εσύ, θέλεις να ζεις υποταγμένος;

Η πραγματικότητα μες τον καπιταλισμό, στην βάση της δεν έχει και πολλές διαφορές ανάλογα τις κυβερνήσεις. Οι πολλοί σκοτώνονται στην δουλειά, οι ελάχιστοι πλουτίζουν. Το κράτος "φυλάει την τάξη", τα ΜΜΕ σπέρνουν το μίσος ανάμεσα στο λαό, οι φασίστες κάνουν την αναγκαία βρώμικη δουλειά για να μην χαλάσει η εικόνα της "γλυκιάς Δημοκρατίας" και η ζωή συνεχίζεται με κούραση, άγχος και ψυχολογικά. Οι όποιες στιγμές ευτυχίας, όχι για όλους σπάνιες, απλώς μας θυμίζουν το δώρο της ζωής και την ομορφιά της ύπαρξης, που ακόμη δεν έχουν καταφέρει να εξοντώσουν πλήρως, αλλά κι αυτό μάλλον δεν αργεί.

Μέσα σε όλη αυτή τη συνθήκη, η κυβέρνηση της ΝΔ έρχεται περιχαρής και φουριόζα να βάλει το κερασάκι στην τούρτα. Δεν αρκεί η καπιταλιστική κανονικότητα απλώς να συνεχίζεται. Πρέπει οι υπήκοοι να ξεχάσουν κάθε ιδέα για την ανατροπή της, πρέπει καθένας που χαλάει το σενάριο της "ευτυχισμένης υποταγής" είτε να πειστεί να αποκτήσει έναν χρήσιμο ρόλο εντός της, είτε να φύγει με τις κλωτσιές απ' την αίθουσα.

Απ' τον Ιούλιο που κέρδισαν τις εκλογές, η καταστολή από ύπουλη και διακριτική όπως ήταν, μετατράπηκε σε πρώτο θέμα στην ημερήσια διάταξη. Έχοντας, για αρχή, ως κύριο στόχο τους μετανάστες και τους αναρχικούς, για τους πρώτους χτίζει κλειστά κέντρα κράτησης (δηλαδή φυλακές) και για τους δεύτερους βγάζει τελεσίγραφα περί άμεσης εκκένωσης όλων των καταλήψεων. Κι ακόμη κι αν οι αναρχικοί είναι αρκετά μαχητικοί και οργανωμένοι για να αντισταθούν αξιοπρεπώς, η καταστολή σύντομα θα χτυπήσει την πόρτα σε ευρύτερα κοινωνικά κομμάτια όπως οι φοιτητές, οι ανασφάλιστοι, οι εργάτες κ.λπ.

Σήμερα λοιπόν, περισσότερο από ποτέ, πρέπει να αποφασίσουμε ποιά ζωή θέλουμε να συνεχιστεί. Καθένας και καθεμιά προσωπικά να κάνει ξεκάθαρο το αν είναι εντάξει με μια ζωή πνιγμένη στο άγχος, την υποταγή, την εκμετάλλευση και τον φόβο. Μια τέτοια καθημερινότητα δεν μας την ετοιμάζουν. Είναι ήδη εδώ και η μόνη περίπτωση να ξεφύγουμε είναι η οργανωμένη και συνεχής δράση. Ατομικά ας πάρουμε θέση, συλλογικά ας ετοιμάσουμε τις κοινότητες και τις απαντήσεις μας.

*editorial απ' το Μαμπέτι #9

έκδοση για τα 5 χρόνια του σλίτζι

Με αφορμή τα 5 χρόνια χρόνια του σλίτζι, φτιάξαμε μια μπροσούρα που περιλαμβάνει όλα τα κείμενα που αναφέρονται στον χαρακτήρα και την ταυτότητά μας, καθώς και μερικά ακόμη επιλεγμένα προσωπικά κείμενα, απ' το 2014 ως το 2019. Η μπροσούρα είναι 20 σελίδες και τυπώθηκε σε 1000 αντίτυπα με σκοπό να φτάσει σε όσο το δυνατόν περισσότερο κόσμο. Ιδιαίτερη σημασία δίνουμε στην χέρι-με-χέρι διάδοση, ώστε να διαβαστεί και από άτομα που έχουν δείξει ένα ενδιαφέρον για την ομάδα αυτά τα χρόνια και πιστεύουμε ότι, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, ενδιαφέρονται να συμμετάσχουν. Παράλληλα, θα τις αφήνουμε και σε χώρους που δίνεται το Μαμπέτι.

Επικοινωνία: slitzi.info@gmail.com

τα λυμένα μου κορδόνια

Τα παπούτσια μου, καλοκαιρινά και χειμωνιάτικα, πάντα με κορδόνια λυμένα.
''Θα τα πατήσεις και θα πέσεις'' μου φωνάζαν μικροί μεγάλοι.
''Θα τα λερώσεις, θα τα ξεφτίσεις''.
''Τα παπούσια σου θα φαίνονται βρώμικα''.
Δεν κατάλαβαν ποτέ.
Δεν είναι θέμα άνεσης μαμά, Δεν είναι θέμα αντίδρασης παππού.
Δεν είναι η μόδα, μπαμπά.
Είναι λυμένα, γιατί οι κόμποι με τρομάζουν, μου θυμίζουν αυτό το σφίξιμο στο στομάχι, της ενοχής.
Είναι λυμένα, γιατί μου θυμίζουν την ζωή.
Καθαρά κορδόνια, καινούρια κορδόνια,  καθαρή ζωή αμόλυντη, με το πέρασμα του χρόνου λερωμένη, στιγματισμένη, ένας χάρτης με μουτζούρες. Τα κορδόνια μου με ακολουθούν, ζουν όσα ζω, περνάνε απ' όπου περνώ.
Λερωμένα στην εξώπορτα τα κοιτώ και μου θυμίζουν τους δρόμους που περπάτησα, με δένουν με αναμνήσεις χωρίς να είναι δεμένα τα ίδια.
Τα λυμένα μου κορδόνια, είναι όμορφα κι ας είναι λερωμένα.
Κι αν τα πατήσω και πέσω, θα σηκωθώ, δεν θα κλάψουν που τα πάτησα, ούτε εγώ που έπεσα, θα σηκωθώ αμέσως και θα συνεχίσω να περπατώ και εκείνα να σέρνονται στον δρόμο, ήσυχα, πιστοί συνοδοιπόροι.
Όταν ξεφτίσουν, δεν θα λυπάμαι, ήταν άξιοι φίλοι.
Ξέρετε, αλήθεια λέω ότι ήταν άξιοι φίλοι, όταν κανείς δεν έπαιζε μαζί μου, εκείνα ήταν πάντα εκεί να μου κρατούν παρέα πάνω στο παγκάκι, τρελαίνοντας τα με τα δαχτυλά μου. Ακόμη και στην τάξη τότε, που δεν είχα διαβάσει, εκείνα δεν με μάλωσαν, ούτε γέλασαν ποτέ.
Τα λυμένα μου κορδόνια, με κάναν ατρόμητη, δεν ξεγλύστρησαν όταν φοβήθηκα.


My shoe laces are (NOT) tied, and I know how far I can run not to stumble
My shoe laces are (NOT) tied, my cap fits on my head
My shoe laces are (NOT) tied, and I know how far I can run not to stumble
My shoe laces are(NOT) tied, and my cap fits so well

(beng beng cocktail, My shoe laces)

-Ευθυμία-Ειρήνη Λαζαρίδου

Υ.Γ.: Μας στάλθηκε από το μπλογκ: Torat Namow