που δεν έχει χρόνο για αυτά.

Ολα τα ανείπωτα, βαριά, οργανικά συναίσθηματα ο Κόσμος τα καταπίνει αμασητα σχεδόν, σαν ορεκτικό.

Καμία ιεροτελεστία, καμία τελετή αποδοχής ή συνύπαρξης.

Να αναμειχθεί η Τροφή με το σάλιο, να διασπαστεί, να εισέλθει ιερά στο σώμα.

Μια στιγμή Παύσης και Ένωσης με αυτό που έρχεται.

Μια στιγμή Παύσης και Ένωσης με αυτό που φεύγει…

Ετσι ολόκληρα, εισέρχονται τα συναισθήματα στο οξύ της πέψης, σαν μύγες παγιδευμένες στο νέκταρ-παγιδα. Έχουν έρθει να γλείψουν αυτό το γλυκό ζουμί, όμως αυτό γλιστράει γλιστράει γλιστράει και εκείνες κυλούν εν τέλει απαλά μέσα στην κοιλιά του λουλουδιού. Το οξύ τρυφερά τις διαλύει.

Είμαστε ολομόναχοι, κοιτάμε κάτι που φωσφορίζει και τρέχουμε απελπισμένοι πάνω του, μέχρι να μας καταπιεί κι αυτό.

και ξανά και ξανά και ξανά.

Και πάλι και πάλι και πάλι.

Να ρίχνουμε τον εαυτό μας στον ίδιο κενό ενθουσιασμό.

Και να καταλήγουμε το ίδιο κενοί.

Άδειοι.

Μην κοιτάς προς τα έξω, κοίτα μέσα.

Βαθιά εντός σου.

Υπάρχει κάτι εκεί που φωσφορίζει άραγε?

Για το πρότζεκτ "Εκλάμψεις στο σκοτάδι":

Το ποίημα στάλθηκε στο σλίτζι μετά από "ανοιχτό κάλεσμα για κείμενα-ποιήματα-σκίτσα-μουσική-φωτογραφίες-βίντεο-οποιοδήποτε εκφραστικό μέσο, με θέμα την κατάσταση που βιώνουμε, ό,τι μπορεί αυτό να σημαίνει για τον καθένα (εγκλεισμός, απομόνωση, κρατική επιβολή εξουσίας, προβλήματα οικονομικής επιβίωσης, το ζήτημα της υγείας ως αφορμή για καταπάτηση της ελευθερίας, κυβερνητικός εμπαιγμός και επικίνδυνοι χειρισμοί, η παράνοια κι ο παραλογισμός των συνθηκών, δυσκολία των σχέσεων κοινότητας/συντροφικότητας και προώθηση της αποστασιοποίησης/ατομικισμού κ.λπ. κ.λπ. κ.λπ.)".

όσο κάποιοι φέρνουν το σκοτάδι, θα 'ναι και κάποιοι να κρατάνε τον ήλιο.

Εδώ και καιρό, το σκοτάδι απλώνεται συνεχώς γύρω μας. Θέλουν ο φόβος να κυριαρχήσει, να κυριέψει κάθε μυαλό και κάθε πτυχή της κοινωνίας. Θέλουν το κεφάλι να είναι πάντα κάτω, το βλέμμα στο πάτωμα, την ψυχή διαλυμμένη, το σώμα να νιώθει ανήμπορο. Δεν τους αρκεί αυτό που έχουν. Δεν τους αρκεί η δύναμη τους και η εξουσία τους πάνω μας. Απαιτούν κι άλλο, συνεχώς κι άλλο, μόνο μια απόλυτη και αιώνια αυξανόμενη διάχυση του πόνου και του σκότους καλύπτει τις αρρωστημένες τους ορέξεις.

Κι όμως εκείνοι είναι λίγοι,
εμείς είμαστε περισσότεροι.

Όσο αυτοί φέρνουν το σκοτάδι, πάντα θα 'ναι κάποιοι να κρατάν τον ήλιο. Πάντα κάποιοι θα τα βάζουν με τα θηρία, άλλοτε χαμένοι κι άλλοτε νικητές. Ο ήλιος δεν σβήνει, γιατί για να τον στηρίζουν έχει τα πιο όμορφα παιδιά. Έχει αυτούς που δεν γνωρίσαν ποτέ ξεκούραση, έχει εκείνους που μεγαλώσαν στον δρόμο κι εκείνες που φοβόνταν να γυρίσουν σπίτι, έχει όσους δεν τα παράτησαν ποτέ και όσους κλάψαν που δεν αντέξαν άλλο, έχει αυτές που νοιάστηκαν για κάθε διπλανό τους κι αυτές που δεν προσκύνησαν ποτέ.

Το σκοτάδι θα το εμποδίσουν οι ντελιβεράδες που δουλεύουν νύχτα, οι φοιτήτριες που χάσαν δυο χρόνια απ' την σχολή, οι γονείς που μεγαλώνουν παιδιά μόνοι, οι αθλητές που φεύγουν και τρέχουν στα βουνά, οι κομμώτριες και οι καθαρίστριες που γυρνάνε από σπίτι σε σπίτι, οι νοσοκόμοι που έχουν ξεχάσει τον ύπνο, οι καλλιτέχνες που έχουν ξεχάσει την τέχνη, οι κοπέλες που φτιάχνουν τα ράφια στα σούπερ μάρκετ, οι νέοι που περνάνε τη μέρα τους διαβάζοντας αγγελίες, όλοι και όλες εμείς μαζί, στοιβαγμένοι ακόμη ένα μεσημέρι μέσα σε κάποιο λεοφωρείο.

Έχουμε τις νύχτες
έχουμε την πίστη
έχουμε το χαμόγελο.

-C. Lupus