-χωρίς τίτλο-

Προλαβαίνουμε
Προλαβαίνουμε, φώναζε -σχεδόν ως τρελός
καθώς έτρεχε
για να προλάβει το τρένο
για τον επόμενο αιώνα.

Ο δύστυχος
ποτέ δεν είδε
πως το ρολόι
δε λειτουργούσε
Σταματημένο τα
τελευταία 99 χρόνια
(πειραγμένο από μέσα).

Ποτέ δεν κοιμήθηκε
σκεπασμένος με τεράστια
τσιμεντένια σεντόνια,
αυτά που κρέμονται απλωμένα
στις μπουγάδες των ταρατσών
δίπλα απ' τα ρούχα
όχι της δουλειάς ή της βόλτας
της επιβίωσης.

Δεν έχει δει πόσο
ψεύτικα χαμογελούν οι άγιοι στις εκκλησίες
και πόσο λογικοί είναι
οι τρελοί αυτής της πόλης
όσο για τους αλήτες
κρυμμένοι πίσω από μεγάλες διάφανες τζαμαρίες
"προς πώληση", η επιγραφή.

Επιτέλους, δε γνωρίζει
πώς είναι να μην κοιμάσαι
αιώνια υπερδιεγερμένος
σημαδεύοντας την τύχη
με αέρα, δάκρυα, βρισιές.

Λίγο ανησύχησε
και
ψάχνει το νέο
αιώνα.

-Κ.Κ.

(το ποίημα πρωτοδημοσιεύτηκε στο Μαμπέτι #2)