Ξεπεσμένοι, ξοφλημένοι. Φάρμακα, φόβος, φρίκη. Τεμπέληδες, τρελοί, τελειωμένοι. Βάρος, βία, βάσανο. Βέρα! Άσπροι τοίχοι, άσπρα ρούχα. Μορφίνη. Δεν πάει άλλο, τέρμα. Ο γιατρός είπε ότι δεν έχω ελπίδες. Ότι όσο ζήσω θα είναι σκατά. Η χημεία σαν επιστήμη δεν έχει προοδεύσει αρκετάγια να με κάνει να νιώθω ικανοποιητικά αλλιώς απ’ τοπραγματικό. Είναι δύσκολη η περίπτωσή μου. Ο φύλακας μου είπε ότι δεν μπορώ να βγω στοδρόμο. Και ότι έχουν περάσει εφτά χρόνια απ’ το τελευταίομου επισκεπτήριο. Και να βγω, πού θα πάω; Όταν έτρεξα έξω με βάρεσε, με έδεσε στην καρέκλακαι μου έκανε την ένεση. Εκεί έχει προοδεύσει η χημεία. Τους δίνω λευκές κόλλες και τους λέω αυτό σκέφτηκανα ζωγραφίσω. Γιατί έχει αδειάσει η ψυχή μου. Αλλά δεν σκέφτονται ότι μπορεί να εννοώ και χιόνια. Ευτυχώς την τελευταία φορά ήρθε καλός κουρέας καιμε άφησε να τα κόψω μοϊκάνα. Της αρέσαν έτσι της Βέρας. Μου έλεγε: γιατί δεν τακάνεις μοϊκάνα; Ορίστε ρε Βέρα, τα έκανα. Κι εσύ πουθενά. Αγαπάω τις νύχτες γιατί οι εφιάλτες διώχνουν τημοναξιά μου.
*από το βιβλίο "Μεσόγειος" του C. Lupus
Ποίηση: C. Lupus
Απαγγελία: Κ.Κ.
Prod. by KTKA
Ηχογράφηση-Μίξη: σλίτζι