Αλκυονίδες

"ξέρω τα κύματα μια μέρα αυτά τα βράχια

θα τα διαλύσουν θα τα κάνουν όλα σκόνη

θα 'ρχεται κείνο το κορίτσι να ξαπλώνει"

Μόχα, Π. Παυλίδης

χτισμένη απ' των βράχων τα συντρίμια

δεν τη χωρά κανένας χάρτης

καθρέφτες όλο σπάει με το κεφάλι

κλαιν τα κορίτσια απ' τη ζωή που ξεχειλίζει

στην πορφυρή την εκκλησία της Αστάρτης

θεν για μαλλιά λυμμένα γλειφιτζούρια

φέρνουν τον ήλιο μ' ένα σύρμα τον κρατάνε

όλες ξυπόλυτες και πιο μπροστά η Ερεβώνη

ολόβρεχτες από τη μαγική τους ζάλη

μ' αφετηρία μια γωνία της Μονμάρτης

σπάνε τ' αγάλματα και μένει μόνο σκόνη

σκορπά στον άνεμο και διώχνει την ομίχλη

μπαίνουν στη θάλασσα μ' αέρα μανιασμένο

τρέχουν γκρεμίζουνε του κόσμου κάθε φάρο

πετάν τις φλόγες τους σ' όλο το ακρογυάλι

με μάτια κατακόκκινα κοιτά ο Δίας απ' το μπαλκόνι

ξέρουν η Γη πως δεν θα ξαναδεί ποτέ φουγάρο

πως τα παιδιά θα μένουνε παιδιά το βασιλιά να σφάζουν

ξεφτίλισαν τον χρόνο τη ζωή τ' ακοίμιστα κορίτσια

μένουν μονάχα οι στιγμές που ο χορός αρχίζει

το σκουλαρίκι κρέμεται απ’ το γυμνό αφάλι

καθάρια μάτια στα ψηλά, ανάβουν το τσιγάρο

τη γλώσσα έξω σε καθέναν που νομίζει

τους ουρανούς μετρήσανε κι είδαν πως δεν τις φτάνουν

-C. Lupus