εκλάμψεις στο σκοτάδι #16

[Ονειρικό τοπίο]

Το ονειρικό τοπίο. Ενα σώμα ηλιοκαμενο και γυμνό να περπατάει σε μια άδεια, χρυσοκίτρινη παραλία. Ο ήλιος να λαμπυρίζει πάνω στο δέρμα. (Χαμογελάς.) Ο χειμώνας είναι μακριά.

Η βροχή παρεισφρέει. Στάζει μέσα από το ταβάνι, μέσα από τις ρωγμές, κάπου υπάρχει μια διαρροή, το νερό δεν σταματάει να κυλάει. Το νερό ρέει. (Ρέεις κι εσύ.)

Το ταβάνι στάζει όλο και περισσότερο, το νερό με ψάχνει, με γυρεύει, με φτάνει ολοένα και πιο πολύ. Με βρίσκει. (Ο χειμώνας δεν είναι μακριά τελικά.)

Διάφανο σώμα. Σώμα ονειρικό. Σώμα τοπίο. Σώμα νερό.

Όλα μέσα μου κυλάνε κι εγώ επιπλέω σε μια λίμνη αισθήσεων και συναισθημάτων. Το νερό στάζει από το ταβάνι. Το νερό στάζει από κάθε πόρο του δέρματος μου. Το νερό είναι παντού.

Ένα σώμα διάφανο, γυμνό και υδάτινο περπατάει νωχελικα στην χρυσοκίτρινη παραλία. Η σιωπή καλύπτει τα πάντα. Χιλιάδες μικρές ηλιαχτίδες αντανακλούν πάνω στο δέρμα του, πελματα γυμνά και ελευθερα, το ποταμι που φτάνει μέχρι την ακτή, δύο κόσμοι που συναντιούνται.

Σμίγουν τα νερά, τα πελάγη και τα ποτάμια, τα βουνά και οι θάλασσες, οι ρίζες με τη Ροή.

Κι όλο κυλάω, κυλάω, κυλάω και χάνομαι σε μια στιγμή ανύπαρκτη αλλα ρεαλιστική, γνώριμη και κάπως διακεκομμένη. Μια στιγμή που έχω υπάρξει μέσα της ξανά, που έχω χαθεί σε όνειρα αναζητώντας την.

Έσμιξαν χιλιάδες όνειρα για να σε βρω και ήρθε η ώρα ήδη να σε χάσω.

Σώμα τοπίο.

Σώμα νερό.

Σώμα που στάζει, στάζει, στάζει και μετασχηματίζεται. Αλλάζει ο,τι αγγίζει.

Η βροχή εισχωρεί όλο και πιο πολύ μέσα στο σπίτι.

το ταβάνι ξεκολλάει, αρχίζει ήσυχα να καταρρέει…

Το νερό με φτάνει. Με βρίσκει, με αγκαλιάζει, με περικυκλώνει, με πνιγει τρυφερά μέσα σε ένα όνειρο ενός άλλου ονείρου, σε ένα όνειρο μέσα σε ένα όνειρο μέσα στο ονείρο του Ονείρου.

Κείμενο: Esther Taff